Dagsbrún - 11.01.1919, Blaðsíða 2

D AGSíBRÚN
KOLAVERÐ
er frá í dag kr. 250.00 smálestin.
Reykjavík, 8. janúar 1919.
JBanésverzlunin.
Sykurverð
til kaupmanna og félaga í heildsölu er frá í dag:
Högginn sykur kr. 1,15 kílóið
Steyttur sykur - 1,05 —
Púðursykur - 0,95 —
Reykjavik, 8. janúar 1919.
JSanésvQrzlunin.
Allskonar brúkaðar bækur
fást í Bókabúöinni
á Laugaveg 13.
Tvær þýddar sögur.
Milli tveggja elda
heitir saga eftir Arthur Sewett,
sem bókaverzlun Sigurjóns
Jónssonar hefir gefið út. Ís-
lenzka þýðingin er gerð af
Bjarna Jónssyni kennara, og
er málið mjög viðfeldið og
blátt áfram. Saga þessi heyrir
sannarlega ekki til heimsbók-
mentunum; hún er sömu teg-
undar og »Familie-JournaIen«
flytur og því ágæt fyrir þá sem
vilja kaupa sér skemtilega sögu-
bók, en hafa óbeit á mann-
drápa- og leynilögreglusögum.
Ég vil ekki gera mig sekan í
þeim ósið sem margir ritdóm-
arar gera, að fara að segja hér
frá öllu innihaldi bókarinnar,
en læt mér nægja að segja, að
höfuðpersónan i henni er prest-
ur, og er það nóg til þess að
allar stúlkur ætti að langa til
þess að lesa þessa sögu.
Bókin er alls 272 bls., prent-
uð á vandaðan pappir. Verðið
3 kr. 50 au.
Góða stúlkan
heitir saga sem komið hefir út
á sama forlag og með sama
þýðanda og fyrnefnda bókin.
Hún er eftir hið heimsfræga
skáld Phiglendinga, Charles
Dickens, höfund sögunnar Oli-
ver Tvist, sem flestir kannast
við, og þarf þá ekki að segja
meira um þessa sögu. Hún er
143 hls. kostar 2 kr. og er
prentuð á þeim mun verri
pappir, sem hún er betri saga
en hin fyrri. Torfi.
Frá Bandarikjunum.
1 síðasta blaðinu af »Bjarma«
ritar David Östlund um fram-
gang bannmálsins í Ameríku.
Þar samþyktu i haust fjögur
riki: Ohio, Nevada, Florida og
Wyoming sölubann, og eru
bannriki Bandaríkjanna þar
með orðin 32 af 48. (Árið 1907
voru þau aðeins 3).
Eins og kunnugt er sam-
þykti allsherjarþing Bandaríkj-
anna fyrir liðugu ári (des. 1917)
að algerl vínbann skyldi ganga
í gildi um öll ríkin 12 mán-
uðum eftir að 36 af 48 rikj-
unum hefðu samþykt sölu-
bann, ef svo mörg riki sam-
þyktu bann áður en sjö ár
væru liðin. Er talið víst að
tala bannríkja komisl á þessu
ári upp í 37, og þar með gangi
í gildi algert bann í öllum
rikjunum. Hvað segja vorir
góðu andbannsspekingar við
þessu?
Qaræoaiams-nótur
stórt úrval
nýkomið í
Prenfsraiöjan Gutenberg.
Ilarmonium
af ýmsum stæröum
nýkomin í
Hljóðfærahúsið.
Þetta og hitt.
Nýja brú yflr Limafjörð
á nú; að 'gera við^Álaborg,
og á húnfað ,koma í stað flot-
brúar (pontonbrúar) þeirrar
senU'er þar nú, og sem iðulega
verður fyrir. skemdum af lag-
is, svo!Tsamgöngur teppast til
nyrzta hluta Jótlands.
Umferð um Panamaskurðinn,
hið mikla mannvirki Banda-
ríkjamanna, hefir aukist mjög
síðan að skriðurnar hættu að
falla, sem í fyrstu stöðvuðu
alla umferð, hvað eftir annað.
Umferð um skurðinn heflr
verið síðustu árin svo sem hér
se£*r> smálestir:
1914— 15 1250 skip samtals 5,417,000
1915— 16 761 — — 3,597,000
1916— 17 1768 — — 8,531,000
bkipm voru frá þessum lönd-
um: Englandi . . . . 1914 -15 465 1915 - 16 358 1916 -17 780
Bandaríkjunum 470 238 464
Noregi 240 45 150
Chile 35 33 99
Peru 4 30 86
Hollandi . . . . 7 15 74
Japan 6 24 72
Danmörku . . . 23 18 43
Orsökin til þess að umferð
skipa frá Chile og Peru hefir
aukist svo mjög, er aukinn
flutningur á Chilesaltpétri til
Bandarikjanna.
