Morgunblaðið - 13.06.1974, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. JUNI 1974
Bergsteinn Kristjáns-
son — Minningarorð
Fæddur 28. nóvember 1889
Dáinn 6. júnf 1974
Allt frá þvf er við Bergsteinn
Kristjánsson hittumst fyrst í hópi
vegagerðarmanna austur við
Þingvallavatn fyrir tæpum fjór-
um áratugum og til þess er við
kvöddumst síðast að heimili hans
við Baldursgötu 15 hafa kynni
okkar sannað mér hve afstætt það
hugtak er, sem við nefnum tima.
Þrátt fyrir aldursmun okkar trrð-
um við jafnaldrar við fyrstu
kynní, og andartaki eftir að ég
hafði síðast heilsað honum hel-
sjúkum vorum við háðir orðnir
jafn slungir, stélbrattir og stoltir I
kappræðum og þegar við sátum
fyrst saman mörg unaðssæl og
ógleymanleg sumarkvöld, sem
einna ljúfast er nú að mega minn-
ast frá löngum ferli frábærra góð-
kynna.
En gott er einnig að mega muna
og þakka allar þær stundir aðrar,
sem við áttum síðar saman, þar
sem allt annað gleymdist en um-
ræðuefnin, sem alltaf voru Berg-
steini jafn fersk og fyrrum mann-
lífið alltaf jafn forvitnílegt, af-
staða hans til vandainála þess per-
sónuleg, einkennd af þeim dreng-
skap, góðleik og heiðríkju hugar-
farsins, sem var svo sérkennandi I
fari hans. Fjölfræði hans og stað-
góð sérþekking í ýmsum greinum
olli því, að viðfangsefnin urðu
óþrotleg, og við leiðalok hlakkað
til nýrra endurfunda, þar sem nýr
og æsilegur þáttur lífsgátunnar
myndi bíða úrlausnar.
Þegar við kynntumst átti Berg-
steinn fjölbreytilega sögu aó baki.
Hann var þá nýlega búinn að
bregða búi að Eyvindarmúla í
Fljótshlíð og fluttur til Reykja-
víkur með fjölskyldu sína. Liðin
voru æskuárin að Argilsstöðum
og 14 fyrstu búskaparárin þar.
Hinn 6. júni 1916 kvæntist Berg-
stéinn Steinunni Auðunsdóttur
frá Eyvindarmúla, og réttum 58
t
Eiginmaður minn,
ZÓPHÓNÍAS Ó. PÉTURSSON,
Fagradal, Stokkseyri,
lést 1 1. júní s.l að Vífilsstöðum.
Sigríður Karlsdóttir.
Jarðarför,
VILHJÁLMS STEFÁNSSONAR,
Bakkakoti, Hólmslandi,
er andaðist að Reykjalundi 9. júní, fer fram frá Fossvogskirkju
föstudaginn 14. júní kl. 3.
Fyrir hönd aðstandenda
Magnús Wium.
t
Útför konu minnar, móður og tengdamóður
INGIBJARGAR JÓNSDÓTTUR
Reynhólum Miðfirði V.-Hún.
sem lést 4. þ.m. verður gerð frá Staðarbakkakirkju laugardaginn 15.
júnl kl. 2 e.h
Björn Guðmundsson
börn og tengdabörn.
t
Útför eiginkonu minnar,
GUÐMUNDU KRISTJÁNSDÓTTUR,
Vesturbergi 155,
er andaðist 7. júní, fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 14. júní kl.
1.30. Blóm og kransar afbeðnir, en þeir, sem vildu minnast hennar,
láti líknarstofnanir njóta
Fyrir hönd móður, bróður, barna, tengdadóttur og barnabarns,
Hafsteinn Guðjónsson.
t
Þökkum auðsýnda samúð við andlát og jarðarför móður okkar,
tengdamóður og ömmu
MARÍU ARNFINNSDÓTTUR
frá Látrum Aðalvlk
Arnfríður Kristjánsdóttir
Pálmey Kristjánsdóttir, Hannes Jónsson
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og jarðarför
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
JÚLÍU JÓNASDÓTTUR
frá Guðnastöðum.
Jónas Guðlaugsson, Dóróthea Stefánsdóttir,
Sigríður Guðlaugsdóttir, Ingólfur Majasson,
Ólafur Guðlaugsson,
Ragnar Guðlaugsson, Margrit Guðlaugsson,
Ingibjörg J. Guðlaugsdóttir, Sturla Einarsson,
Barnabörn.
árum síöar lauk þeirri sambúð.
