Skírnir - 01.01.1908, Blaðsíða 9

Á vegamótum.
9'
Hann haf'ði ekki viljað ræða það mál frekara. Ekki
heldur síðar. Ávalt farið undan i flæmingi. Farið að tala
um eitthvað annað, ef hún veik að því. Eða farið að láta
vel að henni.
Hún fann ekki betur en að hann væri að verða frá-
hverfur þeim bókum, sem hann haf'ði áður látið mest af.
Nú fekst hann aldrei til þess að tala um þær.
Komu þær óþægilega við samvizku hans?
Eða var hann að fella allar andlegar flugfjaðrir?
Nei. Það var verið að reyta þær af honum.
Og hræðslan hvarf um stund. Hugurinn varð fullur
af gremju og hatri. Hún hefði getað lamið vini hans með
rússneskum hnútasvipum.
Hún mundi eftir sýslumanninum, kvöldið sem hann
hafði setið inni hjá þeim í fyrra haust og haldið rnann-
inum hennar í löngu hláturs-kasti. Hún mundi, hvað það
var, sem hann hafði látið hann hlæja að. Hann hafði
verið að henda gaman að sólardraumum mannanna. Að
traustinu á mönnunum. Að sjálfsfórnar-þránni. Að kær-
leikanum. Að sannleiks-baráttunni. Að öllu því, sem
hún taldi björtustu geisiana frá guði.
Alt hafði hann sýnt þetta með kynlegri afskræming-
ar-orðgnótt í spéspegli fyrirlitningarinnar.
Og maðurinn hennar hafði hlegið. Hún hafði skilið
hláturinn. Sýslumaður talaði áreiðanlega af undarlegri
snild.
En sjálf hló hún ekki. Henni fanst hún standa alls-
nakin úti í gaddhörku. Og eftir það kólnaði henni um
hjarta hvert sinn, sem hún vissi, að fundum þeirra, sýslu-
manns og mannsins hennar, bar saman.
Og hún mintist kaupmannanna beggja. Hvað þeir
liöfðu ávalt verið þess albúnir að fylgja sýslumanni að
málum, þó að ver gegndi. Henni hafði sviðið það sárt
að lieyra og sjá alþýðumenn gera sér í hugarlund, að
þessir menn væru höfðingjar þeirra. I hennar augum
voru þeir litið annað en þrælar. Þrælar gróðafíknarinn-