Morgunblaðið - 24.10.1991, Blaðsíða 41

og eldri kynslóð og jafnvel ætt-
menni bjuggu undir sama þaki og
börn voru tekin til dvalar. Þegar við
vorum að heiman var annríkið aldrei
svo mikið, að ástúðleg bréf með
fagurri rithendi föður okkar bærust
ekki þétt, og við það hafði mamma
gjarnan bætt nokkrum orðum. Fað-
ir okkar dó um aldur fram, 52 ára,
árið 1965. Hann var góður og
grandvar maður, og treguðum við
mæðgurnar mjög fráfall hans. Faðir
okkar vann margvísleg störf fyrir
þorpið og vildi fúslega vera til liðs,
þar sem um góð mál var að ræða.
Hann vár lengi meðhjálpari í Djúpa-
vogskirkju, söng alla tíð í kirkju-
kórnum og voru foreldrar okkar
bæði kirkjunni mjög hlynnt. Þau
ráku ennfremur mörg ár gisti- og
kostgangaraþjónustu á heimili sínu,
en Sjólyst hafði, eins og áður segir,
verið athvarf og húsaskjól margra
og naut fólk þar góðvildar húsráð-
enda. Þetta voru einnig erfið ár og
vann móðir okkar ósleitilega og oft
meira en heilsa og kraftar þoldu,
en hún var með afbrigðum ósérhlíf-
in og fórnfús og var raunar með
öllu óskiljanlegt hveiju hún gat
komið í verk og hún ekki öfunds-
verð af hlutskipti sínu í alltof mikl-
um önnum hinna oft vanmetnu
heimilisstarfa. Ekki fyrr en með
aldri og auknum þroska höfðum við
skilning á því erfiði sem hún lagði
á sig, svo sjálfsagt var, að hún
mamma héldi öllu í horfinu. Hún
fann sinn innri styrk í trúnni og
fannst sem góðar vættir héldu yfir
sér verndarhendi alla tíð. Megi al-
mættið launa henni ríkulega ogjafn-
framt opna augu okkar enn betur,
svo virðingin sé meiri fyrir hinum
hversdagslegu störfum.
Móðir okkar átti einnig í ríkum
mæli til að bera létta lund og kímni-
gáfu og var hvort tveggja einnig
hennar innri styrkur. Hún gat mjög
auðveldlega sett sig í annarra spor.
Fjölskyldunni fannst á góðum
stundum að hún byggi við sitt einka-
leikhús, þegar hún fór á kostum og
brá upp lifandi myndum af fram-
komu, málrómi og persónuleika
fólks, sem hún hafði kynnst á langri
lífsleið. Litlar sögur voru sem heim-
ur í hnotskurn og alltaf hægt að
hlæja jafn innilega, hversu oft sem
sagðar voru og hugleiða á eftir hin-
ar margbreytilegu hliðar lífsins.
við Iát föður okkar urðu þátta-
skil og var þá flutt búferlum til
Reykjavíkur og gamla heimilið tekið
upp. Gluggarósirnar, sem höfðu ver-
ið við lýði í stofum Sjólystar allt frá
aldamótum voru gefnar burt og
hurfu sjónum. Um áratuga skeið
höfðu þær verið grafnar í jörð að
hausti og teknar inn að vori af
umhyggju og natni. Engar rósir
voru fegurri né ilmuðu betur.
Finnast þær aftur eða eru þær best
geymdar sem fjársjóður í minning-
unni? Sjólyst var seld systkinunum
frá Papey, þeim Gústaf og Sigríði.
Var það okkur hugarléttir að húsið
komst í hendur forns vinafólks.
