Morgunblaðið - 20.10.1970, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, RRIÐJUDAGUR 20. OKTÓBBR 1970
21
Lára Skúladóttir
frá Mosfelli - Minning
Frú Lára Skúladóttir, ekkja
séra Hálfdáns Helgasonar próf-
asts á Mosfelli í Mosfellssveit,
lézt á heimili sínu í Reykjavík
14. þ.m. 71 árs að aldri.
Fráfall hennar kom engum á
óvart, sem til þekktu. Allmörg
ár hafði hún átt við vanheilsu
að striða. Fyrir þolgæði og þrek
tókst henni lengi vel að láta lítt
á því bera, en nú siðasta árið,
var það orðið öllum vinum henn-
ar ljóst hvert stefndi; en enginn
var glöggskyggnari á þá stað-
reynd en hún sjál'f, að senn væri
komið að leiðarlokum á ævi-
braut hennar. En á þessum síð-
asta áfanga kom það glöggt 1
ljós, hvað hugprýði hennar var
mikil þegar á reyndi, g
hve mikið var andlegt þrek
hennar og trúarstyrkur.
Á námsárum mínum var ég
heimagangur á heimili bekkjar-
bróður míns og sessunautar í
skóla Páls Helgasonar — á bisk-
upsheimilinu í Tjarnargötu — og
á ég þaðan ótalmargar bjartar
minningar. Ég man það glöggt,
er eldri sonurinn, þá nýlega orð
inn prestur á Mosfelli, kom á
heimili foreldra sinna með unn-
ustu sína i fyrsta sinni, og mér er
það minnisstætt, hvað henni var
þar vel fagnað. En mér er það
ekki síður í minni, hvað dálæti
tengdaforeldranna á tengdadótt
urinni á Mosfelli var mikið þau
ár, sem á eftir fóru. Það teyndi
sér ekki, að þar var gagnkvæm
umhyggjan og þau sólbjörtu sam
skipti milli ástvinaheimila, sem
aldrei bar skugga á.
Mér skildist þetta enn betur
en áður, er ég síðar í starfi
mínu kynntist náið prófastsheim
ilinu á Mosfelli, þvi það leyndi
sér ekki, að á þessu bjarta
heimili var eins og einn hugur
og ein hönd væri að verki bæði
í þeim störfum, sem helguð voru
heimili og börnum, en ekki sið-
ur í þeim störfum, sem helguð
voru söfnuði og kirkju.
Séra Hálfdán Helgason var að
verðleikum dáður fyrir lifandi
áhuga hans og mikilvirka þjón-
ustu prests- og prófastsstörf-
um. Hann varð sóknarbörnum
sínum og okkur prestum%n í
prófastsdæmi hans eins og ást-
ríkur og umhyggjusamur faðir
og bróðir. Og seint mun fymast
minningin um þá föðurlegu um-
hyggju hans. En þegar mönnum
farnast svo vel í lifsstarfi sínu,
eins og raun varð á um hann,
þá verður sú spurning ekki óeðli
leg: Hvar er konan? Hvar er
hún, sem stendur traust og styrk
að baki eiginmanni sínum og
styður hann og hann styrkan
gjörir i dáðríkum störfum hans?
Og auðvelt er svarið, þegar um
er að ræða starfsdag hins ást-
sæla og mikilvirka prófasts á
Mosfelli.
Væna konu, hver hlýturhana?
Hún er meira virði en periur.
Prófasturinn á Mosfelli gat
af heiium hug svarað þessari
spurningu í helgu orði, og það
var eitt mesta þakkarefni hans
í lífinu, að hafa sjálfur fengið
að sannreyna sannleika þeirra
orða, sem á eftir fara.
Það voru okkur vinum próf-
astshjónanna á Mosfelli hátíðar
stundir í hvert sinn, sem við átt
um dvöl á heimili þeirra. Þar
var vinum fagnað af frábærri
gestrisni og með þeirri hjarta-
hlýju og þvi vinarþeli, að hver
fór auðugri af sl'ikum vinafundi,
en hann kom. Og ekki lét hús-
móðirin sitt eftir liggja. Og það
var i rauninni rétt sama, hvern
þar bar að garði. Söm var ætíð
gestrisnin, ástúðin og umhyggj-
an, sem þar mætti hverjum og
einum. En engir þekktu það þó
betur, hve gott var þangað að
leita, en þeir, sem áttu við erfið-
leika að stríða eða áttu um sárt
að binda. Þeim mætti þar sú
samúð, sá skilningur, sú uppörv
un og það liðsinni, sem þeir síð
an aldrei gleymdu.