Haida vestur.
25
vaka þurfti tvisvar á dag, að láta ganga
dælurnar.
Mary Royers var orðin þvæld, skips-
höfnin var orðin þvæld, og stóri Dan
('.ullen, skipstjórinn, var orðinn þvældur.
Ef til vill hafði þetta farið allra verst
með hann, því á honum hvíldi ábyrgðin
1 þessari gífurlegu orustu við höfuðskepn-
urnar. Hann svaf oftast í fötunum, ef
það þá gat kallast svefn. Hann ásótti
þilfarið á nóttunni, stór, digur og sterk
afturganga, dökk af sólarbruna þrjátíu
ára veru á sjónum, og loðin eins og ór-
ang-útan. Á hann sótti aftur í sífellu ein
hugsun, ráðlegging um siglingar við Kap
Horn: Hvað sem \ni yerir pá haltu í
veslur! Haltu í vestur! Þessi hugsun sat
um hann. Hann hugsaði ekki um annað
nema þá stundina sem hann formælti
guði fyrir að láta veðrið vera svona
slæmt.
Haltu í vestur! Hann sigldi fast upp
að Horninu, og lá hvað eftir annað með
segl dregin til, 10—20 sjómílur undan.
En altaf kom hinn eilifi vestanvindur og
hrinti honum til baka, svo hann fór í
austur. Hann barðist við hvert hvass-
viðrið á fætur öðru, suður að 64. breidd-
26
arstigi, komst inn í hafisrek suðurhvels-
ins, og lofaði myrkravöldunum hinni
ódauðlegu sál sinni, ef hann kæmist fyrir
Hornið. En honum miðaði austur á við.
t örvæntingu reyndi hann að komast
gegnum Le Maire-sundin. En þegar hann
var kominn hálfa leið fór vindurinn i
norð-vestrið; loftvogin féll niður í 28.88,
og hann snéri víð og sigldi undan veðri
sem að ofsa líktist hvirfilbyl, og munaði
þá ekki nema hársbreidd að hann sigldi
Mary Rogers upp i hina svart-tentu
kletta. Tvisvar komst hann vestur að
Diego Ramirez ldettunum, í annað skift-
ið bjargaðist hann af því hann kom auga
á þessa grafsteina skipa milli tveggja
hríðarélja, og voru þeir þá aðeins sjó-
mílufjórðung beint framundan.
Hvast! Dan Cullen skipstjóri bar veðr-
ið saman við þau þrjátíu ár sem hann
hafði verið á sjónum, tíl þess að sanna
að aldrei hefði verið annað eins hvass-
veður. Mary Rogers lá til þegar honum
varð þetta augljóst, og eins og til þess
að slá þessu föstu, lá hún á lúgum áður
en hálf klukkustund var liðin. Nýtt meg-
intoppsegl og spánýlt afturstórsegl höfðu
fokið burt eins og silkipappir, og fimm
27
segl, íest í tvöfalda kaðla, höfðu fokið
laus og svifzt af ránum. Og fyrir morg-
un var búið að leggja Mary Rogers tvisv-
ar til aftur, og búið að höggva göt á
»skansklæðningu« hennar til þess að losa
þilfarið við vatnsþungann, sem þrýsti
henni niður.
Sólin lét ekki sjá sig nema rétt sem
snöggvast svona einu sinni á víku. Einu
sinni skein hún í einu um hádegisbil í
tíu mínútur, en tíu mínútum seinna var
nýtt ofviður að skella á, báðar vökur
að minka segl og alt hulið í myrkri
snjófellibyls. Einu sinni vissi Dan Cull-
en skipstjóri hvorki lengdar- né breidd-
arstig í hálfan mánuð. Sjaldan vissi
hann nákvæmar um hvar skipið var en
að heilu stigi gat munað, nema þa þegar
að hann sá land, því sól og stjörnur
voru huldar skýjum, og jafnvel þegar
skást var, var birtan svo döpur að sjón-
deildarhringurinn var næstum óbrúkandi
til þess að gera athuganir. Grá hálfdimma
huldi veröldina. Skýin voru grá; hinar
stóru æðandi öldur voru blýgráar; hið
rjúkandi fax aldrianna var gráfyssandi;
albatrosarnir sem sáust við og við sýnd-
ust gráir, og jafnvel asandi snjókornin