Meðan á búferlaflutningum stóð og
beðið var eftir öðru hentugu hús-
næði, en við systurnar íjarri, átti
móðir okkar mikilli vinsemd að
mæta á heimili Bjarna þjóðskjala-
varðar, mágs síns og konu háns
Kristínar, og dvaldi hún hjá þeim
hluta úr vetri. Þar var vissulega
heimili þar sem húsráðendur víluðu
ekki fyrir sér að hýsa gesti, og óhætt
að þakka fyrir sig og sína. — Börn
Lovísu, systur hennar, þau Kristján,
Karl og Elín, sýndu henni alla tíð
mjög mikla ræktarsemi. A þessum
tíma var Lovísa einnig orðin ekkja
og vantaði húsnæði. Hún hafði um
tíma af dyggð sinni og óskiljanleg-
um dugnaði gengið til liðs við störf
móður okkar á gamla æskuheimil-
inu, þrátt fyrir veikindi sín.
Nú var aftur í heiðri haft hið
gamla, góða fjölskyldumunstur og
fest sameiginléga kaup á húsnæði
um hríð, þangað til Lovísa fékk sér-
hæfða íbúð, en hún var hjartasjúkl-
ingur. Hún lést árið 1970 og er
minning hennar fögur. Hún var
„englanna mynd”, eins og orðað var
í brag um hana sem unga hjúkrun-
arkonu.
Jónatan lést árið 1969. Hann
starfaði sem vélsmiður við fyrirtæki
frænda síns Jóhanns Hanssonar, á
Seyðisfirði. Áður hafði hann byggt
hús í gömlu húsi Sjólystar, og voru
börn hans, Max og Aðalheiður,
rú
MofölÍWöliÁEÍlÐ 'FIíitöÍMóíÍWÍ O&óÖÉÍt Í'991
41
kærir leikféiagar bernsku okkar.
Max varð síðar vélsmiður og hélst
bátasmíði þannig Iengi í ættinni.
Dóttir Aðalheiðar, Eydís Erna
stundar nám í aiþjóðasamskiptum í
Bandaríkjunum, til að verða starfs-
maður Sameinuðu þjóðanna, sem
kemur í hugann nú á degi S.Þ. 24.
október.
Árin liðu hratt og við áttum sam-
an öryggi og góða daga í borginni.
En „aldrei gleymist Austurland” og
náttúruperlan Djúpivogur átti sterkt
aðdráttarafl. Þegar þar að kom að
Gústaf og Sigríður vildu selja Sjó-
lyst var einsætt að slíku var ekki
hægt að hafna. Já, „þorpið fer með
þér alla leið”. Móðir okkar fagnaði
að sínu leyti þessari ákvörðun, en
þann skugga bar á, að hún var þá
orðin hjartasjúklingur.
Hafist var handa um gagngerar
endurbætur á gömlu húsi, með ölu
því raski og róti sem því fylgir, og
hægara er um að tala en í að kom-
ast. Slíkt veraldarbrölt og mikil
veikindi fara ekki alls kostar sam-
an. Umönnun móður okkar sat að
sjálfsögðu í algjöru fyrirrúmi, en líf
hennar hékk á 'bláþræði síðustu ár
hennar og var það erfið ganga, en
jafnframt tengdumst við henni enn
nánari böndum, og það var þrosk-
andi og vakti til umhugsunar um
lífið og dauðann að fylgja henni.
Þá daga, sem hún nauðsynlega
þurfti að dvelja fjarri, var hugurinn
heima, þótt hú'n nyti góðrar að-
hlynningar á fjórðungssjúkrahúsinu
í Neskaupstað, en þar bar sjúkra-
húslæknirinn, Magnús Ásmunds-
son, fyrir henni sem öðrum sjúkling-
um fagra umhyggju. Föðursystur
okkar og önnur skyldmenni í Nes-
kaupstað sýndu einnig mikla alúð
og eru þeim sem öðrum færðar
þakkir fyrir tryggð fyrr og síðar.
Nöfn þar og annars staðar er of
lángt að telja.
