Lögberg - 03.03.1894, Blaðsíða 2

Lögberg - 03.03.1894, Blaðsíða 2
2. LÖGBER. LAUGAROAGINN 3. MaRZ 1804. Genð út að 148 Prinoass Str., Winnips^ Min f The f.ögberg Priniing Publishing Co'y. (Incorporated May 27, lS9o). Ritstjóri (Editor); EINAR HJÖRLEIFSSON Business managp.r: B. T. BJORNSON. AUGLÝSINGAR: Smá-auglýsingar f eitt skipti 25 cts. fyrir 30 orð eða 1 þuml. dálkslengdar; 1 doll. um mánuðinn. Á stærri auglýsingum eöa augl. um lengri tima af- sláttur eptir samningi. BÚSTAD A-SKIPTI kaupenda verður að til kynna tkrijlega og geta um fyroerandi bú stað jafnframt. UTANÁSKRIPT til AFGREIÐSLUSTOFU blaðsins er: TKE LÓCBERG P5JINTIMC & PUBLISK- CO. P. O. Box 368, Wirmipeg, Man. UTANÁSKRIFT til RITSTJÓRANS er: EÐITOR LðGBERG. P. O. BOX 368. WINNIPEG MAN — LAUGAKDiGINN 3. MAfiZ 1894. - tMT Samkvæm lanaslögum er uppsögn kaupanda á blaði ógild, nema hann sé skuldlaus, þegar hann segir upp. — Ef kaupandi, sem er í skuld við blað- ið flytr vistferlum, án þess að tilkynna heimilaskiftin, þá er það fyrir dómstól- unum álitin sýnileg sönuun fyrir prett- vísum tilgangí. CF* Eptirleiðis verður hverjum þeim sem sendir oss peninga fyrir biaðið sent viður kenning fyrir borguninni á brjefaspjaldi, hvort sem borganirnar hafa til vor komið frá Umboðsmönnum vorum eða á annan hátt. Ef menn fá ekki slíkar viðurkenn- ingar eptir hæfilega lángan tíma, óskum vjer, að þeir geri oss aðvart um það. — Bandaríkjapeninga tekr blaðið fullu verði (af Bandaríkjamönnum), og frá íslandi eru Sslenzkir pen- ingaseðlar teknir gildir fullu verði sem borgun fyrir biaðið. — Sendið borgun S P. 0. Money Orders, eða peninga S lie gútered Letter. Sendið oss ekki bankaá visanir, sem borgast eiga annarstaðar en i Winnipeg, nema 25cts aukaborgun fylgi fyrir innköllun. Fylkisreikniiigarnir. Uingnefnd s(i sem rannsaka á fylkisreikningana, lagði skýrslu sína fyrir f>ingið 1 gær, og gerði við J>á J>ær athugasemdir, sem nú skal greina: Að 986. liður 1 reikningunum væri Ónákvæmt orðaður; f>ar væri kostn- aður J. W. Greenways við Chicago- syningu fylkisins talinn $902.52, en hann hefði að eins fengið $75,25 fyrir sín útgjöld, járnbrautarfar, hótelsveru o. s. frv., en aliur hinn hluti upphæð- arinnar hefði gengið til syningarinnar sjálfrar. Hið sama mætti segja um 1.062. liðinn, par sem kostnaður James A. Smart í Chicago væii talinn inn $9.387.07. Af peirri upphæð væri f>að að eins $562.45, sem talizt gæti kostnaður Mr. Smarts. Hitt hefði hann borgað í flutningsgjald, tol', eldsábyrgð, rafurmagnsljós, verk á s/ningunni, o. s. frv. — Það fer heldur að saxast á pá útgjaldaliðina, sem Heimskringlu hafa pótt ískyggi- legastir. — Jafnfraint tekur nefndin pað fram, að með pví að leiðtogi stjórnarandstæðinganna hafi gefið í skyn á pinginu, að annaðhvort væri eitthvað af fje fylkisins vantalið í fylkisreikningunum, eða að fjármála- ráðherrann hefði farið rangt með fjár- hag pess á pingunum 1892 og 1893, pá haíi hún álitið nauðsynlegt að raunsaka málið vandlega, og hafi sann- færzt um pað, að ekki sje aðeinsgerð rjett grein fyrir fje fylkisins í reikn- inguuum, heldur hafi fjármálaráðherr- ann sagt alveg rjett frú fjárhag pess og í fullri samkvæmni við pað sem sfðasta árs re’kningar beri með sjer. Aðrar athugasamdir kom nefndin ekki með í sk/rslu sinni. Fargjalcls-peniiigarnir. Siðara hlut priðjudagsins fjekk ritstjóri Heimskringlu forvitni sína sadda viðvfkjandi