Morgunblaðið - 17.06.1972, Blaðsíða 17

MOHGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. JÚNÍ 1972
17
I> j óðaró vinur
númer eitt
Lögregluþjónar, sem voru vopnað
ir vélbyssum, og nutu aðstoðar bryn
varðra herbíla, réðust inn í hús í út
jaðrd Franfefurt nýlega. Bftíir noikk-
ur átök komu þeir út úr húsinu með
þrjá menn, en sá fjórði, Andre-
as Baader, var borinn út í sjúkra-
börum. Andreas Baader er einn af
foringjum skæruliða í borgum í Vest
ur-Þýzkaiandi, en mikil ólga hefur
staðið af þeim.
Hann var foringi í svokallaðri
Andreas Baader.
Eftir Neal
Ascherson
„Baader-Meinhof'1 sveit vopnaðra
byltingarmanna, sem höfðu starfað í
Vestur-Þýzkalandi i þrjú ár. Atburð
urinn í Frankfurt var mestia áfali,
sem sveitin hafði orðið fyrir. Hinn
foringi sveitarinnar, Ulrike Meinhof,
náðist ekki.
Ulrike Meinhof er myndarleg
kona og tveggja barrra móðir. Inn-
anríkisráðherra Vestur-Þýzkalands
kallaði hana þjóðaróvin númer eitt,
og ekki færri en 150.000 lögreglu-
þjónar leituðu hennar um alHt land.
Árásir þýzku skæruliðasveitarinnar
hafa skapað ofsahræðslu um gervallt
Þýzkaland.
Mörg ár eru síðan Ulrike sást sið
ast. Aðeins félagar hennar úr „rauða
hernum“ hittu hana og skutu
yfir hana skjódshúsi. Sagt var að
hún hefði gjörbceytt útliti sínu,
klippt af sér hárið og notað svarta
hárkoiiiu, aðrir að hún hefði diáið úr
heiiabólgu, og að líikið hefði nýlega
verið bremmt í einu.m ©kbrennsliuo'fmi
Hamborgar.
Daglega hringdiu æistir borgarar
til lögreglunnar og sögðust hafa séð
hama yfirgefa sumarbús, aka í stoilin-
THE OBSERVER
um bílum og fara yfir landamærin
ásamt ungum stúlkum vopnuðum
marghleypum. Tilhugsunin um hana
bom friðsömum borgurum til að
skjálfia af hræðsliu á óveðursnótitum
þegar dyrabjallan hringdi og ekki
var búizt við neinum.
Á síðustu vikunum, eftir að
Bandaríkjamenn settu hafnbann á
Haiphong og loftárásir á Norður-
Vietmam byrjuðu, höfðu sprengjur
sprungið víða í Vestur-Þýzkalandi. í
þessum sprengingum féllu fjórir
bandarískir hermenn, aðalstöðvar
Sprimger blaðanna eyðióag'ðar,
sprengjur sprungu í lögreglustöðv-
um, og einnig var konu dómara nokk
urs, er hafði umsjá með leitinni að
skæruliðunum, sýnt banatilræði. Um
hverfis bækistöðvar öryggislög-
reglunnar í Bonn var gaddavírsgirð
ing og liðsforingjar vopnaðir vél-
byssum stóðu vörð um bygginguna.
NATO-fundur var haldinn á efstu
hæð í háhýsi í Bonn og hópur lög-
regluþjóna og hermanna gættu stig-
anna og lyftanna.
GlæpaflokikiU'rinn kallar siig „deild
úr rauða hemum". 1 þrjú ár hafa
meðiimir hams stundað bankarán og
dreift byltingarbæklingum um leið
og þeir hörfuðu burt með peningana.
Þeir hafa oft lent x skotbardögum
við lögregluna. Margir meðlimir
UlriUe Meinliof.
glæpaflokksins hafa látið lífið í þess
um bardögum: Lögregfan skýtur til
þess að drepa, og þeir nota vélbyss-
ur, þegar þeir eiga í höggi við með-
Mtmi „rauða hecsins". Margir eru í
fangelsi og nokkrir hafa gefizt upp.
Þeir, sem eftir lifa svo og nýir með-
limir vita, að ef til viíl eiga þeir eftir
að deyja af skotsári. En þeir halda
áfram að berjast, og rauði herinn hef
ur ekki leystst upp, vegna þess að
foringjar þeirra, sem oft eru stúdent
ar, sem hafa hætt í háskóla, eru mjög
gáfaðir og ráðsnjallir.
Á listanum yfir þá mest eftirlýstu
eru átta stúlkur og þar af ein á tán
ingaaldri. Konur hafa frá upphafi
verið fjö'.mennar í „rauða hernum".
