Morgunblaðið - 03.01.1965, Blaðsíða 16

16
MORCU N BLAÐIÐ
Sunnudagur 3. janúar 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
••••••••••••
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
Kopavogur:
Blaðburðarfólk
vantar nú þegar til blaðadreiíingar
1 Austur- og Vesturbæ
Hafið samband við úfsölumann
í síma 40748
JMftfgMttfrlaðifr
ekki að tala um, sagði Fazilel
við >3g ef ég má.
— Ég hélt, að þú hefðír farið
að vimna að skjölurauim hans hr.
Radbums, sagði Fazilet. — Er
hawn nú orðin* órólegur aftur?
— Frú Erim vildi tala við
hanm í einrúmi. Ég býst við, að
h.ún ætli að telja hann á að
semda mig heim. Veizt þú, hvers
vtegna henni er svona illa við,
að ég sé héma? í>að var þó hún
sjálf, sem bauð mér hingað?
Fazilet beygði sig yfir gler-
pípu og hel/.:ti vandlega úr henni,
Það kynni að vera, að ég gæti
getið mér til um það. En hinu
trúi ég akki, að hún segi hr.
Radburn réttu ástæðuna til þess,
að hún vill ekki, að þú sért
hérna.
Hún stakk tappa í pípuma og
þvoði sér um hendumar. — Við
skulum fara eitthvert þangað
«em enginn heyrir til okkar.
Komdu ég aetla að sýna þér
nokfkuð.
Hún talaði ekkert við bróður
sinn áður etn hún fór út, og
hann virtist ekki taka neitt eftir
ferðum þeirra. Þegar út kom
gengu þær upp eftir bröttum
síág gegn um skóginn þangað
til þær komu upp á litla hæð,
sem var á landareigninni.
Af þessar hæð mátti sjá miikið
af Bosporus — hiykkjótta dimm
bðáa ræow, sem greindi Asíu
frá Evrópu.
— Finnst þér ekki Bosporus
okkar fallegt núna? sagði Fazi-
let En þú komst nú víst ekki
till að dást að útsýninu. Héma
w steinn, sem við getum setið
á í sólskininu bg talað saman.
Þaer settust á steininn og
þögðu um stund. f>að virtist ekki
hægt að koma varlega að um-
taloeifninu, fannst Tracy. Hún
dró slæðuna upp úr töskunni
uimú og hélt henni á lofti.
— Ég ætla að skiia þér á!æð
unni þinni, sagði Tracy. — Frú
Erim sagði mér, að þú miundir
eiga hana.
Hin stúlkan hikaði rétt amdar
tak, en tók sáðan slseðuna og
bneiddi úr henni.
— Þú varst konan, sem var í
halílarrústinni 1 gær? sagði
Tracy.
inu yfir slæðuma. Loksins, þegar
Tracy var farin að hadda, að
hún ætlaði ekki. að svara, sagði
hún. — Jú, ég var þar.
— Ahmet var þar líka, sagði
Tracy. — Hann var á gægjum
eftir þér. Og svo var þama amm
ar karlmaður. Þetta er alltsam-
an mjög svo dullarfuffit.
Fazilet leit upp og horfði á
Tracy svörtum augunum. Tillitið
var ekki eins blíðlegt nú og
stumdum áður.
— Dularfullt, já, víst svo. —
Og keirnur erngium öðruim við.
— Ekki nema ‘það, að þið vþr
uð að tala um mig. Og ég hef
verið að velta því fýrir mér sdð
an um hvað (það smerist. Hver
sem það var, sem nefndi nafn
mitt, var mjög reiður þá.
— Og þú veiat ekki hvers-
vegna? spurði Fazilet.
— Hvernig ætti ég að vita
það? Var það kannsfci hr Rad-
bum sem var þarna hjá þér „
eða bróðir þinn?
