Morgunblaðið - 17.03.1988, Blaðsíða 57

Morgunblaðið - 17.03.1988, Blaðsíða 57
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. MARZ 1988 57< Minning Friðbert Friðberts- son frá Súganda- firði Fæddur 29. september 1911 Dáinn 17. febrúar 1988 Aldrei er um seinan að miimast góðs vinar sem genginn er. Friðbert Friðbertsson var fæddur á Suðureyri við Súgandafjörð 29. september 1911. Hann var sonur Friðberts Guðmundssonar útvegs- bónda þar og hreppstjóra og Elínar Þorbjamardóttur. Var faðirinn, Friðbert, frá Laugum í Súganda- firði, sonur Guðmundar bónda þar, Guðmundssonar hreppstjóra á Suð- ureyri Guðmunssonar og konu hans Ingibjargar dóttur hins kunna gáfu- manns, bónda og hreppstjóra í Vatnadal, Friðberts Guðmundsson- ar. Móðirin, Elín, var dóttir Þor- bjamar Gissurarsonar frá Selárdal og konu hans Sesselju Magnús- dóttur frá Þjóðólfshaga í Bolung- arvík. Var Friðbert hreppstjóri stór- huga athafnamaður á Suðureyri um langt skeið og átti dijúgan þátt í framfaramálum heimabyggðar sinnar. Hann var í mörg ár formað- ur á stærri og minni vélbátum og eftir að hann hætti formennsku rak hann þar útgerð og fiskverkun fram á seinustu ár. Heimili þeirra hjóna, Friðberts og Elínar, var löngum rómað fyrir höfðingsbrag, gestrisni og rausn í hvívetna. Var Elín mikil mannkostakona og með afbrigðum hjálpsöm. Vildi hún leysa hvers manns vanda, sem hún sá eða vissi til að með þyrfti, ekki síst þeirra sem minnst mega sín áveðra í lífínu. Friðbert Guðmundsson andaðist árið 1953 og Elín kona hans fjórum árum síðar, 1957. Þau eignuðust 6 böm og voru þau þessi: Þorbjörg, sem giftist Gísla Guðmundssyni, skipstjóra frá Grundarfirði. Gissur verkstjóri kvæntur Indíönu Eyjólfsdóttur frá Bolungarvík. Ólafur skipstjóri, kvæntur Guðrúnu Valdimarsdóttur. Fjórða bam þeirra hjóná var Frið- bert, sem eftirmæli þessi fjalla um, og Guðmunda gift Gissuri Guð- mundssyni húsasmíðameistara á Suðureyri. Yngstur þeirra systkin- anna var Páll, sem einn lifir eftir af bömunum. Hefur hann um ára- tugabil staðið einna fremstur í at- vinnulífí Súgfirðinga, verið fram- kvæmdastjóri Fiskiðjunnar Freyju á Suðureyri, allt þar til fyrir fáum árum, þegar eigendaskipti urðu að fyrirtækinu, að hann fluttist hingað suður til Reykjavíkur. Páll er kvæntur Svanhvíti Ólafsdóttur frá Reykjavík. Óll bömin og makar þeirra ílent- ust á Suðureyri að Friðbert einum undanskildum. Ég kynntist Friðbert Friðberts- syni snemma á árum, þegar ég dvaldi í þijú sumur að Stað í Súg- andafirði 1923-1925. Þau gömlu kynni okkar leiddu til vináttu með okkur, þegar fundum okkar bar saman löngu síðar hér syðra. Frið- bert fór snemma að stunda sjó- mennsku, þegar á fermingaraldri. Á þeim tímum, uppvaxtarárum hans, mændi von ungra manna, lang flestra út á hafið þeirra, sem ólust upp við sjávarsíðuna á Vest- fjörðum. Að verða fengsæll formað- ur, skipstjóri, var þeim keppikefli, sem var þeim þess virði að sækjast efír, enda margar fyrirmyndir þar um harðduglega aflamenn, sem báru af. En lífsþráðurinn spinnst ekki alltaf eins og menn ætla í fyrstu. Um tvítugt hélt Friðbert að heiman hingað suður. Hann stundaði einnig sjómennsku hér syðra um nokkur ár. Þann 14. nóvember 1936 kvænt- ist Friðbert eftirlifandi eiginkonu sinni, Ragnhildi Guðmundsdóttur frá Feijubakka í Borgarfirði og settu þau heimili í Reykjavík. Má segja að þá hafi orðið straumhvörf í lífi hans, því að