Morgunblaðið - 16.04.1981, Blaðsíða 14

62
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. APRÍL 1981
•nVinnan mér gjö pr* l'h 1 í f ” --íI8P: Bffí : Mér líður bezt með góðum vinum og fólki
misjafnar skoðanir þó þeir séu í ins meðfram sjónum. Hann sagði sama flokki. Það er einnig lýðræð- byggingu félagsheimilisins hafa islegast." verið mikið átak. „Þetta hús er Nú vorum við komin í pólitíkina byggt af Hnífsdælingum sjálfum. á ný og það kemur á daginn að Fólkið tók sig saman, mennirnir Jóakim er ekki eins áhugalaus og eyddu öllum frístundum sínum í hann vildi láta. þetta, konurnar bökuðu kökur og ~ ■ k •* .» Hann færðist undan og sagði erfitt að segja þær flestar svo menn tæku þær ekki til sín, en að lokum lét hann til leiðast, ef engin nöfn yrðu nefnd: „Það var inni á Uppsölum fyrir löngu. Tveir vinir voru þar undir
„Ég er sjálfstæðismaður í eðli
mínu og lifsskoðanir mínar ganga
næst stefnu þess flokks. Ég lít þó
margt illu auga innan Sjálfstæðis-
flokksins og finnst, að það sé nú
ekki allt þar til að hafa til
eftirbreytní. Ég var nú ekki ýkja
’ hrifinn af því sem Gunnar Thor-
oddsen gerði. Það er hnignun í
flokknum, við þurfum umskipti.
Okkur vantar menn til að taka af
skarið, menn og foringja eins og
Bjarna Ben. og Ólaf Thors. Það
þarf mann, sem getur sameinað
hin ýmsu öfl, striðandi byggðarlög
og stéttir. Það verður aldrei hægt
að afnema ríkjandi ríg, ef ekki
tekst að sameina flokksmenn.
Þetta er eins og með skipstjóra á
einni skútu. Ef hann hefur ekki
stjórn á mannskapnum þá aflast
ekki og þá tekst heldur ekki að
sigla skútunni heilli til hafnar."
Kemur þú auga á slíkan
foringja?
„Nei, ég kem ekki auga á þann
ókrýnda konung, en ég á þá von til
handa Sjálfstæðisflokknum, að við
getum fundið samstöðu og komið
flokksbrotunum saman á ný.“
Eftir þessa ákveðnu ræðu ákvað
Jóakim að við færum í göngutúr
um Hnífsdal. Hann hafði frá
mörgu fróðlegu að segja og var
skemmtilega ræðinn. Við gegnum
að brekkunni undir Heimabæjar-
gili, en uppi á brekkunni eru tvö
stæðileg hús. Annað þeirra var
byggt 1896 en í því fæddist Jóakim
og ólst upp. Við hlið þess var
annað hús stærra. Það sagði
Jóakim að hefði verið byggt 1908
af bræðrum föður hans. „Úr
Heimabæjargili, gilinu fyrir ofan
húsin, féll mikið snjóflóð 1910 og
fórust þá um 20 manns. Þá lagðist
öll byggð niður hér fyrir utan.“
Jóakim rifjaði upp sögulega
fróðleiksmola meðan við gengum
þjóðveginn neðan félagsheimilis-
keyptu af sjálfum sér. Þær komu á
fót happdrætti, börnin seldu miða.
Það tóku allir virkan þátt í að
koma húsinu upp. Þetta var þrek-
virki.“
Jóakim gengur út á fjörukamb-
inn og bendir út yfir lægið: „Hér
lá bátur við bát og hér á kambin-
um stóðu naustin í röðum. Nú er
ekkert eftir af slíku, allt orðið svo
stórt í sniðum. Hérna í Heimabæj-
arbrekkunni, í fjörunni og fram á
víkinni lékum við krakkarnir
okkur.„ Það gætir annarrar tón-
tegundar, þegar Jóakim lítur yfir
farinn veg og rifjar upp. Það er
gengið á lagið og spurt nánar um
æskuárin.
