Morgunblaðið - 22.06.1960, Blaðsíða 8

8
MORGUNBlAÐ1Ð
Miðvik'udagur 22. júní 1960
Jan klifrar upp í veiðiturninn.
blaðaefni og eiga þarna ánægju-
lega og skemmtilega daga.
Haldið á veiðar.
Við komum að stóru og vist-
legu bjálkahúsi inn í skuggsæl-
um skóginum, Það var örlítið
byrjað að rökkva, er við stigum
út úr bifreiðinni og heilsuðum
Cornelsens-hjónunum. Tveirsona
þeirra ætluðu þegar í stað að
halda á dádýraveiðar og
var okkur boðið að koma
með. Þáði ég það, en
hinir settust inn í veitingahúsið
og áttu þar ánægjulega kvöld-
stund. Ég hressti mig á einum
bjór, en stökk síðan á eftir strák
unum upp í bifreiðina og nú var
haldið út í veiðilandið.Við mátt-
um engan tíma missa, því að
byrjað var að bregða birtu og
auk þess var þetta bezti tími
dagsins til að skjóta dádýr, því
um þetta leyti koma þau út úr
skógunum og út á akrana til beit
ar. Við keyrðum eftir ótal göt-
um og kr^kustigum inn milli bú-
garða og trjfia, fram hjá ökrum
og að skógarjöðrum. Á leiðinni
sáum við dádýr af og til, en
bæði voru þau langt í burtu og
auk þess er bannað að skjóta dýr.
úr bifreið. Skyndílega stöðvaði
Jan Cornelsen bifreiðina og
yngri bróðir hans stökk út Hann
Vignir Guðmundsson blaðamaður
segir ferðaþætti frá Þyzkalandi
Á dádýraveiðum
í Niðar - Saxlandi
DÁDÝRIÐ stóð á skurðbakk-
anum í 70 metra fjarlægð.
Það reisti makkann, hvarfl-
aði hvikum sjónum út yfir
rennsléttan akurinn, en skynj
aði ekki hættuna. Þetta glæsi-
lega, léttbyggða dýr, beygði
sig lítilsháttar saman og
klóraði sér með vinstri aftur-
fæti á hálsinum — í síðasta
sinn.
Við höfðum verið fimm félag-
ar í góðu yfirlæti á hestamanna-
móti í Schliichtem í sunnanverðu
Mið-Þýzkalandi í heila viku. Nú
var kominn annar dagur hvíta-
sunnu og hópurinn tvístraðist.
Gunnar Bjarnason, hrossaæktar-
ráðunautur, ætlaði að heimsækja
nokkra hestaeigendur í Rínar-
löndum. Búi Petersen, kaupmað-
ur fór með næstu lest til Frank-
furt og þaðan til Kappmanna-
hafnar. Þeir Höskuldur Eyjólfs-
son og Páll Sigurðsson fóru með
Cornelsenhjónunum til búgarðs
þeirra og óðals í Niður-Saxslandi:
Ég ætlaði þangað raunar líka,
en rúm reyndist ekki fyrir mig
í bifreiðinni, svo ákveðið var
að ég tæki járnbrautar^est dag-
inn eftir.
Til Norður-Þýzkalands
Laust eftir hádegi næsta dag
fcvaddi ég tvo þýzka kunningja
mína, sem fylgdu mér til hinn-
ar fornfrægu kirkjuborgar Fulda
og nú var ferðinni heitið um
Norður-Þýzkalsmd til Hannov-
er. Það var fagurt veður þenn-
an dag eins og alla aðra daga,
sem við höfðum dvalið í Þýzka-
landi. Víða mátti út um lestar-
gluggann sjá blómleg og fögur
landbúnaðarhéruð, þétta og
mikla skóga, kvikfénað á beit,
víðfeðma kornakra og gróðursæl
graslendi. Þessi fagra sýn svipti
burt leiðanum yfir því að vera
hér aleinn á ferð í ókunnu landi.
Eftir rúmlega þriggja stunda
ferð rann lestin inn á járnbraut-
arstöðina í Hannover. Svo hafði
verið ráð fyrir gert, að tekið
yrði á móti mér á brautaistöð-
inni. Var mér sagt að auðkenna
mig með því að nema staðar við
mikið líkan af hesti og halda í
taglið á gripnum. Ég rogaðist
með þungar töskur mínar út úr
lestinni og hélt gegnum mann-
hafið í leit að útgöngudyrum, en
það reyndist erfiðara en ég hafði
hugsað í fyrstu. Ég villtist inn á
annan brautarpall^þar sem lest
var að leggja af stað, hélt til
baka og hringsólaði ofurlítið um
hina miklu stöðvarbyggingu, þar
til ég að síðustu fann útgöngu-
hliðið.
