Vísir - 22.10.1962, Blaðsíða 15

V í SIR . Mánudagur 22. október 1962.
/5
©©
Læknirinn þagnaði. Hann reis
hægt upp og settist á sk\irð-
borðið.
Yfir honum vantaði klukkuna
þrjár mínútur í tólf, tvær mín-
útur í tólf. Og loks var hun tólí.
„Sjö stundir,“ heyrðist íivísl-
að í rúmi gamla mannsins
„Segið þér mér nú frá yðar
trú,“ sagði Emmenberger Rödd
hans var nú aftur róleg og til
breytingarlaus, en ekki ástriðu-
full og hörð eins og áður
Bárlach svaraði ekki.
„Þér þegið," sagði læk,nirinn
dapurlega. „Enn þegið þér“.
Sjúklingurinn svaraði engu.
„Þér þegið, og þér þegið,“
sagði iæknirinn og studdi báð-
um höndum á skurðaborðið. „Ég
legg skilyrðislaust allt undir.
Ég var voldugur, vegna þess að
ég hræðist aldre:, vegna þess að
mér var alveg sama hvort upp
um mig kæmist eður ei. Og enn
er ég reiðubúinn að hætta öllu
á einn vinning. Ég ve '5 að við-
urkenna mig sigraðan, ef þér
eigið jafn ákafa og skilyrðis-
laúsa trú og ég.“
Gamlt ifiaðurinn pag'1..
„Segið eitthvað," hélt Emm-
enberger áfram eftir nokkra
þögn og horfði spenntur og á-
kafur á sjúklinginn. „Svarið þó
einhverju. Þér eruð kristinn. Þér
hafið verið skírður. Segið þér,
að þér trúið af sannfæringu, af
krafti, sem ber langt af trú
smánarlegs fjöldamorðingja,
eins og sólin ber af skini vetr-
ar tunglsins, eða segið aðeins:
af krafti. sem er jafn trúarkrafti
hans.
Klukkan tifaði.
„Ef til vill er þessi trúarjátn
ing of erfið,“ sagði Emmenberg
er, þegar Bárlach þagði enn, og
gekk að rúmi hans. „Ef til vili
eigið þér aðra auðveldari og al-
gengari trú. Segið: Ég trúi á
réttlæti og mannkærleika sem
þjóna skal réttlætinu Þess
vegna og aðeins þess vegr.a hef
ég, gamall og sjúkur, kastað
mér út í það ævintýri að fara
til Sonnenstein, án þess að
hugsa út i það vald, sam einn
maður getur haft yfir öðrum.
Segið þér að minnsta kosti þetta
Þetta er auðveld og sæmandi
trúarjátning, sem hæg* er að
ætlast til af nútímamanmnum.
Segið þetta og þér eruð frjáls.
Ég skal láta mér næ ;ja trúar-
játningu yðar, og þegar þér seg-
ið það, mun ég hugsa, að yðar
trú sé jafn sterk minrii.“
Gamli maðurinn þagð'
„Þér trúið mér ef til viirekiri,
þegar ég segi, að þér munuð
verða frjáls?" spurði Emmen-
berger.
Ekkert svar.
„Segið þér það upp á von og
óvon,“ sagði læknirinn og skor-
aði á lögreglufulltrúann. „Játið
trú yðar, jafnvel þótt þér trúið
ekki orðum mínum. Ef til vill er
það seinasta tækifærið til að
bjarga sjálfum yður, og jafnvel
Hungertobel. Enn er tími til að
gera honum viðvart. Þér hafið
fundið mig og ég hef fundið
yður. Einhvern tíma hlýtur mín-
um leik að ljúka. Einhvers stað-
ar hlýtur útreikningur minn að
reynast rangur. Hvers vegna
skyldi ég ekki tapa. Ég get drep-
ið yður og ég get látið yður
lausan, en þá yrði ég sjálfur
drepinn. Ég hef náð því marki,
að geta umgengizt sjálfan mig
sem manneskju mér óviðkom-
andi. Ég vernda sjálfan mig,
eða ég tortími sjálfum mér.“
Hann þagnaði og virti lög-
reglufulltrúann fyrir sér. „Það
skiptir ekki máli,“ „agði hann,
„hvað ég tek mér fyrir hendur.