Ég er viss um, að allir verða sam-
mála um, að hún hafi verið mjög
farsæl. Dæturnar fjórar fæddust
að Argilsstöðum, og alla tíð síðan
hefir rikt mikil eindrægni og ást-
úð innan fjölskyldu þeirra Stein-
unnar og Bergsteins. Þau héldu
öll eins lengi hópinn og unnt var
að Baldursgötu 15, og þó að leiðir
hlytu að skilja, var þar alltaf í
raun réttri hið eiginlega heimili
allra, dætra, tengdasona og af-
komenda þeirra. Fátt var Berg-
steini fremur til yndis á þrauta-
stundum undanfarinna ára en að
njóta þess mannvænleika, sem
eínkennir nú alla afkomendur
hans.
Fyrir austan varð Bergsteinn
einkum góðkunnur vegna dýra-
lækninga og margvíslegrar félags-
starfsemi, sem of langt er hér að
rekja. Hann var af nokkurri
skólagöngu og miklu sjálfsnámi
búinn að afla sér góðrar menntun-
ar, og áður en hann flutti frá
Argilsstöðum gaf hann út fyrstu
bók sína, smásagnasafnið Kjarr.
Ég veit ekki hvers vegna Berg-
steinn brá búi og fluttist til óviss-
unnar um framtíðina i Reykjavík,
en mig grunar að fjölbreytíleg
áhugaefni hans sjálfs hafi þar
ráðið úrslitum. Hann var þá far-
inn að sökkva sér niður í fræða-
grúsk, var skáldhneigður og hefir
eflaust þótt rýmra um sig í
Reykjavík en eystra, og það var á
þessum tímamótum brauðstrits og
lífsþorsta, sem ég eignaðist fyrst
þennan frábæra félaga til þeirrar
löngu samfylgdar, sem er nú
lokið.
Þó að Bergsteíns muni vegna
mikilla mannkosta og andlegs at-
gervis jafnan minnzt með miklum
söknuði af fjölskyldu og fjöl-
mennum vinahópi, þá verður
hann langlífastur vegna framlags
síns til íslenzkra bökmennta og
fræða. Aðra bók sína, Dýrasögur,
gaf hann út árið 1943, og í félagi
við Björn Þorsteinsson ritaði
hann um örnefni í Holtahreppi.
Arið 1955 kom út eftir hann
Registur yfir 25 árg. Árbóka
Fornleifafélagsins og sama ár
Fenntar slóðir, 15 þættir um
sunnlenzka þjóðhætti. Síðasta
bók hans, Æskan og dýrin, kom út
árið 1961. Með þessu hefir Berg-
steinn reist nokkrum greinum
hinna fjölbreytilegu áhugaefna
sinna verðugan bautastein.
Þrátt fyrir nokkra örðugleika
frumbýlisáranna í Reykjavík
tókst Bergsteini aó ljúka brauó-
striti sínu með mikilli sæmd.
Hann varð um skeið gjaldkeri Frí-
kirkjusafnaðarins, en síðustu
tuttugu starfsárin var hann í
þjónustu tollstjóraembættisins í
Reykjavík. Hann bjó í rauninni
því búi, sem ég held að hann hefði
helzt kosið sér, varð ekki svo rik-
ur af fé, að það yrði honum til
ama, en aldrei svo fátækur, að á
hinu hlýlega heimili þeirra Stein-
unnar skorti neitt nauðsynja, og
rikulegt þeirra allra er gesti bar
að garði.
Síðustu árin átti Bergsteinn við
mikla vanheilsu að búa, og hafði
stundum í flimtingum, að ef ein-
hver sjúksómanna hefði fengið að
vera óáreittur af öðrum, þá væri
hann dauður fyrir löngu. En ég
held, að það hafi ekki verið þetta
kapphlaup banameinanna um að
verða honum að aldurtila, sem
hélt svo lengi lífinu í Bergsteini,
sem raun bar vitni, heldur hitt, að
I rauninni tímdi hann ekki að
deyja. Til þess fannst honuin líf-
ið, þrátt fyrir allt, alltof freist-
andi, ástvinirnir og margir,
hreiðrið við Baldursgötu svo nota-
legt, og svo æsilegt að fá að vita
hver lausn yrði fundin á þeim
ótölulega fjölda mannlegra
vandamála, sem ollu honum heíla-
brotum.
Það var þess vegna, sem elli-
móðan vék alltaf fyrir æskublik-
inu i augunum, að timinn varð
blekkingin tóm, sjúkur likaminn
hismið eitt, ekkert éilíft nema
andinn í þrotlausri baráttu hans
við leitina að svörum við lífsgát-
unni miklu um manninh sjálfan,
örlög hans, markmið og leiðir.
Það var mikil sæmd og munað-
ur öllum þeim, sem Bergsteinn
valdi sér að vinum, og frá einum
úr þeim stóra hópi eru honum nú
færðar þakkir i dag.
Sig. Magnússon.
