Morgunblaðið - 06.10.1970, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. OKTÓBER 1970
21
Bjarni Jensson, flugstjóri — Minning
24. sept. 1925. — 26. sept. 1970.
BJARNI J einisson var látinn.
Það reynidist vera saitt. Frótt-
imar af fluigslysiniu í Færeyjum
vosru í fyrstu óljósar, en stað-
reynidirniair kiomu í lj ós, án misk-
unniar einis oig vant er. Bjarni,
viiniur minni, var horfiinn úr
hópi akíkar, kallaður burtu í
biómia líís'ins.
Það var seimt í september
1926, að ég sá Bjiarnia Jensson í
fyrsta sinn, þá eins árs gaml-
an. Þetta var á Baldursgötu 14,
hér í ausfcasta hluta bæjarimis,
eins og þá var. í þvi húsii höfðu
foreldrar Bjarmia, þau Jens oig
Guðrún, stofnað sitt fyrsta
beimili, oig að tilstuðlan þeirra
yar ég þanna komiimn og átti hjá
þeim athvairf lenigii síðam. Við
Bjiarni áttum því lönig og góð
kymni, þótt aldursmuniur væri
nioikikur.
Bjamii var fæddur 24. sieptem-
ber 1925, fyrsta bam sinnia for-
eldira. Jems og Guðrún voru
hamimigijuisöm, þetta var vor-
komian í þeirra hjónabandi.
Bjamá þrosikaðii.st fljótt og var
sniemma glögigur og miminuigur.
Bg minmiist þess, afð hann var
orðiinn altalamdi ársgamiall. Og
ég mian eftir honium tvegigj a ára,
þegar það var leikið að prófa
næma eftirtekt hams, hversu
greiðlega og ósfceifcult hiamn svar
aði. Hann reymdiist líka ágiætur
námsmaður, þega.r þar að kom.
Bjami var af góðu bergi brot-
inn, kominm af þekktu fólki í
béðar aettir. Jens faðir hams var
soniur Bjiarna lækmiis Jenssonar
roktors Sigurðlssionar, bróður
Jóms Sigurðssioniar forseta, en
kloma Jens Siigiurðssomiar var Ólöf,
dóttir Björnis yfirkemnara Gunn-
lauigissomtar. Koma Bjiarnia læknis
var Sigrlðiur Jómsdóttir, bómda,
Jónssoniar að Stór u-Borg undir
Eyjafjöllium. Jenis Bjiarmiaison var
bókihaldari oig gjaldkeri hjá Slát-
urfélaigi SuðurlandB í 36 ár. Hann
andaðist 27. feibrúar 1962, aðeóims
58 ána giamiall. Guðrún, kona
Jenis Bjamiaistonar, er dóttir
Belga bónda Sfcúlaisonar pró-
fasts Gísliasomar á Breiðabóls-
stað í Fljótsihlíð og komu hans,
Imgveldiar Andrésdóttur verzlun-
armanins Ásgrímsisiomiar á Eyrar-
bakka. Koma séra Slkúla Gísla-
sonar var Guðrún Þorsteimisdótt-
ir presits í Reykholti, en kona
Amdrésiar Ásgrímissioniar var Mál-
fríður Þorleifsdóttir hinis ríka á
Háeyri.
Arið 1932 fliuttust þau Jens og
Guðrún inin í Lauigarnies, siem
þá var alllanigt fyrir utan bœ-
inm. Reiiisitu þau þar ásiarnt Ingiólfi
bróður Jemis, húsið að Hóluim.
Þalð stendur við Viðeyjarsund.