Fazilet andvarpaði. — Ef ég
segi þér það, viltu þá lofa að
segja það engum? Reyndar er
það víst ekkert leyndarmál leng-
ur — svo er Ahmet Effendi fyrir
að þakka. Hann er andvígur
þessu. Ef ég segi þér frá því, hef
urðu ráð mitt í hendi þér. Lof-
aðu mér því að segja það ekki
neinum.
— Finnst þér ég líkleg til að
hlaupa til frú Erim, eða bróður
þíns eða Radburns með trúnað-
arrnál? sagði Tracy hvasst.
Andartak horfði Fazilet á
hana, rétt eins og hún væri að
ráða það við sig, hvort hægt
væri að treysta Tracy. Svo kink-
aði hún kolli, og þegar hún tal-
aði, var röddin jafnmjúk og
venjulega.
— Kannski vilt þú vera mér
vinveitt, eins og Annabel var
það. Maðurinn, sem kom að hitta
mig í rústunum í gærkvöldi, var
Hasan.
Tracy át eftir henni nafnið: —
Hasan?
— Já, manstu ekki? f bazam-
um í dag Litlu búðina þar sem
ég keypti jadeperluna handa
Murat. Hasan er sonur Ahmets
Effendi.
' Tracy mundi strax eftir unga
manninum, og hve hörkulegur
málrómurinn hafði verið þegar
hann talaði við Faziiet. En svo
mundi hún líka, að henni hafði
fundizt þau Fazilet mundu vera
vel kunnug.
— Ég vil giftast Hasan, játaði
Faziiet. — En faðir hans er gam-
aldags og telur slikt hjónaband
ekki viðeigandi. Og bróðir minn
mundi alveg sieppa sér. Hann
veit ekki um þetta. Hann er af-
skaplega stéttvís og mundi
standa gegn þessu hjónabandi og
ég gæti ekkert við neitt ráðið
nema með því að strjúka að heim
án. En Hasan hefur engin efni
á að sjá fyrir konu. Ef til vill
seinna. Það er erfitt að bíða, en
ég verð að bíða og þegja yfir
þessu við alla, þangað til rétta
stundin er komin. En þá skal ég
líka hlæja framan í hvem, sem
reynir að skipta sér af þessu. En
mér líkar þetta ekki . . . að
Ahmet skyldi vera á gægjum. Ég
verð að tala við hann bráðléga.
Ég verð að fá hann til að trúa
því, að við ætlum að bíða.
— Yrði frú Erim líka þessu
mótfailin? spurði Tracy.
Fazilet svaraði í fyrirlitning-
artón: — Sylvana yrði nú því
fegnust að fá mig búrt úr Sjávar
húsinu. Hún vildi víst gjarna
koma okkur öllum þaðan burt og
fylla svo húsið með kunningjum
og veizluhöldum. Hún ber enga
rækt til fjölskyldu föður míns
eða eldra bróður míns. Murat
streitist á móti henni, en Ahmet
minnist þess, að bróðir minn
elskaði þessa konu og flutti hana
í húsið okkar. Að hann gaf henni
allt, sem hann gat við sig losað.
Og Ahmet sýnir henni sömu virð
ingu og móður okkar.
Gremja Fazilet var mikil og
henni létti við að tala um hana.
Meðan Tracy hlustaði á hana, sá
hún bezt hatrið og sársaukann
sem lá að baki þessari auðmjúku
hlýðni hjá Fazilet við mágkonu
sína og einnig við bróður sinn.
Hún snerti arm stúlkunnar
blíðlega. — Mér þykir fyrir
þessu. Ég lofa þér því, að ég
skal ekki segja það neinum. En
ennþá get ég ekki skilið, hvað
þú varst að tala um mig þarna
í hallarrústunum.
