Vísir - 22.04.1968, Blaðsíða 12
T2
V1 f IR . Mánudagur 22. april 1968.
CADJ! WHERE
IS WV MATE?
THE eOLPEN-HAIRED ONE
WAITS FORVOU.OUTLANPER.
ON THEALTA/? OE THE
I FLAMWG GOl7/ V
TOO MANV!
CAN’T BREAK
r FREE! -
HÆTTVLEG
SENDI
„Það var vel af sér vikið“, hvísl-
aði Corey og hirti nú ekki um að
leyna aðdáun sinni. „Þú værir hlut-
gengur í liði Yrðlinganna, svei mér
þá ....“
„Jú“, svaraði Grenier og þótti
lofið gott. „Manni er alltaf að fara
fram.“
„Þú ert allt of hæverskur", varö
Corey liðþjálfa að orði, og virti
fyrir sér meðvitundarlausan varö-
manninn, þar sem hann lá I sand-
inum. „En ekki dugar þetta. Við
verðum að hafa hraðan á. Félagar
þessa náunga fara trúlega aö svip-
ast um eftir honum ,þegar hann
kemur ekki að hliðinu. Og þá ...“
Það var óþarfi aö ljúka setn-
ingunni.
Gorey tókst nú að losa sig úr
sjálfheldunni með aðstoð Greniers.
Síðan skreið hann inn fyrir girð-
inguna. Grenier fyigdi honum eftir
og allt gekk að óskum. Þeim tókst
að skriða drjúgan spöl í skjóli
lágra kletta, nær sjálfri herstöðinrli.
Það voru ekki nema um hundrað
metrar að steinsteyptu byggingunni
með stefnuloftnetinu, en spölkorn
frá henni gat að líta háan hiaða af
olíutunnum og annan hlaða af kaf-
bátatundurskeytum. Á milli bygg-
ingarinnar og hlaöans var ramm-
gerð girðing umhverfis sjálfa bygg-
inguna, og var þráöunum komiö
fyrir á postulínskúlum, sem skrúf-
aðar voru á króka í staurana. Girð-
ingin var að minnsta kosti tveir
metrar á hæð. Spjald með japönsku
letri var fest á einn staurinn. Þaö
þurfti ekki að ráöa þær rúnir til
að vita hvað þar stóð.
„Háspenna,“ hvíslaði Corey.
Aöeins eitt hlið var á girðingunni'
og vissi aö sjónum. Þar stóöu þrír
japanskir hermenn vörð, vopnaðir
hriðskotarifflum.
„Við veröum að fara inn um
hiiðið,“ hvíslaði Corey. „Það er
eina færa leiðin ...“
„Fær yg ekki fær ...“ svaraði
Grenier. „Við veröum að drepa
varðmennina fyrst. Alla þrjá ...“
Corey svipaðist enn um. „Við
skulum reyna að skríða eilítið nær,“
sagði hann.
Corey gægðist fram fyrir stein-
inn, tók síöan undir sig stökk, yfir
opna svæðið og var á bak við olíu-
tunnurnar. Grenier fór eins aö. Það-
an var þeim auðvelt að fylgjast
með háttum varðmannanna við hlið
ið. Þeir virtust áhyggjulausir;
ræddu saman og hlógu og höföu
áreiðanlega ekki neinn grun um,
að það váeri undir árvekni þeirra
komið hvernig tækist til um mestu
hemaöaraðgerðir í styrjöldinni á
Kyrrahafi.
„Við eigum ekki um annað að
velja en að fella þá og komast
þannig inn um hliðiö," hvíslaði
Grenier.
„Það væri þýðingarlaust,“ svar-
aði Corey. „Það eru menn fyrir
innan hliðið, og fyrsti skothvellur-
inn mundi óöara kalla þá á vett-
vang. Og jafnvel þótt svo ólíklega
tækist til, að við kæmumst inn
fyrir, þá mundum við þá þar varm-
ar viðtökur. Nei... eina ráðið er
að okkur takist með einhverju móti
að lokka verðina frá hliðinu".
Það varö nokkur þögn. Grenier
varð ósjálfrátt litið á tundurskeyta-
hlaðann, og um leið var sem eld-
ingu lysti niður 1 hugskot hans.
Hann tók viðbragð, greip um hand-
legg Coreys og hvíslaöi: „Séröu
tundurskeytin þama?“
„Hvað um þau?“ spuröi Corey
þurrlega. „Þú ætlast þó ekki til
að við förum að grípa til þeirra?"
„Jú, reyndar, skal ég segja þér.
Ef manni tækist að ræsa hreyfilinn
í einu þeirra, þá yrði hávaði, maður.
