Morgunblaðið - 10.07.1999, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 10.07.1999, Blaðsíða 34
'34 LAUGAEDAGUR 10. JÚLÍ 1999 LISTIR MORGUNBLAÐIÐ Alveg óþol- andi níska „Jóakim Aðalönd skildi þetta ekki enda bara fugl og sögurnar afhonum uþp- spuni. Menn verða ekki ríkir á að geyma peninga undir koddanum eða gullið sitt í peningatanki. “ Eftir Kristján Jónsson SÉ allt talið með eigum við nettóeignir upp á nær 1000 milljarða króna ef marka má Hagtölur mánaðarins en margir hafa áhyggjur af skuldum heimilanna sem vaxa ekki síður en eignir. Aðrir segja að auknar heimilis- skuldir séu óneitanlega merki um að fólk hafi það betra, það treysti sér frekar en áður til að fjárfesta og eyða. „Mér blöskrar að ríkisstjómin skuli ekki taka myndarlega á þessum málum,“ skrifaði ónafn- greindur lesandi í dagblað nú í vikunni og átti við heimilisskuld- imai'. Við emm mörg í vanda vegna þess að VIÐHORF launin duga ekki. Það hafa þau reyndar aldrei gert en það sem við, óbreyttir borgarar þessa lands, heimtum er að skuldaklafanum sé létt af okkur. Við mótmælum nísku fjármála- ráðhema. Og ég á ekki eingöngu við skuldir þeirra sem em á lægstu launum heldur líka okkar hinna, við eigum bágt. Við emm fús að halda uppi hagvexti með því að kaupa íbúðir sem við eigum ekki fyrir, kaupa bíla á langtímalánum og fara til Kanaríeyja þótt við eigum stund- um ekki fyrir salti í grautinn. Við leggjum á okkur að vafra klukkustundum saman um gólfin í stórverslunum og tískuvömbúð- um, gefumst aldrei upp. Þetta er hörkuvinna og lágmarkið að rík- isstjómin sýni að hún virði okkur fyrir viðleitnina. Hagvöxturinn er búinn að vera meiri hér í nokkur ár en í flest- um löndum og skýringin er alls ekki að öllu leyti fiskveiði, álf- ramleiðsla eða ferðaþjónusta. Nei, við eyðsluklæmar, eins og farið er að kalla okkur, eigum okkar þátt í þessu og nú eygjum við ný færi þegar bráðsnjöll krít- arkort bætast við þau gömlu. Veltan í verslun hefur slegið öll met og hverjum er það að þakka? Nú setjum við hnefann í borð- ið. Við skulum safna skuldum, það er í lagi, en ef ríkið býr ekki til meira af peningum til að greiða þær getur það bara átt sig og lánardrottnamir með. Þeim var nær að vera að blekkja okk- ur og segja að við gætum alveg fengið lán og þyrftum ekki að borga fyrr en seinna. Núverandi stjómarherrar verða að muna að til er væn stjómarandstaða, hún er til taks. Einmitt. Auðvitað var það ljótt að flengja óþekka og heimtu- íreka krakka eins og gert var í gamla daga. En það hvarflar stundum að mér að fullvaxið fólk, sem á að vita hvað ábyrgð á eigin gerðum merkir, þurfi á einhverju róttæku að halda til að taka sönsum. Eiginlega er ég ekkert að hneykslast sérstaklega á um- mælum lesandans áðumefnda; þau era liklega nokkuð dæmi- gerð fyrir marga. Oft hef ég sjálfur gerst sekur um að hugsa á svipuðum nótum þegar mér ftnnst að allir hafi það svo gott nema ég. Flest látum við þó duga að bölva í hljóði en segjum stundum ýmislegt sem við vonum að aðrir gleymi. En stjómmálamennimir sem við njótum að lemja missa smám saman alla trú á þessu rellugengi, hætta að taka mark á lágtvirtum kjósendum og hlæja að þeim í laumi. Sjálfir verða þeir margir kaldlyndir og glata trúnni á mannfólkið. Allt gengur í lýðinn og þá er ekki um annað að ræða en að lofa upp í ermina þangað til hún fyllist. Sem hún gerir aldrei. Þeir eiga svo sem ekki að ann- ast uppeldi þjóðarinnar, eiga að láta okkur sem mest í friði. En við þurfum að ala þá upp. Þeir fá ekki