Alþýðublaðið - 22.04.1965, Blaðsíða 5

Þriflegar matróuur selja klúta og minjagripi á sögusýningunni í Leipzigr.
SLÖNGULOKKUÐ Gretchen
I brúsandi fjósakonupilsi, með
tælandi spékoppa og þokkafullan
líkamsburð hellti í glðs kaup-
stefnugesta, rauðum glitrandi
vínum af óvissum uppruna. —
Goethe trónaði á fótstalli uppi
yfir og íét sér fátt um finnast
marglæti ástkonu sinnar fornr-
ar. Hún, sem áður var ástkona
og einkabrynnir hans sjálfs, var
nú fjolluð og fordjörfuð á kaup-
mangaratorgi borgarinnar, þar
sem Dimitroff reifst heiftúðlega
við Herman Göring út af þing-
hússbrunanum í Berlín meira en
heilli öld eftir að allt var og
hét. . .
J>ú olnbogar þig gegnum múg-
Inn í Heinstrasse, eða Peter-
strasse, þangað til þú kemur að
gamla ráðhúsinu. Bílaumferð er
ekki til trafala gangandi fólki og
á torginu er nægt olnbogarými.
Þú lítur á gamla Messe-amt-hús-
ið, sem brosir glaðlega fram á
plássið með nýuppbyggðri fak-
ödu sinni og þú sérð, að fólkið
stefnir einn veg: Undir gamla
ráðhúsið inn í dularfulla skugga-
sælu, þar sem hvorki fellur
snjór eða gnauðar frostkaldur
vindur. Þú fylgist með inn í for-
tíðina og allt í einu er ártalið
1820. *’
Fyrir 145 árum var öðruvísi
nm að litast í Leipzig, en í marz
mánuði síðastliðnum. Kavalérar
á hvítum brókum og bláum vest-
um, krýndir Napóleönshöttum,
sprönguðu um torgin og gerðu
spekálur við dömurnar. '
Þarna er mikil hvíld að koma,
þrátt fyrir að fólksmergðin er
þar ekki hvað minnst. Kostuleg
lúðrasveit situr á upphækkaðri
tunnu öðrum megin á frumstæðri
senu og spilar marza, uppáhalds-
tónlist allra sannra Þjóðverja. —
Maður sér líka hvernig lyfting-
urinn grasserar í kríkimum á
innfæddum, þegar þeir ráfa milli
söluskýlanna. Það er heldur ekki
laust við að maður finni sjálfur
léttan fiðring í kropp og krik-
um, þrátt fyrir alla lieimanfærða
fordóma gegn hergöngulögum.
Hinum megin við senuna er
önnur upphækkuð tunna. Þar er
kynningarstaðurinn. Stórvirðu-
legur maður með pípuhatt, svart
silkislifsi og barta niður undir
hökubrodd, hringir eins konar
kúabjöllu og kynnir næsta atriði.
Þau reka hvert annað og maður
verður að tylla sér á tær, teygja
fram álkuna og sveigja sig eftir
því hvernig fólkið gengur fyrir
sjónlínuna. Svo skilur maður
ekki nokkurn skapaðan hlut, sem
gerir raunar ekkert til, því að
þarna ræður andrúmsloft gömlu
kabarettanna og rjómatertufars-
anna, sem dóu út með kvikmynd-
um, sjónvarpi og útvarpi. Tradi-
tion leikanna byggist á því, að
áður fyrr varð að leika fyrir
allra þjóða kaupmenn og farand-
fólk burt séð frá þvi, hvort það
skildi þýzku eða ekki. Þessvegna
er látbragsleikurinn í fyrirrúmi.
‘ Við bakið á þér er inngangur-
inn £• Burgkeller. Fyrirtæki, sem
hægt er að þefa uppi í hverri
þýzkri borg, sem vill bera nafn
með rentu. Þangað ætti hins veg-
ar enginn að voga sér í kaup-
stefnutíð, nema Iiann hafi ráð
yfir tröllkonunum frægu, sem
Napóleon III. lét ryðja fyrir sig
götur Parisarborgar, áður en
hann fór að stríða.
í skýlinu, þar sem seldir eru
heitir drykkir, stendur matrónu-
legur kvenmaður og svitinn bog-
ar af henni; holdafarið er meira
en í meðallagi og skósíð pilsin
myndu sem hægast þekja meðal-
stóra broddborgarastofu uppi á
íslandi, ef þeim væri flett sund-
ur. Hjá henni fær maður grogg
og af því hlýnar manni svo vel.
