Skírnir - 01.01.1908, Blaðsíða 65

Upptök mannkynsins.
65
Skuluni vér þá næst hverfa að því, hvernig mann-
'kynið hófst upp úr apaheiminum. Það er, eins og vér
munum sjá, niðuriæging'in sem varð því að upphefð.
XIV.
Líkamsskapnaður mannanna ber það með sér, að þeir
*eru af klifurdýrum komnir. Og enn þá geta mennirnir
klifrað betur en íiest spendýr. Geta beztu loftfimismenn
í þessu efni komist nærri því eins langt og sumir apar.
Auk apanna er maðurinn eina skepnan, sem tekur upp á
því að ganga við staf; reyna þeir þannig að nokkru leyti
að bæta úr því að fæturnir eru ekki nema tveir. Menn
og apar eru eins í því, að hvorugum er sundkunnátta
meðfædd, en munurinn sá, að aparnir læra aldrei að
synda; minna þeir í þessu efni mjög á íslendinga, er litla
stund leggja á svo nytsama og skemtilega íþrótt sem
sund er.
Agætur danskur dýrafræðingur, Herluf Winge, hefir
gert þá athugun, að dýr sem klifrast, hafa að tiltölu við
líkamsvöxt annan stærri heila, og munu því vera skyn-
samari heldur en jafnvel nánusth ættingjar þeirra innan
'dýraríkisins, sem halda sér við jörðina. Oetutn vér af
þessu, sem nú var sagt, að nokkru leyti skilið það, að
aparnir eru að tiltölu við önnur dýr heilastórir.
En heilinn í manninum er stærri en i nokkrum apa.
Forfeður mannanna urðu, af einhverjum ástæðum, að yfir-
gefa trén og hætta klifurlífi sínu. Þetta hefir getað komið
til af því, að skógarnir, sem þeir höfðust við í, eyðilögð-
ust af breytingum á loftslagi, og svo hagaði til, að ekki
varð í aðra flúið. Nú voru forfeður mannkynsins illa
staddir. Ættlið af ættlið, þúsundum saman, voru þeir
upp aldir við trjálíf og höfðu skapast eftir þvi; nú urðu
þeir að fara að læra að ganga á jafnsléttu, afla sér viður-
væris með öðru móti en áður, mæta nýjum óvinum. Hér
var annaðhvort að duga eða drepast, og forfeður mann-
kynsins dugðu, eins og oss er kunnugt. Þeir voru illa
vopnum búnir og kraftlitlir til móts við fjöldann allan af
5