Heimskringla - 09.09.1886, Blaðsíða 3

Yí NLAND.
Vínland fr!«a, Vínland gó«a,
Vesturheimur* kveaju bezta!
Heimur frelsis, heimur frama,
heimur frlgra kappa lý'ga.
Enn {>á strendur aldnar standa,
águr par sem hetjur fóru.
Ljómar tign og svipur sami,
sem pá stund er Vinland fundu.
Frítt er láS og himinn hei«ur,
háreist fjöll yfir grœnum völlum;
geislar standa á glæstum tindum,
glóa vötn og hlægja skógar.
Undra sljettur ómœlandi,
afar-miklu líkar hafi
lí«a fram í breiðum bogum,
blikar sól á öldum kvikum.
Skógar mynda marar strendur,
mœrir lundir falda grundir ;
bylgjar elfur, bíáftig silfur;
bakkar móti sólu hlakka.
Skógar glymja, elfur óma,
endur-svásir vindar blása,
byltist voldug áfram alda,
æstir vogar geislum loga.
Grætur bára gullnum tárum,
geislar leika á öldum bleikum,
sefur blóm í sælu draumi,
singur fugl í berjalyngi.
Jörg af móki myrku vakin
magni ítra, {rjóga lýtur ;
byggjast frígum, frjálsum pjóhum,
fögut grund og bjartir lundir.
Hetjur yfir haugri lifa;
heróp snjallir lúgrar ájalla.
Fram til sennu frelsis vinir ;
framsókn nýja skulum heyja.
Frímann B. Anderson.
FJELAGSSKAPURINN í
þORBRANDSSTAÐA
HREPPI.
(Eptir Einar HJörleifsson.)
paS hafð'i allt af verið, frá Jjví menn
fyrst mundu eptir, mesti hundur í þeim
<3lafi á Álftamýri og Sigurði á Bakka
hvorum við annann en )>að var enginn
sem í raun og veru vissi, hvað það var,
sem þeim bar á milli.
Ekki var það pólitík, svo að annar
t. a. m. vœri tidanskur íslendingur,” en
hinn „ sannur íslendingur, ” peir voru
báðir tísannir Islendingar, ” svo sannir,
að þeir gátu aldrei setið á sárshöfði hvor
við annan.
Ekki voru það lieldur trúarbrögðin,
sem þeim bar á milli. peir voru báðir
rjetttrúaðir, sannkristnir ménn; en þeir
fóru helzt ekki til kirkju, ef þeir höfðu
heyrt einhvern ávœning af þvi, að hinn
mundi verða við kirkju þann dag, af þvi
að þeim var ekki mikið um, að sitja
undir sama þaki báðir allan pann tíma
sem á guðsþjónustunni stóð. ,
Eins og þeir, eptir því sem út
leit fyrir, voru líkir í skoðunum í raun
og veru, eins voru þeir og mjög
jafnir að mannvirðingum, enda áttu
þeir sinn soninn livor í skóla, sem
báðum gekk hjer um bil jafnvel. Ólafur
var forsöngvari, en SigurSur meðhjálp-
ari. Hvor um sig liafði reyndar búizt við
að geta sameinað hvortveggju þessi metorð
i sinni persónu, en þeim hafði, eins og líka
öll sanngirni virtist mœla með, verið
skipt á milli þeirra, Sigurður hafði
notað vaxtarlag Olafs, til þess að geta
bolað honum frá meðhjálparastöðunni.
Ólafur var nefnil. lítill rnaður vexti og
vceskilslegur, en ekki ósnar. Sigurður
var þar á móti stór maður og burðamaður
mesti. Sigurður hafði svo sagt með háð-
brosi, að sóknin œtti ekki víst, að hafa
œfinlega svo lítinn prest, aðÓlafur nœði
til að skrýða hann, og svo vœri kirkju-
likillinn lika þltngur fyrir kraptalitla menn
Ólafur hafði aptur á móti náð for-
söngvaraembœttinu frá Sigurði með því
að 14ta í veðri vijka fyrir söfnuðinum, að
það vœri ekki laust við að vera hneyksli,
livað Sigurður syngimikið fram um nefið
En þó það nú hjeti svo, að annar vœri
forsöngvari en hinn meðhjálpari, þá
gengdu þeir þó í raun og veru báðir jafnt
báðum emboettunum, af því að þeir voru
aldrei við kirkju báðir í senn.
