Alþýðublaðið - 04.06.1965, Blaðsíða 8

itlr
..... ' • . ..

■
■
i
æ, Wm
■

Guðmundur Guðmundsson
Matthías Jochumsson
í fyrstu til skýringar á umsögn
sinni um Goethe í Heimsbók
mennta .ögu Menningarsjóðs. Mun
tilgangur Kristmanns þó hafa ver
ið eins og fyrirrennara han§ sá,
að bæta hinn íslenzka búning
kvæðisins, því Kristmanni hefur
eflaust verið kunnugt um tilraun
ir eldri skálda til þýðingarinnar-
Vart verður sagt. að Kristmann
hafi erindi sem erfiði — enda hef
ur hann sér það til málsbóta, að
vera fremur s°gnamaður en
kvæða. Þó er þýðing hans um
margt athyglisverð og fylgir hér
að síðustu.
Framhald á 15. síðu
Johann Wolfgang Goethe.
Næst kemur til skjalanna Sig
fús Blöndal. bókavörður og rithöf
nudur í Kaupmannahöfn, og
hyggst betrumbæia verk þeirra
þremenninganna og nærri ligg
ur raunar að það takizt. Enn vajji
ar þó töluvert á, að viðunanlegt
sé — þó að Sigfús væri viðurkennd
ur smekkmaður og völundur á
íslenzka tungu. Sigfús þýðir svo:
„Yfir öllum tindum
er værð,
la.ufkvik í lindum
þú færð
víst varla séð,
Sigfús Blöndal
Matthías er oft nefndur í sam-
bandi við þýðingar sínar úr Norð
urlandamálum og enginn minnist
svo á Hrafninn eftir Poe að
manni komi ekki Einar í hug.
í
• Af fleiri íslenzkum skáldum,
isem getið hafa sér orðstir sem
(ljóðaþýðendur, má nefna þá Guð
jmund Guðmundsson, Jón Helga-
íson og Guðmund Frímann — og
af yngri kynslóðinni Jón Óskar
og Jóhann Hjálmarsson, svo að
dæmi séu tekin. Öll hafa þessi
[skáld glímt við erlend kvæði sér
Kristmann Guðmundsson
Fimm góSskáld glsma við erfiða próf-
raun. Kynnið ykkur árangurinn hér á
opnunni.
„Uber allen Gipfeln:
ist Ruh.
In allen Wipfeln
spúrest du
kaum einen Haueh.
Dje Vögelein schweigen im
Warte nur, balde Walde-
ruhest du auch“.
Söngfuglar sofa í náðum.
Bið þú við bráðum,
blundar þú eins“.
Þegar báðir þessir höfuðsni-lling
ar hafa reynt — og sama sem
gefizt upp — kemur skólaskáldið
Guðmundur Guðmundsson fram á
sjónarsviðið og reynir sig — einn
ig með óviðunandi árangri. Þó
hefur þýðing hans þótt falla bezt
að lagi Kuhlaus og þannig lifað
lengst allra þýðinganna — á vör
um alþýðu. Guðmundur yrkir:
„Yfir öilum fjöllum
er ró.
í greinum öllum
eilíf aJgleymis ró.
Nú sofa svanir j náðum.
Sjáðu til
bráðum
fær þú fró“.
en söngfuglar sofa í náðum.
Biddu við — bráðum
blundar þú með.“
Síðastur gengur undir prófið
Kris‘mann Guðmundsson — og
má ef til vill telja það ómark
því að Kristmann þýddi ljóðið
’ MÓRG íslenzk > skáld hafa
iglímt við að snara verkum er-
ijendra kollega sinna á móðurmál
iáitt — og á þann hátt auðgað ís-
jenzkar bókmenntir góðum verk-
'(im, sem skipa má ;■ röð hins
jbezta, sem skrifað hefur vm-ið hér
« Iandi. Allir kannast við ljóða
ipýðendur eins og Magnús Ásgeirs
áon og Helga Hálfdánarson, svo
áð ekki sé minnzt á hina gömhi
^káldjöfra, Matthías Jochumsson
;pg Einar Benediktsson, sem báðir
yoru vel liðtækir á þessu sviði:
til aukins þroska og bókmennt-
um þjóðra sinnar til tekna, — og
vonandi verður svo enn um langt
skeið, að skáld þykist ekki upp
úr því vaxin að spreyta sig við
ljóðaþýðingar.
Kvæði þetta nefnist á frummál
inu Wandrers Nachtlied og er
eftir þýzka stórskáldið Goethe,
sem þekktastur mun hér á landi
fyrir ljóðieik sinn Faust. Svo
ikemmtilega vill til, að eiíiir
’ fimm höfuðsnillingar íslenzkrar
tungu hafa allir glímt við að
klæða Wandrers Nachtlied íslenzk
um búningi, — en engum þó tek
izt það til hlítar. Samt er gam
an að titraunum þeirra, og ætlum
við nú — í prófönnum vorsins
að gefa lesendum tækifæri til
að bera saman úrlausnir þýðend
anna, og gefa þeim sínar einkunn
ir fyrir. —Biðjum við velvirðing
ar á tiltækinu.
Matthías Jochumsson og Hann
es Hafstein munu fyrstir íslenzkra
skálda hafa gert tilraunir til að
þýða Næturljóð Goethes. Báðum
hefur þó brugðizt bogalistin og
Ma thíasi- þó öllu meir. Þó að
hann væri að öllu eðlilegu stór
brotið skáld og mikilhæfur þýð
andi, skýtur hann hér eftirminni
lega frana hjá marki. Auk þess
«em Ijóðia hefur í meðförum
Matthíasdr misst allan yndisþokka
f.umgerðar sinnar er það bæði
9‘irt og , stórkarlalegt. Matthías
þýðir svo:
Hannes Hafstein
íslenzkir ljóðaþýðendur hafa
öðru fremur leitað á þýzk mið sér
til auðsældar og oftast komið það-
an happadrjúgir vel. Og það er í
sjálfu sér engin furða, þv: að
Þjóðverjar hafa löngum haft
prýðilegum Ijóðskáldum á að.
skipa. Eitt hiiina smágerðu snilld
arverka þeirra hljóðar í frumgerð
sinni á þessa leið:
„Hnúka' og haga bleika
hylur þrúðug nótt;
uppi í greinum eika
una fuglar rótt-
Hlusta vindar hljóðir,
hvílist foldarbrú:
bráðum þreyttur bróðir,
blundar iíka þú“.
í búningi Hannesar er kvæðið
þannig:
„Jökla yfir enni
er nú rö.
Hvergi ég kenni
í kyrrum skóg
náttblævar neins.
g 4. júní 1965. - ALÞÝÐUBLAÐIB