Vísir - 14.04.1918, Blaðsíða 3

Vísir - 14.04.1918, Blaðsíða 3
s í R DanirogsjðUstæðis- kröinr vorar. Margt hefir verið ritað og rætt 'am sjálfstæðiskröfur vorar í Dan- mörku að undanförnu, og ekki •að ástæðulausu eins og nú er ástatt. Margt er það á misskiln- ingi bygt, sem sagt er í þeim skrifum og margt á lítilli velvild til íslendinga. Þó er enginn vafi á því, að málsmetandi merin meðal Dana líta nú vfirleitt með o meíri sanngirni á kröfur vorar -sn áður. Stafar það vafalaust að nokkru leyti af því, að Danir óttast skilnaðarhug Islendinga og uggir þá að fánamálið muni að lokum leiða til sambands- slita. Eins og kunnugt er, þá urðu þau úrslit fánamálsins í ríkisráði í haust, að konungur synjaði oss íim sérstakan siglingafána að svo -stöddu og lét svo um mælt, að bami vildi láta fánamálið bíða þess, að teknir yrðu upp samn- Ingar um alt sambandsmálið. í>að mál er nú svo vaxið, að Danir vita vel hverjar kröfur vér gerum. Um sambandsmálið verður ekki samið af íslendinga iiálfu á öðrum grundvelli, en að fullveldi Islands verði ótvírætt viðurkent og að sambandinu megi slíta að fulla, þegar þess verður krafist og allur þorri þjóðarinn- *r samþykkir það við þjóðar-at- kvæðagreiðslu. Ef Danir vilja semja á þeim grundvelli, þá getur væntanlega ©kki komið til mála að neita Sunnudaginn þann 14. þ. m. kl. 1 til 9 e. m. verður til sýn- is í Bárunni gufuskip, 2 álna langt, með gufuvél og gufuspili og öllu tilheyrandi, 6em fslendingur hefir smíðað tilsagnarlaust. Amor fægipúlver fæst í Aðgangur 50 aurar. Selt við innganginn. V. Br. Mýrdal. Matarversl. á Greitisg. 1 fæst leigt mn lengri eða skemmri tíma liaína á milli innanlands. Fermir nm 110 tons ])iingavörii. Nánar hjá O- Benj amínssyni. Hús Nathan & Olsen. í>að má gera ráð fyrir því, að það mnndi mæta megnri mót- spyrnu hér á landi, að senda nú á ný nefnd manna til Danmerk- ur, til að semja um sambands- málið. En ef Danir vilja senda menn hingað, þá kemur væntan- lega ebki til mála, að þingið neiti þeim um viðtal, nema það vilji þá slíta öllu sambandi við Danmörku nú þegar. Ef sam- bandið á að haldast, lengur eða skemur, þá er æskilegast að um það verði gerður samningur, sem báðir una. En ef ómögulegt er að komast að slíkum samning- um, þá væri eðlilegast að þjóðar- atkvæðagreiðsla færi fram hér á landi um það, hvort samband- inu skuli slitið. ávalt fyrirliggjandi. — Sími 214. Hi5 íslenska sfeínolíuiiSutafélag. þeim um viðtal. En margt bendir til þess, að Danir séu nú fúsir til þess að taka upp slíka samninga. T. d. birtist í vor ritstjórnargrein í stjórnarblað- inu „Politiken,“ þar sem tal- að er um slíka samninga, og nauðsyn talin á því að skipa nefnd til að ræða inálið á ný og megi þá einu gilda, hvort Danir sendi menn hingað eða Alþingi sendi menn til Danmerkur. Og i ýmsum blaðagreinum, sem birst hafa í dönskum blöðum, kemur það fram, að Danir eru því alls ekki fráhverfir, að sambandinu verði þannig fyrit komið, að því megi „segja upp“, eins og ráð- gert var i sambandslagafrum- varpi Alþingis frá 1909. Svanarmn kominn á flot aftnr. Björgunarskipið Geir hefir nú náð Breiðafjarðarbátnum Svan á flot aftur, og lá með hann sér við hlið við Hellissand í nótt. 27 ■ekki neitt — þé veröiö aö sverja þaö! Eg grátbæni yöur um það,“ veinaöi hún og fórn- aöi höndum. „Eg á líf mitt alg-erlega undir yður, og eg er líka viss um, að þér bregðist mér ekki.