Báðir voru þeir líka ákafir „framfara
menn.” En þð að þeir vœru efnuðustu
bsendurnir í sveitinni, pá varð þeim samt
ekki eins mikið ágengt I almennum
málum, eins og búast hefði mátt við
pað kom af því, að þegar annar þeirra
œtlaði einhverju að koma fram, þá gerði
hinn æfinlega allt, sem hann gat til þess
að ónýta það, hvað svo sem það var. Og
af ]>ví að það er yfir höfuð að tala ljettara
verk að rífa niður en að byggja upp, þá
v&rð œfinlega sá ofan á, sem í það og
það skiptið hafði það hlutskiptl að ónýta.
Einu sinni hafði t. d. Ólafi dottið í
hug að stofna lestrarfjelag þar í hreppn-
um. Hann hafði svo sýnt mönnum fram
á það einu sinni á kirkjufundi eptir
messu, að það vœri öldungis ómissandi
fyrirmenn, að náxgóðar og nytsamarbœk-
ur. En bœkur vœru dýrar að kaupa fjTÍr
hvern einstakan, og þess vegna vœri það
hœgastur vegurinn, að kaupa bœkurnar í
fjelagi. petta hafði fengið góðar undir-
tektir, og það var skömmu síðar komið
á fremsta hlunn með, að þessu yrði fram-
gengt; margir höfðu lofað tiltölulega
talsverðu til samskotanna, og það var
ekki annað eptir, en að fá þessi samskot
heimt saman, og svo skrifa eptir bókunum
En þá ljet Sigurður það boðútganga um
sveitina, að hann œtti flestar af þessum
bókum, sem œtti að fara að kaupa, og
menn gœtu fengið þær lánaðar hjá sjer
fyrir ekkert, og hinar œtlaði hann að
útvega sjer við fyrstu hentugleika. Menn
sáu að það var kostnaðarminna, og tóku
þvi aptur loforðin til samskotanna. petta
voru reyndar hrein ósannindi úr Sigurði,
pví hann átti mjög fáar bœkur, og útveg-
aði sjer heldur ekki neinar nýjar. En
það gerði ekkert til, því i svipinn mundi
enginn í hreppnum eptir því, að það
vœri nein bók til, sem hann sjerstaklega
angaði til að lesa. Og svo fjell þetta
lestarfjelagstal niðurvonbráðar, ogmenn
gleymdu bœði bókum og lestrarfjelagi.
Skömmu seinna hugkvœmdist Sigurði
að koma á bindindisfjelagi í sveitinni,
og það gekk ágcetlega, eptir því sem bú-
ast mátti við. Talsvert margir skrifuðu
sig í bindindið, og brögðuðu ekki brenni-
vín í heila viku. En nœsta sunnudag
kom Ólafur tU klrkju, og þar af leiðandi
Sigurður ekki. pað vildi þá svo til, að
flestir bindindismennirnir voru líka við
kirkju. Ólafur fjekk þá alla heim með
sjer eptir messu, og svo líka þá bindind-
ismenn í leiðinni, sem hann náði í. Um
kvöldið veitti hann þeim svo vel, að þeir
urðu allir augafullir. pað var reyndar
rauðvínstoddý, sem hann gaf þeim í
fyrstu, en hann hafði látið (i pinna ” af
konjaki út í, án þess þeir vissu af, svo
þeir urðu fljótt hreifir, og það leið ekki
mjög langt um, þangað til rauðvíninu
var alveg sleppt, og bara haldið vatninu
og sykrinu og svo (i pinnanum ”. Loksins
þegar öllu konjakintt var lokið end-
uðu þeir á klára kornbrennivíni. peg-
ar komið var fram á nótt, fóru menn að
hypja sig á stað. Ólafur reið á veg með
gestum sínum, fylgdi þeim að Bakka,
vakti Sigurð bónda upp, og skilaði honum
bindindismönnum hans. Eptir það kvöld
var hvorki minnzt á bindindi, nje það
haldið af nokkrum manni þar í sveitinni
Svona nafði gengið með „framfar
irnar” þar í sveitinni í langan, langan tíma.
Engum sköpuðum hlut varð komið fram,
af því að þessir tveir helztu menn unnu
allt af hvor á móti öðrum.