nokkru síðar seg- ir hann skilið við sjómennskuna. ' í stríðsbyijun fer hann að versla með fisk í austanverðum Laugar- ásnum, í íbúðarhverfi sem þá var óðum að byggjast. Áttu þau hjónin þá heima í eigin íbúð í Efstasundi 3. Nokkuð frumstæður mundi mörgum þykja sá verslunarrekstur. í byijun hafði Friðbert engan samastað, en seldi fískinn upp úr opnum handvagni þar sem honum þótti hentugast. Hann var snemma á fótum, ók vagni sínum niður að höfn til að sækja fiskinn og síðan inn í Laugarás, engan smáspotta, og mundi nú vefjast fyrir ýmsum að fara í föt Friðbérts í þessum efnum, og vera kominn á markaðinn á réttum tíma með soðninguna, sem hver húsmóðir vildi fá refjalaust. Brátt fékk _ Friðbert leigt gott húsnæði við Ásveg sem hann þó síðar varð að fara úr við eiganda- skipti. í styijaldarlokin fékk Frið- bert byggingarlóð við Langholtsveg 19, reisti sér þar söluskúr til bráða- birgða áður en hann byggði sér þar verslunar- og íbúðarhúsnæði. Um skeið hafði hann þar auk fiskbúðar- innar vefnaðarvöruverslun og síðar sölutum í nokkur ár. Friðbert var hörkuduglegur mað- ur og vílaði ekki fyrir sér hlutina. Hann kunni vel til verka í fagi sínu, gerði sér far um að fara vel með fískinn og fór um hann snilldar handbragði. Hann var fljótur og fylginn sér við afgreiðslu viðskipta- vina, enda brýn þörf þegar „stór- veldin" biðu fyrir framan borðið og hver vildi fá sitt, eftir vilja og geð- þótta. Stundum vildi það koma fyr- ir eins og gengur, að viðskiptavin- imir kæmu sér ekki saman úm hver næstur væri í röðinni. Gat þá hafist háreysti nokkur fyrir framan borðið. Alltaf hélt Friðbert þó ró sinni og jafnaðargeði. „Segiði til“, sagði hann, saup þá kannske á kaffinu sínu sér til hressingar í vosbúðinni fyrir innan borðið. Fiskbúðina rak hann fram til ársins 1980. Árið 1975 fluttu þau hjónin heimili sitt að Kleppsvegi 124 og áttu þar heima æ síðan. Þegar Friðbert hætti fisksölu að Langholtsvegi 19, þá um sjötugt, settist hann ekki í helgan stein, því að aðgerðarleysi var honum fram- andi hugtak. Hann hélt áfram að vinna við iðju sína hér og þar næstu árin meðan heilsa og þrek leyfði, þó að hann færi sér ögn hægar en áður. . Friðbert var góðu veganesti bú- inn að heiman, sem hann kunni að færa sér í nyt á lífsleiðinni. Hann var sjálfstæður í hugsun og fram- kvæmdum og vildi helst fara sínar eigin leiðir og fá að ráða ferðinni. Hann var dagfarsprúður, heldur hlédrægur og fámæltur, en sérstak- lega hjálpsamur, og hygg ég að hann hafi líkst móður sinni í því að hafa fá orð um velgjörðir sínar, og í raun fáir eða engir vitað um góðverk hans í annarra þágu. Frið- bert var raungóður, trúr og góður vinur. Hann hafði gott skopskyn og græskulp.ust, fyndinn í frásögn og tilsvörum, góður þegn og hollur samtíð sinni. Hann eignaðist fallega og væna konu, sem með dögum og árum varð æ meir samofín vitund hans. Þau áttu jafnan gott og hlýlegt heimili, góð myndarleg og vel gerð 4 böm. Er Bára þeirra elst og starf- ar hún í Verslunarbankanum hér í Reykjavík. Sonur hennar Friðbert R. Hafþórsson, smiður, ólst upp hjá afa sínum og ömmu, Friðbert og Ragnhildi. Kona hans er Anna María Halldórsdóttir og eiga þau tvö böm. Annað bam þeirra hjón- anna er Ingibjörg gift Guðmundi Sörlasyni húsasmið og eiga þau fjömr böm. Þriðja bam sitt, Óskar Bertel, misstu þau, er hann fórst í flugslysi árið 1967, rúmlega tvítug- ur að aldri, efnismaður, og