Nú, þegar hún er kvödd, sem
í aldarfjórðung gegndi sínu tvi-
þætta göfuga hlutverki, sem hús
móðir i umfangsmiklu og ábyrgð
armiklu starfi á prestsheimili í
þjóðbraut, húsmóðir, sem átti í
ríkum mæli sinn þátt i því, að
auka hróður þessa gamla og
söguríka prestsseturs, þá fylgja
henni innilegar þakkir hinna
fjölmörgu, sem geyma í þakklát
um hugum bjartar minningar um
góða og göfuga konu, sem sann-
arlega reyndist trú og styrk í
lífshlutverki sinu.
Guð blessi henni umbreyting-
una. Guð blessi alia henni kæra.
Garöar Þorsteinsson.
KVEÐJA
FRA VINKONU
LÁRA mín! Þagar ég vaknaði í
morgun faninijit mér enidilega að
ég þyrfti að kveðja þig og þafckia
þér miamgira ára vinóttu. Ekiki
sízit mærveru þiíinia á heimili mínu
þeigar veilkiindi, song eðia dauiði
siteðijaði að. Þá stiólðsit þú edns O'g
bjiargið, sem efcikii bdifaisit. Einis oig
róis, siem ilmiar bezt í garðd mamm-
lífs'ins. Já, eins og ijóis, sem bor-
ið er uim húsið á hljóðri nótt. Þú
vanst svo fúis til ihjálpaa’, því vii
ég þakkia þér af öllu hjarta hjálp
þínia og umíhyigigju á erfiðum
stuinidum.
Miinindnigariniar streynna geignium
huigainin nú að ledðarlotoum. Alltaf
var gott að hitta 'þdig. Þú varst
svo hlý oig féiaigslynd oig áttir
svo glott mieð að blandia geði við
aðna. Bg mam þitt létta fas, þitt
blílðia bros oig Ijó® á vör. Daigibók-
in þin 'geyimdr viðþuirðd líðandi
daigs, bæði í bundnu og óbundnu
máli. Þér var svo létt um að
skrifa oig yrfcja, ekki sízt tseki-
færiisljóð.
Vindnnir kveðja eiinn og eiinn,
d'án'arkiuikikiurna'r hrinigja hvem
diaig, samitíðin er að iwerfa, aldia-
mótaikynisiióðdin er á förum. Þáð
er ekkeirt við því að sagja. Þeirri
'StaðT'eynid verðum við að tóta.
Við, siern eftir stömdium á strönd-
inni, óisikum þér fananhe'illa og
enum þesis fullvisis, að þér verður
telkið opmuim örrnium af ás-tvinum
þíinum á liamidiinu fagna.
í daig kveðjuim við þig með
virðdinigu oig þökik fyrix samfylgd-
inia og bSðjum guð að huiggia börn
in þím og alia aðra ástvimd, sem
þér voru kærir.
Vertu sæl, við söfcnum þín.
I.S.
ELSKU Lára — mdlkið er tómleigt
í mianmlhieimii eftir að þú ert far-
im, Tómiteilkiiran var sú tiLfinming
er gagntók mdg, er miér var til-
kynrnt lát Lánu Stoúiadóttur —
minin'air kæru fræmtou. Síðan kom
söknuður og eftdirsjó. Bg veit, að
Láru er sárt satoniað af öltóm er
þelkktu hiamia, hún var að öltó
leyti einstök komia, Svo ljúf og
stoilindinigs'rík, svo fúis á að fyrir-
giefa ag gleymia öltó seim silæmt
var. Alltaf sá Lára það góða oig
fainin það bezta í fari hverriar
miaminiestoiju, sem hún kynintiist.
Mörg eru þaiu littó börn'in, sem
spyrja niú: „Hvemiær kemux Lára,
hrvar er hiúm Lára?“ Við, sem
þelldktum hania vitum, að húm
fómiaðii hjiamta sámiu oig ímyndum-
arafli fyrir liitiu börmám, sem 'hún
fóstraðii svo miöng á síðari árum.