Loksins iiiifíu menn öldungis liœtt
við að hugsa til a.j hrinda nokkru í lag,
sem almenningi kom við,, og hver ein-
stakur ljet sjer uœgja, að þumbast ixeima
lxjá sjer, við sín vanalegu daglegu störf,
fjósverk, fjárgeymslu, hestliúsamokstur,
fráfœrur og beyannir. Svona stóð á og
hafði lengi staðit; á þar í sveitinni, þeg-
ar þessi frásaga eiginlega byrjar.
Svo var pað eitt vor, að nýr, ungur
bóndi flutti sig þangað í sveitina. Hann
hjet Sveinn Sveinsson. Hann kom úr
fjörugu plássi af Norðurlandi, og var
óvanur við, að heyra aldrei neitt talað
um almenn malefni 0g engan fjelags-
skap nefndan, og honum þótti það leið-
inlegt, því hann var vanur við að vas-
ast töluvert í máiUm manna, þar sem
liann hafði áður áttheima. Eins ímynd-
aði hann sjer að bæðigæti hann ogýms-
ir aðrir sveitarmenn haft talsvert gagn
af því, ef einhverskonar fjelagsskapur
gæti komizt á mefs mönnum. Fyrst og
fremst vantaði nú alveg allt tækifœri til
þess að geta náð í bækur, af því svona
hafði farið með lestrarfjelagið hans
Ólafs. Svo voru engjar þar í sveitinni
ákaflega votlendar, eintóm fen og for-
æði, og þurftu nauðsynlega að skerast
fram. En jörðum manna var svoleiðis
háttað, að ekki gátu orðið nema hálf
not af því, nema pað tœkist að koma
samtökum á. Og svo var svo margt og
margt þar í sveitinni, sem honum fannst
þurfa að laga, en sem ekki mundl verða
lagað, nema fjelag yrði stofnað til þess.
En Sveinn var skýr maður og skyn-
samur og sá þegar í hendi sjer, að ekk-
ert mundi verða gert, nema honum tæk-
ist að hafa þá báða með sjer, Ólaf
og Sigurð. Hann fór svo að þeim með
allra mestu hægð og íipurð, en ekki
öldungis laust við vindirferli og óhrein-
skilni. Hann gekk til þeirra á víxl og
skeggræddi við þá um þetta, en forðað-
ist jafnan hjá hvorum fyrir sig að láta
nokkuð á þv! bera, að hinn væri
neitt við það riðinn, eða að það gœti
komið til skoðunar, að hafa hann til
minnstu framkvœmda íþessu máli. Ólafi
var allt af mest um það hugað, að geta
komið upp lestrarfjelagi, og sveið það
einlœgt sárt, hvernig farið hafði með
það mál, þegar hannátti við það forðum
daga. pess vegna ljet Sveinn I veðri
vaka við hann, að pessi fjelagsskapur
œtti einkum að vera bundinn við og
fólginn í lestrarfjelagi. pað mœtti nátt-
úrlega gera jfleira í fjelaginu en safna
bókum, en bœkurnar voeru æfinlega
eign, og gœtu enda orðið mikil eign,
og það vœri eðlilegast að binda fjelagið
einkum og sjerstaklega við eignir þess.
Aptur á móti þótti Sigurði einkum
rxða á, að fá komið á búnaðarfjelagi þar
í hreppnum. Sveinn fann það fljótt og
tók 1 sama strenginn, þegar hann talaði
við Sigurð. Hann sýndi svo Sigurði
fram á, að brýna nauðsyn bœri til, að
fá búfrœðing í hreppinn að minnsta
kosti einn sumartíma, til þess að vinna
að jarðabótum, og segja fyrir um þœr.
Fjelagið gœti náttúrlega tekið sjer fleira
fyrir hendur en jarðabœtur, en þar sem
landbúnaður vœri aðal-atvinnuvegur
manna þar í sveitinni, þá vœri líka eðli-
legast, að fyrsti fjelagsskapurmanna liti
einkuin og sjer x lagi að búskapnum.