15
— Ég talaði um þig vegna
þess, að þú hefur komið af stað
nýrri óró í húsinu. Af því að
hvar sem þú kemur, verða ein-
hver vandræði. Eins og til dæmis
það, sem gert var við vinnuna
þína í morgun. Ég er hrædd
þegar slíkt og þvílíkt kemur fyr-
ir. Það líkist mest því, sem hér
hefur gerzt áður og það veldur
mér áhyggjum.
— Heldurðu, að það hafi getað
verið Sylvana, sem gerði mér
þennan grikk?
Fazilet spennti greipar. —
Stundum er betra að hugsa
ekkert. Sjá ekkert.
— Ég er ekkert fyrir að taka
að mér hlutverk strútsins, sagði
Tracy. Hvað átti hr. Radburn við
í morgun, þegar hann var að tala
um húsdraug? Hvað áttu við
þegar þú segir, að nú sé þetta
byrjað aftur?
— Það er hlutur, sem ég óska
Þegar svona hrekkir voru framd-
ir hér áður, vissu þeir á vand-
ræði. Ef til vill dauða.
— Dauða konunnar hans hr.
Radburn? spurði Tracy.
— Dauða ystur þinnar, sagði
Fazilet, lágt.
*
Stundarkorn varð dauðaþögn
á þessum sólríka stað. Sem
snöggvast fannst Tracy sem hún
hefði ekki geta heyrt rétt það,
sem Fazilet sagði — „systur“. En
það, hvernig stúlkan horfði á
hana varð ekki misskilið. Svörtu
augun voru svo nærgöngul og
spyrjandL
— Hve lengi hefurðu vitað
þetta? spurði Tracy loksins.
— Ég vissi það á sömu stundu
og Sylvana bað mig að fara í
gistihúsið í Istambul og taka þar
enska stúlku, sem héti Tracy
Hubbard.
— Þú vissir það . .. og nefndir
það ekki á nafn við mig?
— Það virtist svo sem þú vild-
ir halda því leyndu, sagði Fazilet.
— Ég gaf þér hvað eftir annað
tækifæri til að segja mér það, en
þú gerðir það ekki samt. Ég var
hrædd um, að þig mundi gruna
það eftir framkomu minni við
þig. Það gat ekki orðið auðvelt.
— En hvernig hefðir þú getað
vitað, að ég væri til? Annabel
sagði mér hvað eftir annað, að
hún hefði engum sagt, að hún
ætti nein skyldmenni.
— Já, hún útskýrði það fyrir
mér. Hún sagði ekkert fyrr en
í síðasta skiptið, sem ég sá hana.
Einmitt um morguninn daginn
sem hún dó. Hún var afskaplega
óhamingjusöm, utan við sig og
öðruvísi en hún átti að sér. Miles
hafði verið afskaplega hrottaleg-
ur við hana. Hann hafði yfirgef-
ið hana, þegar hún þarfnaðist
hans mest. Hún sendi mig á eftir
honum. Hún sendi mig á flugstöð
ina, til að ná í hann áður en
hann lagði af stað til Ankara. En
ég kom of seint. Áður en ég lof-
aði að fara, var hún næstum búin
að sleppa sér. Og þá sagði hún
mér frá henni litlu systur sinni í
Englandi.
— Ég skil, sagði Tracy.
— En hversvegna komst þú
hingað undir því yfirskini að
ætla að fara að vinna fyrir Miles
Radburn? Hversvegna kemurðu
og gabbar okkur öil og iætur
eins og þú hafir aldrei heyrt
Annabel nefnda á nafn
Það var erfitt að standast ásök
unina í augnaráði Fazilets. Og
erfitt eins og á stóð að vita, hvaða
stefnu skyldi taka. Það var eins
og jörðin opnaðist fyrir fótum
Tracy.
— Það eru ástæður til þess,
sagði Tracy. — Það yrði löng
saga að segja frá því öllu.
Fazilet beið, en Tracy hélt ekki
áfram. Hún gat ekki fengið sig
til að segja frá þe&sari ofboðs-
legu símahringingu frá Annabel.