var það þeim hjónum sárt áfall, sár, sem seint eða aldrei hefur að fullgróið um. Yngst bamanna er Lára, fjögra bama móðir, sem hún eignaðist með eiginmanni sínum, Ármanni Ámasyni. Styrkum stoðum var í upnhafí rennt undir persónugerð Friðberts, manndóm hans í starfi öllu. hann var trúr og sannur, mikiil vinur og tryggur í raun. Jóhanna Olafs- dóttir—Minning Fædd 25. september 1915 Dáin 25. febrúar 1988 Föstudaginn 4. mars fór frarn frá Dómkirkjunni útför Jóhönnu Ólafs- dóttur, til heimilis í Hólmgarði 41 hér í bæ. Mig langar að minnast þessarar elskulegu og hugprúðu vinkonu minnar, Hönnu, en því nafni var hún alltaf kölluð af ætt- ingjum og vinum. Hanna fæddist í Reykjavík við Bræðraborgarstíg í vesturbænum. Foreldrar hennar vom heiðurshjónin Elín Jónsdóttir og Ólafur Eyvindsson. Hanna var næstelst 8 systkina en Gunnar, sem var elstur, dó 18 ára. Hin systkinin em öll búsett í Reykjavík. Svo flutt- ist fjölskyldan úr vesturbænum í Austurstræti og bjó á efstu hæðinni í Landsbankanum. Ólafur sá um húsvarðarstörf í bankanum. Hanna fór snemma að vinna og hjálpa til við heimilsstörf því margt þurfti að gera á stóm heimili. Seinna flutti fjölskyldan í Ingólfshvol við Hafnar- stræti. Það mun hfa verið haustið 1939 sem ég kom fyrst í Ingólfs- hvol og kynntist þessari góðu og stóm fjölskyldu. í Ingólfshvoli var oft margt um manninn, vinahópur systkinanna stór og allir vom vel- komnir. Það var oft glatt á hjalla í Hvolnum, sungið og Hanna tók oft lagið á píanóið. Það er margs að minna§t frá þessum ámm. Eftir nám í Kvennaskólanum fór hún aðeins 15 ára gömul til Kaup- mannahafnar og dvaldi þar um skeið hjá danskri fjölskyldu og hélt hún áfram námi í píanóleik. Oft minntist hún þessa tíma með gleði og hlýjum hug til þess fólks sem hún dvaldi hjá. Þegar heim kom hóf hún störf á Morgunblaðinu. Þar undi hún sér vel með mörgu góðu fólki, stutt í vinnu, aðeins yfir Aust- urstræti. Hönnu þótti vænt um æskustöðvar sínar og sagði skemmtilega frá er hún rifjaði upp minningar frá liðnum ámm. Hanna var falleg kona og hún unni öllu sem fagurt var, ljóðum, söng og tónlist. Því var alltaf fallegt í kring- um hana. Hún var dama. Hún Hanna dáði borgina sína, Reykjavík, og finnst mér eiga vel við að setja hér nokkrar línur úr fallegu kvæði Tómasar: „Þín er borgin björt af gleði. Borgin heit af vori og sól. Strætin syngja. Gatan glóir. Grasið vex á Amarhól." Hún Hanna var ein af fallegu Austurstrætisdætranum. 18. júlí 1940 giftist Hanna Krist- jáni Halldórssyni kennara. Þáu fluttu til Patreksfjarðar og síðan til BHdudals þar sem Kristján stundaði kennslu. Á þeim ámm sá ég Hönnu ekki oft en eftir að þau fluttu aftur til Reykjavíkur og settust að við Laufásveg 36 kom ég oft á heimili þeirra. Þar var gott að koma. Þau vom bæði gestrisin og ljúf í við- móti og vildu láta öllum líða vel. Hanna og Kristján eignuðust 4 Það fékk mikið á okkur þegar okkur barst sú sorgarfrétt að Sæv- ar vinur okkar væri dáinn. Erfitt er að sætta sig við þá staðreynd að einn úr gamla góða vinahópnum sé farinn frá okkur aðeins tuttugu og tveggja ára að aldri. Sævar var mjög sérstakur og yndislegur per- sónuleiki og við munum ætíð muna hve hann var alltaf glaðvær og hjálpsamur í alla staði. Lyftingar ,og vaxtarrækt áttu hug hans allan og kom þar vel böm. Þau em Gunnar, Guðríður, Hanna Karen og ólafur Barði, öll vel menntuð og mannkosta fólk