Vísir - 11.10.1962, Blaðsíða 15

VÍSIR . Fimmtudagur 11. október 1962.
Priedrich Pisrrenmestt
GRUNURINN
©o
um viðbjóði þekkti Bárlach and-
lit aðstoðarlæknisins, sem hann
hafði hitt í skurðstofunni, ásamt
hana, dauðþreyttur og titrandi
Emmenberger. Han 1 starði á
af viðbjóði. Án þess að kæra sig
um gamla manninn, lyfti hún
upp pilsinu, og stakk sprautu á
kaf í lærið á sér. Síðan reis hún
upp, og tók upp lítinn spegil og
farðaði á sér andlitið. Stirðnað-
ur af skeífingu fylgdist gamli
maðurinn með því sem fram fór.
Konan virtist ekki vita af nær-
veru hans. Andlitsdrættirnir
urðu aftur eðlilegir og húðin
aftur skær og fersk, eins og
hún hafði verið, er hann sá hana
fyrst. Nú stóð hún þarna í her-
berginu konan, sem hann hafði,
við komu sína dáðst að fyrir
fegurð.
„Ég skil“, sagði gamli maður
inn, og vaknaði af undrun sinni,
enda þótt hann væri dauðupp-
gefinn og ruglaður: ,,Morfín“.
„Einmitt", sagði hún. „Það
notar maður í þessum heimi,
Bárlach lögreglufulltrúi".
Gamli maðurinn starði út í
morgunskímuna. Loftið var
þungbúið, og það rigndi ofan í
snjóinn, sem hlaut að þekja jörð
ina frá því kvöldið áður. Síðan
sagði hann hljóðlega:
„Svo að þér vitið hver ég er?“
„Við vitum hver þér eruð“,
sagði aðstoðarlæknirinn fast-
mæltur og hallaði sér upp að
dyrunum, með hendurnar á kafi
í vösunum á kyrtlinum.
„Hvernig hafið þið komizt að
því“, sagði hann og var eigin-
lega ekki forvitinn.
Hún fleygði til hans dagblaði.
Á fyrstu síðu var mynd af
honum og undir henni stóð:
„Lögreglufulltrúi ríkislögregl-
unnar í Bern, Hans Bárlach,
dregur sig í hlé“.
„Auðvitað“, tautaði lögreglu-
fulltrúinn.
Svo leit hann forviða á dag-
setningu blaðsins.
Nú missti hann í fyrsta skipti
stjórn á sér.
„Dagsetningin", hrópaði hann
æstur. „Dagsetning blaðsins,
læknir“.
„Nú“, spurði hún, án þess að
skipta svip.
„Það er 5. janúar,“ kjökraði
gamli maðurinn örvinglaður,
sem nú skildi, hvers vegna hann
hafði ekki heyrt neinn nýárs-
fagnað kvöldið áður.
Aðstoðarlæknirinn spurði
hvort hann hefði búizt við ann-
arri dagsetningu, og hún lyfti
brúnum lítið eitt, eins og
hún væri undrandi, eða jafnvel
j forvitin.
Hann öskraði: „Hvað hafið
þið gert við mig?“ og reyndi að
rísa upp, en féll síðan máttfar-
inn aftur á bak.
Hann reyndi enn nokkrum
sinnum að íyfta handleggjunum
a
upp, en síðan lá hann aftur
hreyfingarlaus.
Konan tók upp sígarettuveski,
og kveikti sér í sígarettu.
Hún virtist ekkert láta þetta
á sig fá.
„Ég vil ekki íláta reykja í
herberginu mínu“, sagði Bárlach
hljóðlega, en ákveðið.
„Glugginn er girtur“, svaraði
aðstoðarlæknirinn. „hér eruð
það ekki þér, sem gefið skipan-
ir“.
Síðan snéri hún sér að gamla
manninum, og stóð við rúm
hans, með hendurnar enn í vös-
um.
„Insulin", sagði hún og leit
niður á hann. „Læknirinn hefur
látið yður í Insulin-kúr. Það er
hans sérgrein“. Hún hló: „Þér
ætlið að láta handtaka hann, er
það ekki?“
„Emmenberger hefur drepið
þýzkan. lækni, að nafni Nehle
og skorið án deyfingar“, sagði
Bárlach kuldalega. Honum
fannst hann verða að sigra að-
stoðarlækninn.
Hann var ákveðinn í að hætta
öllu.
„Hann hefur gert miklu meira
en það, læknirinn okkar“, svar-
aði konan.
„Þér vitið það?“
„Svo sannarlega".