Það er ekki til neins að spyrja
mig um næturlifið í. Leipzig. Þar
eru aðrir mér fróðari. Ekki þar
fyrir að mig hafi vantað viljann
að kynnast þvi. Það voru bara svo
margir, sem voru ívið viljasterk-
ari en ég og þegar slíkir ná töl-
unni 700 þúsund eða meir, verð-
ur einhver að lúffa. Þó komumst'
við í Auerbachs-keller eina nótt.
Bjórstofan var yfirfull, en við
fengum pláss við borð í gamla
kjallaranum, þar sem Faust reið
tunnunni — og viti menn: Tunn-
an er þarna ennþá, reyndar end-
urnýjuð úr gljáandi harðviði með
þrenns konar hvítvín á aðskjld-
um belgjum innan í sér. Það er
ekki lengur látið renna í glösin
um kranann. Gamla tunnan eyði-
lagðist í stríðinu, eins og sitt-
hvað annað í þessum heimi.
Þjónarnir eru á pokabuxum og
leðurvestum. Þeir lilaupa allt
kvöldið i blóðspreng, eins og
raunar allir þjónar í Leipzig og
vei þeim, sem stendur í vegi
fyrir kaupstefnuþjóni með full-
an bakka af hvítvini eða bjór-
glösum.
Þarna niðri í kjallaranum eru
allra þjóða kvikindi og allir eru
staðráðnir í að drekka sig fulla
og tekst það eftir atvikum vel.
Við kollegarnir lendum við borð
hjá svissneskum úrapröngurum,
sem syngja á þremur tungumál-
um. Við raulum hins vegar „Hani,
krummi” — án þess að nokkur
taki sérstaklega eftir því — og
það drukknar hvað eftir annað í
einhverjum alþjóðlegum drykkju
söngvum. En þó við séum fáir
og smáir, berum við okkur vel
eftir atvikum óg þetta kvöld má
heyra hjáróma rímnastemmu
skjótast innan um og saman við
„Oh, Tannerbaum” á tuttugu
málum. •
Þegar allir eru orðnir mátulega
fullir, er farið með þá niður í
koldimma dýflissu, til að ljúga að
þeim. Þarna eru kaldir múrvegg-
ir með einum dyrum og ramm-
gerðri hurð fyrir. Þjonninn seg-
ir okkur sögu dyranna: Einu
sinni var svo drykkfelldur pró-
fessor við háskólann í borginni,
að mannorði hans var hætta bú-
in, léti hann sjá sig á götu í
sínu eðlilega ástandi. Þess vegna
fékk hann gerð jarðgöng frá há-
skólanum til kjallarans. Nú var
prófessorinn óhultur fyrir augum
broddborgara og piparkerlinga og
göngin voru í stöðugri notkun
meðan hans naut við. Dyrnar
þær hinar rammgerðu liggja svo
að þessum fomu jarðgönguni.
Mér varð hugsað til þess, að ó-
líkt höfðust menn að með jarð-
göngum áður fyrr. Snorri brúkaðl
þau til baðferða og Skálholts-
klerkar til kirkjugöngu.
Það er skrítið að koma suður
til Mið-Evrópu í endaðan febrú-
ar, þegar sóleyjarnar eru farnar
að spretta sunnan undir sumum
veggjum á íslandi( og finnast
maður allt í einu vera kominn
norður á heimskaut. Það var víst
heldur ekki meiningin að hafa
veðrið til svona, einmitt á sjálfri
júbileummessunni og sennilegast
að félagi Ulbricht hafi ekki verið
í náðinni hjá almættinu þá stund
ina. Hann var líka að pissa utan
í skálkinn Nasser, bandamanni
vorum Erhard til sárrar raunar,
einmitt um það bil sem harðindin
hófust í Leipzig. Það dengdi nið-
ur þeim ókjörum af snjó fyrstu
dagana, að ég sá ekki betur en
mig og kommúnismann hlyti að
fenna í kaf hvað liði, ef ei linnti.
En kerfið átti ráð undir rifi sínu.
Allir sem vettlingi gátu valdið,
Framh. á bls. 7
Stytta af Bach við Tómasarkirkjuna í Leipzig.
Noklfrir íslenzkir blaðamenn hoimsóttu kaupstefnuna í
I.eipzig í febrúarmánuði síðastliðnum í tilefni af 800 ára af- ^
mæli messunnar. í þeirn hópi var Grétar Oddsson, og segir
hann hér frá ýmsu af léttara tagi, sem bar fyrir þá félaga á
afmælinu, sem haldið var í vetrarhörkum að þessu sinni.
(UWWWMMWÍMWWWWMWWWWWiWWWmMM
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 22. apríl 1965 5
«