sem öll hafa stofnað sín heimili. Bama- bömin em 5. Hanna missti mann sinn 5. júlí 1976. Það var henni og bömunum mikið áfall en hún bar ekki sorg sína á torg. Hún var hin ljúfa og góða móðir sem annaðist bömin sín og heimilið með sannri prýði. Eftir að Hanna varð ekkja kom ég enn fram sú lífsgleði og starfsorka sem alltaf einkenndi hann. Við áttum ófáar gleðistundir með honum og minningin um góðan dreng mun ætíð lifa meðal okkar. Við vottum ijölskyldu hans og öðmm aðstandendum okkar dýpstu samúð og megi algóður guð styrkja þau í sorg sinni. „Deyr fé, deyja frændur, dey sjálfur ið sama en orðstír Kveðjuorð: Sævar Berg Hermannsson . Þegar Jón bróðir minn Grímsson tók við starfi útibústjóra Ásgeirs- verslunar á Suðureyri árið 1912, varð brátt innileg vinátta með hon- um og Friðberti Guðmundssyni hreppstjóra, sem hélst meðan báðir lifðu. Þeir urðu sfðan samstarfs- og sameignarmenn um útgerð á Suðureyri. Innileg vinátta var og með fjölskyldum þeirra og er enn með afkomendum þeirra, þeim sem vita og muna horftia daga. Þessara vináttutengsla hef ég fengið að njóta, ekki síst þegar ég dvaldi á Suðureyri á ámnum 1980- 1981, höfðinglegrar fyrirgreiðslu af hálfu afkomenda Friðberts Guð- mundssonar og góðs atlætis meðan ég dvaldi þar og ber mér að þakka það hér. Vinur minn, Friðbert Friðberts- son, andaðist á Landspítalanum þann 17. febrúar sl., eftir um það bil mánaðar sjúkdómslegu þar, 76 ára að aldri. Útför hans fór fram frá Foss- vogskirkju viku síðar, miðvikudag- inn 24. febrúar. Við frambýlingamir í Laugar- ásnum kveðjum hann og þökkum samfylgd hans og þjónustu við okk- ur um áratugi. Við minnumst jafn- framt drengskaparmanns, dugnað- armanns, sem í rúm 40 ár fór á fætur löngu fyrir dag, oft út í kulda og hráslagalega nóttina til að sjá fyrir þörfum okkar, minnumst sam- ferðamanns, sem gekk hljóður að störfum og skilaði dagsverki sínu með sóma, sem einstæðingum og öldmðum þótti vænt um og hinir, sem kunnu að meta, virtu að verð- leikum. Fyrir hönd okkar allra vil ég mega vötta eiginkonu hans og börn- um og öðmm ástvinum samúð okk- ar og biðjum honum, sem horfinn er, og þeim, sem næst stóðu hjarta hans, blessunar Guðs. Grímur Grímsson oftar á Laufásveginn og áttum við margar góðar stundir saman. Hún var mér góð og mér leið alltaf vel I návist hennar. Ég vissi að heilsa hennar var ekki góð og eftir að hún fluttist af Laufásveginum í Hólm- garð 41 fór illkynja sjúkdómur að gera meira vart við sig svo hún var oft sárþjáð, en hún kvartaði aldrei. Síðastliðið ár var hún rúmliggjandi heima, umvafin af bömum sínum. Hanna Karen, dóttir hennar, annað- ist hana allan tímann sem hún lá heima af svo mikilli fóm og prýði að betur var ekki hægt að gera. Og eftir að Hanna fór á Landspítal- ann, síðustu dagana sem hún lifði, sátu dætur hennar við sjúkrabeð hennar til skiptis daga og nætur þar til yfir lauk. Hanna var trúuð kona og efaðist ekki að annað og betra líf væri eft- ir þessa jarðvist. Hún andaðist á Landspítalanum að morgni 25. febrúar síðastliðinn. „Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki, um lífsins perlu á gullnu augnabliki." (T.G.) Innileg samúð til bama, tengda- bama, bamabama og systkina. Hafi hún hjartans þökk fyrir allt og allt. Guð blessi minningu góðrar konu. Sveina deyr aldregi hveim er sér góðan getur.“ Mæja og Erla
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.