Fór þar samiam mikil náttúru-
fegiurð, fialleg byiggimg og snyxti-
leg umigemgni. Nú voru isymimir
orðmir Iþrír. Bjiami eiztur. Næst-
uir Helgi, fæddur 1929, rnú vakt-
sitjóri i fjarsíkiptastöðinini í
Gufumesi, og ynigBitur var Bjöm,
fæddur 1930, rnú dieildanstjóri hjá
Tryggimgu h.f. Búskaparárin 14 á
Hólum rmunu hafa orðið fjöl-
skyldunni huigistæðiari en flest
önmur. Margar kærar endur-
mliimninigar eru buimdmar við þenn
an stað, efcfci aðeiims fjölskyld-
unnar sjálfrar, heldur einmdig
fjökmargra annarra, siem þamigað
kiomu. Þamia átti Bjiami heiima
á sínum mámisárum. Bjiami situmd
aði vel sitt rnám. En hiaran var
eimin af þeim, siem las margt
fleira em siímar námsibækur, einida
vair hann fróður um marga
hluti. Hann laiuk sitúdentsprófi
frá Menntaskólamum í Reykja-
vfk árið 1945, og árið eftir hóf
hiamn ruám í lögfræði vfð Há-
skólia Islamds.
Emdia þótt Bjarni væri komimm
af emfoættiismönnum í báðar ætt-
ir, þá hafði bamn ekki mdkinn
álhuga á bimuim klassÍKiku emb-
ættisstörfum, siem mörgum
þyfcja þó srvo eftirsiókmairverð.
Bjami ummá fyrst oig fremst
frelisinu, tilbreytmi oig hraða hins
þrá. Kemur mér þá í huig, þeig-
ar hamn var 8 ára gamiall og átti
að skrifa stíl í skólanum. Gerðd
hamn þá lítinn leikþátt, sem bar
mafnáð: „Allir eru að ferðast út
mýja támia. Hann var baldinn út-
um öll lönd“. Hefur hann þá
vafalaust fylgzt af áhiuiga með
þeiirn, siem gátu ferðazt um heim-
inh, og ihuigsað sér að gera það
eimlhverm tímia sjálfur.
Og því fór siern fór. Bjairmi
hætti vifð lögfræðiiroa og valdi
fluigið. Yfir fluigiinu var þá, og
er að visisu teyti ennlþá, ævin-
týraljómi. Það var þvl emgin
furða, þó að ungir mienn heill-
uðust af þeim möguleikum, siem
við fluigið eru tenigdir. Bjarni
baíði þeigar hafið fluigmám með-
an hann var í miemntaskólamum
oig eiginiaðkt þá ásiamt félögum
síniurn litla fluigvél. Sú var mefnd
„Litla gula hænian.“
En fluigvélarmiar stækkuðu
fljótt, og viðfamigsefnin u;rðu
vaimdiasamari og Bjanni óx með
þeim. Árið 1949 dvaldi hann í
Bainidiaríkjuinum við nám í fluig-
uimisjón oig loftsi'glimigafræði. Tók
hiamn sífflain við flugumsijón á
Keflavífcurfluigvelli, fyrstur ís-
lendiniga. Var ihamm í því starfi
til 1955, en þá gerðist hamrn at-
vinmiufluigimiaður. Síðán hefur
Bjarni femigiið að fljúga „út um
öll lönd“. Harnn hiefur oft verið
í erfiðu flugi, eims og t.d. Græn-
land’sfluigi og nú í Færeyjafliuigi.
Hann var í rniklu álitá sem ör-
uigguir og gætámin fluigmaður, og
banm befur la;gt ríkuleigan skierf
í uppbygginigu oig þróun fluigs-
iins á ístandi.
Og nú ei' siíðusfu fluigferð
Bjarnia lofci'ð. Þessir erndir var
óvæintur, en hann var ekici ó-
huigsandi, freikar en gerist þar
sem siglt er um sjó eða loft.
Og eiiinis oig miargur skipstjórinn
hiefur dieilt örlögum mieð Skiipi
slírnu, þanniig gekik nú eitt yfir
báða fluigstjórann oig farkost-
imm.
Bjarnii var maðiur sfcapfaistur
og raumsœr, einstakleiga dagfars-
góður oig prúður. Hanin vax vin-
faistur og góður heirn að sækja.
Á hieimili þeirra Halldóru var
gtaðzt á góðri sturnd, en þó allt
í hófi.