Með því að ganga svona á milli
þeirra og tala svona eins og hvorum fyrir
sig líkaði, tókst Sveini að fá pá báða á sitt
mál; það er að segja, að vekja hjá þeim
báðum sterkan áhuga á því, að stofnað
vœri þar í sveitinni einhvern veginn lag-
að fjelag til almennra framfara. Sveinn
var þeim báðum samdóma, því hann vildi
að allur þessi fjelagskapur kœmist á fót,
en peir Ólafur og Sigurður höfðu hvor
um sig allt annað í höfðinu en hinn hafði.
(Framhaid síðar).
í sjötta blaSi 1(Fjallkonunnar”
f>. á. stendur greinarstúfur i(Frá ís-
lendino’um í Ameríku”. Hann er
o
svona :
i(Einar Hjörleifsson, stúd. mag.,
kom til Winnipeg nœstl. sumar og
liefur haldifi hjer fyrirlestra um ís-
lenzkan skáldskap. Hann talaði um
tíinabiliS frá 1850 til pessa tíma.
Sagði hann í fyrirlestri sínum, að á
pessu tímabili hefSi 5 menn verið
taldir (Jijóöskáld íslendinga”, þeir
Jón Thoróddsen, Kristján Jónsson,
Benid. Gröndal, Steingr. Thorstein-
son og Matt. Jochumsson, og nifir-
aði peim mjög. Honum þótti lítils
vert um ((Pilt og stúlku”, ((Mann og
konu”. Benid. Gröndal kvaSst hann
ekki telja skáld, nema fyrir siðasak-
ir. Steingr. Thorsteinsson fœri þá
braut, sem Jónas Hallgrímsgon hefði
lagt og ekki feti framar. Kristján
Jónsson og Matt. urðu fyrir minnstu
hnútukasti.................”
þaS er vitaskuld, aó þaö er hjer
ómögulegt að sýna til fulls fram á
öll þau hálfu og heilu ósannindi, sem
eru saman komin í þessum greinar-
spotta. Til þess þyrfti að prenta all-
an fyrirlesturinn, og hann er of lang-
ur fyrir vikublað. Jeg œtla því aS
láta mjer nœgja, að setja hjer niSur-
lögin á köflunum um Jón Thorodd-
sen og Matth. Jochumsson.
I.
((En jeg sný mjer aptur aS skáld-
sögunum. Þrátt fyrir þessa miklu
ófullkomlegleika, sem á þeim eru,
þá inegum vjer fyrir engan muii|lít-
ilsvirða þœr. Það kemur nefnilega
fram 1 þeim heilbrygðari skoðun á
skáldskap yfir höfuð að tala,“en*vjer
1 rauninni liöfum sjeS hjá fnokkrum
samtíSamanni Jóns Thoroddssens.
ÞaS liggur í þeim sú skoSun, aS skáld-
skapurinn taki ekkert niSur fyrir sig,
þó hann lýsi lífinu öldungis eins og
þaS hefir komiS höfundinum fyrir
sjónir. Og þaS liggur i þeim hrein-
skilin viSleitni viS aS segja satt. þaS
liggur skáldleg sannleiksást í aS
sleppa ekki einu sinni sporSinum, sem
Hjálmar Tuddi sópar kvörnina meS,
þó mörgum kunni aS. þykja þaS
ómerkilegt atriSi. ÞaS liggur enn
fremur í þeim skarpur skilningur á
íslenzku fólki, þó sá skilningur nái
ekki langt. ÞaS er eins og þaS opn-
ist fyrir manni heilt hyldýpi af ís-
lenzkri hjátrú viS þessi fáu orS Bjarna
Ásgrímssonar : ((Já, þaS eru margs
konar steinar til í náttúrunni barn”.
En aSalatriSiS er þetta: Jón
Thoroddsen tekur fast 4 því, sem
hann er aS fást viS. Hann er ekki
aS neinu flensi utan um þaS, ekki aS
neinu daSri viS þaS. ÞaS er auSvit-
aS aS hans andlega sjón nœr skammt
og hans andlegu kraptar eru ekki
miklir. En þaS sem hann rœSur viS
aS gera, þaS gerir hann líka œrlega
og drengilega—og í raun og veru
verSur ekki meira heimtaS af nokkr-
um manni.
II.
Jeg veit ekki til aS jafnmikiS
sólskin, jafnmikil hátíSabirta sje í
nokkru kvœSi eptir nokkurt annaS ís-
lenzkt skáld (eins og í ((NýjárskveSju
ÞjóSólfs 1878”). Þetta sólskin og
þetta fjör er fáum íslendingum eig-
inlegt, enda varS jeg ekki var viS,
aS nokkrum manni þœtti neitt til
þessa kvœSis koma, þegar þaS kom
út.
