Morgunblaðið - 06.07.1999, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐIÐ
46 ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚLÍ 1999
MINNINGAR
+
Elskulegur maöurinn minn, faðir, sonur, bróðir,
dóttursonur og tengdasonur,
MAGNÚS GUÐMUNDUR MAGNÚSSON,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju miðviku-
daginn 7. júlí kl. 10.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
Geðhjálp.
Margrét Árnadóttir,
Erla Mist Magnúsdóttir,
Kristín Björnsdóttir, Magnús J. Magnússon,
Hulda Magnúsdóttir,
Björn Magnússon,
Eva Rakel Magnúsdóttir,
Björn Lárusson,
Árni Andersen, Erna Ólafsdóttir.
+
Systir mín, mágkona og fraenka,
ÁSTA G. GUÐMUNDSDÓTTIR,
Gnoðarvogi 40,
lést á líknardeild Landspítalans sunnudaginn
4. júlí.
Hafsteinn Guðmundsson, Helga Hobbs
og systkinabörn.
+
Elsku litli drengurinn okkar,
VIÐAR ÞÓR ÓMARSSON,
Lautasmára 24,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Áskirkju miðvikudaginn
7. júlíkl. 15.00.
Ómar Þórhallsson, Aðalheiður Jóhannesdóttir
og aðrir aðstandendur.
!J(rossar á feiði
ðtyðfrítt stáf - varanfegt efni
%rossamir emframfeiddir
úr hvitfiúðuðu, ryðfríu stáfi.
fMinnisvarði sem endist
um ólfmna tíð.
Sóffjoss (táffnar eitíft tíf).
Jtíeð 100 smfrájörðu.
ríefðSundinn fross
m/munstruðum endum. Jiceð
100 sm frá jörðu.
Jtívyið í síma 4311075 og
fráið (itaÉcelfing.
BLIKKVERKsf.
Dalbraut 2, 300 Akranesi.
Sími 431 1075, fax 431 1076
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
B!ómabw<3ii\
öapðsKom
v/ Fossvogski^kjwgarð
Sími: 554 0500
Útfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
GUÐRUN
ÞORGEIRSDÓTTIR
+ Guðrún Þor-
geirsdóttir
fæddist í Reykjavík
17. júlí 1915. Hún
lést á Borgarspítal-
anum 25. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Þor-
geir Guðjónsson,
verkamaður, f.
28.10. 1887, d.
14.12. 1953, og kona
hans Jódís Ámunda-
dóttir, f. 26.6. 1876,
d. 6.5. 1961. Systk-
ini Guðrúnar voru:
1) Sigríður, f. 17.7.
1915, d. 30.11. 1993. 2) Einar
Óskar, f. 6.3.1917, d. 11.9. 1971.
3) Guðmunda, f. 8.6. 1918, d.
17.11. 1988.
Guðrún giftist 4. okt. 1936
Vilhjálmi Eyþórssyni, f. 25. júlí
1912, d. 27. ágúst 1972. For-
eldrar Vilhjálms voru Eyþór
Þórarinsson, f. 29.5. 1889, d.
LEGSTEI
I rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða.
Hvergi meira úrval. Yfir 45 ára reynsl;
Verið velkomin til okkar,
eða fáið myndalista.
!S S.HELGASON HF
I STEINSMIDJA
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410
19.2. 1968, og Hild-
ur Margrét Vil-
hjálmsdóttir, f.
31.1. 1892, d. 16.7.
1936. Guðrún og
Vilhjálmur eignuð-
ust tvær dætur: 1)
Hildur, f. 26.8.
1936, d. 6.5. 1974.
Maki Sigurður
Þórðarson, f. 16.1.
1935. Þau eignuð-
ust þrjú börn: Guð-
rúnu Hrund, Arnar
Þór og Andra Vil-
hjálm. 2) Jódís
Dagný, f. 8.1. 1942.
Maki Jón Pétursson, f. 30.6.
1939. Þau eiga þrjá syni: Vil-
hjálm, Benedikt og Pétur
Gauta. Langömmubörn Guð-
rúnar eru átta.
Guðrún Þorgeirsdóttir verð-
ur jarðsungin frá Fríkirkjunni í
Reykjavík í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Við andlát Guðrúnar Þorgeirs-
dóttur rifjast upp fyrir mér minn-
ingar frá fyrri árum. Mér er efst í
huga þakklæti fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast henni og
eiga hana að góðum vini alla tíð.
Kynni okkar hófust þegar við fór-
um að draga okkur saman við Hild-
ur dóttir hennar. Á þeim árum
bjuggu Gunna og Villi í eins konar
fjölskylduhúsi á Öldugötu 25a í
Reykjavík. Auk þeirra og dætranna
Hildar og Jódísar bjuggu þar Jódís
móðir Gunnu, Guðmunda (Munda)
systir hennar gift Gunnari Péturs-
syni (Gunna Pé) ásamt sjö börnum
þeirra og Einari bróður hennar.
