Morgunblaðið - 26.09.1997, Blaðsíða 5

4 B FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 26. SEPTEMBER 1997 B 5r
DAGLEGT LÍF DAGLEGT LÍF
MÁLFRÍÐUR kölluð Mollý. GUÐMUNDUR Garðar þáði hressingu að loknu erfiði dagsins. VIKTOR er ánægður með uppskeru haustsins.
Morgunblaðið/Þorkell
GUNNAR og Örn létu ekki sitt eftir liggja í garðinum,
karpötluveisla!
RÓBERT í Steinahlíð beið í „mörg-
hundruð ár“ eftir því að geta tekið
upp kartöfiurnar sínar. Hinir krakk-
amir í leikskólanum voru voða
spenntir líka, enda gerir uppskeran,
sem sumir nefna „karpötlur", mann
„gáfaðan í heilanum". „Maður verð-
ur líka fullur,“ bætir annar við, og
það fmnst hinum krökkunum rosa-
lega fyndið. Greinarhöfundi líka.
Erfiði garðyrkjumannanna smáu
bar ávöxt í lok síðustu viku þegar
þau stungu upp beðin sín ásamt for-
eldrum og kennurum. Mikill handa-
gangur var í öskjunni og viti menn,
upp úr moldinni komu kartöflur og
stöku brenninetla!
Strákar eru í meirihluta í Steina-
hlíð og segir Iris leikskólastjóri að
nokkrir litlir herramenn hafi beðið
Grænmeti er gott fyrir
höfuðið og hjartað,
segja börnin í Steina-
hlíð og halda uppskeru-
hátíð. Heiga Kristín
Einarsdóttir og Þor-
kell Þorkelsson ljós-
myndari sóttu kartöflu-
veislu með sultu hjá
smáfólki við Suður-
landsbraut.
með mikilli óþreyju eftir garðverk-
færunum, sérstaklega stungugöffl-
unum. Enda leyndi sér ekki að sum-
um þótti fyrst hitna verulega í kol-
unum sjálfan uppskerudaginn þegar
foreldrarnir, hinir ki-akkarnir og
kartöflurnar voru á bak og burt.
Gengu þeir nokkurs konar berserks-
gang í moldinni með mannhæðarhá-
um stunguverkfærum. Alveg til
klukkan sex.
Kartöflurnar fóru í græna bakka
og síðan beint í skúrinn sinn. End-
anlegur áfangastaður virtist þó eitt-
hvað á reiki um tíma, því nokkrir
stóðu á því fastar en fótunum að
ætti að borða kartöflumar strax og
allar í einu. Þegar nánari skýringa
er leitað kemur á daginn að þær
muni búa í kartöfluskúrnum og fram
ÚLLI kvaðst sáttur við þessa radísu.
JÓHANNES Birnir með Björk mömmu sinni og Maríu
mömmu Róberts.
TELMA, Sandra, María Rut afmælisbarn, eða Maja, og Sibel
bakvið djúsglas og blóm.
KRISTIN Björg, mamma Sigurðar Kára og Guðmundar
Garðars, og Siddý.
mÆ I

Morgunblaðið/Ásdis
KRAKKARNIR í Steinahlíð eru búin að hreinsa álfasteininn í garðinum. í efstu röð frá vinstri eru Örn, Ásta Guðrún, Eiður, Freyr, Úlfar, Sibel, Hörður og
Róbert. í miðröð eru Birgir Steinn, Embla, Viktor, Jakob, Telma, Rúnar, Halldór og Sigurður. í neðstu röð eru Mollý, Jóhannes, Guðjón Trausti, Guðni,
Margeir, María, Kristján og Guðrún
að jólum, týni þær tölunni ekki fyrr í
litlum mögum.
Skúr með „grasþaki“
„Það er bannað að klifra upp á þak-
ið,“ segir lítill snáði, gestinum til við-
vörunar þegar talið berst að skúrnum.
„Hann er með grasi og þaki eins og í
gamla daga,“ segir annar. Um daginn
var allt í drasli, því einhver fór inn og
„brjótti hurðina," segir sá þriðji og svo
liggur við uppþoti þegar börn í könnun-
arleiðangri koma hlaupandi út úr um-
ræddum kartöfluskúr. Þau hafa fundið
„köngulóarveg". Einhverjir tala um
„köngulóarref*.
Börnin settu kartöflurnar niður í maí
en í Steinahlíð vex fleira en þær, þau og
brenninetlurnar því þar eru líka radís-
ur, spergilkál, jarðarber, gulrætur, sal-
at, rifs- og stikilsber, paprikur, tómatar
og kryddjurtir; allt saman ræktað líf-
rænt. „Maður á að borða brokkólí, því
það er svo gott fyrir æðakerfið og