Og emgia komu hefi éig þekkt, sem
'hiafði einis næmain skilniiinig á sál-
arlífi barnia, oig gat giatt littó
sálirniar jiatfn hj'artanlaga og iinmi-
laga — já, 'húm Lára gat alls
staðiar komið í móðunsistað.
Þettia þetoiki ég af eigin reynd.
Mjöig uirug var ég löigð í hieoniar
vermd, veginia veilkimidia og erfJðra
ásibæðinia hjá foreldrum mínium
og hjá henmd og Hálfdláni frænda
dvaldiist ég í mokikur missieri.
Þessá tími er mér dýrmætur að
lífsreyinslu oig ómietantegur fjár-
■sij'óður. Með ljúfri srtjórnsemj og
eftirlátri blíðu bömdu þau stoap
mitt í bernisiku og fyrír það eiitt
mium ég alia ævir.ia vera Lóru
fiöðursysitiur mimmii og Hálfdámd
fræmda þakklát. Yndiislegiar m,inn
imgar á óg frá dvöl mdnni í
gamla prestsihúsin.u uppi á hóln-
uim, og síðam er Lára oig Hálfdón
fluttu í niýbyigigt húis miður á
Víðirmum, dvaldi ég mjög oft
hjá þeim. Þar mian ég Láru bezt,
stjórniamdd símu stóra oig myndiar-
leiga heimili, milda'radd alia
árakisitra, sikiljiaindii alla alls stiað-
ar, fyrirgefandi öllum alla bresti.
Til 'hienmar var óhœitt að teita
rrueð vairadamiálim, bæði stór og
smá, hún greiddi, úr þeiim á
bezta v-eg.
Láru miam óg iíka frá þesisum
áruim sitjainidi við sauamavélina
síraa við gluigganin í borðisibofummi,
bætaindi föt' og nýtamdd það sem
eftir var, akk'i be'iralíniis til þess
að spara pendmga, hieiduir af mieð-
fæddri nýbrai og natind. Þessa eig-
iinilailka hiemmiar þekkjum við vel,
sam þeíklktum hairaa bezit. Síðust
slöfclkiti Lára ljóistin í síiniu stóra
húsi, síðuiat siigmdd hún dyr og
getok sáðam til hvílu, óhrædd og
eiralæig oig heit af eteku til allra.
En fyriir 17 árum uröu straum-
hvörf í hennar lífi. Eigimmaður
heraniar, Hálfdán Heigasonm, pró-
fastur, styrfca stoðin oig útvörð-
ur ihieiTnilisifnis, var sviptega
buirbu kallaður úr þessum beimi.
Og hvað gerði Lára? Hún tók
því seim varð að vera, það var
htararai eikikii gáirsautaalauist að yfir-
gefa húsið sitt oig sveitina símia.
Hún reyradi að sbaindia upprétt,
hún brotn'að'i hvoriki raé boigraaði,
húm aðeinis svigniaði, em upp frá
því varð búm eimis og sá siem
vantar og sakn'ar helminigs af
öllu því, sem ó að vera til. Eftir
að hún miisisiti manm sinm bjó
húm í Reykjaivíik að Foraihaiga
15 og bjó sér þar hlýleigt og
yndistegt heimili, oig hverniig gat
þatð orðið aranað ein hlýiegt og
aðlaðairadi heiimilið henn'a.r Láru
'hvar sem bún bjó?
Lára Stoúladóttir var komdm af
rótgrciRiu oig myndarleigu baerada-
fóliki í báðar ættir, hér úr Mos-
fellssveitiinini. Fædd var hún að
Úlfiangfelli, alim þar upp á stóru
oig umfainigismikiu hleimili, giftisit
síðan umga prestiraum að Mos-
Framhald á bls. 24
Kaupmaðuriim mælir
með Jurta!
„Ég tel Jurta standa feti framar
öðru feitmeti. Mér finnst það vera
bragðgott og það er mun ódýrara
en sambærileg vara. Þannig sparar
Jurta háar upphæðir í heimilis-
haldi. Ég mæii því óhikað með
Jurta smjörlíki við alla viðskipta-
vini mína.“
smjörlíki hf.