Þjóðólfur - 15.03.1850, Blaðsíða 1
2. Ár.
15. ITlarz.
32. og 33.
A'aintul á nýja toryi konunys i Kaupmanna-
höfn, krossmessudayinn 1850.
nijódólfur: Gúmorin, her pastor! nú er
jes þá loksins ferAugtir frá bókþrj kkiriinu.
Abyrt/ðarmaður: Sælir nú, nionsjör
Hljóftólfur! lítur líka dável út; en hvern-
ig lízt jijer á þig lijerna í Höfn?
flljóð. Fanden gale í mjer, ef meistari
Jón Vidalín sagfii ekki satt, þegar hann kvað
þetta:
Á hafnar stóra sandi sjest
siglujóra mergftin flest,
drukkið, hórast hjer er mest,
hægt er þar að missa prest.
Abm. Já, rjett er það, ekki er von, að þú
hlifir öðruin, Hljóðólfur! þegar þú getur feng-
ið af þjer, að vera svona berorður við húss-
bónda þinn, uppí opið geðið á honum.
I/ljóð. Ekki, injer finnst sem jeg muni
blíva nokkuð frímóðugur með þessu nvja nafni.
Abm. Já, jeg kvíði fyrir látunum í þjer,
og iðrast þess sárt, að jeg hefi látið eptir
þjer allan skrattann, sein þú hefur koinið upp
ineð. J»ú narraðir mig til að liggja í kross
við þig og biðja svo fyrir þjer; eptir það
varstu settur í langgeldu af yfirvöldiiiium, svo
jeg varð að sigla með þig til kongsins til að
Jeysa af þjer haptið. jþú linntir ekki lát-
uiii, nema jeg gæfi þjer nýtt nafn; en þú
geldur mjer þá skens i skírnartollinn, og ert
orðinn svo flannalegur, að jeg er viss um,
að allir bókbindarar formæla þíuum skirnar-
degi. Já, mikla mæðu hefi jeg af þjer.
1Iljóð. jþað er nú ekki inín skuld, pastor,
jió fyrirbænirnar þínar færu út um þúfur, á-
snmt með geistlegheitunum.
Abm. Nei, þetta þoli jeg ekki. Jað er
krossmessa í dag; jeg held iika að það sje
bezt, að þú farir að hafa vistaskipti og nafna-
skipti uin leið. jþú skalt heita Jjóðólfurhjeð-
an í frá, og snáfaðu nú og taktu saman plögg
þín, þvi þegar leiði kemur, legg jeg í haf
með þig norður til íslands. En hvar hefurðu
lialdið til í Höfn? Jú ratar þó liklega þangaö.
H/jóð. Jæja, jeg bryða mig hvorgi, og
látum boldanginn ráða, en jeg hefi losserað í
Píkustræti.
Ábru. Hvaða ósköp er á þjer, maður! Pilu-
stræti heitir það.
H/jóð. Jeg veit það nok, jeg forandraði
bara ellinu í ká, jiví injer þókti strætið for-
þjena það. Og adiö, her pastor!
Ábm. Hamiugjan hjálpi þjer, Jjóðólfur!
Art/ur er sá, sem cnt/u verst.
Jessi gamlí málsháttur má nú vel heim-
færast til okkar, þeirra Skagfyrðinga, er Nr.
18 af Jjóðólfi getur um, að saman kæmi á 2.
nianufundum, til að ræða um nauðsynjarþær,
er næst þóttu lig-gja; en með því, að það er
nú orðið lýðum Ijóst, að út af þessum mann-
fundum meðal annars, kom það, að nokkrir
Skagfyrðingar urðu ásáttir um, að biðja þá
verandi aintmann sinn etatsráð Grím Jónsson,
að segja af sjer embætti sínu með góðu, áður
enn verr færi, nefuil. áður enn menn með op-
inberuðum ástæðum, og almennari klögun eun
þeirri, sem áðurvar til einkisreyndá rjettum
stað, neyddust til að klaga þetta sitt yfirvald
fyrir fleiri snkir. Vjer gátum alls vegna ekki
betur úrráðið eptir málavöxtum, og meintum
að þessi eptir okkar áliti minnst meiðandi
aðferð væri hin mannkærlegasta við þenna
landa vorn, úr þvi að þetta var afráðið — en
nú er reyuslan farin ,að sýna, að hin önnur
yfirvöld vor unna ekki bæninui eins og boð-
ið er, heldur reyuí *‘fil að neyða Skagfyrð-
* / *