Sá grákollinn á Höskuldi.
Þar biðu eftir mér kunnug
andlit. Ég sá gráa kollinn á Hösk
uldi og á móti mér kom hlaup-
andi góðkunningi minn, Rose-
maire Þorleifsdóttir. Þau voru
þama' komin ásamt Páli Sigurðs-
syni og Jan Cornelsen. Þau
voru farin að óttast að ég mundi
ekki hafa komið með lestinni.
Henni' hafði seinkað um 10 til
15 mín. og ráfið í mér á braut-
arstöðinni hafði að sjálfsögðu
tafið mig líka. En allt fór þetta
vel og við snöruðumst upp í stóra
Taunus-bifreið. Nú skyldi hald-
ið í skyndi til veiðihúss Corn-
elsen-fjölskyldunnar, sem er um
30 km utan við Hannover. Fjöl-
skyldan á þar stórari búgarð og
allmiklar skóglendur auk veiði-
svæðis. Páll og Höskuldur höfðu
verið þarna í góðu yfirlæti í
einn sólarhring, en ætluðu með
lest til Hamborgar næsta dag og
þaðan fljúgandi heim. Upphaf-
Iega hafði verið ráð fyrir því
gert að ég yrði þeim samferða
heim á leið, en á daginn kom, að
hér var svo margt skemmtilegt
að sjá, að ég vildi gjarnan eyða
þremur dögum hér og afla mér
ofurlítils blaðaefnis. Mig fýsti
mjög að sjá landbúnaðarstörf í
þessu frjósamasta landbún-
aðarhéraði Þýzkalands, Niður-
Saxlandi. Frábærar móttökur
Cornelsens-fjölskyldunnar, gest-
risni þeirra öll og fyrirgreiðsla
gerði mér bæði auðvelt að ná í
sagðist ætla að freista hér gæf-
unnar. Við sáum hann hverfa
inn í skóginn og héldum áfram
nokkurn spöl.
Jan fræðir mig um veiðar og
veiðimennsku, sem er ákaflega
vinsæl og útbreidd íþrótt í Þýzka
landi. Til þess að geta orðið við-
urkenndur veiðimaður, verður
hann að hafa leyfi, sem gefið er
út af hinu opinbera. Og til þess
að öðlast þetta leyfi, þarf hann
að ganga í eins konar veiði-
mannaskóla. Er það nokkurt nám
og talsvert þungt. í fyrsta lagi
þarf hann að læra lífeðlisfræði
allra þeirra veiðidýra, sem heim-
ilt er að skjóta. Þá þarf hann að
þekkja öll lög og reglur, er fjalla
um veiðar og veiðimennsku, á
hvaða árstíma heimilt er að
skjóta þetta eða hitt dýrið. í
þriðja lagi verður hann að vita
allt um veiðihunda, þekkja teg-
undir þeirra og eiginleika. í
fjórða lægi verður hann að læra
meðferð á skotfærum, ýmsum
tegundum riffla og haglabyssa.
Þá þarf hann einnig að þekkja
sögu veiðimennskunnar og siði
veiðimanna. Allt þetta hafa þeir
bræður báðir gengið í gegnum.
Jan er 22 ára gamall, en hann
hefur nú brátt verið veiðimaður
í 7 ár.
Má aðeins skjóta karldýrin.
Á þessum árstíma er heimilt
að skjóta dádýr og refi, en af
dádýrunum má aðeins skjóta
karldýrin og frekast þau sem
eru léleg og ekki mjög líkleg
til lífsbjargar, því að útivera
þeirra á vetrum krefst duðnaðar
og haðneskju. Kvendýrin ganga
á þessum tíma með • unga sína
og þess vegna er óheimilt að
skjóta þau.
Við sitjum í rúma 2 klukku-
tíma þarna upp í turninum. Það
er logn og úr skógunum berast
hljóð alls konar dýra. Við heyr-
um gelt í dádýrum og gagg í
refum blandast fuglakvaki. —
um hljóðna eftir hinn mikla skot
hvell. Síðan klifrar Jan niður
úr útsýnisturninum og gengur í
áttina til þess staðar, er refurinn
hafði verið. Hann athugar gaum-
gæfilega öll ummerki, hvar kúl-
an hafi komið og hvort líkur séu
til að refurinn hafi særzt. Hann
finnur enga blóðbletti, gengur
spölkom inn í skóginn í áttina,
sem við sáum á eftir refnum,
er allt kemur fyrir ekki. Rebbi
er á bak og burt og sýnilega hef-
ur hann ekki særzt.
