Vísir - 18.05.1917, Blaðsíða 3

VISIR
Hljómleika
heldor
hljóðfæraflokkur Theodors Árnasonar fiðluleikara
í NÝJA BÍÓ, sannadaginn 20. maí 1917
kl. 4 síðdegis
til ágóða fyrir Sigríði Árnadóttiir, litlm höltu stúlkana, sem varð
íyrir bifreið í vor og slasaðist.
Aðgöngamiðar kosta 1 króim og verða seidir í Bókaverslun ísa-
foldar á laugardagicn og í Nýja Bió á sannudaginn eftir kl. 2 siðd.
CERES
fer á morgun kl. 2 siðdegis
Farseðlar seldir í landi
C. Zimsen.
Nokkra duglega menn
vantar á íiskiskip frá Patreksfirði. — Ágæt kjör í boði.
Upplýsingar gefnr
Eirilixix- Kristóíersson,
Aðalstræti 8. Heima (appi) kl. 4—5 e. m.
Kolasparnaðsr.
Einhver nafnlaus sparsemdar-
maður skrifar i fyrrad. greinarstúf i
Morgunblaðið um kolasparnað, og
er það ætíð þakkarvert, ekki síst á
þessum alvörutimum, að fá góð
ráð. En þegar ráðin koma frá
mönnum, sem bersýniiega hafa
ekkert vit á þeim málum, sem
þeir fjalla um, svo sem auðsjáan-
lega virðist tálfeilið um greinar-
höfund þennan, verða ráðin óhjá-
kvæmilega Lokaráð, um leið og
þau gefa mönnum skakkar hug-
myndir nm málin, þá verður
manni ósjálfrátt að hugsa, að slík-
um höfundum væri betra að taka
sðr aldrei penna 1 hönd.
Höfacdur fullyrðir að mikill
kolasparnaður yrði að því að bak-
arar bökuðu að eins annanhvern
dag, og bökuðu þá tvisvar!
Varla getur slik klausa komið
úr penna meSalgreinds manns.
En nú Ekal eg fræða háttvirtan
greinarhöfund nm það, að mun
meiri kol þarf til þess til að kynda
bökunarofnana eftir að þeir hafa
verið látnir kólna bcilan sólar-
hring heldur en ef þeir daglega
era hitaðir. Útkoman yrði því sú,
að í hlutfalli við baksturinn yrði
þessi aðferð mun meiri kolaeyðsla,
en ekki kolasparnafinr.
F/óðlegt væri að vita, hver
hefði frætt greinarhöf. um það,
sð bakarar fyltu ofna sína til
bakstnrs að eins einu sinui á
v
Isíir og miliönip
eftir
gharles parvice.
162 Frb.
rjóð á kinn og létt í lund og
kann ske verið að* gera sér vonir
um að hafa hertogakórónu npp
iúr öllu saman, en var nú farin
nð sætta sig við þótt það yrði þá
ekki annað en greifafrúnrtitill eða
jafnvel eintómur frúartitillinn.
Margir karlmennirnir voru þegar
farnir úr borginni, en sumir þeirra
Voru tilneyddir að pínait á þing-
kekkjunum, „eins og útungunar-
haenur“ sagði Howard, og höfðu
það eitt tilhuggunav sér, aðbráð-
yrðu Hundadagarnir háifnað-
*r» því að um það leyti töldu þeir
þinglausnir vísar og að þeir fengju
þá að hvíla sig frá þingstörfum
hta stund,
8á var þó einn, er ekki uáust
^eiu þreytumerki á og ekki virt-
æskja neinnar hvíldar — og
það var Sir Stefán. Var hanu
léttur í epori eg sífjörugur að
Vflnda og evo glaður og hreifar
sem ungur væri orðinn í annað
sinn.
Það er ekkert styrkingarmeð-
al, som jafnaat á við hepni og vel-
gengi og Sir Stefán átti því hvort-
tveggja að fagna í rikum mæli.