fargjaldspenÍDgum peim, sem hann hefur verið að stagast á um nokkurn tíma undanfarinn, og pað má mikið vera, ef honum pykir betur farið en heima setið. Jón Olafsson var fyrir nokkru að bulla um petta mál í Nor’ Wester, kvað sjer kunnugt um pað,að um 130 íslenzkir inuflytjendur, sem komið hefðu til landsins á síðasta sumri, hefðu fengið fargjald sitt borgað að nokkru eða öllu leyti af Manitoba- stjóruinni, og kvartaði undan pví að engin gre’n væri gerð fyrir peim út- gjöldum í fylkisreikningunum. í tilefni af pessari staðhæfingu Jóns Ólafssonar kom einn stjórnar- andstæðingurinn, Mr. Hartney, með pá tillögu, að nefnd yrði sett til að rannsaka málið. Hon. Mr. Greenway skýrði svo málið, sagði að stjórnin hefði engu fje eytt í fargjöld, engin far- gjöld borgað, en að hún hefði tekið að sjer að ábyigjast Beaverlín- unni pá upphæð, sem óborguð væri af fargjöldum, en fyrir svo að segja allri peirri upphæð hefðihún nótur frá inn- flytjendunum. Um pessar mundir væri verið að innkalla petta fje, og pað gengi vel; prátt fyrir atvinnubrest og „harða tíma,“ sem svo mjög væri kvartað um, hefðu komið inn meira en $800 í síðasta mánuði. Stjórnin ætti pessa peuinga hjá einum hinum bezta flokki innflytjenda, sem komið hefði til pessa lands, íslendingar væru van- ir að borga skuldir sínar í pessu landi, og pað væri lítil hætta á, að hún pyrfti að borga nokkuð til muna af pessari upphæð, sem um væri að ræða. Annars vissi hann, hvaðan possi alda væri runnin,sakargiptin um óráðvand- iega meðferð stjórnarinnar á almenn- ings fje í sambandi við petta mál. Hún væri komin frá einum vini stjórn- arandstæðinganna, manni, sem stöð- ugt hefði verið að reyna að spilla fyr- ir innflutningamálunum. Þegar Mr. Hartney heyrði pessar skýringar, kvaðst hann vera fyllilega ánægður, og tók aptur tillögu sína um rannsóknarnefnd. En jafnframt kvaðst hann vilja taka pað fram, að pað væri hreinn misskilningur, að sá náungi, sem komið hefði af stað pess- ari tillögu með grein sinni í Nor’- Wester, væri sinn vinur. Fór hann um pað nokkrum orðum, og leyndi pað sjer ekki, að honum var mjög annt um að hreinsa sig af pví í augum pingsins, að hann væri vinur Heims- kringlu-ritstjórans, svo að enginn skuggi af grun hvíldi á sjer pvl við- víkjandi. Það verður ef til vill ekki eins ljett fyrir ritstjóra Heimskringlu hjer eptir að hlaupa í gönur með nokkurn Manitoba-pinginann, eins oor pað revndist í petta sinn. Nú hafa ping- mennirnir sjeð ofurlítið mót á pví, hvað mikið er að marka staðhæfingar hans, pegar hann er að tala um pau mál, sem eitthvað snerta pólitík pessa lands. í peirri — vitaskuld nokkuð veiku en pó einlægu — von, að ekki líði hættulega yfir Mr. Gunnstein Eyjólfsson prentum vjer eptirfarandi klausu úr „Þjóðviljanum unga“. Hún er ekki eptir vestur-íslerizkan blaðamanD, ekki einu sinni eptir neinn blaðamapn, heldur eptir mikils- virtan prest í pjóðkirkju íslands, og hún sýnir nokkurn veginn svart á hvítu, að pað geta flein verið full-stór- orðir í blöðunum heldur en Winni- peg-ritstjórarnir íslenzku. Klausan er svona: „ísafold forðast að nefna heimild- ii sínar fyrir pessum óhróðri. Það er eðlilegt. Hún sem pykist vera ann- ara blaða fyrirmynd I sannsögli og kurteisis-rithætti, vill auðvitað í sein ustu iög verða fundin að pví, að hlaupa með lygapvaður landshorn- anna á milli, í parfir níð-klíku einnar, sem aurað hefur saman í nokkur núm- er af hinu