Bróðirinn fengsælli.
Það er liðið á kvöldið og tekið
að skyggja, tæplega skotljóst orð
ið. Við hættum því frekari bið
eftir dádýrum, sjáum að á þess-
um stað verðum við ekki feng-
sælir þetta kvöld. Skömmu áður
höfðum við heyrt skothvell í
nokkurri fjarlægð. Jan hnippir
í mig og segir: — Skyldi nú
bróðir minn hafa verið feng-
sælli en við.
Við höldum út í bifreiðina á
ný og ökum til þess staðar, er við
skildum við yngri bróðurinn.
Hann kemur á móti Ijósum bif-
reiðarinnar og við sjáum að hann
er með blóðuga laufgrein í hatt-
inum sínum. Jan snarast út úr
bílnum og tekur í höndina á
honum, óskar honum til ham-
ingju. Á laufgreininni sér hann
að hann hefur skotið rádýr.
Veiðisiðir.
Þegar veiðimaður hefur skotið
veiðibráð sína, gengur hann til,
tekur laufgreinar af næsta tré,
þrjár. litlar greinar, setur eina
upp í munn dýrsins, leggur aðra
við sár þess og hina þriðju rjóðr
ar hann blóði og setur í veiði-
hatt sinn. Dádýrið, sem yngri
Comelsen hafði skotið var
hvorki stórt né langhyrnt, en það
Hérna hefur aðdráttarlinsan náð augnabliksmynd af dádýri í runnum.
I varðturninum.
Jan renndi nú bílnum inn milli
nakkurra trjáa, þar sem lítið
bar á honum. Við stigum út, ég
tók myndavélina og hann byssu
sína og kíki. Skammt frá var út-
sýnisturn byggður upp við tré.
Er hann um 2 til 3 mannhæðir.
Við kilfum nú upp í hann og sett
umst þar inn í skýlið. VÍð kveikt
um okkur í sígarettu og horfðum
út um akurinn til þess að vita,
hvórt við sæum nokkur dýr á
ferð. Hér hafa veiðimennirnir
það gjarnan fyrir sið að reykja
eina sígarettu, þegar þeir eru
setztir upp í varðturninn, en síð-
an er ekki meira að því gert,
meðan á veiðunum stendur, því
dádýrin eru lyktnæm og gætu
fælzt reykjarþefinn.
Kvöldið er kyrrt og fagurt. Við
grípum kíkinn af og til og hug-
um að því, hvort við sjáum ekki
dádýr. Við sjáum nokkur en þau
eru í svo mikilli fjarlægð, svo
langt úti á akrinum að ógerlegt
er í fyrsta lagi að sjá hvort er
um karl- eða kvendýr að ræða
og fjarlægðin er of mikil til þess
að nokkurt vit sé að freista þess
að skjóta. Skyndilega kemur
kanína stökkvandi út úr skóg-
inum í um það bil 30 metra
fjarlægð. Á eftir henni kemur
refur. Jan þrífur byssuna og
miðar, en rétt í þann mund er
hann hleypir af stekkur refur-
inn áfram eftir kanínunni. Okk-
ur virðist sem kúlan hafi sært
refinn en hann stekkur út í skóg
inn. Við bíðum stundarkorn, lát-
fullnægði öllum reglum um a8
það mætti aflífa. Það er nú sett
í lest bifreiðarinnar og við höld-
um heim í veiðihúsið á ný. Þar
sitja þeir Höskuldur og Páll
með Cornelsens-fjölskyldunni og
drekka bjór og romm við lampa-
ljós. Við setjumst að góðu kvöld-
verðarborði og njótum síðan á
eftir ánægjulegrar kvöldstund-
ar, þar sem fyrst og fremst er
rabbað um verkefni mín næstu
daga og för þeirra félaga heim
til fslands. Það er liðið fast að
miðnætti, þegar við yfirgefum
veiðihúsið, ég, Jan og Cornel-
senshjónin. Við ætluðum aðhalda
til Köthenwald, en þar er hinn
mikli spítali fyrir tauga- og geð
sjúklinga, hin stærsti í einka-
eiga í Evrópu en Cornelsen-hjón