Höfuðstaðurinn - 15.02.1917, Blaðsíða 4

HÖrUÐSTAÐURINN
garðyrkjufrœðingur einn, Meldin-
ger að nafni, allra manna best
að sér í grasafræði og þekti út
í hörgul allar plöntur og fræteg-
undir, sem í görðum eru rækt-
aðar. Petta var á al# vitund við
hirð biskups og varð einmitt til
þess að spana marskálkinn upp
til að glettast við þennan garð-
ræktarsnilling. Tók hann sér þá
ferð á hendur þangað og gerði
sér það til erindis að líta eftir
garðinum, en sýndi garðyrkju-
manninum um Ieið böggul nokk-
urn með vörumerki útlendrar fræ-
verzlunar og var í honum smá-
gert frœ. guit að lit. Raunar var
þetta ekki fræ, heldur síldarhrogn,
sem marskálkurinn hafði afvatn-
að og þurkað síðan og þektust
nú naumlega frá frækornum.
»Pekkið þér þettafræ?<i spurði
hann garðfrœðinginn sakleysis-
lega.
Hann aðgætti frækornin ná-
kvæmlega og svaraði:
»Já, yðar hágöfgi. Pað eru
frækorn plöntu einnar í heitu
löndunum, sem ekki hefir verið
ræktuð hér áðurc,
»Jæja, reynið þér þá að sá fræ-
inu, en hvenær zetli að eg gæti
fengið að sjá ungu plönturnar?«
»Að fjórum vikum liðnuifl, á
að giska, yðar hágöfgi*.
»Pað er ágætt. Eg ætla þá að
koma hingað aftur um það leyti,
því að mér leikur mikil forvilni
á að vita hvernig þessi sjaldgæfa
planta dafnar hérna«.
Með það fór marskálkurinn og
brosti í kampinn. »Pað verður
saga til næsta bœjar« hugsaði
hann með sér, »þegar frœið fæst
ekki til að koma upp, en eg ætla
að sjá svo um að ekki vanti á-
horfendurnar*.
Hann kom því nú svo fyrir
að fjöldi hirðmanna fór á útibú-
ið sér til skemtunar að mánuði
liðnum.
Garðyrkjumaðurinn sýndi gest-
unum garðinn og luku þeir miklu
lofsorði á alla umgengni þar. —
Marskálkurinn vék sér þá að
garðyrkjumanninum og spurði
hann: Jæja, Medlinger, hvernig
hefir útlenda frœið lánast?«
»Ágætlega, yðar hágöfgi! Viljið
þér fá að sjá ungu plönturnar
núna? Þær eru farnar að koma
upp«.
»Já, umfram aila muni. Mig
langar mjög mikið til þess«.
Hann fylgdi nú gestunum að
reit einum litlum, tók upp kassa,
sem var hvolft þar og sýndi
hinum undrandi gestum allmarga
— síldarhausa.
Marskálkurinn varð að athægi
í Fúlda um langan tíma fyrir
það að hafa gengið þannig í
gildruna, og honum var ekki ver
gert en ef hann var spurður,
hvort honum þætti ekki gott
síldarsalat.
Koks »* koltjara.
Frá 15. febrúar selur Gassiöðin
Koks og koltjöru
með því verði sem hér segir:
Dýr atkvæði.
Á bæjarstjórnarfundi í dag verða
greidd atkvæði um mál sem skiftir
hag bæjarfélagsins svo, að nem-
ur mörgum miljónum. þarverð-
ur tekin ákvörðun, sem getur
orðið bænum til mikillar ham-
ingju, ef fulltrúarnir líta á fram-
tíðarheill Reykjavíkur. En það
getur ljka komið fyrir, að tekin
verði ákvörðun sem skaðar bæ-
inn meira en stór bruni. Svo
fer, ef farið verður að selja lóð-
irnar við höfnina.
Bærinn hefir rekið sig áþreif-
anlega á í þessu efni. Hann hefir
fyr á árum fleygt burtu stórum
spildum af ágætum lóðum, stund-
um fyrir sárlítið verð. Ef gætt
hefði verið þeirrar framsýni frá
upphafi, að selja enga lóð, held-
ur leigja, og láta meta til leigu
á fimm ára fresti, þá mundi land-
leiga þessi hafa verið helsti gjald-
stofn bæjarfélagsins, og ekki þurft
að grípa til síhækkandi útsvara,
Mulið koks kr 103 pr ton.
Omulið koks kr 100 pr ton.
160 kiio (eitt skippund) 17 kr.
Koks»salÍi kr 125 pokinn.
Koltjara 6 aura pr. Mlo í tuungm,
og 10 aura pr kilo í smásölu.
Reykjavík 14. febrúar 1917.
Arshátíð ísl. stúdenta
verður haldin þriðjudagínn 20. þ. m, (sprengikvöld) f
Bárubúð og hefst kl. 7 ^íðdegis með borðhaldi.
Listi til áskriftar liggur frammi í ísafold. Aðgöngumiðar fást
á sama stað föstudag og laugardag næstkomandi.
Mesti mannfagnaður Vetrarins.