Mér er skólaganga mín minnis-
stæðust úr bernsku. Þær minn-
ingar eru ljúfar. Kristján Jónsson,
gamli skólastjórinn okkar, er enn
á lífi og býr hér í Hnífsdal. Hann
kenndi okkur að syngja í skólan-
um. Það er söngelskt fólk í
fjölskyldunni. Páll Halldórsson
organisti, er elstur okkar frænd-
systkina, hann kenndi líka öllum
að syngja. Hann stofnaði kór í
Hnífsdal og var hvatamaður að
því að hingað var keypt orgel. —
Það tókst með hjálp margra góðra
manna. — Jú, jú, ég syng ennþá,
tek að minnsta kosti undir á
mannamótum.
Spýtuhúsið
Jóakim er léttstígur og heldur
áfram að rifja upp. Hann er vel að
sér í ættfræði og þylur upp
afkomendur innbyggjara í Hnífs-
dal langt aftur á síðustu öld. Hann
segir eftirminnilegustu persónu-
leikana í Hnífsdal í sínum huga
vera Ingimar Finnbjörnsson í
„Spýtuhúsinu" og Einar Stein-
dórsson.
— Spýtuhúsinu?
AQyýðubanklnnhf
Aðalfundur
Alþýöubankans hf. áriö 1981 veröur haldinn laugar-
daginn 25. apríl 1981 aö Hótel Sögu (Súlnasal) í
Reykjavík og hefst kl. 14.00.
Dagskrá:
1. Skýrsla bankaráös um starfsemi bankans áriö
1980.
2. Lagöir fram endurskoöaöir reikningar bankans
fyrir áriö 1980.
3. Tillaga um kvittun til bankastjóra og bankaráðs
fyrir reikningsskil.
4. Kosning bankaráös.
5. Kosning endurskoöenda bankans.
6. Ákvöröun um þóknun til bankaráös og endur-
skoðenda.
7. Ákvöröun um ráöstöfun arös sbr. 33. gr. sam-
þykkta bankans.
8. Breytingar á samþykktum bankans.
9. Önnur mál, sem bera má upp sbr. 17. gr.
samþykkta bankans.
Aögöngumiöar aö aöalfundinum, ásamt atkvæöa-
seölum, veröa afhentir á venjulegum afgreiöslutíma í
bankanum aö Laugavegi 31, Reykjavík, dagana 21.,
22. og 24. apríl 1981.
Bankaráö Alþýöubankans hf.
Hér á víkinni var áður fyrr bátur við
bát og á kambinum stóðu naustin i
röðum, sagði Jóakim.
99 Eg tek því sem kemur
og gleðst ef ástæða
er til99
„Það hús er eitt frægasta hús á
landi voru fyrir rausn og mynd-
arskap. Nafnið spýtuhús er þannig
tilkomið, að Ingimar og hans frú
voru stödd í Reykjavík hjá Bjarna
Ingimundarsyni, skipstjóra, og
konu hans. Þau voru þá nýlega
búin að kaupa sér rnyndarlegt hús.
Ingimar varð að orði, er hann var
búinn að skoða húsið: „Þú getur nú
ekkert gert við þetta hús, Bjarni
minn, nema búa í því og það get ég
líka gert í mínu spýtuhúsi í
Hnífsdal.”
— Fannstu aldrei til einangr-
unar að búa hér og hvað með
samgöngur og samand við um-
heiminn?
„Nei, einangrun hef ég aldrei
fundið fyrir. Mér hefur alltaf liðið
bezt með minu fólki. Samgöngur
er góðar nú. Hvað er það þó maður
hafi verið sjö daga á leiðinni frá
Reykjavík hingað — það var bara
bræla. Annars var hún Helga
dóttir mín að rifja það upp um
daginn, að hún hefði eitt sinn lagt
sex sinnum af stað fljúgandi frá
Reykjavík og alltaf þurft að snúa
við. Auðvitað hafa komið upp
vandamál í samgöngum, en það er
ekkert til að tala um.“
Við göngum aftur upp á Bakka-
veg og þegar við förum framhjá
„Spýtuhúsinu" segir Jóakim: „Þú
átt að eyða myndunum á sögufræg
hús eins og þetta, ekki gamlan
karl eins og mig. Mynd er smellt
af honum á tröppum Spýtuhússins
og hann tekur í hurðarhúninn og
segir: „í þessu húsi hafa margar
veizlur verið haldnar og hér hafa
margar góðar sögur verið sagðar."
