Höfuðstaðurinn - 17.02.1917, Blaðsíða 3

HÖFUÐST AÐURINN
Lausavísur og ýmsir kveðlingar. Eftir O r r a n. Fingraför. Mæða er hvað mannorðsgreyiö mitt er oröið blettótf, alt með blökkum klónum, Bakkus, undan fingrum þínum. Hver er sá? Hver er sá durtur á dýrum klæðum meö gullnar festar á fimbulmaga? Af fituþrepum er þrískift hakan. Eigrar ýstran á Austurvelii Samviskubit. Fyllirfið í fyrragær fórst mér bölvanlega. Samviskan bæði bítur og slær og blóðgar mig alla vega. Pjallkonuútgáfan. Nýútkomjð: Riddarasögur I. Bragðamágussaga fæst á afgr. Laufásveg 17, ibsh» 1 HÖFUDSTAfi UBLTO 1 gs m fs kemur út daglega, ýmist heilt g* § blað árdegis eða hálft blað árdeg- || S is og hálft síðdegis eftir því sem |j § ástæður eru með fréttir og mikils- & H verðandi nýjungar,
^máaug^svu&ar kosta 2 Vj eyrir orðið. Skilist í prentsmiðjuna, Ingólfs- stræti 2, sími 27, eða á afgr blaðsins í Þingholtsstræti 5,
Maskinolia - Lagerolia Cylinderolia Sýnishorn látin ef um er beðiðl H. I. S0 Þorl. Þorleifsson Ijósmyndari. Hverfisgötu 29. Ljósmyndatími kl. 11—3.
Kaupið *y.öSuísiaS\wt\,
ri/M TH kaupendur »Höfuðstaðarins«, sem ekki fá blaðið með “ skilum, eru beðnir aö gera viðvart á afgreiðslunni, svo hægt sé að bæta úr því. — Sími 575. Þortnóður frá Upsasiöðum á bréf á skrifstofu Höfuðstaðarins.
§ HÖFUDSTADUEiro g g hefir skrifstofu og afgreiðstu í M Þingholtsstræti 5. Opin daglega frá 8—8. Útgefandmn til viðtals 2-3 og 5-6. §■ S Ritstjórnar og afgr.-sími 575. S ; Prentsmiðjusimi 27. Pósthólf 285.
J&ezA aB \ y,o$u8sta5tvum. Höfuðstaðurinn kostar 6 0 a u r a um
'^taSsWx^at^fioUtvtv %% í y.\)et5vsaöhx mánuðinn, fyrir fasta kaupendur. — Pantið biaðið í síma 5 7 5
Til morgunverka eða dagsvinnu óskast stúlka. Laufásveg 17.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1917. *eða 2 7.
Fósturdóttirln gg
— Kæri, göfugi og hreinhjartaði Jakob,
hvfslaði greifafrúin og strauk hendinni um
enni hans.
Lffið byrjaði á ný að færast í andlits-
drætti hans. Hann tók hönd hennar og bar
hana að vörum sér með djúpri lotningu,
svo lét hann bókina, sem hann hafði hald-
ið á, aftur og stóð upp.
f sama bili heyrðu þau til Agötu, þar sem
hún kom brunandi gegnum skóginn eins
og nashyrningur.
— Leikslokin í þessum viðkvæma játn-
ingarsjónleik, hljóta að hafa verið meira en
lítið stouchants því útlit ykkar beggja er
svo »touchered«, sagði ungfrú Agata, um
leið og hún kom til þeirra. Frú Ehren-
berg kom nú einnig og leit hún fast og
rannsakandi augum á Oeorgínu sína, en
Jakob lagði frá sér bókina og gekk á brott
er hann sá greifann nálgast.
Oreifafrúin gekk á móti manni sfnum og
rétti honum báðar hendurnar og brosti til
hans yndislega, og frú Ehrenberg þóttist
aldrei hafa séð hreinni svip né göfuglegri,
en þá á greifafrúnni.
— Hvað hafið þið nú lengi verið í hjóna-
bandi, vinir mínir, spurði ungfrú Agata.
100
— Tólf ár, svaraði greifinn.
— Og enn þá eru þið jafn »ottacherud<
hvert í öðru. Pað gæti kallast kraftaverk í
Stockhólmi. — Frúrnar þar, eru ekki svo
»toleranta«. Pað er eins og eg hef altaf
sagt, þú átt sannan engii þar sem Oeorg-
ina er, Oabríel minn.
— Og drisilinn þar sem frænka mín er,
tautaði greifinn.
Ungtrú Agata var farin að heyra illa upp
á síðkastið.
Upphátt sagði greifinn: Par hefir frænka
mín á réltu að standa, og klappaði á kinn
konu sinnar um leið, — en það er meira
en hægt er að segja um allar greifafrúr.
Næsta dag fór greifinn til Valdemarsvik.
Vegurinn lá framhjá Oaldranesi og greifa-
frúin varð honum samferða þangað að heim-
sækja Matthildi. Oreifafrúin var svo glöð
í huga og þráði að segja Matthildi frá gleði-
efninu, en lengi mátti hún ekki standa við
í dag, því hún varð að vera komin heim,
áður en Agata borðaði morgunverð sinn.
— En tfminn var svo fljótur að líða. Hún
hefði því gjarnan kosið að mega rœða við
vinkonu sfna lengur, dagurinn hefði ekki
orðið oflangur, en húsmóðurskyldan kallaði.
101
Pað var sannarlegt gleðiefni fyrir Matt-
hildi, að sjá gleðirósirnar á vöngum vin-
konu sinnar, en hún átt bágt með að dylja
þœr þjáningar er orð gteifafrúarinnar höfðu
ollað henni, gleði greifafrúarinnar mundi
einhverntíma breytast í hrygð — hún fann
það á sér af forspá sinni — og vei þá —
aumingja Georgína mfn! —
XVII.
Nokkrum dögum eítir að greifinn kom
heim frá Valdemarsvik, spurði hann Jakob
bróðurson sinn, hvað að honum gengi.
— Þú ert svo fölur og framúrlegur og
þungbúinn. Það hlýtur eitthvað að gangaað
þér. Séþað ekkihinn blindi ástarguð, semsært
hefir hjarta þitt, hlýtur það að vera líkamlegur
lasleiki, sem að þér amar og sem hefir gert
þig svo þunnan og fölan á vangann.
— Já föðurbróðir, mér líður ekki rétt vel,
og ekki illa heldur. En eg er að vona að
það iíði bráðum frá aftur.
— Það vona eg líka, en til að flýta fyrir