Trúin átti sífellt ríkari ítök í móð-
ur okkar og kærleikur hennar ti!
okkar var takmarkalaus. Tveim
árum fyrir dauða hennar brast
skammtímaminni hennar að mestu,
en hún gleymdi þó ekki fögrum text-
um og tónum gamla tímans, og það
var fagurt að heyra hana, svo veik
sem hún var, rifja það upp. Hún
sagði, að það síðasta sem hún hefði
heyrt föður okar syngja, hefði verið:
„Hvert svífið þér svanir, af
ströndu?” — og andblær ljóðsins og
táknrænar spurningar leita nú á
hugann, þegar við horfum á svani
haustsins á friðsælu vatni, sem blas-
ir við húsi okkar, og hlustum á klið-
inn sem frá þeim berst. „í svanalíki
lyftist moldin hæst.”
Útfarardagur móður okkar var
fagur og minnisstæður. Vinir og
vandamenn komu um langan veg
og sýndu með því einstæða tryggð
sína og ræktarsemi. Þessi dagur
skar sig úr þeim sem á undan og
eftir komu, fyrir sakir veðurblíðu.
Milda, austfirska morgunþokan vék
fyrir skæru_ sólskini, sem heilsaði
gestunum. í gamalkunnu, hlýlegu
þorpskirkjunni voru sungnir af ein-
lægni eftirlætissálmar móður okkar,
sein svo mjög höfðuðu til hennar í
veikindum hennar.
Gestirnir fylgdu henni allir til síð-
asta hvílustaðar í umhverfinu fagra,
þar sem kirkjugarður þorpsins er,
en henni var valinn staður gegnt
leiði foreldra hennar, þar sem tvö
tré vaxa þétt og veita fagurt skjól;
en þá var liðinmákvæmlega hálf öld
frá dauða móður hennar, Maxem-
ine. Friðsæld stundar og staðar
höldum við, að hafi hrifið alla. Við
stíg í garðinum var lítil laut, þar
sem stungið hafði verið niður rós.
Einhver spurði, hveiju það sætti.
Þar hafði lítið barn fengið góðfús-
legt leyfi sóknarprestsins til að
grafa fuglinn sinn. — Hér var sann-
ur andblær friðarins. Einhver lét
einnig þau óvanalegu orð falla í
kirkjugarðinum, að þaðan væri varla
hægt að slíta sig. Ef til vill hefur
þá komið í hugann ósk Klettafjalla-
skáldsins: — Við verkalok.
En þegar hinst er allur dagur úti
og upp gerð skil,
og hvað sem kaupið verðld kann að virða
sem vann eg til, -
í slíkri ró eg kysi mér að kveða
eins klökkvan brag
og rétta heimi að síðstu sátlarhendi
um sólarlag.
Síðust gekk að gröfinni ung og
trygg kona, Eiín Arnardóttir, kona
Lúðvíks, nafna langafa síns, Hans-
sonar, og móðir Lovísu Lúðvíksdótt-
ur yngri, og kvaddi fagurlega með
blómum. A kistunni lágu einnig
bleikar rósir, sem minntu á gömlu
rósirnar í gluggunum forðum.
Friður veri með minningu móður
okkar og föður og öllum ættmenn-
um, vinum og vandamönnum, lífs
og liðnum.
Ester og Kristín
t
Systir okkar og föðursystir,
GUÐRÚN MAGNÚSDÓTTIR
frá Drangshlíð
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju föstudaginn 25. október kl.
13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristján Magnússon,
Högni Magnússon,
Björgúlfur Þorsteinsson,
Guðrún Högnadóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
MARGRÉT JÓNSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Seifosskirkju laugardaginn 26. október kl.
13.30.
Iris Bachmann, Skarphéðinn Sveinsson,
Elín Bachmann, Hörður Bergsteinsson,
Ólafur Bachmann, Hrafnhildur Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Alúðarþakkir færum við öllum þeim fjölmörgu nær og fjær, er
auðsýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
MARÍU KRISTJÁNSDÓTTUR,
Víðivöllum 8,
Akureyri.