— Þú hefur þagað yfir því,
hver ég er, eða hvað? spurði hún.
Enda þótt þú vissir strax, hver
ég var, þá hefurðu ekki sagt það
hinum?
— Ekki strax, svaraði Fazilet.
Tracy stóð upp og rétti úr sér.
Hverjir aðrir vita það?
— Þú verður að afsaka, sagði
Fazilet biðjandi. — Mér fannst
ekki viðeigandi, að Murat vissi
ekki af þessu. f gærkvöldi sagði
ég honum allan sannleikann.
Hann er mjög móðgaður við þig
fyrir að beita okkur svona brögð-
um. Þessvegna var hann ekki sér
lega kurteis við þig við morg-
unverðinn.
— Nú skil ég það. En hefurðu
engum öðrum sagt það?
— Murat fannst, að Sylvana
ætti líka að vita það, út af þvi
að þetta er á vissan hátt hennar
hús. Þessvegna sagði hann henni
það í dag, meðan við vorum S
IstambuL
Tracy mundi nú hálfyrðin sem
frúin hafði látið falla og skildi
þau nú. Líklega var Sylvana á
þessari stundu að segja Miles
Radburn frá öllu saman. Tracy
gat ekki trúað því, að hann vildi
hafa hana á staðnum stundinni
lengur, eftir að hann fengi að
vita þennan grikk, sem honum
hafði verið gerður.
Fazilet talaði vingjarnlega,
rétt eins og hún læsi hugsanir
Tracy. — Ég held ekkL að Syl-
vana fari að segja Miles þetta sem
hún veit um þig. Hún gæti orðið
hrædd um, að þá vildi hann láta
þig verða hér um kyrrt, og að þú
gengir í lið með honum sem syst-
ir Annabel — gegn henni sjálfri.
— En hversvegna ætti ég að
gera það? . . Ég skil ekki ....
— Af því að hún vill ekki, að
hann Ijúki við þessa bók. í fyrst
unni var bókin ágætis átylla tii
að bjóða honum húsnæði hérna
— af því að hann væri að semja
þetta merkilega tillag til sögu
Tyrklands. En nú tekur þetta
allan tíma hans og áhuga og hann
hugsar ekki um neitt annað. Og
það líkar henni ekki. Það var út
af Miles, sem hún var að rífast
við bróður minn í dag. Murat
vill, að hann fari úr húsinu. En
Sylvana er að bíða eftir að hann
gleymi Annabel og þiggi þessa ró
og frið, sem hún vill búa honum
— gegn því gjaldi, sem hún sjálf
ákveður. Á
Tracy starði á hana orðlaus. '
— Hún er ástfangin af honum
— það er það, sem ég á við.
Þessi fregn var einhvernveg-
inn meira óróvekjandi en allar
hinar.
Stólkan Iaut dökkhærða höfð-
Aðalfundur
Síldar- og fiskimjölsverksmiðja Akraness h.f., Akra
nesi heldur aðalfund laugardaginn 16. janúar 1965
í félagsheimili templara Akranesi kl. 4 e.h.
D A G S K R Á :
1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. Onnur máL
STJÓRNIN.
KALLI KUREKI
'.-STZICXEM AT
THE SHOT. THUNDEK.
PLUMGES AWAY W/TH
SED'SMOTE /M A
BAMPAMMA, TsEPTO
H/S MMJE~-

Teiknari: J. MORA
r 1. Hesturinn fælist við skotið og
•tekkur burt með skilaboð Kalla
bundin í klút við faxið.

2. Hesturinn var ekki bundinn.
Hann komst í burtu.
Það er í lagi. Hnakktöskumar eru
enn á sínum stað. Og það er þar, sem
hann geymir staðarlýsinguna.
3. Hvar er haxrn? Ég hef ekki hitt
hann Jú, hér er blóð á teppinu.
Flýttu þér ú úr bjarmanium frá eld-
inum.