Sigríður (Sigga) tvíburasystir
Gunnu og maður hennar Baldur Ey-
þórsson bróðir Villa voru þá nýflutt
úr húsinu með sín fimm börn. Þær
systur voru mjög samrýndar og
urðu að gera sér að góðu símasam-
band árdegis eftir að Sigga flutti, en
síðdegis gafst tækifæri til að hittast
og fá sér saman kaffi og kökur. Ef
ekki heimabakað þá frá bakaríi Jóns
Sím. Eg gæti best trúað að þær
systur hefðu haldið því bakaríi uppi.
A.m.k. var því lokað þegar þær fóru
að draga úr þessari neyslu. Kannski
dó bara Jón Sím.
Ég naut þess að verða hluti af
þessu samfélagi á Öldugötunni þeg-
ar við Hildur byrjuðum búskap þar í
húsinu. Það er ómetanlegt að hafa
kynnst öllu þessu ágæta fólki, hafa
öðlast vináttu þess og að halda
tengslum við þessar fjölskyldur æ
síðan. Nábýlið við Gunnu var ákaf-
lega þægilegt og hún var óþreytandi
við að létta undir á ýmsan hátt en
alltaf án óþarfa afskipta.
Gunna og Villi höfðu eignast tvær
dætur eins og áður er getið en fleiri
urðu bömin ekki, og harmaði hún
það. Því fannst henni að sér bæri að
hjálpa systrum sínum með þeirra
annars vegar sjö og hins vegar fimm
börn. Það gerði hún á þann hátt að
þau hafa öll tólf ávallt elskað hana
og virt og litið á hana sem aðra móð-
ur og böm þeirra sem ömmu.
Það kom því af sjálfu sér að hún
áleit þegar barnabömin tóku að
fæðast að það væri hennar hlutverk
að annast þau að einhverju leyti á
meðan foreldrarnir vom við nám og
störf. Þetta veitti henni mikla
ánægju og okkur ómetanlega hjálp
en fyrirhöfn hennar var aldrei orð-
uð.
Gunna var vel greind og fylgdist
vel með málefnum líðandi stundar.
Hún var full góðvildar og var áhuga-
söm um hagi samferðamanna og
ættingja sinna, ekki síst þeirra
yngri. Heimili hennar og Villa, sem
síðar stóð í Garðabæ, bar vott um
smekkvísi hennar og útsjónarsemi
og þau undu svo vel saman að
óvenjulegt var. Umhyggja þeirra
fyrir bömum og bamabörnum var
ómæld og allt var sem best verður á
kosið. En skyndilega dró ský fyrir
sólu. Villi veiktist af ólæknandi sjúk-
dómi og lést um aldur fram haustið
1972 aðeins sextugur að aldri. Hann
varð öllum harmdauði, ekki síst
henni sem missti mest. Hún flutti
fljótlega til Jódísar dóttur sinnar og
bjó eftir það í skjóli hennar og Jóns
Péturssonar tengdasonar síns. Syn-
ir þeirra þrír áttu hana ávallt að og
þau öll og nutu nærvera hennar og
aðstoðar á alla lund. Sjálf lét hún oft
í ljós þakklæti sitt fyrir að fá tæki-
færi til að njóta samvista við fjöl-
skylduna.
Á heimili okkar var hún ekki síst
á þessum tíma sömuleiðis boðin og
búin að „fá að hjálpa“ eins og hún
sagði. Þegar Hildur svo veiktist ári
eftir lát Villa af sama sjúkdómi vora
bömin orðin þrjú og amman mætti
og var alltaf til taks fyrir okkur öll.
Andlát Hildar vorið 1974 varð annað
áfallið á stuttum tíma. En Gunna
komst í gegnum það, m.a. með því
að „fá að hjálpa“. Við sem urðum
þeirrar hjálpar aðnjótandi komumst
þó íyrst og fremst af vegna hennar
nærveru. Böm okkar Hildar áttu
hana alltaf að sem ömmu og á vissu
skeiði jafnt sem móður. Sjálfur átti
ég hana að alla tíð, til hinstu stund-
ar.
Nú trúi ég því að Gunna sé komin
til þeirra sem fóra á undan henni.
Ég væri ekki hissa á því að Jón Sím.
væri búinn að opna aftur hinum
megin og sala á vínarbrauðum og
smjörkökum væri með besta móti.
Ég veit a.m.k. að Gunna trúði á
aðra tilvera og endurfundi eftir
þetta jarðneska líf og hún hlakkaði
til þeirra samfunda í seinni tíð eftir
að líkamlega heilsan fór að bila. En
áhugi hennar á gengi afkomenda
hennar og systranna veitti henni
nóg til að lifa fyrir lengst af.
Ástúð hennar og umhyggja fyrir
mér og mínum, henni skyldum sem
óskyldum, gleymist ekki og fyrir
það þökkum við nú af alhug.
Blessuð sé minning hennar.
Sigurður Þérðarson.