“ Þetta kom alt saman harla flatt upp á mig, en eg fullvissaði hana um, a‘ö eg skyldi standa viö orð mín og kvaðst mundu koma til henn- ar aftur innan Íítillar stundar. Lagði eg svo enn á stað út í kafdimma þok- una og öslaöi yfir strætið að hinu skugga- lega og dimma húsi þar andspænis. í þessu húsi beið mín einn leyndardómurinn enn, og það sem eg sá þar, fylti mig undrun og skelf- ingu. Það voru engar ýkjur, aö þar höfðu gerst undarlegir atburðir og þaö, sem mér bar þar íyrir augu, var þó aö eins byrjunin eöa inn- gangurinn aö ýmsum fleiri kýnjaviöburöum. III. KAPÍTULI. >.Margt býr í þokunni.“ Þegar eg gekk inn í húsið, kom sami hái granni maötirinn, sent haföi vitjaö mín, á móti mér í forstofunni. Við hliö hans stóð lögregluþjónn í einkenniskápu og ávarpaði hann mig um leið og' eg skrapp inn úr þok- unni á strætinu á þessa leið: .William le Queux: Leynifélagið. 28 „Viljið þér gera svo vel að ganga upp á loftið, herra læknir. Lögreglustjórinn er þar uppi.“ Granni maðurinn, sem eg fékk að vita seinna að var nágranni minn, fylgdi mér upp dúklagðan stiga og komurn við svo inn í við- hafnarstofuna, er var stórt herbergi og bjart, með vængjahurðum, og stóðu þær nú opnai upp á gátt. Þar voru nokkrir menn inni og meðal þeírra. lögreglustjórinn og roskinn kvenmaður í upp- litaðri kápu með gamlan hatt á höfði og leit út fyrir að vera vinnustúlka. Allir þessir menn ruku upp til handa og fóta þegar granni maðurinn sagöi til mín, en lögreglustjórinn gekk til rnóts við mig og mælti: „Viljið þér gera svo vel að koma hérna inn í næsta lierbergi, herra læknir. Hann er þar inni.“ Eg hlýddi því og kom þá inn í skrautlegt herbergi hvitmálað, með ljósgulum glitofnum veggtjöldum og þar sá eg, liggjandi á grúfu á gólfdúknum, andlitsbjartan, ungan mann, á að gitska hálfþrítugan, snoðkliptan, < með lítið skegg hrokkið.“ Hann lá þarna á bláum gólfdúknum á grúfu eöa öllu heldur á annari hliðinni, með stirðn- aðar hendttrnar lagðar að brjóstinu, attgttn grá og galopin og andlitið öskugrátt eða nteð 29 . þessum sérstaka fölva, setn bregður á ásjónu mannsins. Hann var í dökkleituin fötum. prýðilega gerðum, og stór og breið kraga- liom á yfirfrakkanum, í hvítri skyrtu og háls- líniö af nýjustu gerð. Eg þurfti ekki annað en að lita á han® til þess að geta sagt hvað komið hafði fyrk. Vinstra megin á hálsinum, rétt íyrir neöati eyrað, var lítið sár, sem blætt hafði úr og flekkað bæði skyrtuna og hálslínið. Eg laut niður að honum og skoðaði hana í skyndi. Ekki leyndist neitt líf með honum og var hann liðinn fyrir æði-löngu, því að líkið var þegar farið aö stirðna. „Já, það vitum við náttúrlega,“ sagði lög- reglustjórinn þegar eg gat þess að maðurinn væri dáinn, „en okkur vantaði bara lækni tií að skoöa hann. Eg sendi eftir lögreglulækn- inum okkar, en hann var ekki heima.“ „Já, en hvernig stendur á þessu?“ sagðí eg um leið og eg rétti ntig upp og leit yfir hóp hann af forvitnum mönnum, sem ein- hvern veginn höfðu komist inn til okkar. „Það vitum við nú ekki enn sem komið er, en eg á von á nokkrnm leynilögregluþjónura frá leynilögreglustöðinni á hverri stundu. Má vera, að þeim takist að ráða fram úr þessu. Hér er ekki um neitt sjálfsmorð að ræða, eða haldið þér það?“ „Nei, alls ekki,“ svaraði eg óhikað og lauí:

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.