Morgunblaðið - 01.07.1967, Blaðsíða 18
18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. JÚLl 1967.
Valgerður Jónsdóttir
frá Snoturnesi
— Kveðja
F. «. sept. 1890. D. 19. júní 1967.
HÚ» an-daðist á Vítfilsstöðium
aðfaranótt mánudagisins 19. júní
el. eftir margra ára vanheilsu
og langa legu.
Valgerður var fæ-dd á Jökulsá
1 Borgarfirði eystri 26. sept
1890, og lífsferill hennar lá ekki
víðá til langdvala, því að í Borg
arfirði átti hún heima alla tíð,
þótt hún dveldist oft u>m stund-
ar sakir annars staðar og lengst
syðra nú síðustu árin.
Foreldrar Valgerðar voru Jón
Björnsson og Vilborg Einarsdótt
ir kona hans. í>au bjuggu á
Jökulsiá og áttu sex börn. Þegar
Valgerður var sjö ára gömul,
drukknaði faðir hennar. Hann
var þá ásamt fleiri mönnum á
t
Eiginmaður minn og faðir,
Friðbjörn Kristjánsson,
Hauksstöðum, Vopnafirði,
lézt í Landsspítalanum þann
29. júnd.
Sigurbjörg Sigurbjörnsdóttir
og börn.
t
Eiginmaður minn og faðir
okkar,
Ágúst Finnsson,
Njörvasundi 19,
lézt að heimili sínu þann
29. þ. m.
Ágústa Björnsdóttir
og börn.
t
Systir okkar
Emelía Hjálmarsdóttir,
andaðiist 21. júni sL Jarðar-
flörin hefúr farið fnam. Öil-
um þeim sem veittu henni
hjálp og hjúkrun, þöktoum
við atf alhug.
Áróra Hjálmarsdóttir,
Karl Hjálmarsson.
t
Maðurinn minn, faðdr, tengda
faðir og afi,
Þórarinn Pétursson,
útgerðarmaður, Grindavík,
andaðtst 30. júni 1967.
Sigrún Högnadóttir,
Bára Þórarinsdóttir,
Arngrímur Sæmundsson,
Þórarinn Arngrímsson.
t
'Móðir okkar, tengdamóðir og
amma,
Vigdís G. Markúsdóttir,
verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 3.
júlí kl. 1,30 e.h. Blóm vin-
samlegast afþökkuð.
Guðrún Sveinbjarnardóttir,
Sigríður Sveinbjarnardóttir,
Anna Vigdís Ólafsdóttir,
Baldvin K. Sveinbjörnsson,
Ólöf Balbvinsdóttir.
fluitningabáti, sem átti að gera
tilraun til að flytja vör.ur inn í
Lagariljiótsós, en þá um sfceið
var nokkur áhuigi é að koma
varningi tl Héraðs um ósinn,
er ýmsir töldu faeran bátum.
Þeim tilraunum la.uk með þess-
um bátstapa.
Nú stóð Vilbong uppi með
barnahóp sinn föður- og fyrir-
vinnulausan. Hún brá fljótlega
búi, og eftir nokfcur ár hivarf
hún að því ráði að halda til
Veesitunheims, kjartomilkii kona
og bjartsýn á möguleika í fjar-
lægu landi. Tvö bornin urðu þó
eftir í Borgarfirði, þau Valgerð-
ur og Björgvin, sem yngstur var
systkinanna. Hann fór til móður
systkina sinna, sem bjuggu á
Saebakka 1 Bakkalandi, en Val-
gerður til föðurömmu sinnar,
Ólafar Jónsdjóttur, er bjó í torf-
bæ, svonefndum Ólatfarkofa í
Baklkagerði út af fynir sig, Oig
vawn fyrir sér m.a. með því að
hafa sijómenn í þjónustu, þvo af
þeim og hirða um föt þeirra.
Þarna á sjávarbakkan.um við
t
'Ú'tför föður okkiar, sonar
og bróður,
Hólmars Magnússonar,
verður gerð frá Fossivogs-
kirkju laug.ardaiginn 1. júlí
kl. 10.30 f.h.
Sólvelg Hólmarsdóttir,
Hólgeir Hólmarsson,
Sigríður Hólmfreðsdóttir,
Magnús B. Magnússon,
Gnðrún Magnúsdóttir,
Magnús Magnússon.
t
Við þökkum aif alhug auð-
sýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför
ísleifs Högnasonar,
forstjóra.
Helga Rafnsdéttir,
Erla G. ísleifsdóttir,
Ólafur Jensson,
Högni T. ísleifsson,
Kristbjörg S. Helgadóttir,
Gísli R. fsleifsson,
Sigriður Eyjólfsdóttir,
Ingibjörg Högnádóttir.
t
Innilegar þa.kkir fyrir auð-
sýndia samúð vegna fráfalls
og jaTðarfanar móður minnar
og systur okkar,
Sigríðar Guðjónsdóttur,
Svanhól, Vestmannaeyjum,
Sérstaklega þökkum við
læknum og hjúkrun'arliði
Sjúkrahúss Ves.tmiannaeyja,
sem önnuðust hana af fró-
bærri alúð.