En þrátt fyrir þetta sólskin, þá
er þaS þósorgin, sem er frum-
tónninn í öllum hans skáldskap ; þaS
finnur maSur glöggt, þegar kvœSin
eru lesin í heild sinni. íslendingseSl-
iS leynir sjer ekki. ÞaS er sorgin,
sem stendur bak viS, sem knýr hann
til aS yrkja. þaS er tilfinningin fyr-
ir þörfinni á meiri blíSu, meiri gleSi,
meiri fegurS inn i lífiS. En þaS yrk-
ir enginn íslendingur eins vel um
sorgina, eins og hann. því hann
heldur jafnvœginu œfinlega. þetta
jafnvægi er hans trú, hans trú á allt
þaS góSa í lífinu, hvort sem menn nú
kalla þaS menmng, mannúS, mann-
elsku, sannleik, fegurS eSa guS.”
Þó ekki sje meira sýnt en þetta,
vona jeg aS menn geti ráSiS af þvf,
hvaS sannorSur eSa þá skilningsgóS-
ur frjettaritarinn muni vera, ef hann
annars hefur heyrt fyriflesturinn sjálf-
ur.
Mjer er í rauninni fyrir mitt
leyti sama, þó ((Fjallkonan” sje aS
fara meS annaS eins rugl og þetta
um mig. En jeg svara því til þess
aS vekja athygli manna á, aS hjeSan
af mun verSa fœri á fyrir íslendinga
í Vesturheimi aS svara fyrir sig, þeg-
ar ósannindin standa um þá í blöSun-
um heinxa á íslandi. Og þaS færi
mun verSa notaS.
Einar Hjörleifsson.
8 A M T í N I N G U R.
EINKENNILEGUR SKIPTAPI.
Skipstjórinn heitir White og skipið
hjet ”Ada L. White”. Dagblaðið, sem
fyrst sagði söguna, tók hana eptir
sögusögn skipstjórans sjálfs.
Skipið átti að fara frá Rio Janeiro
til New York. Skipstjórinn segir að
pað hafi verið allra fegursta sumarveður,
pegar þeir fóru frá Rio Janeiro, þann
16. des., 80 gráða hiti (Farenheit) í
skugganum. Skipið var lxlaðið 11,248
sekkjum af kaffi. Ekkert bar til tíðinda,
þangað til skipið var kornið fram und-
an Jamaica, pá kom sterk nordvestan-
gola, og stóð yfir prjá daga. En nokkr-
um dögum síðar, 160 mílur úti í
hafi, fram undan Hatteras, var fað, að
peir lentu í storminum, sem gerði út af
við skipið. öldurnar risu ógurlega; það
jak næstum því á fellibyl, og stormur-
inn þeytti haflnu fram og aptur, svo
það sýndist allt sem froða; ein aldan
eptir aðra gekk yflr skipið, og að
lokum náði vatnið að vœta lestina.
Kafflð fór þá að bólgna, sekkirnir að
rifna, og meira komst inn af vatni.
Kaftlð gúlpaðist út úr sekkjunum og
streymdi inn x pumpurnar, svo eptir
stutta stund var ómögulegt að nota þœr
Nú gátu þeir ekkert við vatnið ráðið.
Meðan á þessu stóð óx stormurinn
enn ákaflega og sjórinn varð voðalegur
á að líta. Auk þessara rauna, kom ný
og voðaleg hœtta í ljös. Af því að
pumpurnar gátu ekkert að gert, þar sem
þœr voru troðnar með kaffl, þá fylltust
þessir 11,000 kafflsekkir algerlega, og
tútnuðu út eins og brauðger. í einu
vetfangi sprakk þilfarið um miðjuna, og
var að heyra sem þrumur dryndu.
Hleramir sviptust sundur, eins og þeis
vœrn úr brjefum, stðrar glufur rifnuðu
x skipshliðina, og þar streymdi vatnið inn.
Nú var öll von úti. Ekkert var annað
fyrir hendi, en yfirgefa skipið svo fljött
sem auðið yrði, þ.ví það var þegar á sama
augnabliki farið að sökkva.