Ingvi Rafn Jóhannsson, Sólveig Jónsdóttir,
Þorbjörg Ingvadóttir, Ólafur Tr. Kjartansson,
Sólveig Sigurrós Ingvadóttir,
Svanfríður Ingvadóttir,
María Björk Ingvadóttir,
Katrfn Elfa Ingvadóttir,
Eyrún Svava Ingvadóttir,
Jóhann Ólafur Ingvason,
Ingvi Rafna Ingvason,
langömmubörn og bræður hinnar látnu.
Steinar Þorsteinsson,
Ómar Bragi Stefánsson,
Hólmar Svansson,
Gunnhildur Arnarsdóttir,
t
Okkar ástækra móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
SVANHVÍT TRYGGVADÓTTIR,
Faxabraut 66,
Keflavík,
andaðist aðfaranótt 23. október í Landakotsspítala.
Guðrún Sveinsdóttir og fjölskylda,
Bryndís J. Jóhannesdóttir og fjölskylda.
t Móðir okkar og tengdamóðir,
JÓRUNN ÓLAFSDÓTTIR,
Dvalarheimili aldraðra, Víðihlíð í Grindavík, andaðist 22. október.
Halldór Jónsson, Guðmundur Ágúst Jónsson, Regína Gunnarsdóttir, Hanna Zoega Sveinsdóttir,
Jóna Lóa Sigþórsdóttir, Jórunn Jóhannesdóttir.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og
útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, bróður, mágs
og afa,
SVEINS BJÖRNSSONAR.
Sérstakar þakkir til ungmenna- og íþróttahreyfingarinnar og
starfsfólks Landspítala.
Ragnheiður Thorsteinsson,
Björn Ingi Sveinsson, Katrín Gísladóttir,
Margrét Jóna Sveinsdóttir, Jón Þór Sveinbjörnsson,
Geir Sveinsson, Guðrún Arnarsdóttir,
Sveinn Sveinsson, Ingigerður Guðmundsdóttir
Jón Björnsson, Halla Guðbjörnsdóttir,
Guðmundur Björnsson, Þorbjörg Kjartansdóttir,
og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu vegna andláts
og útfarar ástkærrar eiginkonu minnar, dóttur og systur,
RÓSU SVANFRÍÐAR ODDSDÓTTUR,
Ljósheimum 18a.
Héðinn Svanbergsson,
foreldrar og systkini.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur sam-
úð og vinarhug við andlát og útför móður okkar og ömmu,
GUÐFINNU JÓNSDÓTTUR,
frá Syðri-Gróf,
til heimilis á Háaleitisbraut 93.
Baidur Hjaltason,
Fróði Hjaltason,
Kristín Linnet Sigurðardóttir
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug vegna andláts og jarðarfarar
SÉRA BJARNA SIGURÐSSONAR
frá Mosfelli.
Aðalbjörg Sigríður Guðmundsdóttir,
Þórunn Bjarnadóttir, ír Þórðardóttir,
Bjarki Bjarnason, Þóra Sigurþórsdóttir,
Sif Bjarnadóttir, lb Dan Petersen
og barnabörn.
t
Alúðarþakkir til allra er auðsýndu okkur vinarhug og samúð við
andlát og útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐJONS HALLDÓRSSONAR
skipstjóra,
Lækjargötu 10,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til lækna, hjúkrunar- og starfsfólks á St. Jósefs-
spítala, Hafnarfirði.
Karlotta Einarsdóttir,
Svanfríður Guðjónsdóttir,
Gylfi Guðjónsson,
Selma Guðjónsdóttir,
Guðbjörg Guðjónsdóttir,
Helga Guðjónsdóttir,
Halldór Guðjónsson,
Reynir G. Karlsson,
Elfa Guðmundsdóttir,
Vilmar Pedersen,
Birgir Jónsson,
Sigríður Baldursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.