Vísir - 22.04.1968, Blaðsíða 12

Vísir - 22.04.1968, Blaðsíða 12
T2 V1 f IR . Mánudagur 22. april 1968. CADJ! WHERE IS WV MATE? THE eOLPEN-HAIRED ONE WAITS FORVOU.OUTLANPER. ON THEALTA/? OE THE I FLAMWG GOl7/ V TOO MANV! CAN’T BREAK r FREE! - HÆTTVLEG SENDI „Það var vel af sér vikið“, hvísl- aði Corey og hirti nú ekki um að leyna aðdáun sinni. „Þú værir hlut- gengur í liði Yrðlinganna, svei mér þá ....“ „Jú“, svaraði Grenier og þótti lofið gott. „Manni er alltaf að fara fram.“ „Þú ert allt of hæverskur", varö Corey liðþjálfa að orði, og virti fyrir sér meðvitundarlausan varö- manninn, þar sem hann lá I sand- inum. „En ekki dugar þetta. Við verðum að hafa hraðan á. Félagar þessa náunga fara trúlega aö svip- ast um eftir honum ,þegar hann kemur ekki að hliðinu. Og þá ...“ Það var óþarfi aö ljúka setn- ingunni. Gorey tókst nú að losa sig úr sjálfheldunni með aðstoð Greniers. Síðan skreið hann inn fyrir girð- inguna. Grenier fyigdi honum eftir og allt gekk að óskum. Þeim tókst að skriða drjúgan spöl í skjóli lágra kletta, nær sjálfri herstöðinrli. Það voru ekki nema um hundrað metrar að steinsteyptu byggingunni með stefnuloftnetinu, en spölkorn frá henni gat að líta háan hiaða af olíutunnum og annan hlaða af kaf- bátatundurskeytum. Á milli bygg- ingarinnar og hlaöans var ramm- gerð girðing umhverfis sjálfa bygg- inguna, og var þráöunum komiö fyrir á postulínskúlum, sem skrúf- aðar voru á króka í staurana. Girð- ingin var að minnsta kosti tveir metrar á hæð. Spjald með japönsku letri var fest á einn staurinn. Þaö þurfti ekki að ráöa þær rúnir til að vita hvað þar stóð. „Háspenna,“ hvíslaði Corey. Aöeins eitt hlið var á girðingunni' og vissi aö sjónum. Þar stóöu þrír japanskir hermenn vörð, vopnaðir hriðskotarifflum. „Við veröum að fara inn um hiiðið,“ hvíslaði Corey. „Það er eina færa leiðin ...“ „Fær yg ekki fær ...“ svaraði Grenier. „Við veröum að drepa varðmennina fyrst. Alla þrjá ...“ Corey svipaðist enn um. „Við skulum reyna að skríða eilítið nær,“ sagði hann. Corey gægðist fram fyrir stein- inn, tók síöan undir sig stökk, yfir opna svæðið og var á bak við olíu- tunnurnar. Grenier fór eins aö. Það- an var þeim auðvelt að fylgjast með háttum varðmannanna við hlið ið. Þeir virtust áhyggjulausir; ræddu saman og hlógu og höföu áreiðanlega ekki neinn grun um, að það váeri undir árvekni þeirra komið hvernig tækist til um mestu hemaöaraðgerðir í styrjöldinni á Kyrrahafi. „Við eigum ekki um annað að velja en að fella þá og komast þannig inn um hliðiö," hvíslaði Grenier. „Það væri þýðingarlaust,“ svar- aði Corey. „Það eru menn fyrir innan hliðið, og fyrsti skothvellur- inn mundi óöara kalla þá á vett- vang. Og jafnvel þótt svo ólíklega tækist til, að við kæmumst inn fyrir, þá mundum við þá þar varm- ar viðtökur. Nei... eina ráðið er að okkur takist með einhverju móti að lokka verðina frá hliðinu". Það varö nokkur þögn. Grenier varð ósjálfrátt litið á tundurskeyta- hlaðann, og um leið var sem eld- ingu lysti niður 1 hugskot hans. Hann tók viðbragð, greip um hand- legg Coreys og hvíslaöi: „Séröu tundurskeytin þama?“ „Hvað um þau?“ spuröi Corey þurrlega. „Þú ætlast þó ekki til að við förum að grípa til þeirra?" „Jú, reyndar, skal ég segja þér. Ef manni tækist að ræsa hreyfilinn í einu þeirra, þá yrði hávaði, maður. Ég vissi til að þaö gerðist einu sinni á flugveili, og það ætlaði allt vitlaust að verða. Ég þori að hengja mig upp á, að þeim japönsku mundi bregöa í brún. Sé hreyfiilinn þánnig í gangi dálitla stund, ofhitnar hann og allt springur í loft upp og þaö vita þeir að sjálfsögðu.