hjartað," segja börnin uppskerunni til
ágætis en fer svo að leiðast þófið og
spyrja: „Ert þú að byrja í leikskólan-
um?“
Þegar kartöflurnar eru komnar í hús
er gestum boðið upp á heimagerðar
bollur með rifsberjasultu úr garðinum.
Uppskriftin er mjög einföld, segir smá-
fólkið „maður bara hrærir og setur
sykur og setur svo önnur ber“. Jarðar-
berin staldra hins vegar aldrei lengi við
og rata beint í litla munna þegar þau
eru orðin nógu rauð. „Berin gera mann
sterkan,“ segja stelpurnar. Strákarnir
eru á annarri skoðun: „Ef maður borð-
ar mikil ber, verður maður bara fullur,"
segja þeir.
Venja er að börnin fái sínar kartöflur
með matnum næsta dag þegar upp-
skeran er tilbúin en Maja, sem á fimm
ára afmæli, má ráða matseðlinum og
vill kjötbollur og kartöflumús í hádeg-
inu. Enginn tímir að stappa þessar ný-
uppteknu og kartöfluveislunni er því
ATLI bróðir Telmu ásamt Mollý og
höfuðlausu foreldri.
RANNVEIG mamma Eiðs og Nína leikskóla-
kennari handlönguðu uppskeruna inn í skúr.
Saga Steinahlíðar
STEINAHLÍÐ var gefiu Barnavina-
félaginu Sumargjöf árið 1949, á 25.
afmælisdegi þess. Gjöfinni fylgdi
rúmgott land með túni, görðum og
trjálundum, eins og segir í 50 ára
afmælisriti Sumargjafar frá 1974.
Einkaerfingjar Halldórs Eiríks-
sonar stórkaupmanns og Elly
Schepler Eiríksson gáfu eignina
samkvæmt ósk hans og til minning-
ar um foreldra sína með skilyrðum
sem tíunduð voru í bréfi og birt í
Barnadagsblaðinu.
„Barnavinafélagið Sumargjöf
skuldbindi sig til að eignin sé ein-
göngu starfrækt sem barnaheimili,
þar sem sérstök áhersla sé lögð á að
kenna börnum tijá- og matjurta-
rækt. Að félagið tryggi samþykki
bæjarstjórnar fyrir því að land það
sein fylgir eigninni sé ekki skert og
að ekki verði lagðir vegir um það
né lóðum úthlutað af því... Að fé-
lagið sjái um að hlynnt sé, eftir því
sem unnt er að gróðri þeim sem nú
er á lóðinni.
Að eignin haldi núverandi nafni
sínu, Steinahlíð."
slegið á frest í bili. Hinum megin
girðingar um Steinahh'ð standa um-
fangsmiklar vegaframkvæmdir yfir
og reyndar búið að fórna hluta lóðar-
innar í nafni bættra samgangna.
Krakkai’nir misstu skíðabrekkuna
sína fyrir vikið og áttu í staðinn að fá
hól annars staðar á lóðinni, sem
langt er frá því að vera fullgerður.
Iris leikskólastjóri segir að börnin
hafi ekki farið varhluta af raskinu og
eiginlega orðið alveg brjáluð. Þau
reiðustu stóðu við girðinguna, hróp-"~
uðu og kröfðust borgunar fyiár miss-
inn. Onnur lágu í leyni til að fylgjast
með hverju fótmáli vinnuflokksins,
hristu hausinn yfir reykingum og
geymdu sígarettustubba sem sönn-
unargögn um misjafnt athæfi.
Fleiri urðu fyrir hnjaski því kona
nokkur í hverfinu gerði vart við sig í
Steinahlíð og sagði að álfarnir í álfa-
steini, sem áður stóð á lóðinni, væru
mjög svekktir yfir framkvæmdun-
um. Samþykktu þeir með fúlltingi
Erlu Stefánsdóttur sjáanda að
steinninn yrði fluttur yfir girðinguna
og á lóð Steinahlíðar að nýju.
En þegai’ öllu er á botninn hvolft,
reynast vonbrigðin mismikil, því Iris
leikskólastjóri man að lokum eftir
litlum dreng sem hvarf góða stund
og hvorki bakvið berjarunna né tré.
Hann fannst hinum megin við mold-
arhól, alveg dolfallinn, að horfa á
stóm ýturnar vinna. ^