Morgunblaðið - 10.10.1918, Blaðsíða 4
4
MÖSÖimBLAÐXÐ
Mötorkúttef
Esther
fer að öllatn líkin-dam til Slglufjarð&s» næstkotnandi föstudag.
Tekur flutcing og farþega.
Þeir sem kynuu að hafa flutning eru beðnir að snúa sér til skrifstofu
Trolle & Rothe h.f.
BrunatryggÍDgar.
Sió- og striðsYátryggingar
Talsimi: 235.
Sjótjóns-erindrekstiir og
skipaflutuiugar.
Talsímf 429.
P. J. Thorsteinsson,
Hafnarstræti 15.
ekki síðar en í dag*.
Verzlun G. loéga.
Glitgfiar abreiðar
eðs. gömul söðuikiæði. verða keypt
háu verði.
R. v. i.
Geysir
Export-kaffi
er bezr.
Aðalumboðsmenn:
0. JOHNSON & KA.A.EE.
Nýkomið
Millumpils Borðdúkar hvítir
Tvisttau Serviettur
Flunel Handklæði
Sirts Rúmteppi
Nankin Vasaklútar
Alullar:
dfrvanpeysur <J£vensofŒar
V)ömuRamgarn og Jl.
Vátryggjngar
Ærunatryggingar,
sjó- og stríðsvátryggingar.
O. lofftison & Jiaabov,
Det kgt octr. Brandassnr&nce
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgðgn, alls-
konar vðruforða o.s.frv. gege
eldsvcða fyrir lægsts iðgjald.
Heima kl. 8—12 f. h, og 2—8 e.h
f Austurstr. 1 (Búð L. Nielsen).
N. B. Nielsen
Sunnar Cgilson,
skipamiðlari,
Hafnarstræti 15 (uppi)
Skrifstofan öpin kl. 10—4. Simi 60I
Sjó-, Stríðs-, Brunatryjrglngar
Talslmi heim*-479
Trondhjeins Tátrygglsgorfélag h!
Allsk. brunatryggiiigar.
Aðalnmboðsmaður
Firaen,
Skólavörðustfg 25
Skrifstofut. s V*—61/,' Tais • 3
>SUN INSURANCE OFFICE*
Heimsins elzta og stærsta vátryge-
ingarfélag. Tekur að sér allskoca
brunatryggingar.
Aðlnmboðstmður hér á Iindi
Matthías Matihlasson,
Ho't. Ta’sfmi 49
Flugfiskurinn.
Skáldaaga úr heimaatyrjöidinni 1921.
Eftir Övre Richter Frich.
--- 9
En hann heyrði ebkert. Pajazzo
hafði aðeina staðið á fætur og teygði
úr aér. Svo gekk hann hægt inn f
ðimma brókmn. Hann hafði gert
akyldu aína. Nú urðu aðrir að taka
við.
— Eg hefi hug8að um þetta, eina
'og þér segið, mælti Rúasinn. Eg er
ekki heimakingi og eg veit að eg á
um við abynaama menn. Um Ieið,
og þér takið tilboði mínu kalla eg á
menn mfna. Eg hefi hljóðpípu hérna
i vaaanum og þegar eg blæa í hana
heyrÍ8t hljóðið langar leiðir. Og þá
kemur vélbátur hingað yfir aundið.
Hann liggur í leyni einhveraataðar
bjá Dynkil og bfður . ... A bátn-
um er góður lögfræðingur. Hann
hefir peningana til og öll skjöliu f
lagi. Við getum gert aamningana
þegaT í stað. Svo aýnið þér okkur
hvernig á að stýra og við tökum við
gripnum um miðnætti. f>ér treystið
okkur ekki, en við treystum yður.
Dvergurinu hló.
— f>ór eruð enginn viðvaningur,
mælti hann. En hvernig vitið þér
það, að uppgötvan mfu muni hafa
avo mikla þýðingu fyrir yður?
— Við þorum að eiga það á hætt-
unni, mælti Rúasinn. Við treyatum
á bandverk yðar. f>ér hafið áður
leyst atórt vandamál og ef orðrómur
manna lýgur ekki, þá hafiðjþér einn-
ig leyat þetta vandamál. Að minsta
kosti verðið þér að viðurkenna það,
að traust vort á yður er ótakm&rk-
að.