“ Corey hugleiddi uppástunguna andartak. „Ég held þetta sé snjall- ræði,“ sagði hann. „Reiknarðu með að þér takist þetta kannski?" „Ég er viss um það.“ „Allt í lagi. Á meðan reyni ég að skríða meðfram tunrtunum eins nálægt hliðinu og ég kemst. Við megum gera ráð fyrir aö einn af varðmönnunum víki ekki frá. Ég ætti að vera einfær um að ráða niðurlögum hans,“ mælti Corey. Grenier ljómaði af kæti og áhuga. „Ég var að kvíða þvl, að þú féil- ist ekki á þetta, iiðþjálfi," sagði hann. Corey sló vingjarnlega á öxl hon- um. „Gangi þér vel, félagi,“ sagði hann. Greni'er hvarf út í myrkrið. Hann valdi sér það tundurskeytið, sem fjærst var hliðinu og varðmömnun- um, og efst lá £ hlaðanum. Beitti oddinum á hníf sínum og tókst að losa um eina af lokunum. Síðan stakk hann hnífsblaöinu á kaf í rennilegan búk skeytisins, og leitaði fyrir sér. Vissi aö þaö var nánast undir heppni komið hvort hann fyndi leiðslumar, sem hann þurfti að tengja saman til þess að ræsa hreyfilinn. Svitinn rann í lækjum niður enni hans og hálfblindaöi liann. Hendur hans titruðu og það heyrðist lágur hvellur, þegar blaöið missti marks. Grenier brá ... þeir japönsku hlutu að hafa heyrt hvell- inn. Corey, sem haföi skriðið meöfram olíutunnunum og var kominn all- drjúgan spöl, heyrði smellinn og datt það sama í hug. Sér til skelf- ingar sá hann að japönsku varö- mennimir hættu aö tala saman og lögðu við hlustimar. Hjartað barð- ist svo hart um í brjósti hans, að það olli honum óþægindum. VARA Orugg viðgerðaþjónusta framkvcemd af fagmönnum með fullkomnum tœkjum og Volkswagen varahlutum fryggir yður betri endingu og viðheldur verðgildi bílsins HEKLA hf Sími 21240 „Ef manni tækist að ræsa hreyfilinn — — — ‘ Allt í einu tók hreyfill tundur- skeytisins viðbragð, þagnaði en tók svo viðbragð aftur, rétt eins og bílhreyfill Á frostköldum morgni. Svo jókst snúningshraðinn, gnýr- inn hækkaði og hreyfillinn var kom- Tarzan hefur raknað ýr rotinu og eltir villimennina, sem fara með Jane til hall- ar La drottningar og æðstaprestsins Cadj. Tarzan ætlar að reyna að laumast inn í höllina, en ... Of margir, ég get ekki losað mig. „uaaj, nvar er nonan min;- „Gullinhærða konan bíður eftir þér á altari hins brennandi guðs.“ inn £ fullan gang með braki og brestum. Það stóð ekki á viðbrögðunum ... Japönsku varðmennimir ráku upp öskur, veifuöu höndunum út f loftiö og bentu á tundurskeyta- hlaöann. Þeir þekktu bersýnilega hljóðið og vissu hvilíkur voði var á ferðum. Svo hlupu þeir allir úr hliðinu, en £ sömu svifum bar að undirforingja, sem sendi einn þeirra þangað aftur. Hinir tveir hrööuðu sér, ásamt honum, að tundurskeyta- hlaðanum. Corey notaði tækifærið, hljóp á bak við bygginguna og kom að hliðinu hinum megin. Varðmað urinn sneri baki við honum og var allur með hugann við það sem fram fór hjá tundurskeytinu. Corey laumaðist aftan að honum með hnífinn reiddan til lags. Varð- maðurinn hneig niöur, steindauður, án þess aö gefa frá sér minnsta hljóð. Corey dró Kkið sem snarast inn £ skuggann undir vegg bygg- ingarinnar, og nú voru þeir báðir komnir inn fyrir hliðið, hann og Grenier.

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.