Þjóðólfur - 10.01.1863, Blaðsíða 4

2.
Falla þér blástraumar brúna
báða um vánga,
brjóst þitt svo bifast af ekka
sem blóm fyrir vindi,
hallarðu höfði að nái,
en hárið þitt dökkva
liðast um líkkistufjalir
og líkblæa verðr.
3.
Horfl’ eg og hugsjónum renni
á heimkynnið dapra,
fýsir mig, fagreyg ineya,
að finna þig mætt’ eg,
ekki að munaðarmálum
né mjúkra tilkossa,
heldr að hvarmadögg feng’ eg
þín harmatár blandið.
4.
Öldur mér ýta þér fjærri
og okkar tár skilja —
grátfögr meya, sem mætrar
móðurlát harmar,
hjarta þitt hressi og gleði
sá himninum ræðr
faðir, sem frelsaða öndu
til fullsælu leiddi.
Þ. Th.
»TiI þess eru víti, að varast þau».
Fyrir fáum dógum hátsi eg þá sorgargaungu, aí> 'era á
ferí um Akranes, til aí> grenslast eptir, hvort sonr minn, —
er seinast sigldi frá Gráttu á Se]tjarnarnesi, a% aptni hins
24. f. m. — hefíli ekki náh þar neinstaþar landi, en mér til
hrygíar, og máske þ(5 til hugarhægþar, \ar% eg tii aí) skoþa og
þekkja þær fjaiir, er borít) höfþu son minn til hinstu stundar;
tii „hrjg?)ar“ var þa?>, þar eg nú met vissu sá, aþ fundum
okkar mundi ckki framar bera saman í þessum heimi; en þó
aþ bátrinn mætti heita allsiaus, og þó aíi mat)r enganveginn
nieþ vissu gæti sagt, hvert atvik heftii helzt ortlit) þeim at>
fjörtjóni, þá sást þó svo niikiþ á bátnum, sem einsamalt
næghi til aí> fyrirfara þeim, þó at> minna vet)r hefbi veriti;
þaí> var nefnil. þaí>, at) á mastrinu hófþu verit) þrír stagir,
eins og alment tftkast á bátum, og allir bundnir á kul, cn
enginn á hle, halþi svo seglií) vib einhvern vindmissi fall-
ií> á kulbortla, mastrit) sprengt upp stellínguna meí) óilum
umbúnaþi, er haffii þó veriþ alltraustr, og allt útí sjó, þeim
megin sem allir mennirnir væntanlega sátu aí>; mer til „hug-
arhægíiar" sá eg, ab þetta var þó ekki þaí), sem syui mín-
um at)a jafnaldra haris var ætfandi at) athuga, heldr formann-
inum einum; þat) er hörmulegt at) vita, þegar vönum mönn-
um og flínkum vertir þvílíkt á. — Góbir bræþr! — því vií)
erum allir brætir í Kristi — athugiþ þat> allii hér epdr, hver
yþar sem er, og ekki sízt þeir ytiar, sem sigla um sjóinn á
þessom smáu bátum, sjálfsagt aí) binda vel útaf mastriuu á
kul, en hafa þó alla jafna eiuhvem áreitianlegan spotta útaf
því á hlfc; þat) er allatít) gott, og ekki sízt í háskanum, at)
fara af) sönnii djarflega cn þó variega, spara ekki þat) sem
mögulega verbr, tii af) treysta böndin á lífl sínu, því at> þaþ
er dýrt, og opt beiskt þeiin sem eptir lifa þegar þai) miss-
ist, og láta annara víti hvervetna sér at> varnafli verta.
Brautarholti, 7. Júlí 1802.
Á. Björnsson.
Skýrsla um hinn lcerða sltóla í Reyhjavík, skóla-
árið 1861—62. Reykjavík 1862. 8 bl. brot.
— — — „fiví at> sá, sem er hirtulaus at) sumu
leyti í verkum sírium, hann mun naumast vand-
virkr í sumu“.
Halldór K r. Fritrikss on,
í formála fyrir „ísl. réttritunarreglum".
et)a :
„Verkit) lofar meistarann6.
J»egar kom fram yfir 1820 var farið að halda
hátíðlegan fæðíngardag konúngsins í Danmörku
hér við lærða skólann á Bessastöðum; skólastjórn-
in í Danmörku veitti nokkurt fé árlega til þessa
hátíðarhalds; forstjórum skólans og »öðrumvinum
hans og velunnurum var með prentuðu öoðsriti«
boðið til að halda hátíð þessa ásamt með kennur-
um og lærisveinum, guði og ltonúnginum til verð-
ugs lofs og heiðrs«. þetta voru hér á íslandi
upptökin hinna merkilegu boðsrita, er gengu á
prent frá lærða skólanum á Bessastöðum eðr kenn-
urunum þar við skólann, árin 1828—1846, og þó
að ekki væri til önnur verk eptir þá Björn Gunn-
laugsson, Ilallgrím Scheving og Svb. Egilsson,
heldren þessi boðsrit, þá mundu þau ein nægja
til þess að færa sönnur fyrir ókomnum öldúm á
lærdóm þeirra, vísindaást og einstaka vandvirkni,
árvekni þeirra og alúð í kennaraembættinu og fyrir
sóma og sönnum framförum skólans, ást þeirra á
túngu vorri og sívakandi áliugi á verulegri viðreisn
hennar. Á meðan íslenzk túnga er uppi i ræðu
og ritum, þá færa boðsrit Bessastaðaskóla sönnur
á spakmælið forna: »Yerkið lofar meistarann«.
Framan af fylgdu boðsritum þessum engar
skýrslur um skólann sjálfan, kennarana, lærisvein-
ana, kensluna, hin árlegu opinberu aðalpróf, burt-
fararprófin og það annað, sem skólaskýrslur hafa
vanalega að færa. En þessu var breytt með bréfi
frá stjórnarráði háskólans og hinna lærðu skóla 14.
Sept. 1839, er lagði fyrir, að frá hverjum lærð-
um skóla í Danmerkrríki skyldi, að liðnu hverju
slwlaári, út gánga á prent »skýrsla um allt inn-
vortis (hið innra) ásigkomulag skólans«, og skvldi
skólameistarinn (rektor) eða sá, sem því embætti
gegndi, semja skýrsluna; skýrslan frá lærða skól-