Guð Messi ykkur 511.
Þórey og systkin.
mjóa götu þorpsins ólst Val-
gerðiur upp. Þar voru á aðra
hönd grænir balar og tún, en
hinumegin lágur sjávarbakki,
fjaran og fj'örðuriinn marg-
breytilegur eins og manniiífið.
Sbundum evarraði brim við
klappirnar og reif fjörumölina,
og stundum var lognvært og lá-
dautit svo langt sem augað eygði
á haif út.
Þegar Valgerður fluttisit að
Bakkagerði til ömmu sinnar, var
þorpið að myndast, og hún litfði
og óx upp með þessu þorpi,
kunni vel við fólk þess og anda.
Þaðan var róið á ajó og haifðar
kindur og kýr til lífsframfærslu,
fjölbreytni í störfum, og þar
bjó læknirinn og fakborinn,
hreppstjórinn og póstatfigreið'slu-
maðurinn, þar var skólinn, og
þangað var kirkjan fLutt, en
presturinn bjó inn á Desjarmýri
og mátti kama út eftir til að
messa. Oft var ges. tkvaemt í
Ólaifarkoifanum. Vinir Ólatfar,
þeir sem í sveitinni bjuggu,
supu þar úr kaffibolla, er þeir
komu til kirkju, og unglingarnir
litu þar inn til að snyrta sig,
t
Hjartanlega þökkum við
auðisýndia vináttu og samúð
við andlát og jarðiarför eigin-
manns míns, föður, tengda-
föður og atfa,
séra Vigfúsar Ingvars
Ingvarssonar,
Desjarmýri.
Guð blessi ykkur öll.
Ingunn J. Ingvarsdóttir
______og aðrir aðstandendur.
t
Hjantans þakkir færum við
öllum sem sýndu oktour
siamúð og vináttu við andlát
og jarðarför rníns ástkæra
eiginmanns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
Kristins Þorsteinssonar,
Langeyrarvegi 9,
Hafnarfirði.
Eiginkona, börn, tengdaböm
og barnaböm.
t
Þökífcum atf alhug öfUum
vinum og vamdamönnum nær
og fjær, er sýndu okkur
samúð og vinanhug við and-
lát og jarðarför eiginkonu
minruar, móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
Ágústu Guðríðar
Ágústsdóttur.
Arinbjörn Þorkelsson,
Pálína Arinbjarnardóttir,
Þorsteinn Friðriksson,
Þór'ir Arinbjarnarson,
Hólmfriður Jónsdóttir
og baraaböm.
þegar þ&ir voru að fara á ball.
Og Valgerður átti heima þarna
í kofanium í skjó’li góðrar
ömmu og var é hverjum tírna
þátttakandi í þvi lifi, er aldri
hæfði, fór snemma að vinna í
fisfci, fara með hrífu og starfa
að húsverkum, starfsglöð, atf-
burðarösk og myndvirk og undi
fláu illa nema iðjuleysi. Valgerð-
ur viar greind og sagði mjög vel
F. 16. jan. 1941. D. 24. júní 1967.
í DAG kveðjum við vin okkar
Hólmar Magnússon, hinztu
kveðju.
Hólmar var fæddur á Isafirði
16. janúar 1941, og var hann því
aðeins 26 ára er hann lézt af slys
förum 24. f.m. Hann var sonur
hjónanna Sigríðar Hólmfreðsdótt
ur og Magnúsar B. Magnússonar,
skósmiðs Hólmar fluttist með
foreldrum sínum og tveim yngri
systkinum til Reykjavíkur 13 ára
gamall. Þroskaárin liðu við leik
og starf og þá hófust kynni okk-
ar félaganna. Þær voru margar
ánægjustundirnar sem við átt-
um saman, og fáum aldrei full-
þakkað, en þær voru fyrst og
fremst ánægjulegar vegna þátt-
töku Hólmars, sem kunni og
reyndi að kenna okkur þá góðu
reglu, að hætta hverjum leik
þegar hæst hann fer. Hjá honum
var hófsemin og prúðmennskan
svo sjálfsagðir hlutir, að hver
sem kynntist honum vildi eiga
hann að vini.
