Vísir - 10.02.1919, Blaðsíða 3

Ví SIR
inu og hóf ávarp sitt til fundar-
ins. Flutti hann það án allrar
mælsku og leit varla upp af blöð-
unurn. Fyrst minti hann á, hvað
Þjóðverjar hefðu ætlast fyrir, er
þeir réðust á nágranna sína. Þá
skýrði hann frá því hvernig Bret-
ar hefðu skorist í leikinn til þess
að koma í veg fyrir, að ranglætið
bæri sigur af liólmi, og loks hvern-
ig Ameríka, „dóttir Norðurálf-
unnar“, fór yfir hafið, til þess
að frelsa móður sína úr ánauð og
varna þvi, að siðmenning heims-
ins yrði fótum troðin. I fimtiu
mánuði sagði hann að barist hefði
verið um það, hvort heldur ætti
að verða drottnandi i heiminum
alveldi ofbeldisins sem engu eirir,
eða réttlætishugsjónin, sem að eins
vill láta grípa til vopna til þess,
að koma í veg fyrir misbeiting
aflsmunanna.
„Wilson forseti og menn hans
komu okkur til hjálpar“, sagði
forsetinn, „til þess að binda enda
á hið stórkostlegasta hneyksli,
sem sögur fara af í mannkynssög-
unni, þegar keisarinn, sem sigáð
hafði blóðhundum ófriðarins á
heiminn, tók að reyna að gera guð
sér samsekan i óhæfunni". Og að
lokttm sagði Poinraré, að þýzka
ríki, í heiminn komið í ranglæti
fyrir 48 árurn, væri nú undir lok
liðið i svíviröingu. „Þér eruð hér
samankomnir til að bæta það böl,
sem það hefir unnið, og koma í
veg fyrir endurtekningu á því.
Góðir menn, framtíð heimsins er
i yðar höndurn".
Að ræðu þessari lokinni, gerði
Wilson forseti tillögu um, aö Cle- !
menceau yrði kosinn forseti frið-
arfundarins. Mælti hann á enska
tungu, en orð hans voru endur-
tekin á frönsku. Þá flutti Lloyd
George ræðu, og studdi tillögu
Wilsons. Flutti hann ræðu sína af
miklum alvöruþunga og heyrðist
hvert orð urn allán salinn, og vakti
ræðan rnikla athygli.. Lloyd Ge-
orge byrjaði ræðu sina með þvi
að tala um aldur Clemenceeaus.
„Ef eg væri ekki nákunnugur æfi-
ferli hans,“ sagði hann, „þá mundi
eg staðhæfa, að sögusagnirnar um
aldur hans (hann er 79 ára) væru
tilbúningur einn. Hann er einhver
hinn hraustasti, þrekmesti og ung-
legasti maður, sent eg hefi hitt.
Hann er í sannleika ungmennið
mikla (the Grand Young Man).
Þó að við mikla örðugleika væri
að striða, þá hvað hann það þó
víst, að ef Clemenceau yrði forseti
fundarins, þá yrði engum tórna
varið til ónýtis. Það væri hið þýð-
ingarmesta atriði, því að heiminn
„hungrar og þyrstir“ eftir friði.
Enn væri önnur þýðingarmikil á-
stæða til að kjósa Clemenceau fyrir
forseta. „Þegar mest syrti að, þá
var það hið ótæmandi hugrekki
hans, hið óbilandi þrek hans og
skarpskygni, sem bjargaði banda-
mönntun á reynslustundunum. Og
! framar öllum öðrutn mönnum er
j hann lifandi ímynd þess hetjuhug-
| ar og þeirrar snilli, setn einkennir
' þessa ókúgandi þjóö þessa lands.“
| Hin háa samkoma tók ræSu L.
| G. með fagnaöarlátum, sent allir
fundarmenn tóku undir. En þegar
' ræðan var endurtekin áfrönskunni,
varö þýðandanum það á, aö þýða
' „The Grand Young Man“ blátt á-
fratn „mikilmenni", og varö þá al-
mennur hlátur og margir gripu
fram í. > ■ r',."4
Baron Sonnino mælti einnig með
því, að Clemeuceau yrði kjörinn
forseti, og var síðan fyrsta tillag-
an samþykt á friðarráðstefnunni
með handauppréttingum.