nauðsynlegt aðhald með því að gera til þeirra kröfur sem allir eiga að vita að þeir geta ekki fullnægt, eins og þær að hafa alltaf vit fyrir okkur, í heimilis- haldinu sem öðru. Þá eram við að segja um leið að fólkið sem við skömmum stöðugt eigi að hafa enn meiri völd en það hefur. Hvaða vit er í því? Enginn þvingar mig til að skreppa til útlanda þótt ég eigi ekki fyrir því eða kaupa mér nýtt sjónvarp þótt það gamla geti vel skrölt eitthvað lengur. Ég slæ lán vegna þess að ég tel mér trú um að það sé í lagi. Sumir geta þó vegna óheppni hafnað í stöðu sem þeir ráða illa við. Og verst er að komungt fólk, sem ekki hefur rekið sig á ennþá, fær ekki alltaf nægilega ráðgjöf hjá þeim sem ættu að sjá sóma sinn í að veita hana óumbeðið. Lánastofnanir hafa ekki hrein- an skjöld í þeim efnum, hjá þeim ráða oft skammtímasjónarmið þeirra sem era með fullar hend- ur fjár í góðærinu. Það verður að ávaxta, hvað sem það kostar. Jóakim Aðalönd skildi þetta ekki enda bara fugl og sögumar af honum uppspuni. Menn verða ekki ríkir á að geyma peninga undir koddanum eða gullið sitt í peningatanki. Ef við væram beðin að nefna einhveija sem okkur finnst vera tákngervingar fyrir festuna, ábyrgðartilfinninguna, fyrir- hyggjuna era það stjómendur fjármálafyrirtækja. Bankastjóri er í mínum augum sá sem ég vil geta treyst til að segja ekki það sem ég vil helst heyra heldur það sem mér kemur best til lang- frama. Jafnvel þótt það sé dálítið vont að hann segi upp í opið geð- ið á mér að ég sé rati í fjármál- um og fái ekki grænan eyri. Frekar vil ég það en „hjálp“ sem reynist bjamargreiði. Hvemig er reynslan? Hér á landi var það svo áratugum sam- an að æðstu stjómendur ríkis- bankanna létu pólitíska hags- muni ráða ferðinni í lánveiting- um og þetta var oft reyndin, a.m.k. fram á síðastliðinn áratug. Starfsbræður þeirra hjá erlend- um risabönkum era ekkert skárri. Þeir létu sig hafa það að lána gerspilltum einræðisherram stórfé og nú sitja þjóðir þriðja heimsins í súpunni. Ef menn vilja að við minni spámenn tökum mark á ráðlegg- ingum þeirra um skynsemi í fjár- málum verða þeir að vera sjálf- um sér samkvæmir. Virðingin dvínar þegar við sjáum að þeir era jafn breyskir og við. Veflíkingar í blýneti VALGERÐUR Bergsdóttir opnar í dag, laugardag, sýningu á verk- um sinum í Galleríi Sævars Karls. Myndefnið eru veflíkingar þar sem refíll er ofinn með blý- anti. Reflinum er siðan skipt í styttri borða eða bönd líkt og í spjaldvefnaði. Böndin eru vegg- klæði og gerð eru úr þeim voð, eins og segir í fréttatilkynningu. Með sýningunni tekur Valgerð- ur upp þráðinn frá sýningu sinni í Listmunahúsinu 1993, en Val- gerður lét nýlega af störfum sem skólastjóri Myndlistaskóla Reykjavíkur. í Listmunahúsinu lagði hún áherslu á útskurð og saumuð klæði, þar sem myndefn- ið var einföldun uppdrátta mynd- listararfleifðarinnar, sem einkum áttu rætur sínar að rekja til kirkju miðalda og spruttu þær hugmyndir af öðru verkefni sem Valgerður vann að. „Eg tók fram uppdrætti sem ég var að vinna að 1993 og held áfram að vinna með þá. Það ligg- ur þvf mikil vinna að baki hluta þessara mynda,“ segir Valgerð- ur, sem er einnig með fígúratíf verk á sýningunni. Myndirnar kallar hún vef og vinnur þær út frá fyrri uppdráttum en bætir formatriðum ofan á. „I rauninni er ég að fást við munstur og ég var með í huga að kalla sýninguna „ornament", af því að ég er að fást við skreytingu,“ segir Valgerður. Hún segir skreytingu þó erfitt orð sem ekki nái að fullu yfir myndgerð sína. „Ég er að færa í mitt form hefðbundn- ar skreytingar. Þó ég taki mið af gömlum munstrum þá er ég ekki að gera það sama aftur, heldur vinn út frá því.