Framh. á hls. 19
Ingólfur Jónsson, alþingismaður:
S j álf stæðisbarátta
þjóðarinnar
verður ævarandi
ÞJÓÐHÁTÍÐARDAGUR ís-
lendiinga er og verður alltaf
17. júní. Þainn dag öðrum
fremuir verður mörgum hugs-
að til sjálfisitæðisibaráttu þjóð-
arinnar á liðnum árum og öld-
um. Ártöl og timamiót, sem
mirnna á sigra og ósig.ra, rifj-
ast upp úr þjóðarsögunni. Ár-
ið 1262 er sikráð með sterkum
litum í vitund flestra íslend-
inga. Megi það ár, þegar
þjóðin glataði frelsii og sjálf-
stæði sínu, verða núlifandi og
kom'andi kynslóðum ávallt til
viðvörun.ar. Sj álfstæðisbarátta
íslemdiinga á sér langa sögu.
Sú s.aga ar oft endursögð í
aðaldráttuim og er fleistum
kunm. Barátta þjóð.arinmar á
liðnum tímum fjmir tilveru
sinni og frelsi, ætti að vera Is-
lendinigum alla tíð hvatnimg til
þess að vernda það vel, sem
áummizt hefur. f þau 28 ár,
sem liðin eru frá því að lýð-
veldið var endunreist á Þing-
velli, hafa miklar framfarir og
breytingar orðið í þjóðlífimx.
Árið 1944 voru íslemdingar að-
eins 128 þúsiund m.anns, en 1.
desember sl. var íbúatalan
nærri 208 þúsumd. Á þessu
tímiabili hefur þjóðin skipað
sér meðal annarra sjálfstæðra
þjóða, meðal anmans með þátt-
töku í starfi Sameinuðu þjóð-
anma, og á anm,am hátt. Sjálf-
stæðisbaráttu þjóðar, allra sízt
smáþjóða, er ekifei lokið þótt
viðurkenning hafi fengizt fjrrir
frelsd og fullveldi. Það verður
alltaf meginikjarninn í lífi ís-
lendinga að viðhalda og
tryggja sem bezt frelsi þjóð-
arinnar, mennimgarlega, efna-
hagslega og pólitískt. Þrátt
fyrir siðmenin.ingu og ýmsar
breytingar til batnaðar í al-
þjóðasamistarfi, eru alltaf
miannvíg og blóðugir bardag-
ar á einum eða öðrum stað
á jarðkriinglunni. Margar þjóð
ir hafa misisit frelsið, ettdki að-
eins í fortíðiminii, heldur emnig
á síðustu tfcnum. Smáþjóðir
hafa verið þurrkaðar út af
landabréfimu og ininlimaðar í
stóra og volduga þjóðasam-
steypu.
—★-—
Á þjóðhátíðard'aginm verður
íslendiingum til þess hugs.að,
með hvaða hætti öryggi og
frelsi þjóðarfcmar verði bezt
tryggt. Atlaintshafstoa'ndalagið
er varnarbandalag, og var
stofnað af vestræmum þjóðum
til þess að koma í veg fyrir að
frjálsar þjóðir og sitór land-
flæmi væru iminlimuð í stór-
veldi. Atlantshafsibandalagið
hefur myndað varnarkeðju,
sem ætlað er það mikilvæga
hlutverk að halda vöirð um
frelsi og sjálfstæði þjóðanma.
íslendimigar gerðust aðilar
að Atlantsihafsibandalaginu ár-
ið 1949, og tóku með því upp
aukið samstarf með vestræn-
um þjóðum. Voniandi er tími
styrjalda liðinn, að minmsta
kosti á þessum jarðarhelmingi.
Þegar menn geta treyst því,
verður ekki þörf fyrir varnar-
bandalög eða hernaðartæknd.
En slíku má ekki treysta í
blindni, helduir verða hinar
köldu staðreyndir að vera
ákvarðandi ixm hvað gera
skal.
—★—
Það felst mikið öryggi i
því fyrir íslendinga að vera í
varnarbaindalagi frjálsra
þjóða. íslendingar vilja hafa
varnarlið og varmarstöð áfram
á Miðnesi á meðan það er
talið nauðsynlegt vegma ör-
yggis landsiins. Á þann hátt
verður uinmið skynsamdegast
og bezt að öryggis- og varnar-
málum þjóðarinmar. En þótt
sjálfstæði íslamds sé að fullu
viðurkenmt með öðrum þjóð-
um, og þótt utanaðkomandi
hættuir væru ekki fyrir hemdi,
er sjálfsitæðisbairáttu þjóðar-
inmar eigi að síður ekki lokið.
Til þess að viðhalda efnahags-
legu og menningarlegu sjálf-
stæði, verður að efla atvinnu-
vegina og gera atvinmulífið
þróttmikið og fjölbreytt. Is-
lendingar hafa lemgst af búið
við landbúniað og fiskveiðar.