Clemenceau flutti þvi næst all-
langa svarræöu og heyrbist illa til
hnas. Aðalkafla ræðunnar flutti
hann þó með miklum krafti. Þakk-
aði hann þeim Wilson og L. G.
fyrir ræður þeirra og tillögur.
Hann hafði það brosandi eftir
Amerikumönnum, að Frakkar
væru alt of kurteisir, en kvað sér
nú finnast hinir göfugu stjórn-
málamenn, sem komnir væru til
Frakklnds, væru farnir að smit-
ast af þessum þjóðarlesti. Síðan
talaði hann um hiö mikla verkefni,
sem fyrir lægi, er nú allur hinn
siðaði heimur væri saman kominn
í fyrsta sinn, til þess að ræða um
framtið sína, eins og Wilson for-
seti hefði sagt. Því að eins mundi
takast að leysa alt það verk af
henid, að fulltrúarnir yrðu einlæg-
lega samhuga. „Vér erurn kornnir
hingað sent vinir. Ver verðum að
vona, að vér förum af þessari ráð-
stefnu, þegar þar að kemur, eins
og bræður.“ Þjóðabandalagið væri
í raun og veru stofnað og þarna
saman komið, ef „andinn“ væri
sá rétti. En hér væri ekki að eins
um það að ræða, að sernja frið
milli landa með því að ákveða
landmæri. Umfram alt væri það
verkefni ráðstefnunnar að semja
frið milli þjóöanna og byggja upp
nýjan og betri heim.
Eitt af fyrstu verkefnunt ráð-
stefnunnar kvaö hann vera þaö,
að skera úr því, hver sökina ætti
á því að ófriðurinn var hafinn.
Franska stjórnin mundi leggja
fram skilríki, bygö á rannsókn
tveggja frægra lögspekinga, sem
sönnuðu sekt Þýskalands og eink-
um keisarans sjálfs.
Að lokinni ræðu sinni sleit
Clemenoeau þessum fyrsta fundi
riðarráðstefnuanar.
Sassonoif
y
lýsir ástandinu í Petrograd.
Sassonoff, fyrrum utanrikis-
ráðherra Rússa, sem nú er. i París
sem fulltrúi gagnbyltingarstjóm-
arinnar í Rússlandi, hefir i viötali
við franska blaðið „Matin“ skor-
að á bandamenn að hjálpa Rúss-
landi. 3,
„Vér óskum að Petrograd verði
hertekin af bandamönnum sva
fljótt sem auðið er“, sagði hann.
„Vér óskum þess ekki í nafni
neinnar stjórnar, neins flokks eða
neinnar stéttar, heldur í nafni
mannúðarinnar. Veraldarsagan
kann ekki frásagnir af neinum eins
hræðilegum sorgarleik og þeim,
sem nú er leikinn á bökkurn Neva-
fljótsins. Hörmungar Búlgariu á.
fyrri árurn, hörmungar Armenitr
og Belgíu, komast ekki i mámunda,
viö þær hörmungar“.
„Af hálfri þriðju miljón sálnafc
sem í borginni voru, eru að ems
500 þús. eftir. Og þessar 500 þús.
sálir eru orðnar að villimönnum-
á lægsta stigi. Þar skiftir maður
við mann eins og úlfur við úlf“.
„Börn og óspiltar meyjar eru
þar ekki til. Brauð er ekkert tif
og ekkert ljós. Sjúkdómar, glæp-
ir, vilidýrsæöi, skelfing og vesal-
dómur rikja þar og vægja eng-
um“.
Fyrir liönd 40 nriljóna rússr
neskra manna skorar Sassonoff
á bandamenn að senda sjálfboða-
liö, hergögn, einkum brynvagna.
og matvæli til Rússlands.
54
55
56
hinn yndislegi vöxtur hennar og hrifandi
andlitsfegurö.
„Og Tibby?“ spurði hann.