Dvergur gekk eitt skref nær hon-
um. Og það var einbeitnia og ákvörð-
unaravipur á honum.
— Heyrið þér nú, mælti hann, og
takið vel eftir því aem eg aegi. Eg
geng aldrei að tilboði yðar. Rúss-
land akal einhverntfma komast að
þvi, að hið vesalings þrælbundna
Finnland hefir vopn til þess að hefna
avívirðu ainnar. 8táldýrið hérna inni
er afapringur hatura til þess landa,
aem hefir kúgað hina finaku þjóð.
Og þér haldið að eg muni selja það
fyrir nokkrar þúaundir króna! Aldrei
. . . .!
Aaev varð þungbrýnn við.
— Jæja, mælti hann. Er þetta
ákeðið avar yðar?
— Já, og þúaund ainnum já! hróp-
aði dvergurinn.
Rúaainn hörfaði tvö akref og hóf
hendurnar bægt. Málmþræðirnir glóðu
í birtunni. Hann hafði ekki augun af
dvergnum meðau hann færði þráða-
enda smám aaman nær hvorn öðrum.
Að lokum var ebki nema bvo sem
einn centimeter eftir milli þráðana.
— í aíðaeta ainn epyr eg yður,
mælti hann kuldalega, hvort þér viij
ið ganga að tilboði mfnu. öðr-
ura boðti akal eg ónýta ágætustu
uppgötvun yðar fyrir augunum á yður.
Dvergurinn knýtti knefana.
— Hvera vegna flytið þór yður
þá ebki að þvf, grenjaði hann, ann-
ar ein8 mannhundur og þér eruð?
f>á krosalagði Rússinn þráðaendana.
f>að leið brot úr sekúndu . . . . en
engin sprenging varð. f>að kom fát
á Asev og eldur brann úr augum
hans. Hann neri aftur saman þráð-
unum. Ekkert hljóð. Svo liðu
nokkrar sekúndur .........
f>á heyrðist alt f einu hlegið lágt
juni í dimma króknum.
VI.
Asev hitti sérmeirimann.
Asev hrökk saman f kút. f>að var
eins og hláturinn innan úr myrkrinu
heikti hann. Hann varð náfölur i
framan og augun ætluði út úr höfð'
inu á houum......
Erko greip marghleypu sfna og
miðaði henni á hann. f>ví að nú
hafði Asev kastað grimunni. Hann
var nú eigi lengur njósnarinn og
hinn menningarfágaði maður. Nú
var það ekki Rússi heldur Tartari,
Bem stóð þar. pað eauð f honnm
bræðin og hann gaut augunum í all—
ar áttir. En jafnframt engdist hann
sundur af ótta við það, að heyraaft-
ur hlátur þann, sem hafði húðstrýkt
hann einmitt þegar hann hafði orðið fyr-
ir mestum vonbrigðum á æfi sinni .
. . . Jó, þarna atóð hann manndráp-
arinn, hinn rígbundni þræll ilfra
hvata, Kósakkinn sem þyrsti í blóð.
Rifnar og blóðugar hendur hans leit-
uðu að einhverju vopni, en fundu
ekkerfe. Og stynjandi af ráðalausri
heipt steytti hann knefana að hinum
ókunna óvini sfnum.
Svo greip hann aftur koparþræð-
ina, sem hann hafði slept, og tók í
þá. f>eir létu eftir. Einhver hafði
klipt þá í sundur og þannig komið í
veg fyrir sprenginguna.
f>að var aumlegt að sjá Asev þá.
Hann engdiat sundur og saman
eins og hann tæki út óbærilegar
kvalir. Hann var einn af þeim
mönnum, sem eigi þola þaðað verða
undir. Já, þannig var hann, þessí
sonur rússnesku Bléttanna, að hann
lét hugfallast, þegar móti blés, enda
þótt jatnaðargeð h&ns og slægvizka
fleytti honum fram hjá flestum skerj-
um.