auðvirðilegasta saurblaði, og leigt alpekktan ópokka, í peim svívirðilega tilgangi, að Ijúga æru og mannorð af einstökum mönnum, ef hægt væri“. HEIMILID. Aðsendar greinar, frumsamdar og þýdd- sr, sem sreta lieyrt undir „HeimiIið“• verða teknar með þökkum, sjerstaklega ef þær eru um bóskap, en ekki mega þær vera mjög langar. Kitið að eins öðrumegin á blaðið, og sendið nafn yðar og heimili; vitaskuld verður nafni yðar haldið leyndu, ef þjer óskið þess. Ut anáskript utan á þess konar greinum: Editor „IIeimilið“, Lögberg, Box 368 Winnipeg, Man.] GltASRÆKT. (Útdráttur úr ritgerð' eptir Prof. Thomas Show) Grasræktin er ein af allra pýð- ingarmestu spursmálum Manitoba- landbúnaðarins. Fyrirmyndarbúin I Brandon og Indiana Head hafa gefið pví mikinn gaum og eiga pakkir skil- ið fyrir. Hingað til hefur pað máske ekki gert bændum mikið til, pótt peir hafi ekkert gras ræktað, pví margir peirra eru svo settir, að peir hafa að- gang að óteknu landi og geta heyjað par eptir vild, að minnsta kosti peir sem fyrstir verða. En petta breytist, og pað áður en langt um líður. Sá tími er I nánd, að meira gras út- heimtist af hverri ekru handa skepn- unum, en sljettu-ekran gefur af sjer. Ekki verður pess heldur langt að bíða, að bóndinn preytist á að purfa að heyja I flóum, sem liggja ’.angt frá heimili hans, eins og opt á sjer stað. Grasið á sljettunum hjer er líka furð- anlega gisið pó pað sje fallegt, tnarg- breytt og gott. Ein ekra af sljettu- grasi I Manitoba gefur ekki eins mik- ið af sjer, eins og vanalegt beitiland I Ontario eerir. En par eð sljettugrasið fer vest- ur á bóginn eins og Indíáninn sem brendi pað, pá liggur beint fyrir að spyrja, hvað eigi að koma I stað pess. Fyrirmyndarbúin geta bezt svarað pví. Að eins með reynslunni komast menn að rjettri niðurstöðu I pví efni, eins og I mörgu öðru. „Timothy“ hefur nú pegar gefizt vel, og meðal hinna ræktuðu grastegunda er líklegt að pað verði einna fremst I flokki. En jafnvel ,,Timothy“ sprettur pó ekki vel ár eptir ár, og stafarpað lík- lega af pví, að jarðvegurinn er ekki nógu rakur. Hvort pær tvær grastegundir, „Meadow Fescue'* og „Tail oat grass“, heppnast eins vel hjer eins og I On tario, er ekki enn búið að sanna með reynslunni; en pað er líklegt að pær yrðu að notum hjer, pvl pær eru herknar og kraptmiklar. Hið fyrr nefuda er miðsumars-gras, og hið síð- ara proskast bæði seint og snomma á sumrinu. „Canadian bluegrass“ prífst hjer eflaust seinna meir, pegar búið er alminnilega að innleiða pað, og væri rjett að flýta pví sem mest með pví að sá pví í land, sem ætlað er til beitar. Blágresi vex prýðisvel I Minnisota ríkinu. Það er ekki ein- ungis ágætt hagagras, heldur fyllir pað líka jarðveginn með rótum sínum og eykur pannig gróður-efni hans. Fyrirmyndarbúin I Brandon og Indian Head hafa bæði sýnt nytsemi „Austrian Brome grass“ hjer I sljettu jarðveginum. Það getur vel verið að pað verði aðalgras Manitoba I fr«m- tíðinni, einkum sem hey, en ekki er komin fullkomin reynsla á pað enn. Það sprettur vel fyrsta og annað árið, en hvert pað heldur svo áfram Veitt Hædstu verdl. a heimssyningunni. •DflL* BAHIN0 POWDfR IIIÐ BEZT TILBÚNA. Óblönduð vínberja Cream of Tartar Powder. Ekkert álún, ammonia eða önnur óholl efni. 40 ára reynzlu. er ekki sýnt. Gras, sem Manitoba parfnast, verður að vera sterkbyggt, gefa góðaD afrakstur ár frá ári, vaxa vel seint og snemma á sumrinu, og