Vísir - 11.12.1961, Blaðsíða 10

10
V 1 S I R
Þr;5judagur 12. desember m
Síldarsfúlkur
Fyrir nokkru afhenti
sendiherra íslands í Svíþjóð
gjöf frá Reykjavíkurbæ til
Stokkhólmsborgar líkneskið
„Síldarstúlkur“ eftir Gunn-
fríði Jónsdótlúr myndhöggv*
ara, steypt í bronz. Myndinni
hefir verið komið fyrir í
ráðhúsi borgarinnar.
I tilefni þessa heimsótti
Gunnfríður Jónsdóttir: Síldarstúlkur.

blaðamaður Vísis listkon-
una og spurði hana eins og
annars af listaferli hennar.
— Síldarstúlkurnar hafa
áður verið á sýningu ytra,
var það ekki einmitt á Norð-
urlandasýningu í Stokk-
hólmi?
— Jú, mér þykir sérstak-
lega vænt um það og mikill
heiður að því, að mynd eftir
mig hafi verið valinn sama-
staður í Stokkhólmsráðhúsi,
sem eg kalla nú alltaf
„Staðshúsið“ Það eitt út af
fyrir sig að „eiga“ mynd í
þessari byggingu, sem í mín-
um augum og fleiri er sómi
ráðhúsa á Norðurlöndum.
Hvaða ráðhús annað getur
státað af öðrum-eins hátíðar-
sal og Staðshúsið með gyllta
salinn, alsettan mósaík. En
auk þess á eg sérstakar minn-
ingar tengdar við þetta hús.
Eg átti heima í Stokkhólmi
árin, sem verið var að byggja
það, 1922—26, rétt þar hjá,
sem því var valinn staður.
Eg sá það risa af grunni.
Varðandi Síldarstúlkurnar
eru þær orðnar alkunnar
ytra, því að þær hafa verið
á þrem Norðurlandasýning-
um í Danmörk'CT'O'g Sviþýóð'.
— Fengust þér við högg-
myndalist, þegar þér voruð
þar á þeim árum?
— Nei, eg byrjaði fyrst á
því eftir að eg kom heim til
íslands árið 1931. —
Satt að segja gerði eg
mína fyrstu mynd ekki fyrr
en eg var orðin 41 árs. Fyrstu
árin mín ytra vann eg sem
saumakona. En eg notaði
hvert tækifæri, hvar sem eg
kom ytra til að ganga á söfn-
in og las flest það um listir,
sem eg komst höndum yfir.
Fyrst var eg í Kaupmanna-
höfn, en lengst í Stokkhólmi
og París. Svo lagði eg enn
Gunnfríður Jónsdóttir: Guðmundur góði.
í Staðshúsi.
Gunnfríður Jónsdóttir: Á heimleið.

land undir fót, ef svo má
orða það. Fór til Þýzkalands,
Frakklands og Ítalíu. Meira
að segja komst eg alla leið
til Grikklands og skrifaði
nafn mitt í gestabókina í
Delfi. — En eg var sem
sagt komin um fertugt, þeg-
ar fyrsta höggmyndin mín
varð til. Það var lítill dreng-
ur sem sat fyrir hjá mér, og
árangurinn vaið myndin
„Dreymandi drengur*. Hann
er þunglyndislegur. blessað-
ur, og á það sína sögu hjá
mér. Eg var orðin fimm-
tug, þegar eg sneri mér fyr-
ir alvöru að listinni. Þær
myndir, sem urðu til á þess-
um árum, svo sem Drengur-
inn, Móðúrmyndin, Síldar-
stúlkurnar, hafa veríð á
ýmsum sýningum ytra. Norð-
urlandasýningum i Höfn,
Stokkhólmi og Helsingfors.
1 Og eg get ekki verið nema
ánægð • með þá dóma, sem
þær hafa fengið þar. Flestar
myndir mínar eru enn aðeins
unnar í gibs: Og auðvitað
langar alla myndhöggvara til
að myndir þeirra komist í
varanlegra efni. Mér þykir t.
d. vænt um, að ákveðið var
að setja myndina ,,Landsýn“
upp hjá Strandarkirkju. Hún
er fyrsta og eina myndin er
til er*í granít á íslandi. Það á
eg að þakka þeim öridvegis-
manni Guðmundi í Nesi í
Selvogi, að þetta varð að
veruleika.
Enn önnur mynd af Sig-
urjóni Péturssyni á Álafossi
hefir verið steypt í brons og
stendur í brekkunni fyrir of-
an sundlaugina á Álafossi.
— En mynd yðar af prest-
inum hempuklædda í vinnu-
stofu yðar, hver voru til-
drög hennar?
— Það var nú Sigurður
arkitekt Guðmundsson, sem
hvatti mig tú að ráðast í það.
Eg fór norður að Hólum
árið 1940, gerði þar fyrstu
skyssuna. Myndina vann eg
svo fimm árum síðar. En
hvenær hann kemst í varan
legt efni, hefi eg ekki hu.e-
mynd um. Víst hefi eg áhuga
á því, mér þykir orðið vænt
um klerkinn, og eg hefi lík-
lega alltaf verið dálítið ka-
þólsk í méi'.