Svo roum verða áfram, en fleiri
atvinnugreiniar eru nú til
kornnar, en munu eflast og
verða enn þýðiingarmeiri þátt-
ur í þjóðai'búskapn'um en oi'ð-
ið er.
—★—
Útfærsla fiskveiðilögsögunn-
Ingólfur Jónsson
ar er gerð af brýnmi nauðsyn.
Það mál mun vinnast, vegna
þess að einhugur og samstaða
er um það. Gi’átlegt ei að ekki
skyldi nást samkomuliag um
að miða útfærsiluna við land-
grunmið allt í 400 metra jafn-
dýpislínu. Landgnxmnspallur-
inm út af Vestfjörðum verður
fyrir utan 50 sjóm. Á sama
hátt verður fyrir suðaustur
landimu talsverð'ur hluti af
landgrunnimu fyrir utan fisk-
veiðilandhelgina. Ætla má að
ekki væri erfiðara að fá við-
urkenninigu fyrir landgrumn-
inu öllu heldur en 50 mílna
mörkunuim.
í aprílmámuði 1971 var sam-
þykkt þir.gsályktunartillaga
að tilhlutan fyrrverandi ríkis-
stjórnar um, að útfærsla land-
helginnar stkyld i' miðast við
landgruminið allt. Núverandi
ríkisstjórn var ófáanleg til
þess að fara eftir þeirri tillögu
og vildi ekki víkja frá fyrri
ákvörðun um útfærslu í 50
sjómílur. Stjórn.arandstaðan er
ábyrg og gerði sér greim fyrir
því að landhelgisimálið var
dauðadæmt ef á Alþingi kæmi
fram meh’ihluti og minmihluti.
í mesta hagsmuna- og sjálf-
stæðismáli þjóðarin.nar varð
Alþingi og þjóðin öll að
sta.nda á bak við þá samþykkt,
sem gerð va>r. En það mun
koma síðar í ljós, hversu frá-
leitt það var að taka ekki
skx-efið í ei.num áfanga.
—★—
Fyrfc stuttu var firá því
sagt, að erlemd veiðiskip mok-
uðu fiskinum upp með nýrri
fiskveiðitækni á landgrumins-
pallinum út af Vastfjörðum.
Þegar 50 mílma líiraa-n tekur
gildi, verður ásókn erlendra
veiðiskipa á landgrumnið fyrir
utan laradhelgislínuma exxin
meiri en áður. Óttast margir
að sú sókn á miðira geti orðið
til þess að fiskgengd á
grunnmið við ísla-nd verði
miklu mimid en verið hefur.
Það eitt er ekki nóg til
bjargar að færa út fiskveiði-
landhelgina, ef takmarkalaus
rámyrkja er stunduð á miðun-
um eigi að síður. Talið er að
nauðsyn beri til að friða ýms
svæði, hrygmingar- og upp-
eldisstöðvai, á ýmsum tímum
til þess að efla fiskstofninn
að nýju.
—★—
Margir óttast, að mikið seiða-
dráp hjá togveiðibátumum á
grunnmiðum geti haft örlaga-
rík áhrif á fisikveiðar hér við
lamd. Til þess að ti-yggja efina-
legt sjálfstæði þjóðarinnar til
frambúðar verður hún að búa
við ræktunarbúskap og fyrir-
hyggju. Fiskrækt í ám, stöðu-
vötnum og sjó mran í náirani
framtíð, ef rétt er á haldið,
verða stór þáttur í efnahags-
legri velgengni þjóðai’inmar.
Sjávarútvegurinn mura verða
eftirleiðis eins og hingað til
aðalatvinmuvegur lamdsmanna.
Menn hafa gert sér grein
fyrir því, að í’æktun landsiras
er nauðsynleg og arðværaleg.
íslendingar hafa á undanföm-
um árum og áratugum snúið
undanhaldi í sókn. í stað g.róð-
ureyðingar. sem var óhindruð,
er nú unnið að gróðurvemd
og uppgræðtsilu. Ræktuin lands-
ins og landbúnaðuriran mun
verða áfram hornsteinn sjálf-
stæðu og velmegandi þjóðfé-
lagi.
Aðrir atvinnuvegir, iðnaður,
sigiingar í lofti og sjó ásamt
verzlun þurfa að fylgja þi’ó-
uninni til þess að gegna hlut-
verki sínu sem bezt á hverj-
um tíma. Möguleikar fyrir
fjölbreyttu og þróttmiklu at-
vimnulífi auka bjartsýnd og txú
á sjálfstæði og velgen-gni þjóð-
arinnar í nútíð og framtíð.