Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 1895, Blaðsíða 36

36
mann, að hann hafi verið »fullur (fyldur) af [ísum
og jöklum*, og það bætir ekkert úr skák, þótt «jökl-
ar» sje tekið í merkíngunni »ísstönglar» — það væri
skárri hrínglandinn innan í aumíngja manninum, og
sú líka æstetík ! Þetta er verra en smekklaust;
þar á mót er það lángt frá að vera smekklaust, að
skáldið lætur jafnraunþjáða konu sem Brynhildi
gánga (eða «gánga sjer túr»!, eins og BMO kemst
svo reykjavíkurlega að orði) um eyðileg hjörn sjer
til afþreyíngar og um leið til hefndaríhugunar (hún
hefur «illt» í hug). Jeg veit ekki, hvað getur verið-
skáldlegra og fegurra á sinn hátt, en einmitt þetta,
að setja Brynhildi i samband við náttúruna og láta
geðsmuni hennar og skapferli að nokkru leyti spegla
sig í náttúrunni; en þessi náttúra var einmitt græn-
lensk (að minni hyggju)1; BMO segir, að hún gæti
líka verið skaft-fellsk eða norður-strensk — nú, hver
veit nema kvæðið sje ort í Mýrdalnum eða á Horn-
ströndum; jeg skal ekki neita. En hitt þarf ekki
að vera, að »það hafi verið siður kvenna2 á.
Grænlandi að æða [!] um jökla og fírnindi, þegar
þeim rann í skap». Hjer þarf ekki meira en að.
skáldið sjálft hafigeingið (ekki endilega ætt, enda
stendur, að Brynhildr hafi g e i n g i ð) um ísbreiður
og hjörn, og slíkt var «daglegt brauð» á Grænlandi.
Jeg er búinn að fjölyrða nóg um þetta mál, en skal
1) Jeg hef nýlega sjeð mynd af Juiianeháb á Grænlandi-
(það er á nestánga milli Eiríksfjarðar og Einarsfjarðar, helstu
fjarðanna); þar hjá er vatn og var alt ísi lagt og var inynd-
in tekin siðast í júnímán. Þetta sýnir deginum ijósara, að-
íýrir grænlenskt skáld er eðlilegra en fyrir ísl., árið í kríng,,
að tala um ísa og jökla.
2) Gleiðletrað af mjer.