Vísir - 10.01.1918, Blaðsíða 3

Y í SIR
E.s
Eaeir sem óska að fá far með e.s Sterling,
sem fer héðan
til útlanda
á sunnudag 18. þ. m., skulu hafa ritað sig á lista
á skrifstofu Eimskipafélágs Islands, Hafnarstræti
16, fyrir
kl. 10 árd. á íimtud. 10. þ. m.
Rvik 8. jan. 1918.
II limskipafélag fslands.
V atnsveitan.
Fyrst um sinn má ekki búast við að vatn fáist úr vatnsæðum
rins á öðrum tímum, en frá 3S.1. 10—1 fyrri hluta dags.
Borgarstjórinn í Reykjavík 7. janúar 1918.
K. Zimsert.
fsildYerslun Sarðars líslasonap
Reykjavík
heiir fyrirliggjandi birgðir af neðantöidum vörnm:
Epli Rúðugler
Kaifi Þakjárn, rifiað
Kex, margar teg. Þaksaumur
Sagogrjón Kjöttunnur, nýjar og gamlar
Kartöflumjöl Strigapokar
Rúgmjöl, ameriskt Umbxíðastrigi
Maismjöl Manilla-kaðlar
Rúsínur Eiskilinur
Te Netagarn
Harðfiskur Taumagarn
Reykt kjötlæri Síldarnet o. fl.
Matarsait Skófatnaður
Eldspítur Fatnaður, ýmiskonar
Erumbækur Húfur
Handsápur Sportsbúfur
Þvottasápa Vefnaðarvörur, margskonar
Kítti Yefjargam
Zinkhvíta Keflatvinni
Smurningsolía o. fl. o. fl.
Talsímar: 281, 481, 681. Símnefui: „Garðar
Agætt saltkjöt
íæst 1
Kaupangi.
Bér meö tilkynnist vinum og vandamennum, aö elskuleg eiginkona og
móöir, Halldóra Jóhannsdóttir, andaöist aö heimili sínu, Hverfisgötn 71,
8. þ. m. Jarðariörin verður ákveðin siðar.
Magnús Benediktsson. Lára Magnúsdóttir. Elís Kr. Magnússon.
173
guS og hin heilaga mær haldi hendi sinni-
yfir muna'öarleysingjanuni. Lagardere getur
ekki fengist viö þá aö þessu sinni, en seinna
koma sttmir dágar og koma þó.“
Múlasninn reyndist betur en við var aö
búast. Hinrik ætlaöi sér nú að leita hælis i
Madrxd.
Eitt kvöldiö uröum viö vör viö Sigauna-
hóp og þar hitti eg einustu vinkonuna, senx
eg hefi eignast um æfina. Mun eg ávalt minn-
ast hennar meö einlægri þakklátssemi, þvi
aö hún varö til þess aö bjarga okkur unt
nóttina, þegar Sigaunarnir, senx hýstu okkur,
-ætluöu aö veita pjckur aðför og ráöa okkur
bana. Nafn hennar var Flóra. Skyldi eg þá
eiga eftir að sjá hana aftur.
| Madríd fehguni viö Htla íbúö, sem vissi
út aö fallegum garði. Höföum viö nú alls
nægtir, því að Hinrik fékk þegar orö á sig
sem einn hinn helsti sveröfágari i borginni.
Leiö okkur nú mæta vel og leið tíminn ró-
lega og viöburöalaust. Flóra skrapp stund-
um til mín, en bæði eg hana aö standa við,
þá ralc hún upp hlátur og stökk á dyr.
„Hún hæfir þér ekki sem vinkona,“ sagöi
Hinrilc viö mig einu sinni, en upp frá því
minkaði um kunningsskap okkar Flórtx. Ait
það senx Hinrik sagöi gekk mér til hjarta,
og væri honum ekki um einhvern gefiö, þá
lét eg nxér lika fátt xxni finnast.
Paul Feval: Kroppinbakur.
174
Er þetta ekki að bera einlæga ást til manns,
móöir min góö ?
Veslings Flóra litla! Ef eg hitti þig nú, þá
skyldi eg hlaupa um liálsinn á þér.
En nú varð eg fyrir þeirri þyngstu raun,
seitt mér hefir að höndum borið, því aö Hin-
rik fór frá mér og var eg þá alein um lang-
an, langan tíma eöa full tvö ár. Geturöu
hugsað þér hvaö mér var þetta þungbært,
mér, sem aldrei hafði verið daglangt frá hon-
urn? Þegar eg hugsa til þessara tveggja ára,
þá finnast mér-þau lengri en alt mitt líf þar
fyrir utan.
Eg vissi til þess að Hinrik hafði dregið
sanrnn nokkra peninga til þessarar feröar
og ætlaði hann að ferðast um Þýskaland og
ítalíu, en ekki mátti hann stíga fæti sínum
á Frakldand og veit eg ekkert hvernig á því
stóð. Ekki vissi eg heldur hvaö það var, sem
knúði hann til að leggja upp í þessa ferð.
Eimx daginn áður en hann fór og hann
haföi gengið út xxm morguninn að vana sni-
xxm, haifði hann skilið skrifborð sitt eftir
opiö. Annars læsti hann því allajafna og
stakk lýklinum á sig. 1 skrifborðixni var
skjalaböggull, gxxlur orðinn fyrir aldurs sak-
ir. Var hann innsiglaður með tveimur inn-
siglum með skjaldarmerki og latínska orð-
inu: Adstnn. Eg spurði skriftaföður minn
175
hvaö þetta orð þýddi og sagði hanii mér, aS
það þýddi: Hér er eg.
ÞaS var sama ortakiS, sem Hinrik við-
hafSi þegar hann barSist fyrir frelsi mínu
og fjörvi.
Enn fremur var fyrir skjalaböglinmn þriðja
innsigliö, sem vii-tist vera embættisinnsigli'
einhvers prests. Einu sinni áður hafði eg séö
þennan skjalaböggul. Það var nóttina, sem
við uröum að flýja næturstað okkar á leið-
inni frá Pampelóna og skilja pjönkur okkar
eftir, enda vildi Hinrik þá ólrnur snúa aftur
til hússins til þess að gæta að honum og
mintist eg þess nú, að hann varð því mjög
feginn, er hann sá, að böggullinn var
óhreyfður.
Ekki var neitt skidfað utan á skjöl þessi,
en hjá þeim lá eins konar skrá eSa upptaln-
ing, er hann hafSi samið þá fyrir skemstu.
Eg leit á þennan miöa, þó aS þáS væri ekki
sem réttast, en mig langaSi svo rnikiS til að
vita hvers vegna Hinrik ætlaði í burt frá
mér. Á miðanum stóðu nokkur mannanöfn,,
og kannaöist eg ekki við neitt þeirra, en
eg hélt aS þaS væi'ti nöfn þeirra manna, sem
Hinrik þyrfti aS finna á ferS sinni.
Þessi xiöfn stóSu á miSanum:
, . 1. Lorraine kafteinn, Neapel.
2. Staupitz, Núrnberg.
3. Pintó, Túrin.