Sár sökmuður fylMr nú huig
okfcar, himnia fjölmörgu vina
Bjarnia Jenisisioniar. En þynigstur
er þó harmiuir eigdinfconu hians oig
bamia, mióður hans og bræðra.
Bjaimi kvæntiist 22. febrúar
1958 eftirMfamdi kiornu siimmi Hall-
d'óru Áskelsdóttur. Halldóra er
fædd 22. desemiber 1933 að Litlu-
Laiuiguim í S.-Þiimgeyjarsýslu.
Foreildrar heinniar e>ru þau Ás-
kiell somuir Sigiuirjómis skálds
FrLðjóimsisionar á Saindi og kioraa
hans Daigþjört Gísladóttir frá
Hofi í Sivarfaðlardal. Allir þeiklkja
Siamdsættiiraa, en hiin æftin mun
ekki vera sáðri.
Börn þeirra Bjama og Hall-
dóru eru þrjú: Daigbjört Siigríð-
ur, fædd 1958, Jems, fæddux
1960 og Asfcell, fæddiur 1965.
Á þeissari sorgarstuindu send-
um við Selrna eftirlifandi eiigin-
kionu oig börnium Bj'arma, móð-
ur hamis, bræðrum og tenigda-
fólki imnilegar saimúða rkveðj ur
og óskium þedm farsældar í
framtíðiimni. Við kveðjum Bjarna
Jemsson og þökikum vimáttu hans
og tryggð.
Sigurður Pétursson.
HANN v'ar ræðiimn oig skemmti-
iegur að vainida og við lögðuimst
óvenju dijúpt í gfettmi oig gamam-
siemi þemnian diag. Bjarni var á
hraðiri ferð eimis og æ'vinle'ga og
staldraði við alðeimis stundiarkorn.
Hamn var að bJða þess, að byr
gæfi til Færoyja og Kaiuipmamma-
bafmar og gat átt von á kalM á
'hverri stumidu. Ótelj'andi slíkar
stuittar samverustuinifliir höfðum
við átt á sáðari árum. Vimétta
uiragra dætra hafði gætt áratuiga
vináttu feð'rannia nýju lífi, ein-
miitt þegar losna tekur um slík
bönd milli gamialta skótaibræðra
og endurfundir gerast fótíðari.
Um leið og hann stóð upp til að
krveðjia, lét hamin þess gietið, með-
al amraarra odða, og úr því að ég
myndi ekiki eftir því, að hann
væri reyndtar hálffimmtuigur á
þess’um drottimis diegi 24. septem-
ber 1970. Við kvöddiumst því
mieð mieiri kærleikum en venju-
lega og hiamm vatt sér smarlega
út um dymar og var horfinn að
vörmu spori.
Allra sízt óraði mdig fyrir því á
þeirri sturadu, að Bjarni vinur
rraiimn hefði þá mælt feigum
mumini. En áður tveir sólar-
hrimigar voru Mðnir höfðu svip-
letg tíðimdi orðið á afskekktri
eyju í Norður-Atlaraitsihiafi. Tvær
fáirmemnair frændiþjóðir við hjara
veraldar, þar sem einistaklingar
jsifragilda þúsundium meðal stór-
þjóðia, höfðu eranþá eimu sinni
orðið fórmarlömþ í gináum leik
miiskunnarlauisira örlaga. Eniginn
miaramlegiur miáttur, hvorfci óbif-
anleig trúrmeinmlsfca og skyldu-
rælkmi né góðar gáfur og grarad-
varleiki fiá rörnd við reist slíku
yfirmiainniliegu valdi, sem hér var
aið verki. ísland haifði misst vand-
aðain, tápmikinn son og Flug-
félag tstandis einn af sínium
reymdustu og triauistuistu flug-
stjórum. Þetta var mikið mainn-
faU í svo fámenimu Mði.