Haukur Guðmunds-
son — Minningarorð
Fæddur 24.6 193«
Dáinn 3.6 1974.
Annan í hvítasunnu barst mér
sú harmafregn, að fyrrverandi
vinnufélagi minn, Haukur
Guðmundsson véistjóri, hefði orð-
ið bráðkvaddur við störf í mb. Jóni
Finnssyni, þar sem hann stóð í
Slippnum í Réykjavík.
Hauki Guðmundssyni kynntist
ég fyrir nokkrum árum, er hann
réðst til Einars Farestveit & CO
HF sem tæknilegur ráðunautur
fyrirtækisins á sviði skipavéla og
skipabygginga. Haukur fór þá
strax til Noregs og sótti nokkurra
mánaða námskeið hjá Wichmann-
vélaverksmiðjunum. Þessu nám-
skeiði lauk hann með miklum
sóma og létu Norðmennirnir þau
orð fylgja honum heim, að hann
væri fullfær um að annast allt
ábyrgðareftirlit með vélum þeirra
hér á landi og treystu þeir ekki
ábyrgðareftirlit með sínum mönn-
um betur.
Þetta voru stór orð, en sönn.
Haukur var einstaklega hæfur og
úrræðagóður vélstjóri. En eins og
oft vill verða um menn, sem eru
liprir og góðum hæfileikum bún-
ir, þá hafði hann sjaldan frið. Það
var hringt til hans á öllum tímum
sólahrings hvaðanæva að af land
inu, frá bátum í hafi, innlendum
og erlendum. Og Haukur var
reiðubúinn að leysa vanda þeirra
af þekkingu og öryggi.
Stór floti islenzkra fiskiskipa
naut stöðugt góðrar þjónustu
hans og er það trúa mín, að skarð
það, sem Haukur skilur eftir sig á
þessu sviði, verði seint fyllt.
Við samstarfsinenn Hauks mát-
um hann mikils. Hann var
skemmtilegur í umgengni, glett-
inn, en ákveðinn.
Fyrir um það bil ári hætti hann
svo að vinna með okkur og fór til
sjós á vélskipið Jón Finnsson. En
nokkrum dögum áður en hann
lézt hafði hins vegar verið rætt
um, að hann kæmi aftur til starfa
með okkur. Haukur var maður,
sem sótzt var eftir til vinnu. — En
því miður fara ekki allir dagar
sem ætlað er.
Að endingu viljum við fyrrver-
andi vinnufélagar hans og stjórn
Einars Farestveit-CO HF flytja
honum okkar hinztu kveðjur með
þakklæti fyrir einstaklega góða
viðkynningu. Fjölskyldu hans,
konu og börnum óskum við bless-
unar á komandi dögum.
A.K. Farestveit.
Hetga V. Sigurðardóttir
frá Skagaströnd Kveðja
Mig langar til að minnast
tengdamóður minnar, Helgu Vil-
helmínu Sigurðardóttur, er lézt á
Landspítalanum 18. marz sl.
Hún fæddist á Stóra Bergi á
Skagaströnd 15. apríl 1902, dóttir
hjónanna Bjargar Bjarnadóttur
og Sigurðar Sigurðssonar, Móum,
t
Þökkum auðsýnda samúð við
andlát og jarðarför
GUÐMUNDAR
GUÐMUNDSSONAR,
dömuklæðskera.
Systkinin.
Skagaströnd. Helga hóf búskap á
Hnappstöðum með manni sinum,
Oskari Bergsyni Laufdal, og
eignuðust þau 8 börn. Þrjú dóu í
æsku. Fimm eru á lífi, Þorsteinn
Laufdal, kvæntur i Reykjavík og
á þrjú börn, Bergljót, gift á
Skagaströnd og á fimm börn,
Sigurbjörg, gift i Grindavík, á 6
börn, Sigtryggur og Ásdís ógift,
búsett í Kópavogi.
Helga missti mann sinn 1946.
Bjó hún ein með börnum sínum á
Hnappstöðum þar til hún giftist
eftirlifandi manni sínum Angan-
tý Jónssyni frá Fjallsmynni 26.
júní 1949. Bjuggu þau fyrst í
Fjallsmynni, en fluttust síðan til
Grindavíkur og hafa búið þar
síðan.
Helga var mjög glaðlynd og kát
og áttum við margar ánægjulegar
stundir, sem ég vil þakka henni
fyrir.
Ég votta eiginmanni heiiuai og
börnum samúð mína.
Helga var jarðsett frá Grinda-
víkurkirkju og var mikið fjöl-
menni, sem fylgdi henni síðasta
spölinn. Sýndi það bezt, hversu
vinsæl hún var af öllum, er hún
kynntist.
Guð blessi minningu hennar.
Gunnar Benónýsson.