Vald mitt getur ekki orðið meira
en það þegar er. Ég hef náð
hinu æðsta marki, sem maður-
inn getur öðlazt, hinu eina, sem
skiptir máli í þessum einskis-
verða heimi, í þessum leyndar-
dómi hins dauða efnis, sem stöð
ugt getur af sér nýtt líf og
dauða. Samt bind ég lausn yð-
ar aðeins einu barnalegu skil-
yrði, því, að þér sýnið mér að
þér eigið jafnsterka trú minni.
— Trúin á hið góða hlýtur að
minnsta kosti að vera jafn-
sterk trúnni á hið illa. Segið mér
frá trú yðar. Ekkert mun gleðja
mig meira en förin til helvítis."
Ekkert heyrðist nema tifið í
klukkunni.
„Segið það vegna sjálfrar trú-
arinnar á guðs son,“ hélt hann
áfram, „vegna trúarinnar á rétt-
lætið.“
Aftur þögn.
„Játið trú yðar,“ hrópaði lækn
irinn. „Segið mér frá trú yðar.“
Gamli maðurinn lá grafkyrr
með hendurnar krepptar á á-
breiðunni.
„Játið trú yðar,“ öskraði lækn
irinn. Rödd hans hljómaði eins
og hvellur lúðrablástur í óend-
anlegu rúmi.
Gamli maðurinn þagði.
Þá varð andlit Emmenbergers
kalt og sviplaust. Aðeins örið
á hægri augabrúninni var enn
rauðleitt. Það var eins og hann
skylfi af viðbjóði, þegar hann
sneri sér frá sjúklingnum, þreytt
ur og kærulaus, og hélt út um
dyrnar, sem lokuðust hljóðlega
á eftir honum. Blikandi blámi
herbergisins umkringdi sjúkling
inn. Ekkert heyrðist nema tifið
í klukkunni, — eða voru það
hjartaslög gamla mannsins.
BARNAVÍSA.
Og þarna lá Bárlach og beið
dauða síns. Tíminn leið. Vísarn-
ir færðust áfram jafnt og þétt,
skriðu saman, greindust hvor
frá öðrum, skriðu saman á ný
og greindust enn í sundur. —
Klukkan varð hálf eitt, eitt,
fimm mínútur yfir eitt, hálf tvö,
tvö, hálf þrjú. Allt var dauða-
kyrrt í herberginu, sem sveipað
var skuggalausu, bláa ljósinu.
Skáparnir voru yfirfullir af
furðulegustu tækjum, en í gleri
þeirra spegluðust ógreinilega
andlit og hendur Bárlachs. Allt
var óbreytt, hvíta skurðaborð-
ið, mynd Dúrers af hinum svip-
mikla, stirðnaða hesti, málm-
1
A
R
Z
A
Mánuðir liðu, og ekid frétt' En einu sinni þegar hann fór friðsælt varð hann vitni að mikl- hafði verið rænt og allir íbúar
Tarzan af brunanum Cirkusn- um nágrennið, sem v.rtíst svo um hörmungum. Þorp innfæddra þess drepnir.
um.