Nú, þetgar stundarihlé verður á
funduim okfcar Bjarnia, og ég
remni huiganium yfir fariinn veg,
er mér ljóst, að persónuleiki
þes;ia samferðtamiammis og félaga
skilur eftir í hiugiskoti mínu skýr-
ari myrad og eftirminniilegri en
mig hefði gruimað. Það rifjasit mú
upp fyrir mér hversu oft ég var
að því spurður, þegar leiðir okk-
ar og annarra marana lágu sam-
an, bæði heima og erlemdis, hver
hamm væri þessi hógværi og orð-
heppni maðiur, með gleðibragði,
sem talaði aif glöggskyggni og
þekkingu í öllum greinum. Það
var mefnileiga eitthvað forvitni-
legt og aðlaðandi við manninn,
sem óðum vakti athygli. í skólia
duldist eingum, að Bjarni var
gæddur framúrskarandi góðum
gáfum. Hann vr fljótur, skarpur
og jiatfmví'giur á flestar greinar, en
þó var saga honum huigstæðust
og tungumál lærðust horaum til
gagns fljótar en öðrum mönnum.
Haran var vel á siilg kominn líkam
letga, góð'um íþróttium búinn,
kvikur í hreyfingum og fjörleg-
ur í fasi, en stiMtur vel og hafði
fulla gát um orð og æði.
Bjarna voru allir vegir greið-
færir til háskólamámis að loknu
stúdientsprófi, en huigur hans
stefndi amnað og hærra til medri
víð'átta. Skiólapiltar styrjialdarár-
anina hrifuist auðveldlega af mdk-
illeik hrikalegra atbuir'ða og
stórra dáðia, sem vöktu þedim
ævintýralöniguin og atihafinaþrá.
Eiinin af 'þeim var Bjarrai Jensson,
og það var eimsýnt, þeglar hamn
hiafði lært aið fljúga í frístiumdium
sínum, að hiann miundi hvergi
eira lamgisetuim á skóliabekfc eða
sfcriffiininigkiu. Að loknu stúdenits-
prófi settist Bjiami þó í lagadeild
háskólains mieð okbur félögum
síniuim, mieð'an hamn beið færis til
frekara fluigraáms. Hann sótti
tíma í lagadieildinmi samivizfcusam
laga í tvö ár, en ég hyigg að hon-
um hafi ekfci þótt fræðdn fýsd-
leg, og brátt gaf hann sig allam
að unidirbúindragi þess, sem varð
hans ævistarf. Hann lærði fluig-
umsjón og vakti athygM yfir-
maniraa siinraa fyrir starfshæfni,
sem leiddi til þess að hiomum var
boðið til náms í Baradaríkjumum,
þar sem hainn iauik prófi í þeirri
grein, ásamt loftsiglin'gafræði,
með frábærum vitnisburði Að
því b'únu tófc bann fyrstur Ís-
lenidimga við stiarfi yfirfliulgum-
sjóraarmarans á Keftaivíkurflug-
velM og gegndi því mieð stafcri
árvekmii og óskeikuilleák í sex ár.
Haran var því óvemjulega vel
uindirbúinn, bæði að menntum
og reynislu, þegar hamn laufc
atvininufluigmianinsprófi oig gerðist
fluigmaður hjá Fluigfélagi ístands
árið 1955 og síðar fluigstjóri ár-
ið 1957.
Hann hélt órofa tryggð við
félag sitt til hinztu stumdiar, þótt
hamin ætti oftlaga anraarra kosta
völ oig ef til vill mieiri og skjótari
frama í alþ'jóðafliugi. En slíkt
freiistaði hians efcki oig hamin kiaus
beldur að etja kiappi við óblíð
náttúruöfl og erfiðiar aðstæður á
norðurslóðum,
Huigstæðuist er mér . minningin
um Bjarna úr gteð'værum hópi
félaga og skófebræðra. Þá umdi
hann jafraan vel hag sínum og lék
á als oddi. Hann var þungamiðj-
an og tengiliðurinn í þeim félaigs-
sfcap allt til hinis síðaista, Við
æSkuihieimiM hans að Hólum við
Klieppsveig eru temigdar ógleym-
anlegar mirainámgar skólaáranna.
