Skírnir - 01.01.1830, Blaðsíða 119
119
Hreinu sakleysi’ og barndóms bliðu
biiin er hún, sem hæfír oss,
margr sér óska mundi fríöu
meyar aií hljóta fyrstan koss.
:j: Hefði’ eg ei óttazt huga þin
hún væri skjaldmey ortíin mín. :[:
Gladdist Ófiinn, og brýrnar bretti,
brosandi’ örlaga fleygiíi bók,
Frigg sína kyssti’ og knfe í setti,
kallaiSi hátt, svo undirtók:
:j: Einherjar! drekkiiS þiiS, er þaiS mál,
Olafs og Mörtu heilla skál. :[:
í Valhöll allri undir glumdi,
uppkom jjaiS hróp i hvörri krá,
mær á hornunum mjöiSur umdi,
mannheimar tóku undir f>á:
:j: Okkar því veri allra mál
eðla brúðhjóna heilla skál. :[:
p. Sveinbjörnsson.
Ai> fenginni fregn um andlát Einars prests Pdls~
sonar, skéÖ aö MeÖalfelli, J>. 16. janúarí 1830.
Hjóst þú mig, Dauði! hjarta að,
Höggva þó vildir nær;
Hálft leit eg eitt þitt herverk, — það
Heila mér skfeði fjær.
Ars dag sextánda, segir blað,
SofnaSi mágur kjær;
Systur trygiíreyndrar tára-bað
Tvivætti línur J>ær.
Einar Pálssonur prestur var
Postulans rfett víð geð,
Safnaðar ást úr býtum bar,
Blessun aumstaddra með;
Hýrt, blídt og stöðugt liugarfar
Hrós fann alþýðu leð.
Allfáum jarðar enn i stað
Eg fae lians maka séð.