Hann hafði áður veríð mörgum
kunnur, en nú var hann orðinn
stórfrægur og var naumast hægt
að lita svo í blað, að ekki væri
nafns hans getið sem eins hins
helsta manns að framkvæmdum og
stórræðnm eða þá að hann hafði
haldið eftirminuilega ræðu á ein-
hverjum fólagsfundi eða haft boð
inni í stórhýsi því, sem hann hafði
leigt í miðbiki borgarinnar. Hús
þetta var afarmikil og skrautleg
bygging og leigan afskaplega há,
en — það gerir ekkert til, sagði
Howard, því að Sir Stefán er
svo rikur, að hann gæti vel leigt
alt það hverfi borgarinnnar. Þar
var fjöldi þjóna og aðbúnað-
ur allur slíkur sem sæma hafði
mátt konungbornum mönnum, en
samt sem áður var Sir Stefán
einn um alla þessa dýrð, því afi
Stafford feldi sig hvorki við stór-
hýsi né marglæti og bað leyfis að
vera út af fyrir sig íherbergjum,
sem voru sæmileg í alla staði en
á engan hátt ofhlaðin gengdar-
lausnm íburði.
Það eru öll Iikindi til þess, að
hann hefði helst engan þátt vilj-
að taka í stðrveislum þeim og
heimboðum, sem faðir hans hélt
hvað ofan í annað til þess að
víðfrægja þetta nýjasta stórræði,
sem hann hafði ráðist í og hrint
í framkvæmd, en Stafford var
ails ómögulegt að hiiðra sér hjá
þesau, og varð nauðugur að vera
yiðstaddur öll samkvæmin og
skemtanirnar, aem voru haldin
látlaust daga og nætur á heimili
föður hans.
Hann varð lika að sjálfsögðn
sð vera viðstaddur öll þessi há-
tíðahöld til þess að fylgja heit-
mey sinni eftir, því að ekki lét
hún sig vanta við neitt þeirra.
Maude var nú orðin alt að því
eins nefnkunn og Sir Stefán, þvi
aðjfegnrð hennar, auðæfi og tengdir
við hann hjálpnðnst til að hefja
hana til vegs og virðingar og
mátti sjl hennar getið í blöðun-
Húsvön stúlka
óskast strax á Auaturland. Hátt
kanpgjald.
Gnnnar Oddsson,
Laugav. 24 B.
dag! Sama lokleysan og fáfræðin
og annað í grein þessari.
Og svo vill hann láta baka að
eins annan hvern dag. Æfclar
hann þá sjálfur að greiða starfs-
mönnum brauðgerðarhúsanna Iaun-
in þá dagana, sem ekkert er bak-
að? Ógiarnan munu bakarar kæra
sig um það eða geta það til Iengd-
ar. Eða máske höfandur vilji láta
hækka brauðverðið sem þvi svar-
ar t Eða i þriðja lagi, ætlast hann
máske til þess að bakarar gangi
vinnulausir annan daginn og fái
að eins hálí laun sln ? Ekki yrði
það nú samt vel samrýmanlegt
dýrtíðarappbótinni!
Nei — ekkert af þessu eru ráð
til sparnaðar — nema þveröfugt.
Besta ráðið myndi að láta brauð-
gerðarhúsin starfa með fullum
krafti meðan hægt er að fá nægar
vörur, og svo, í neyð, að loka
svo og svo mörgum þeirra, ein-
mitt til þesfs að hin gætu starfað
með fullum krafti og bakað á
hverjum degi.
Best að gjalda líku Iíkfc og vera
nafnlaus, en heiti þó
Kannugur.
um næstum eins oft og hins al-
kunna fjármálamanns. Fyrir rás
viðburðauna hafði hún þ&nnlg
þokast úr myrkri ókunnugleikans
upp í ljóma frægðar og aðdáunar
som fiestir okkur þrá meira eða
minna einhverntíma æfinnar, og
hún skipaði þetta heíðarsæti með
sínu óbrigðula sjálfstrausti og tígu-
leik. Hvar sem hún fór, safn-
'aðist að henni hópur aðdáenda.
Karlmennirnir sáu ekki sólina^,
fyrir henni og kvenþjóðin öfund-
aði banð. Því að nú á dögnm
kjósa konnr heldur auð en ætt-
gjöfgi nema því að eins að ætt-
göfginni fylgi óðul og eignir, en
á þessum seinuetu og verstu tím-
um er orðið fremur fátt um þá
menu meðal enskra aðalsmanna.
Stafford kom mjög óvíða nema
á heimili föður síns og varði fiest-
um þeim stundum, sem hann þurfti
ókki að vsra hjá Mande, annað
hvort í einveru heima hjá sjálfum
sér eða þá í myrkrastofanni I
einhverjum „klúbbnum“. Þótt
ekki væri langfc um liðið, ekk?
nema nokkrar vikur síðau að
hann varð fráskila við tdn, þá
hafði hs.nu þó tekið miklum og