par að auki vera bragðgott og nær- andi. Ilvort nokkuð að pessum upptöldu grastegundum hafa alla pessa kosti til að bera, er enn vafa- samt. Spursmálið um pær tegundir af smára (clover), sem bezt væri að rækta hjer, er fó enn örðugra við- ureignar. Hinar vanalegu rauðu tegundir sýnast ekki vera til að byggja upp á, pví pær pola ekki vetr- arrlkið hjer. „Alsika“ hefur ekki verið reynt til hlýtar, en sú tegund er harðari, og pyí líklegri til að reynast betur. Ekki væri úr vegi að reyna „Crimson clover“, sá lionum á vorin og uppskera sama sumar, pví auðvit- að lifir hann ekki yfir veturinn. Væri hinn smágervi, hvíti smári innleiddur, er líklegt að hann yrði áframhald- andi, pó hann einstaka sinnum kynni að deyja út. Sá smári upprætist naum- ast nokkurn tíma paðan, sem hann einu sinni hefur náð rótfestu. Það eru allar líkur til, að eptir pví sem meira er unnið að smáraræktun, eptir pví heppnist hann betur, svo ekki er ástæða til að láta hugfallast hvað pað snertir. Þá er enn ein tegundin, „Alfalfa“. Lifi hún af fyrsta vetur- inn, pá er mesta hættan með liana úti, en ekki má búast við mjög miklum viðgangi hennar hjer svo norðarlega, pví hún er jurt sem ann sólunni. Ekki er nærri eins alvarlegt spurs- málið með engjar eins og beitiland hjer I Manitoba. Það er svo auðvelt að rækta ýmislegt til fóðurs I stað- inn fyrirliey.Mr. Bedford I Brandonog Mr. McKay I Indian Head hafa s/nt go sannað gagnsemd ópresktra hafra I stað heys. Sambland af öðrum korn- tegundum má líka rækta I pví skyni, til dæmis baunir (peas) og hafra sáð saman, og slegið annaðhvort með sláttuvjel eða bindara, áður en pað proskast mikið. Frost skemmir ekki pessar fóðurtegundir, og pað.rjiá auð- vitað fá mikið að vöxtum til upp úr hverri ekru. Maiskorn er líka gott fóður, en pað skal pó slá áður en pað er fullproska. Það er ekki auðvelt að fá gras- tegund, sem sprettur vel seint á haustin hjer I Manitoba, ogkemurpað til af pví að tíðin er pá opt svo purka- söm; en sje ,,rape“ sáð I sumarhvíld- an akur, pá fyllir pað nokkuð I eyð- urnar, sje pað áreiðanlegt að pað vaxi par vel; og með pví geta menn haft ógrynni af beitilandi. Það lítur dálitið skrítilega út I augum bænda pessa lands, par sem svo mikið er af óteknfl landflæmi,sem allir hafa aðgang að, að vera að tala svo mikið um grasrækt. En ekki er ráð nema I tíma sje tekið. Það er sem sagt spursmál, sem liggja beint fram undan oss I ókomnum tímum, og pað innan skamms, og pví á við að hreyfa pessu. Einhvern tíma álít jeg að verði að svarar'pví, og pað verður bezt gert á pann hátt, að bændurnir sjálfir, hver fyrir sig, geri fyrir fram tilraunir — pó 1 smáum stíl sje — I pessa átt, cins og jeg pegar hef bent á. ÍSLANDS FIÍJETTIR. Niðurl. frá 1. bls. Akureyri 30. nóvbr. 1893. Það er ekki langt síðan að uppi var flokkur hjer á Akurej'ri, almennt nefndur „Skandala-nefndin“, sem gerði ýms spellvirki I bænum, braut og bramlaði muni manna, byrgði reyk- háfa, málaði rúður I gluggum, velti um salernum og flutti úr stað báta, vagna og annað lauslegt, 'þvergirti götur og reif bryr af ræsum, svo nærri lá að stórslys hlytust af. En nú virðist pessum Ófögnuði ljett af sem betur fer. „Stefnir“. Rvík. 5, jan. 1894. Mannalát. Hinn 19. október f. á. andaðistað Snæfoksstöðum I Grlms- nesi merkiskonan Sigríður Guðmunds- dóttir, fædd 1824. Hinn 20. oktbr. f. á. andaðist að Öndverðarnesi I Grímsnesi Guðrún Einarsdóttir, ekkja Þorsteins sál. Guðmundssonar, sem andaðist par 3. febr. s. á. Maður varð óti nóttina millí 21. og 22. des. f. á., Gunnar Gunnars- son tómthúsmaður á Eyrarbakka ætt- aður frá Kraga á Rangárvöllum. Rvík. 12. jan. 1894. Mannalát. Hinn 15. sept. f. á. andaðist úr lungnabólgu Guðni Bald- vinsson trjesmiður á Minnahofi I Gnúpverjalireppi á fertugs aldri. 