„Þér viðurkennið, að Emmen-
berger hafi verið fangalæknir í
Stutthof, undir nafninu Nehle?“
spurði hann forviða.
Það er alveg eftir þér að kaupa sæti á þannig stöðum að við
verðum síðust þegar við förum út.
„Auðvitað“.
„Viðurkennið þér einnig morð
ið á Nehle?"
„Hvers vegna ekki?“
Gamli maðurinn, sá nú grun
sinn orðinn að veruleika. Þenn-
an óheillavænlega og óljósa
grun, sem valdið hafði Hunger-
tobel svo miklum áhyggjum, og
sem aðeins var byggður á einni,
ógreinilegri ljósmynd. Hann
starði út um gluggann, uppgef-
inn á sál og líkama. Silfraðir
regndropar runnu eftir endi-
löngu grindverkinu. Þetta andar
tak fullvissunnar hafði hann
þráð, eins og hann þráði hvíld.
„Fyrst þér vitið allt, eruð þér
meðsek", sagði hann.
Rödd hans var þreytt og sorg-
bitin.
Aðstoðarlæknirinn leit niður
á hann, svo furðulegu augna-
ráði, að þögn hennar olli honum
1
A
ns
JUAÚ TOeHES CUT TAKZAN'S
KOPE AN7 SENT Hl/A
eLUNSINS THKOUSH,
SPACB!
THE SPANIAfcF
tVATCHEr INTENTLY
AS HIS ENEMY
SPIRALEP' POWNWAeP-'
SUT INSTEAP OP 5EINS P'ASHEP’ ASAINST JASSEÞ KOCk,
THE APE-MAN LUCKILy LAN7E7 IN A P'EEP SNOW SANIc!
Juan Torres hjó á reipi Tarzan,
sem þeyttist niður á við.
Spánverjinn fylgdist vel með
hvernig óvinur hans hringsnérist
í loftinu á leiðinni niður.
En I stað þess að lenda á beittri
klettanibbu, lenti apamaðurinn
heilu og höldnu í snjóskafli.
Barnasagan
KALLI
jg græm
páfa-
gaukur-
inn
í engum hinna fjögurra flokka
leitarmanna var nú lengur hugsað
um gull eða auðæfi. Daprir en
ákveðnir á svip þrömmuðu þeir
í átt til rjóðurs, var á miðri
eyjunni. En þar var þegar fyrir
stór hópur páfagauka. Að sjálf-
sögðu hafði engum mannanna
komið til hugar að líta upp í
trén, sem voru þakin sams konar
málhnetum og stýrimaðurinn
hafði notað til að fá Jakob til að
tala. Það var Jakob sjálfur sem
tilkynnti hárri röddu að nú kæmi
fyrsti hópurinn.
áhyggjum. Hún dró hægri erm-
ina upp. Á framhandleggnum
voru brennimerktir tölustafir í
holdið, eins og gert er við kvik-
fénað. „Á ég kannske líka að
sýna yður bakið á mér?“ spurði
hún.
„Voruð þér í fangabúðunum?“
hrópaði hann angistarfullur og
starði á hana og reyndi með
erfiðismunum að rísa upp.
„Edith Marlok, fangi nr. 4466
í eyðingarbúðunum Stutthof v.
Danzig“.
Rödd hennar var dauð og
köld.
Gamli maðurinn hpeig aftur
á bak. Hann fann sárt til sjúk-
Ieika síns og vanmáttar.
„Ég var kommúnisti", sagði
hún og dró ermina aftur niður.
„Og hvernig gátuð þér lifað
af stríðið?"
„Það er mjög einfalt", svaraði
hún og horfði svo kæruleysis-
lega í augu við hann, að það var
því líkast sem hún hefði engar
mannlegar tilfinningar.
„Ég gerðist ástkona Emmen-
bergers“.
„Það er ómögulegt“, hrópaði
lögreglufulltrúinn.
Hún leit undrandi á hann.
Loks sagði hún: „Möguleik-
ana til að verða ástkona SS-
læknis höfðu aðeins fáar okkar
kvenfanganna í Stutthof. Sér-
hver leið til sjálfsbjargar var
góð. Þér reynið líka allt núna,
til þess að komast burt frá Sonn
enstein, ekki satt?“
Skjálfandi af hitasótt, reyndi
hann enn einu sinni að rísa upp.
„Eruð þér enn ástkona hans?"
„Auðvitað. Hvers vegna
ekki?“
r
Odýrar
barnaúlpur
Verzlunin
■iíÁiit

laqkaupl