Hún var dóttir Þorgeirs Guðjóns-
sonar verkamanns og konu hans,
Jódísar Ámundadóttur. Þau höfðu
ung flust austan úr Flóa til höfuð-
staðarins á fyrsta áratug þessarar
aldar. Heimili þeirra stóð lengi við
Bergstaðastræti, en í byijun fjórða
áratugarins reistu þau sér þriggja
hæða steinhús við Öldugötu hér í
borg. Börn eignuðust þau fjögur,
þrjár dætur og einn son.
I vitund afkomendanna er saga
þeirra hjóna fyrir löngu orðin að
helgisögu og Jódís Ámundadóttir er
komin alla leið í dýrlingatölu, þótt
gleymst hafi að fá fyrir því sam-
þykki hjá réttum yfirvöldum. Heim-
ilið sem hún og Þorgeir bjuggu
börnum sínum virðist hafa verið
með þeim hætti að þar var ekkert
sem leiðinlegt var að muna, enda
sýndu systkinin ekki á sér neitt far-
arsnið þegar þau vora orðin fullorð-
in, ekki heldur þótt þær systur
hefðu eignast menn sína og börn.
Mér telst til að þegar flest var hafi
búið á Öldugötu 25a á þriðja tug
fj ölskyldumeðlima.
Þær systur eignuðust fjórtán
böm, það er ekki hægt að orða það
öðravísi, svo heilshugar tóku þær
þátt í gleði þeirra og sorgum og
fylgdust grannt með hverju þeirra
fótmáli. Og Einar bróðir þeirra varð
bróðir systrabarnanna allra og titl-
aður sem slíkur, ljúfmenni sem átti
hvorki konu né böm og hafði lengst
af ekkert starf með höndum en
megnaði samt að vera yfir og allt
um kring í veröld ástvina sinna.
Hann lést árið 1971.
Eins og nærri má geta greindust
þær systur óhjákvæmilega að í eig-
inmönnum sínum. Og þó voru skilin
ekki mjög skörp hjá Siggu og
Gunnu, þær vora tvíburar og gengu
að eiga bræður. Með tímanum þok-
uðust heimilin þó í sundur og á end-
anum mynduðu þær systur einskon-
ar þríhyrning á Stór- Reykjavíkur-
svæðinu, Munda var áfram á Öldu-
götunni, Sigga fluttist í Sigtúnið og
Gunna á Garðaflötina. Og síðan vora
þessir þrír punktar tengdir með
rauðglóandi símalínum, því á milli
þess sem þær hlupu til fundar hver
við aðra, vora þær í stöðugu síma-
sambandi, það tók því varla að
leggja tólið á.
Saman léku þær alveg sérstakt
tónverk, ef ein var ásláttarhljóðfæri
var önnur blásturshljóðfæri og
þriðja strokhljóðfæri. Tónverk fyrir
píanó, óbó og strengi. Munda var þá
píanókaflinn í afskaplegu tónaflæði,
Sigga óbóröddin sem fer kannski að
segja einhverja allt aðra sögu í
miðju lagi og Gunna strengimir sem
vefa allt verkið saman. Og athyglis-
vert að ef eina þeirra vantaði í hóp-
inn, tóku hinar ævinlega mið af því
og skiptu með sér verkum í að túlka
rödd hinnar fjarstöddu. Þær voru
tríó.
Margar sögur ganga af þeim
systram og snúast flestar um það
hvað þær vora samhentar.
Einusinni vora þær í jólainnkaupum
og leiddust og duttu þessvegna allar
sem ein á hálkubletti á gangstétt í
Austurstræti, en í sama vetfangi
keyrir fram hjá saltbíll og skiptir
engum togum að þær fá gusuna yfir
sig úr saltdreifaranum. Og þama
lágu þær samkræktar eins og síldar
og gátu ekki risið á fætur fyrir
hlátri og lá við að þær legðust aftur
í hvert skipti og þær rifjuðu það
upp.
Og kunn er sagan af því þegar
þær ferðuðust með strætisvagni til
Hafnarfjarðar, fullorðnar konur.
Miðja vegu kviknar í vagninum og
farþegarnir þustu út með bílstjór-
ann í fararbroddi. Þær systur héldu
áfrarn samræðum aftast í vagninum
og þurfti bílstjórinn að leggja sig í
lífshættu til að brjótast aftur inn og
kalla: „Sjáiði ekki að það er kviknað
í!“
Þær sáu það ekki. Veröldin gat
staðið í björtu báli allt í kringum
þær, þær högguðust ekki. Og hér er
kannski komið að þungamiðju í
skapgerð þeirra Öldugötusystra: að
þær hafi megnað að búa til griða-
stað í veröldinni hvernig sem hún
veltist, athvarf þar sem alltaf var
hlýtt, alltaf skjól, alltaf kaffi.
Og nú er sú saga öll. Guðmunda
var kvödd burt árið 1988 og Sigríð-
ur lést árið 1993. í dag kveðjum við
Guðrúnu. Hennar maður var Vil-
hjálmur Eyþórsson sem lengst af sá
um bókhald í prentsmiðjunni Odda,
glæsilegt karlmenni og fjörkálfur