29. okt. I haust andaðist Gísli Þórðarson I Unnarholtskoti I Hruna- mannahreppi. Hann var fæddur 1809, og hafði búið 1 Unnarholtskoti nær 50 ár, en var nú látinn af búskap fyrir 6 árum og dvaldist hjá syni sínum, er við búi tók par eptir hann. Hinn 4. p. m. andaðist húsfreyja Guðrún Guðmundsdóttir, kona Þórð- ar hreppstjóra Guðmundssonar á Neðra-Hálsi I Kjós á 50. aldursári, eptir nærri hálfsmánaðar banalegu, en lengi viðvarandi brjóstsjúkleika. Rvík. 19. jan. 1894. Hónavatnsýslu 6. jan.: „Fátt I frjettum siðan seinast. Tíðin hefur I allan vetur verið afaróstöðug og ill, sífelldar veðrabreytingar, stundum norðan hríðargarðar, og avo hláka- slidda 1—2 daga og optast upp úr pví aptur hríð ofsi eða pvl um líkt. Næst- um aldrei að sama veður hafi haldizt sólarhringinn yfir. Sjaldan hafa ver- ið mikil frost, pó hefur komið um 20 gr. frost. Beitijarðir hafa verið nokkr- ar, en notast illa vegna illviðra, svo heyafkoma margra var ískyggileg. Með nýárinu breyttist tíðin og gerði góða hláku, svo nú er nær örlst, prátt fyrir snjópyngslin, sem áður voru. Húnaflói fyltist af liafís skömmu fyrir Jól, en ísinn er nú farinn aptur að mestu. Með hafísnum komu bjarn- dýr á land á Skagann, en fóru aptur með honum áður reynt var að drepa pau, (mikill er dúgnaður vor.) — Aukasýslufundur var haldinn & Blönduósi I miðjum desember, til að ræða um bryggjubygginguna og setja íýrif Pvi> sem, eptir áætlun herra Sigurðar Thoroddsens, vantaði til pess með landssjóðstillaginn að geta komið henni upp. Heilsufar al- mennt gott. Ameríkuhugur lítill. Pólitískar hreyfingar engai, og hagur almennings allpolanlegur. Latinn er Tómas Eggertsson bóndi á Tngjaldshóli, merkur maður og valinkunnur. Hann andaðist á jóladaginn. Hval fertugan rak I f. m. að Gautshamri á Selströnd og 20—30 hnýðinga I Furufirði. Ennfremur rak tvo hvali á Vatnsnesi. Hafísiiroöi sá, er kominn var við Norðurland snemma I f. m., hvarf aptur um áramótin, með pví að pá brá til blota og góðviðra, svo að jörð var crðin auð vlðast hvar og snjór Islaus. Bi.adiij „Stefnir“ á Akureyri kvað eiga að skipta um ritstjórn á pessu nýbyijaða ári. Hafa aðalstofn- endur blaðsins, Klemens sýslumaður Jónsson og Stefán Stefánsson kennari á Möðruvöllum gengið úr skaptinu og afsalað sjer forstöðu pess, en sjera Matth. Jochumsson hefurapturá móti tekið hana að sjer og mun eiga að verða ritstjóri. Rvík. 26. jan. 1894. Látinn 13. p. m. Guðmundur Tómasson, bóndi I Hróarsholti I Vill- ingaholtshreppi, sonur sjera Tómasar Guðmundssonar I Villingaholti (dó 1855), gamall maður og merkur. Rvlk. 2. febr. 1894. Eptirbreytnisverð santök og lofsverður áhugi er pað, sem fjöldi kvenna hjer I bænum og á Seltjarnar- nesi hafa sýnt I einhverju hinu allra pýðingarmesta velferðarmáli pjóðar vorrar, háskólamálinu. Hefur Þor- björg Sveinsdóttir yfirsetukona með slnum alpekkta dugnaði og áhuga gengið mest og bezt fram I pví, að fá pær til að ganga 1 fjelagsskap pessu máli til styrktar, einkum með loforð-

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.