Barnasagan
KALLB
»9 super-
filmu-
fiskurinn
Á sjómannakránni Flaututunn
unni beið Kalli óþolinmóðui
„Nú er kiukkan orðin korter yfir
fjögur, tautaði hann, hann er
þegar orðinn korteri of seinn ‘
,,Eru þér að bíða eftir einhverj
um viðskiptavini okkar?“ spurði
,'eitingamaðurinn. „Já“, svar
aði Kalli, en hann átti að koma
hingað fyrir einu korteri. Hann
er auðvitað einhver bölvaður
landkrabbi". Um leið heyrðist
vélasuð fyrir utan, og kráareig-
andinn starði undrandi út um
gluggann Guð minn góður, þetta
verður góður viðskiptavinur,
hrópaði hann. Sjáið bílinn. Kalli
þaut út að glugganum og
gleymdi alvc hve reiður hann
var. Úti fyrir kránni rtóð stærsti
og fi'nasti bíll, sem hann hafði
nokkurn tíman séð.
skjöldurinn fyrir glugganum,
auður stóllinn, sem sneri bak-
inu að gamla manninum. Ekk-
ert merki um líf nema tifið í
klukkunni, sem varð þrjú, sem
varð fjögur. Ekkert heyrðist,
hvorki hósti né stuna, ekkert
fótatak, ekkert hljóð barst til
eyrna gamla mannsins, sem lá
hreyfingarlaus í rúmi sínu og
dró varla andann. Fyrir honum
var enginn umhéimur til lengur,
engin jörð, engin sól og engin
borg. Ekkert var honum raun-
veruleiki, nema kringlótta skíf-
an með vísunum, sem stöðugt
héldu áfram, breyttu afstöðu
sinni hvor til annars, skriðu
saman og urðu eitt, en greind-
ust síðan sundur á ný. Klukkan
varð hálf fimm, fimm, eina mín-
útu yfir fimm, tvær mínútur yf-
ir fimm, sex mínútur yfir fimm.
Með erfiðismunum hafði Bár-
lach risið upp í rúmi sínu. Hann
hringdi bjöllunni einu sinni,
tvisvar, mörgum sinnum. Hann
beið. Ef til vill gæti hann talað
við systur T" i. Ef til vill gat
tilviljunin enn bjargað honum.
Hálf sex. Hann sneri sér á aðra
hliðina. En þá datt hann á gólf-
ið. Lengi lá hann kyrr á rauðu
teppinu við rúmið, og einhvers
staðar yfir honum yfir glerskáp-
unum tifaði klukkan jafnt og
þétt. Vísarnir snigluðust sleitu-
laust áfram, og klukkuna vant-
aði þrettán mínútur í sex, tólf
mínútur í sex, ellefu mínútur í
sex. Þá skreið hann hægt til
dyranna, með því að draga sig
áfram með höndunum. Svo
reyndi hann að rísa upp og grípa
í handfangið, en datt aftur á
bak, lá kyrr nokkra stund, en
reyndi síðan á ný, og f þriðja
skipti, í fjórða skipti, en árang-
urslaust. Hann klóraði í hurð-
ina, vegna þess, að hann hafði
ekki afl til að berja. Eins og
rotta, hugsaði hann. Svo lá
hann hreyfingarlaus. Loks dróst
hann aftur inn í herbergið, lyfti
höfðinu og leit á klukkuna. Tíu
mínútur yfir sex. „Enn fimmtíu
mínútur,“ sagði hann hátt og
skýrt og rauf kyrrðina, svo hann
skelfdist. „Fimmtíu mínútur."
Hann langaði aftur upp í rúmið,
en fann, að hann hafði engan
kraft til þess. Þess vegna lá
hann þarna við skurðarborðið
og beið. Herbergið hringsnerist
um hann, skáparnir, hnífarnir,
rúmið, stóllinn, klukkan og aft-
ur klukkan. Hún var eins og út-
brunnin sól á bláleitri, rotnandi
hvelfingu, eins og tifandi skurð-
goð, eins og andlit án vara,
augna og nasa, en með tvær
hrukkur, sem nálguðust hægt
og silalega, uxu saman í eina
heild — klukkuna vantaði tutt-
ugu mínútur í sjö. Vísarnir virt-
ust ekki ætla að greinast að,
— og samt gerðu þeir það. —
Ódýr
barnanærföt
Verzlunin