Morgunblaðið - 19.02.1986, Blaðsíða 50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR19. FEBRÚAR1986
V
50
'rv M
tm
„Bg saqb\ aldreí orb. Hann saqbi jxál"
A-
Nei, forstjórinn er ekki til
viðtals næsta hálftímann,
eða því verið er að brenna
skjöl.
Með
rnorgunkaffiriu
Er að koma. Aðeins að
ganga frá bílnum bér í
skúrnum.
HÖGNIHREKKVÍSI
Bölsýni og bjartsýni landsmanna
íslendingur, skrifar:
í Víkveija í Morgunblaðinu 7.
þ.m. var nokkrum orðum farið um
þá bölsýni, sem útlendingar hefðu
orðið varir við í tali landsmanna,
þá er þeir erlendu menn sem til
voru nefndir voru hér á landi.
Er þeir komu svo hingað til lands
nú fyrir nokkrum dögum hefðu
þeir fundið að viðmælendur þeirra
íslenskir væru mun bjartsýnni.
Varð þeim á að spyija hvað hefði
eiginlega gerst hér á landi sem
gerði fólk svo bjartsýnt.
Það er hárrétt hjá Víkveija, að
svona athugasemdir erlendra, sem
hingað koma með nokkurra mánaða
millibili og þurfa að eiga samskipti
við fólk hér og ræða við það, segja
nokkra sögu.
Víkveiji leggur það til grundvall-
ar breytingunni, að viðhorf í landinu
hafí gjörbreyst á skömmum tíma.
Þar komi margt til, en nefnir t.d.
fískverðshækkun, aukinn afla
landsmanna og hugsanlega lækkun
olíuverðs.
Það kom fram, að annar þessara
útlendinga, bankamaður, teldi
þessa bjartsýni landsmanna alltof
mikla. Hætta væri á, að landsmenn
settust niður og biðu eftir betri tíð
án þess að gea nokkuð til þess að
hún gengi í garð eða hagnýta sér
þau tækifæri sem fýrir hendi væru.
„En ummæli hins erlenda banka-
manns ættu að minna okkur á að
ganga hægt um gieðinnar dyr,“
segir Víkveiji svo að lokum í hug-
leiðingum sínum þann daginn.
Sennilega er þetta líka rétt með
biðina eftir betri tíð. Oft er það
þannig, að við íslendingar bíðum
ávallt eftir því, að stjómvöld taki
afstöðu til þessa eða hins, og fyrr
er ekki staðið upp á „biðstofunni".
En þetta með bölsýnina og bjart-
sýnina er svo annað, sem ég vildi
skilgreina nánar. Ég held, að lands-
menn séu yfirleitt mjög bölsýnir í
lok ársins og síðustu mánuði þess.
Veðurfarið hefur hér augljóslega
áhrif. Yfirleitt er miklum mun
auðveldar að efna t.d. til verkfalla
að hausti en að vori eða sumri. Nú
er grundvöllurinn t.d. lítill.þ
Er dag tekur að lengja lyftist
brúnin á fólki og það verður bjart-
sýnna, þótt það hafí enga ástæðu
til þess í raun. Veðrið, birtan, gerir
þetta að verkum. Það sama gerist
er sunnar dregur á hnettinum, fólk
er glaðara og áhyggjulausara þar
sem birtan er meiri, ásamt hlýrra
loftslagi. Það verður aldrei ofsögum
af því sagt, að við búum hér á
mörkum hins byggilega heims,
hversu stíft sem því kann að vera
mótmælt.
Auglýsing Landsbankans
Velvakandi.
Um áramótin barst mér bréf frá
Landsbanka íslands, aðalbanka. Ég
varð undrandi að sjá auglýsingu
bankans hjá póststimplinum um
sparilánin sem ég tel víst að fáir
noti nú, eftir að kjörbókin og aðrar
betri ávöxtunarleiðir eru til komnar.
Nú þessa dagana auglýsir bankinn
f ^ölmiðlum í tilefni 100 ára af-
mælis síns, nýja ávöxtunarleið, sér-
stakan 15 mánaða reikning. Því
fínnst mér þessi sparilánaauglýsing
bankans hálf hjákátleg og ekki vera
í takt við tímann.
Bankanum og öllu starfsfólki
hans á öllum mannvirðingastigum,
sendi ég mínar bestu hamingjuóskir
á aldarafmælinu og þakka góð og
ánægjuleg viðskipti um árabil. Ég
vona sannarlega að bankinn eflist
á næstu 100 árum, öllum lands-
mönnum til heilla.