„Tibby er dóttir Elisha,“ svaraði hún og
dökkgráu augun ljómuðu af ást og inni-
leik. „Hún kallar mig systur sina, en eg
cr það ekki. Eg vildi að cg væri það, því
við elskumst eins og systur, og hún er
svo góð, — svo voða góð við mig!, Og
það er „Lisha“ líka, — hún slepti E-inu
i ákafanum, og Clivc þótti enn þá meiró'
til hennar koma fyrir það. Eg er mnnað-
arlaus. Lisha fann mig undir járnbrautar-
brú einni, nótt eina fyrir löngu; þá var
eg ungbarn. Hann hefir séð um mig siðan,
tekið mig sér í dóttur stað, eins og þið
kallið það, Hann kcndi mér að syngja,
og hann er mikill liljómsnillingur; þér
heyrðuð liann spila, var það ekki? En hann
spiiar eltki eins vel á strætunum cins og
heima. Ó, þá er fallegt að heyra til hans,
— þegar við erum ein og alt er kyrt. Hann
er líka svo skjálfhentur úti á stræturium,
þó menn skylriu ekki halda að svo væx"i.“
„Já, hann leikur ágætlega á fiðlu“, sagði
Clivc. „Eg fann það þegar cg hluátaði á
hann í gærkvcldi“. Aíigu hennar ljómuðu
af ánægju og hún haílaðist ofurlitið á-
fram og kinkaði kolli með ákafa. „pykir
yður gaman að söng?“
„Ó, já, svaraði liún og drá andann djúpt.
„það er“ — hún liikaði eins og til að leita
að orði — „dýrðlegt að syngja, einkum
þegar eg er. ein, og enginn lxoi'fir á mig
eða hlustar. )?á gleymi eg öllu og mér
stendur á sama um alt--------
„Eg sé að þér getið þá líka leikið á hljóð-
færi“, sagði Clive.
„Ó, riei“, íiýtti hún sér að svara blátt
áfram. „Eg get ekki spilað. Elizha reyndi
að spara nægilegt fé til þess að geta lceypt
piano; hann sagði að það mundi verða
mikið betra fyrir mig ef eg gæti sjálf spil-
að undir þegar eg syngi, og eg mundi þá
fljótt fá eittlxvað að starfa; en svo varð
hann veikur. Hann er mjög heilsulítill; við
þurftum að útvega lækni og peningarnir
fóru allir í það; eg rneina spariféð, og svo
fengum við ekkert piano. Elislxa þótti það
mjög leitt, og liann er að í'eyna að spara
aftur. Eg vildi að hann væri ekki að því“.
Clive vai’ð snortinn af hinu barnslega
tali hennar. Hann lxafði fyrir löngu sann-
fæi'st uxxi, að sjálfsafneitun væri miklu al-
gengari i fátækrahverfununx en í Mayfair.
— „Og livað gei'ir Tibby?“ spurði hann.
„Leikur hún lika á hljóðfæri?“
Stúlkan hló, og Clive fanst það yndis-
legur hlátur, — hann var svo þýður, sak-
laxis og kvenlegur.
„Nei, nei, Tibby þekkir ekki eina íiótu
frá annari og rugíar altaf saraan löguii-
um ef hún heyi'ir ekki oi’ðin. En hún cr
framúrskarandi dugleg“, bætti hún við
eins og hún væri lirædd uixx, að hann
mundi halda, að hx’m vildi gera lítið úr
Tibby. „Hún býr til blónx. Hún vinnur í
vei’ksmiðju, þar sem þau eru búin til; —
þau eru notuð til að ski’eyta liatta, cins
og þér vitið. Hún er svo lagvirk og hctir
svo nænxan fegurðarsmekk. pér ættxxð að
sjá livað liún getur búið til laglega hlxxti,
kransa og blómvendi; þeir eru svo náttúr-
legir að þér muiíduð bei-a þá upp að vitun-
unx, til þess 'að firiiia af þcim ilminn“, bætti
lxún við til skýringar. „En ]>eir borga
lxen.ni ekki mikið fyrir“, sagði hún svo
og andvarpaði, — „eklci íiæi’i’i eins mikið
og þeir ættu að gera. Stundum rekumst
við á hlómin i búðunxmx, og þá hafa þau
verið sett upp svo og svo nxikið, en aum
ingja Tibhy fær að cins átján pence á dag.
Haldið þér að það sé ekki ljótt, að horga
fólki svo litið og taka þó svo mikið fé fyr-
ir vinnu þeirra?“
„það cr mjög ljótt“, sagði Clive og ósk-
aði unx leið í huganum, að einhver af
stjóxTixxiálamönnuxxum, vinxxm hans, sem
köllxxðu hann draumóramann, æsixxga-
nxann og an.uan Don Qxxixote, nxættu sjá