Þegar við erum sezt á ný inni í
stofu var Jóakim krafinn um eina
góða sögu sagða í Spýtuhúsinu.
HEL0 Sauna
Höfum ávalt fyrirliggjandi Saunaofna og klefa
á mjög hagstæöu verði.
Benco,
Bolholti 4, sími 21945.
skál og annar ætlaði að spila lag á
„djúkboxið" sem þar var þá, en
vantaði túkall og bað því vin sinn
um að lána sér túkall. „Ég á engan
maður, en notaðu bara fimmtán-
hundruðkall ávísunina þína, þú
færð fullt af lögum með henni.“
En þann sem langaði að spila
hafði fengið útborgað í Norður-
tanganum um daginn með ávísun.
Hann fór að ráðum vinarins,
braut saman ávísunina og tróð
henni í boxið, en ekkert gerðist.
„Þú hefur bara verið að plata mig.
Það koma engin lög.“ — „Það ér
eðlilegt," svaraði þá vinurinn. „Þú
gleymdir að skrifa aftan á hana.““
Trúi ekki á
framhaldslíf
— Hvað með framtíðina, hug-
leiðir þú hana? er spurt fyrst ekki
fást fleiri sögur.
Nú hlær Jóakim hátt. „Framtíð-
in, hvað þýðir gömlum kalli að
hugsa um framtíðina. Ég er að
komast á ellilaun og hef nú lítið til
að líta fram til. Auðvitað fer
framtíðin eftir því hvernig ellin
fer með mann. Éf menn veikjast
þá getur lífið verið ömurlegt. Ég
hef gaman af því að ferðast og lifa
lifinu eins og sagt er og byrjaði
ekki að ferðast til útlanda fyrr en
á fullorðinsárum. Fólk var ekki að
þeysast um heiminn hér áður fyrr.
Auðvitað er alltaf eitthvað fram-
undan, en það er þetta „ef“ sem
veldur því að mörgum líður illa í
ellinni.
— Hefurðu hugleitt hvað tekur
við eftir þetta líf?
„Ég hef mína barnatrú, en ég er
ekkert sérstaklega kirkjurækinn.
Fyrst þú spyrð um trú þá hef ég
nú alltaf haft mest gaman af séra
Sigvalda. Hann lýsir svo mörgu
réttilega. Ég tek því sem kemur og
gleðst ef ástæða er til. Ég trúi ekki
á framhaldslíf, og að ég hitti
forfeðurna hinum megin, en þeim
mun meiri verður áreiðanlega
gleðin, ef svo skyldi samt sem
áður fara, að ættingjar og vinir
tækju á móti manni.
Jóakim sagðist ekki vera bók-
hneigður. „Eg hef aldrei lesið
mikið en neita því ekki að mér
finnst gaman af fallegum ljóðum.
Uppáhaldshöfundar? Jónas og
Hannes Hafstein voru miklir höf-
undar. Davíð Stefánsson hefur
einnig ort dásamlega. Það versta
er að ég gleymi þessu öllu strax,
þú færð mig að minnsta kosti ekki
til að þylja upp ljóðabálka.
— Attu þér ósk?
„Já, ég á þá ósk til handa
sjómannastéttinni að hún öðlist
velgengni og geti lifað sem bezt og
skilað sem mestu í þjóðarbúið. Þá
vona ég að sú kynslóð sem stundar
sjóinn í dag þurfi ekki að óttast að
farið verði með hana eins og
gömlu kempumar okkar. Það er
8kammarlegt.“
Áður en við kvöddumst litum
við inn í Hraðfrystihúsið í Hnífs-
dal og mjölverksmiðjuna, sem
stendur við hlið frystihússins.
Uppbygging hefur verið mjög mik-
il síðustu árin og bar húsakostur
og búnaður augljóslega handbragð
þeirra athafnamanna sem þar
standa á bak við. Starfsfólk heils-
aði Jóakim glaðlega og af orða-
skiptum hans við þá er urðu á vegi
okkar, mátti betur skilja áhuga-
mál hans, sem hann tekur fram
fyrir félagsmálastúss og þáttöku í
stjórnmálum: „Vinnan er mér
gjöf. Mér líður bezt með góðum
vinum og fólki.“