Borgari
Víkverji skrifar
að er hárrétt ákvörðun og lofs-
verð að auki hjá Bjama Felix-
syni, íþróttastjóra sjónvarps, að
vilja fremur leggja laugardags-
knattspymuna bresku af en hlíta
þeim fyrirmælum í reglugerð
menntamálaráðuneytisins að skrúfa
fyrir fréttaþulina sem lýsa þessum
leikjum. í viðtali fyrir helgi nefndi
hann raunar til fleiri íþróttaviðburði
erlenda — svosem eins og banda-
ríska körfuboltann — sem hann
kærði sig ekki um að sýna við
þessar aðstæður; og lái honum hver
sem vill.
í ofurkappi sínu virðist mönnum
nefnilega hafa gleymst að það er
ekki hægt að nema hljóðin úr
myndum af þessu tagi eftir geð-
þótta. Það er annaðhvort allt eða
ekkert sem verður að fjúka; menn
verða annaðhvort að sætta sig við
dúndrandi þögn eða búa við óbreytt
ástand. Lýsing Bjarna sjálfs sem
staðgengils mundi auðvitað gjalda
þess stórlega að hann hefði engu
betri yfírsýn yfir atburðarásina en
fólkið fyrir framan sjónvarpstækin;
og leikimir sjálfir yrðu vitanlega
ekki svipur hjá sjón án hrópanna
og eggjunarorðanna og gaura-
gangsins af áheyrendapöllunum.
Hver kærði sig um að horfa á
handboltagarpana okkar í sjón-
varpssendinu þar sem pallagestir
væm allir með tölu keflaðir? Ef
þessu með bresku knattspymuna
og bandarísku körfuna verður hald-
ið til streitu, verður stemmningin
fyrir framan sjónvarpstækin fram-
vegis álíka mikil og á leiksýningu
þar sem áhorfendum hefur ekki
einungis verið stranglega bannað
að klappa heldur eiga yfir höfði sér
að verða varpað á dyr ef þeir dirfast
að láta í ljós geðbrigði.
XXX
Asumrin skilar Seyðisfjarðar-
feijan, sem svo mætti kalla,
þeim farþegum sem þess óska á
Iand í Hanstholm á Jótlandi, og
þegar menn haida síðan við svo búið
„niður“ þennan hluta Danaveldis,
þá má heita að þeir aki um sam-
felldan iðgrænan akur. Samt er
engu líkara en að bændumir á
þessum slóðum ráði ekki fyrir
skóflu einu sinni, hvað þá hinum
stórvirkari og fyrirferðarmeiri land-
búnaðarvélum. Engin dráttarvél er
að drabbast niður í túnfætinum,
ekkert jámamsl úr herfum eða
kermm húkir aflóga útundir vegg,
ekkert kolryðgað hrúgald liggur
fyrir hunda og manna fótum hand-
an við þjóðveginn. Þeir fara vel
með eigurnar sínar Jótamir eins og
raunar aðrir bændur danskir. Þeim
er snyrtimennskan í blóð borín, það
er alveg augljóst mál, og fínnst þar
að auki líklega fremur svona bú-
skussalegt að fela dyntóttum veður-
guðum umsjá og varðveislu sinna
verðmætustu og nýtustu verkfæra.
XXX
Illu heilli er íslenski mátinn allur
annar. Menn þurfa enda ekki
langt útfyrir borgarmörkin núna á
þorra til þess að verða þess áskynja
rétt einu sinni. Það vantaði sannar-
lega ekki vélakostinn á bæinn sem
Víkveiji renndi framhjá um næst-
liðna helgi, steinsnar frá öndvegiss-
úlum Davíðs. Hitt var sönnu nær
að hann væri í öfugu hlutfalli við
jarðnæðið sem naskur samferða-
maður og hagvanur forðum í sveit-
inni fullyrti að væri bæði lítið og
Iélegt. En þarna lágu vinnuvélar
bóndans, nýjar sem gamlar, eins
og hráviði útum hvippinn og hvapp-
inn: fjögur fimm ár til viðbótar með
viðlíka hirðusemi og hlaðvarpi ábú-
andans verður líkt og svo margra
annarra orðinn að þokkalegasta vísi
að brotajárnsporti.
Maður má ekki alhæfa, satt er
það, og víst eru frávik frá þessu.
En þó ekki fleiri en það að íslensk
býli með .jóskum snyrtibrag" eru
ennþá eins og vinjar í eyðimörkinni.