Nefndin.
sem nú eru orðin verulega þung-
bær fyrir mjög marga af borgur-
um Höfuðstaðarins. þessi frá-
leita ráðstöfun hefir meðal ann-
ars orðið þess valdandi, að bær-
inn hefir hvað eftir annað orðið
að kaupa lönd undir götur o. fl.
fyrir tugir þúsunda af lóðabrösk-
urum. Og allar þær fjárhæðir
hafa að óþörfu lagst á gjaldend-
ur bæjarins, af því að bæjarstjórn
lét löndin af hendi í einstaklings
eign, í stað þess að eiga þau
sjálfur.
Loksins var öllum almenningi
farin að blöskra svo þessi ráðs-
menska, að bæjarfulltrúarnir létu
undan þunga almenningsálitsins,
og ákváðu að selja ekki neitt af
hafnaruppfyllingunni. En það
voru bersýnilega verðmætustu
lóðir í öllúm bænum. Öll verð-
hækkunin af þessu dýra landi
átti framvegis að renna í vasa
allra bæjarbúa, og ekki einn eyrir
til lóðaspekúlantanna, nema að
svo miklu leyti, sem þeir eru
borgarar í bænum.
Ekki verður lóðapröngurunum
ámælt fyrir það, þó að þeir þætt-
ust hér missa spón úr aski sín-
um. þeir höfðu margan bita
góðan fengið hjá bænum, og þeir
skildu ekki í þeirri miskunnar-
lausu hörku, að leyfa þeim ekki
líka að græða ríflegar fjárhæðir
á því, að leika sér með hafnar-
lóðirnar. Braskararnir vita vel
hvers virði hafnarlóðirnar eru.
þá rekur minni til, að það eru
ekki ýkjamörg ár síðan að „bruna-
lóðin“ milli Aðalstrætis og Aust-
urvallar (Hotel Reykjavík og
Vöruhúsið gamla) voru seld á
14 þúsund kr. í vor sem leið
var sá blettur virtur á rúmar
100 þús. kr., og landstjórnin
taldi það aðgengilegt verð. Ber-
sýnilega er töluvert arðsamt að
eiga slíkar lóðir. Og þó er cng-
inn kominn til að segja hvenær
hámarkinu er náð. Áð minsta
kosti er það reynsla í borgum
erlendis, að lóðir hækka sífelt í
verði meðan borgin vex. Og
hvenær er Reykjavík fullvaxin?
Af miskildri velviid ti! Eim-
skipafé'agsins utðu fáeinir bæj-
arfulltrúar til, á síðasta fundi, að
mæla með því, að því félagi yrði
se!d !óÖ við höfnina. Og nú
btáðlega kemur það mál til full-
naðarumræðu. Og atkvæða-
greiðslan þar sker væntanlega úr
því til fulls hvort bœrinn á að
hafa haginn af sínum löndum og
verkum (hafnarvirkjunum m. m.),
eða einstakir menn. Ef bæjar-
stjórnin brýtur sín eigin orð og
alviðurkenda stefnu, með því að
selja eina lóð við höfnina, þá
munu öll hin hafnarlöndin fara
sötnp götu. Borgarstjóri hafði á
sfðasta fundi bent á að það væru
mörg félög, (úígerðarfélögin),
sem bænum væri meiri skylda að
efla, sjálfs sín vegna, heldur en
Eimskipafélagið. Og ýmsir af
bæjarfuiltrúunum, sem eru á móti
þessari sölu, fullyrða, að ef hún
nái fram að ganga, þá verði ekki
viðnám veitt framar í ióðarsölu-
málinu. Pá fari allar hafnarlóð-
irnar í hendur einstakra manna
og félaga. Sé heilbrigð megin-
stefna brotin og lítilsvirt, af þeim
sem haía sett hana, þá verður
hún engu máli til bjargar framar.
Vafaiaust gengur upphafsmönn-
um málsins í bæjarstjórn gott eitt
ti), velvild til Eimskipafélagsins. En
það er auöséð á Morgunblaðinu og
Vísi aö einhver dularöfl eru líkaað
starfi. Röksemdir eru þar ekki
miklar, en lesandanum finst ósjátf-
rátt eins og andi lóðaspekulant-
anna svífi þar yfir vötnunum. Þeir
vilja fá að verzla með þessar lóöir.
Og þeim er meinilla við þá föstu
reglu, sem bæjarstjórnin var búin
að gera, að Reykjavíkurbær skyldi
altaf leigja hafnarlóðirnar sjálfur.
Þessa reglu vilja þeir brjóta. Og
þeini hefir vafalaust þótt afarvænt
um að Eimskipafélagið reið á vaðið.
Velvildin til þess gat væntanlega
vilt nógu mörgum mönnum sýn
svo að þeir rifu niður sín fyrri
handaverk. Ef til vill sigra speku-
lantarnir. En sá sigur verður bæn-
um dýrkeyptur. Hann kostar milj-
ónir. Á k i.
Steypt brjóstnál, gylt hefir tapast.
Skilist á afgr.
Prentsmiðja Þ. Þ. Cleraenlz. 1Q17.