“ Þéttur vefur ofinn með blýantinum Morgunblaðið/Jim Smart VEFURINN fær nýtt hlutverk í höndum Valgerðar Bergsdóttur. Nafngift sýningar- innar olli Valgerði nokkrum vandræðum og því leitaði hún ráða hjá Þorsteini Gylfa- syni, prófessor við Háskóla fs- lands, sem mælti með að hún leit- aði eftir fornum nafngiftum varðandi vef. „Ég greip þetta um leið, því það sem ég er að fjalla um er vefur,“ segir Valgerður. „Eg er með refla í hverri mynd. Ég geng út frá ferningnum, þétti vefínn, vinn lag ofan á lag og mynda með þessu nokkuð þéttan vef. Mér datt helst í hug að þetta líktist spjaldvefnaði eða reflum þar sem fengist er við bönd.“ „Kannski er ég að fara til baka. Að reyna að finna einhver ný gildi,“ segir Valgerður og kveðst sammála Þorsteini um að myndlistarmenn hafi keppst við að afmá skreytingu úr mynd- verkum sínum. Hver ný sýning veitir þó listamanninum nýja og nýja möguleika. „Maður er alltaf að fást við nýtt og nýtt og það leiðir eitt af öðru,“ segir Val- gerður. „Mér finnst yfírleitt að þegar maður staldrar við og heldur sýningu þá sjái maður ótal aðra möguleika sem spinna út frá verkunum." Sýningunni lýkur 31. júlí. Eitt af verkum Guðmundar Ingólfssonar á sýningunni. A Islenzk ljósmynd un í aldarlok Siglufirði. Morgunblaðið. YFIRLITSSYNING á verkum ell- efu íslenzkra ljósmyndara verður opnuð í dag, laugardag, í Siglufirði. Með henni er, eins og nafnið; Is- lenzk ljósmyndun í aldarlok, gefur tU kynna, ætlunin að sýna þver- skurð af því sem íslenzkir ljós- myndarar eru að fást við nú í aldar- lok og þá um leið varpa ljósi á stöðu persónulegrar íslenzkrar ljósmynd- unar. Ljósmyndararnir, sem eiga verk á sýningunni, era: Einar Falur Ing- ólfsson, Guðmundur Ingólfsson, Inga Sólveig Friðjónsdóttir, Ivar Brynjólfsson, Kristinn Ingvarsson, Kristján Sigurðsson, Mats Wibe Lund, Páll Stefánsson, Ragnar Ax- elsson, Sigurgeir Sigurjónsson og Spessi. Sýningin er haldin í sýningarsal ráðhússins og era það skóla- og menningarnefnd Siglufjarðar og ýmsir áhugamenn sem að sýning- unni standa. A hverju sumri á þeim áratug, sem nú er að líða, hafa verið haldnar þar sýningar á verkum ís- lenzkra listamanna. Að sögn Björns Valdimarssonar, eins aðstandenda sýningarinnar, hefur vegur ljós- myndunar í heiminum farið mjög vaxandi síðustu tvo áratugina og því þótti vel við hæfi, að síðasta sumar- sýning aldarinnar í Siglufirði yrði yfirlitssýning á listrænum íslenzk- um ljósmyndum. Enda hefur verið mikil gerjun í greininni hér síðustu árin og staða íslenzkrar ljósmynd- unar mjög sterk um þessar mundir, sagði Bjöm Valdimarsson. Sýningin er opin daglega frá 13-17 og stendur til 8. ágúst. Myndlist og gjörningur á ísafirði MYNDLISTARMENNIRNIR Sigurður Guðmundsson og Hermann Pitz frá Þýskalandi opna sýningu í Slunkaríki og Edinborgarhúsinu á Isafirði sunnudaginn 11. júlí kl. 16. Þessi viðburður hefst á gjörningi sem þeir framkvæma í Edinborgarhúsinu, þar sem verk Hermanns era. Síðan verður gengið til Slunkaríkis, þar sem verk Sigurðar verða sýnd. Verkin hefur hann unnið síðastliðin tvö ár. Eitt verk hafa þeir gert sam- eiginlega með hugsanaflutn- ingi, þá er Sigurður dvaldi í Xi- amen í Kína og Hermann í vinnustofu sinni í Dusseldorf. Verkið kemur nú fyrst fyrir augu almennings og verður í Edinborg.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.