Á dögum Cicerös þekktust hvorki ljós-
myndir nje stœkkunargler ; þó getur liann
þess, að Ilionskvœði liafi verið skrifað á
bókfellspjötlu, sem ekki var stœrri en svo
aðþaðmátti fela hana innan í hnotskel.
Frönskum manni einum hefur og eptir
nokkra ára œflngu tekizt, að rita hinar
fjórar kanónisku bœnir katólsku kirkj-
unnar á nöglina á einum fingrinum á sjer.
Rafurmagn er nú farið að hafa til að
mœla með þunga, og þyngdin sýnd á reizlu.
eiukum vega menn þannig þunga vöru-
vagna á ferðinni. 8jeu mörkin á reizlunni
nákvœm, geta menn sjeð þungann á vögn
unum upp á hár, þó þeir sje á fleygingsj
ferð.
8TÓRK08TLEGAR NEGLUR. .jy
það er í Siam, Annam og Cochin
China að menn skreyta sig einkum og
sjerstaklega með því skrauti. Höfðingj-
arnir x Annam t. d. láta neglurnar á
sjer verða svo langar, að þeim er al-
gerlega ómögulegt að taka höndunum til
nokkurs hræranlegs hlutar. Neglurnar á
græðifingri, löngutöng og vísifingri verða
frá fjögra og allt að fimm þumlunga lang-
ar. þcer líkjast óttalegum klóm, sem væri
hugsanlegt að gæti orðið mönnum að not-
um, ef þeir væri svo hundviltir, að þeir
rifu jörðina upp, til þess að leita sjer að
rótum eða öðru æti ; en það er alveg
óskiljanlegt, hvernig nokkrum manni, er
lifir svipuðu lifi og gerist nú á dögum,
getur þótt nokkurt gagn eða prýði að
þessu. Nöglin á þumalfingrinumer naumj
ast eins löng og á hinum fingrunum ; hún
vex fyrst hjer um bil beint fram, fer svo
að beygjast meir og meir inn á við, og
verður að lokum eins og sívalningur ; það
verður því svo að segja ómögulegt að
hafa þumalfingurinn sem verkfæri til að
grípa með.
A litla fingrinum einum er nöglin
höfð skaplega stór, og það er með honum
einum, að þeir gera allan þennan aragrúa
af smávikum, sem koma fyrir næstum því
á hverju augnabliki, en eru öldungis óhjá-
kvæmileg, og sem i’jer gerum með allri
hendinni. Stundum eru negluruar látnar
verða geysistórar, til þess að sýna að
mennirnir lifl heilögu lífi og hafi yfirgefið
bæði vinnu og yfirsjónir þessa lieims,
Ilendurnar á kínverskum meinlætamönn-
um, sem eru einir af þessum lötu ónytj-
ungum, líta framúrskarandi einkennilega
lít. Neglurnar á litlu fingrunum eru skap
legar, eins og áður var sagt um Annams-
búa, og þeir geta gert ýmislegt með þeim.
En á hinum fingrunum hafa þeir þau
óttaleg horn, sem naumast er hægt að
kalla neglur, og sem verða þetta frá 16 til
18 þumlunga á lengd.
GÖNGIN í ALPAFJÖLLUNUM.
Sem stendur liggja þrenn löng göng
gegnum Alpafjöllin, ein í milli Frakk-
lands og Ítalíu, önnur milli Sveiss og Ita-
líu, og þau þriðju milli' Sveiss og Týrol;
göngin iieita eptir f jöllunum, sem þau eru
grafin gegnum : Mont Cenis, St. Gothard
og Arlberg göng. Mont Cenis göngin eru
7)4 mílur á lengd. þau kostuðu £3,000,000
St. Gothard göngin eru OJ-ý mílur á lengd t
og kostuðu £2,500,000 ; orsökin til þess að
þau kostuðu minna en hin, var einkum
sú, að verkið gekk fljótar, því að þá voru
betri verkvjelar fundnar upp. Alberg-
göngin eru styzt, ekki nema 6)4 mílur.
þau kostuðu með járnbrautinni £3,480000.
Fjórðu göngin eiga að grafast miklu r.eð«
ar en nokkurt hinna, og hljóta því að
verða lengri; gizkað er á, að þau mutxl
verða 12)4 milur á lengd, og muni kosta
hjer um bil £4,000,000.
\