Þar var akadeimiskur ilmiur úr
jörð og aindrúmsloftið mettað ís-
lemzkri menningu eiins og hún
geriist bezt. Íslenzk siaga og is-
lenzik fræði skipuðu þar ötndvegi,
erada var Jemis fað'ir hamis gagra-
menntaður bókamiaður. Þetta
umlhverfi sietti svip sinra á per-
sónu Bj'arma Jemssoniar. Haran
vaindisit umiguir á að umgangast
gaimlar bækur, ernda gedðist hanra
sraemirraa etakur að ísilenzkum
bókmiennitum oig söigufróðleik, og
á gleðisitundium hafði hann jafn-
an slíkt efni á hraðþergii bæði í
bundnu máM oig óbumdnu.
Bjiarni var frábœr íslemzku-
miaðúr, bjó yfir mdklum orða-
forða, isem harain hafðd fullt vald
á og var horaum eðMlegur í
muinmi. Tuingutakið var létt, lip-
urt og bnittið. Þeigar hér við
bættiisit óvemjiulegt skopskyn og
mieðfædd smeikikvísi fór ekki hjá
því, a/ð Bjarrai væri frásiaigmar-
maður uimfram flesta monn. Frá-
sögn hanis var oft og tíðum hrein
list .einfcum þegar hiainn sagði frá
stórspauigileigum atvitoum. Hainra
stóð upp, lagðist ívið fram á við,
íbygigið bros færðist yfir andlit-
ið, auiguin tieiradruöuist upp og leit-
uðu birtummiar mieðan hainn sagði
frá mieð því odðav'ali, áherzlum
oig sitíl, sem horauim eiraum var
laiginin oig aldred brást.
Bjami Jensson var hlédrægiur
maður og hégómalaiuis, ósérhlíf-
inn og óbifanlegur í skylduræfcni
og trúmaði við starf s-itt og þá
ábyrgð, sem á herðum hans
hvíldi. Lífsroglur (bamis gerðu
ekki ráð fyrir því, að teflt væri
í tvísýnu til þess að stytta sér
ledð að settu miarki. Harnn var
gjörhuigull oig raisaðá aldrei um
ráð fram og þótt hann væri víð-
'sýnm og eniginn heimdraigii, þá var
hann ö'ð.rum þræð'i íhaldisisamur
og vaniafastor. Hamn barst ekki
á oig lét sér fátt um fiinmast hvat-
vísa menn oig friamihlieypna, og
hreinan ímiguist bafði Bj'arni á
hvers kiomar flardómum og
skruimd.
Bjarni bafðd frábœrleiga g.óða
luind, og væri horauim mdsboðið,
kveinkiaði haran sér eikfci og hafði
flá orð um. Aldrei sá ég honum
þrútna afsiareiði til nokkurs
mainmis. Hann var þó maður ein-
arður í ákoðumum og Mnkindiar-
laius, en ledddi hjá sér ómerfci-
legar ífingar og dægurlþras. Hann
var einiskis mianrais öfurad'armaður
og ágætur af sjálfum sér o'g guði
síraum.
Bjarni kvænitist árið 1958 hinni
ágætuisitu konu, Halldóru Askels-
dóttur frá Laiuigum í Þimigeyjax-
sýslu, og lifir hún rraanm simm
ásiamit þremur efefculeigtum og
efinitegum börnum, sem enn eru
á uraga aldri. Á heirniM þeirra
ríkti ástú’ð og gagnkvæm virð-
img, enda voru þau Bjami og
Halldóra hvort öðru samiboðin að
gáfuim oig manndómd. Soninn lif-
ir éihiniig ástrík rnóðrr, Guðrún
Heigadóttir, mikilihæf kona og
vel gerð. Hún var syni sínium
allt í sieinra, móðir, vimur og bak-
•hjiarl og var það ómie'tanleg gæfa
oklkiar fétaigianmia, að vinátta
henmar og uimihyggja náði eimraig
til okfcar á umibroitatímum æskiu
og þrosfca.