En þessi rólegi og prúði vinur
okkar var enginn aukvisi, hann
var karlmenni, sem hægt var að
dást að og treysta. Um haustið
1964 réðist hann til starfa hjá
Rafoikumálaskrifstofunni, og
var honum falið það vandasama
starf að dvelja aleinn vetrar-
langt, við ísa- og veðurmæling-
ar, tugi kílómetra frá næstu
mannabyggð, inn við öræfi ís-
lands. Það var einn þátturinn, og
ekki sá þýðingarminnsti, 1 því
undirbúningsstarfi, sem nauðsyn
legt var að framkvæma, áður en
byrjað var á framkvæmdum við
virkjun Þjórsár. f litlum kofa við
Tangafoss, þar sem Tungná fell-
ur í Þjórsá. hafði Hólmar bæki-
stöð í tvo vetur. Það má nærri
geta hversu einmanalegt það hef
ur verið, að dvelja þar aleinn
mánuð eftir mánuð í skammdeg-
ismykri og stórviðrum. Allir veg
ir lokaðir, beljandi ámax, dynj-
andi fossinn og snæviþakin auðn-
in allt í kring, en ekkert beit á
Hólmar, taugarnar voru í lagi,
hann gafst ekki upp.
Þegar sól hækkaði á lofti og
vegir til fjalla opnuðust, skrupp
um við vinir hans í heimsókn að
Tangafossi og þar kynntumst við
íslenzkri náttúru í allri sinni
dýrð, og hana lærðum við að
meta, og það eigum við fyrst
og fremst Hólmari að þakka eins
og svo margt annað.
Kæri vinur, við vitum að þar
sem þú nú dvelur, hvort sem það
er á himni eða jörð, að þangað
komum við, hvort sem það verS-
ur fyrr eða síðar, og þá tökum
við upp þráðinn þar sem frá vár
horfið í bili. Nú kveðjum við þig
vinur
fhá; lí'fsatvikin varðiveittust fyr-
irhafnarlaust í minni hennar, og
hún sagði frá þeim á persón.u-
legan hátt með skemimtilegu
samblandi atf hlýju og gilettnL
Það var lengi og er enn venja
í Borga.rfirði, að ungt fó.lik færi
að heiman á haustin í atvinnu-
leit — það fór suður, eins og
það var toallað, því að flestir
Framhald á hls. 25
Foreldrum þínum, systkinum
og börnum getum við ekki hugg-
un veitt, en ef þeim er fróun að
því, þá getum við fullvissað þau
um það, að þau góðu áhrif sem
kynni okkar af Hólmari hafa
haft á okkur, er sá sjóður sem
enginn fær grandað, og við mun-
um reyna að ávaxta. *
Vinir. j
VBÐ lékum okkur saman þegar
við vorum lítil 1 sveitinni, frænd
systkinin. Við vonurn tvö á Þór-
eyjarnúpi ég og Öli Þór bróðir
minn Sonja og Hólmar í Núps-
hlíð. Þetta er í Vestur-Húna-
vatnssýslu, það er stutt á milli
þessara bæja.
Amma í Núpshlíð er bezta
kona og duglegasta sem til hef-
ur verið í heiminum. Þessi sum-
ur var hún rúmliggjandi í bað-
stofunni í Núpshlíð. Yfir rúminu
hékk band sem hún reyndi ann-
an handlegginn á, þann sem hún
hafði misst úr máttinn. Ég sá
hana einu sinni fá asmakast. Þeg
ar það var liðið hjá brosti hún
og bað okkur vera ekki hrædd.
Ekkert okkar hefur erft það þreb
og þá góðu lund sem hún átti,
svona fólk er líklegast sjaldan
til. Dagarnir voru heitir, stutt-
ir, fallegir og hver öðrum Hkir.
Við fórum oft uppí Núp, en það
an er mjög víðsýnt og skemmti-
legt að vera þar uppi. Þennan
dag ákváðum við að fara aðra
leið en vanalega, klifra upp klett
ana. Ég var þeirra lang kjark-
minnst og hef líklega dottið þess
vegna. Ég hruflaði mig aðeins á
hnjánum, en var samt ósköp
aum yfir þessu og fór að skæla.
Hin vildu auðvitað halda áfram
og sinna ekki slíkri væluskjóðu,
ég vildi bara fara heim.
Þá tókstu í hendina á mér og
hjálpaðir mér yfir klettana og
leiddir mig niður að Núpshlíð.
Amma gaf okkur sinn hvom
kandísmolann. Þegar ég fór heim
í Þóreyjarnúp stakkstu þínum
mola í lófann á mér.
Amma í Núpshlíð er áreiðan-
lega á góðum stað og hún hefur
tekið á móti þér og hjálpað þér.
Þangað sem gott er að vefa,
þangað sem þú getur hvflt þig,
þangað sem gæfan þín er.
Nína Björk.
Öllum vinum minuim nær
og fjær oig féLagissamtiöikuim,
er heiðruðu mig sextugan
hinn 28. júní, sendi ég mímar
beztu þakkir. Guð blessi ykk-
ur öLL
Páll M. Ólafsson,
múr anam e istari,
BirkilundL
Af ailhug vJl ég þakka öll-
um vinuim mínium nær og
fjær, sem veittu mér ógleym-
anleigan dag og glödidu mig á
marga lund á sj ötugs afimæli
mínu. Ég bið yfckur öllum
bless'unar Guðs.
Kristinn Pálsson,
Innri-Njanyák.
Hólmar Magnússon
— Minningarorð