Ég vissi til að þaö gerðist einu
sinni á flugveili, og það ætlaði allt
vitlaust að verða. Ég þori að hengja
mig upp á, að þeim japönsku mundi
bregöa í brún. Sé hreyfiilinn þánnig
í gangi dálitla stund, ofhitnar hann
og allt springur í loft upp og þaö
vita þeir að sjálfsögðu.“
Corey hugleiddi uppástunguna
andartak. „Ég held þetta sé snjall-
ræði,“ sagði hann. „Reiknarðu með
að þér takist þetta kannski?"
„Ég er viss um það.“
„Allt í lagi. Á meðan reyni ég
að skríða meðfram tunrtunum eins
nálægt hliðinu og ég kemst. Við
megum gera ráð fyrir aö einn af
varðmönnunum víki ekki frá. Ég
ætti að vera einfær um að ráða
niðurlögum hans,“ mælti Corey.
Grenier ljómaði af kæti og áhuga.
„Ég var að kvíða þvl, að þú féil-
ist ekki á þetta, iiðþjálfi," sagði
hann.
Corey sló vingjarnlega á öxl hon-
um. „Gangi þér vel, félagi,“ sagði
hann.
Greni'er hvarf út í myrkrið. Hann
valdi sér það tundurskeytið, sem
fjærst var hliðinu og varðmömnun-
um, og efst lá £ hlaðanum. Beitti
oddinum á hníf sínum og tókst að
losa um eina af lokunum. Síðan
stakk hann hnífsblaöinu á kaf í
rennilegan búk skeytisins, og leitaði
fyrir sér. Vissi aö þaö var nánast
undir heppni komið hvort hann
fyndi leiðslumar, sem hann þurfti
að tengja saman til þess að ræsa
hreyfilinn. Svitinn rann í lækjum
niður enni hans og hálfblindaöi
liann. Hendur hans titruðu og það
heyrðist lágur hvellur, þegar blaöið
missti marks. Grenier brá ... þeir
japönsku hlutu að hafa heyrt hvell-
inn.
Corey, sem haföi skriðið meöfram
olíutunnunum og var kominn all-
drjúgan spöl, heyrði smellinn og
datt það sama í hug. Sér til skelf-
ingar sá hann að japönsku varö-
mennimir hættu aö tala saman og
lögðu við hlustimar. Hjartað barð-
ist svo hart um í brjósti hans, að
það olli honum óþægindum.
VARA
Orugg
viðgerðaþjónusta
framkvcemd af fagmönnum
með fullkomnum tœkjum og
Volkswagen varahlutum fryggir
yður betri endingu og viðheldur
verðgildi bílsins
HEKLA hf
Sími
21240
„Ef manni tækist að ræsa hreyfilinn — — — ‘
Allt í einu tók hreyfill tundur-
skeytisins viðbragð, þagnaði en tók
svo viðbragð aftur, rétt eins og
bílhreyfill Á frostköldum morgni.
Svo jókst snúningshraðinn, gnýr-
inn hækkaði og hreyfillinn var kom-
Tarzan hefur raknað ýr rotinu og eltir
villimennina, sem fara með Jane til hall-
ar La drottningar og æðstaprestsins Cadj.
Tarzan ætlar að reyna að laumast inn í
höllina, en ...
Of margir, ég get ekki losað mig.
„uaaj, nvar er nonan min;-
„Gullinhærða konan bíður eftir þér á
altari hins brennandi guðs.“
inn £ fullan gang með braki og
brestum.
Það stóð ekki á viðbrögðunum ...
Japönsku varðmennimir ráku
upp öskur, veifuöu höndunum út f
loftiö og bentu á tundurskeyta-
hlaöann. Þeir þekktu bersýnilega
hljóðið og vissu hvilíkur voði var
á ferðum. Svo hlupu þeir allir úr
hliðinu, en £ sömu svifum bar að
undirforingja, sem sendi einn þeirra
þangað aftur. Hinir tveir hrööuðu
sér, ásamt honum, að tundurskeyta-
hlaðanum. Corey notaði tækifærið,
hljóp á bak við bygginguna og kom
að hliðinu hinum megin. Varðmað
urinn sneri baki við honum og var
allur með hugann við það sem fram
fór hjá tundurskeytinu.
Corey laumaðist aftan að honum
með hnífinn reiddan til lags. Varð-
maðurinn hneig niöur, steindauður,
án þess aö gefa frá sér minnsta
hljóð. Corey dró Kkið sem snarast
inn £ skuggann undir vegg bygg-
ingarinnar, og nú voru þeir báðir
komnir inn fyrir hliðið, hann og
Grenier.