Það er harrraur og hugarkvöl
í huigisfcioti þessara ástvina og ná-
nýt orð fá þar enlgu um þokað.
En það er læknisdómur fólginn
í þeirri glaðbirtu, sem umvefur
og verpur Ijóma á minniragu hins
dálðmiildia, göfuiga drorags.
Huigur hians hiefur nú á nýjan
ieik hafizt til kiönniuiniax á ófcunm-
uim óravíddium og emm er haran
vel uindirbúinn rnieð það vega-
nesti, sem bezt duigtar, götfuiga sál
og gott hjarta.
Btessuð sé miiranimg hans.
Stefán Hilmarsson.
Þessi kveðjuorð mín eru rituð í
djúpri hryggð vegna sviplegs
fráfalls eins þess vandaðasta
manns, sem ég hefi þekkt. Hér
mun hvorki rakinn æviferiil né
ættartölur, en ég veit að hann
átti ek'ki langt að sækja mann-
kosti sína. Uppeldi á sér3töku
menningarheimili bar haran fag-
urt vitni.
Bjarni Jensson var vel mennt-
aður og greindur maður. Hann
var prúðmenni í orðsins fyllstu
merkingu, heill, traustur og
hjartahlýr. Hann var. vel mennt-
aður í sínu starfi, sérstaklega at-
hugulil og gætinn flugstjóri.
Hann var þekktur fyrir að fara
í öllu eftir settum reglum og
gæta öryggis í hvívetna.
Hæfni haras var viðbrugðið
þegar hamn var yfirmaður flug-
umsj ónar Flugmálastj órnarinnar
á Keflavíkurfiugvelli. Hanm var
fyrsti íslenzki flugumsjónarmað-
urinn og stóðst honum enginn
snúnirag í þeim fræðum. Reyndir
flugstjórar í millilandaflugi
þeirra tíma lærðu fljótt að meta
kunmáttu hans og nákvæmni í
gerð flókirana flugáætlana. Á
Grænlandi gat haran sér gott orð
fyrir hæfni og kunnáttu, en þar
var hann langdvölum bæði við
ískönnunarflug og í vöruflutn-
ingum milli austur- og vestur-
strandarinnar.
Bjarni var frábær félagi,
skemmtilegur og fróður. Hann
kom mörgum ókunnugum á
óvart í samræðum. Særask flug-
áhöfn kom ekki að tómum kof-
aniurn þegar hamn þuldi Fröding
og kunni skil á öllum þeirra
skáldum og bókmenntafrömuð-
um. Við sátum margar stundir
saman í stjórnklefanum og
glímdum við margþætt viðfangs-
efni. Eg gladdist ávallt er ég sá
að rnafn hans var á skrá með
mér. Ég gladdist einnig er hann
varð flugstjóri, ég vissi að hann
var vel til þess hæfur, en ég
saknaði hans.
Vegna mannkosta hans var
honum boðið ábyrgðarstarf sam-
fara fluginu. Hann óskaði að
vinna óskiptur í stjórnfclefanum
mieðan heilsan leyfði. „Þar er ég
ánægður og þar líður mér vel,“
sagði hann við mig, og ég skildi
hann vel.
Örlögunum fær enginn breytt
og vafalaust myndi ég nú sitja
hér og rita þessi fátæklegu orð
mín þótt hanrn hefði tekið þann
kostimn að sitja að jöfnu við
skrifborðið.
Bjarni var samur og jafn
hvar sem hann var, umhyggju-
samur og góður heimildsfaðir,
elskaður og virtur af konu, börn-
um og aldraðri móður, sem hann
neyndist eins og honum var líkt.
Það er erfitt að sætta sig við þá
staðreynd, sem nú blasir við, og
á þessari stundu þakka ég sam-
fylgdina.
Allri fjölskyldu Bjarna Jens-
Framhald á bls. 22