Vísir - 04.06.1968, Blaðsíða 12

■’ r r r r
V í SIR . Þriðjudagur 4. júní 1968.

CAROL GAINE: '/sf,
:ll-
Ég sá að Peter kom ranglandi
upp garðinn. Um leið og hann gekk
framihjá deplaði hann til mín aug-
unum, en sem betur fór tók John
ekki eftir því.
— Viltu biðja þennan bílstjóra
að taka farangurinn minn úr biln-
um? sagði John. — Ég kann ekki
stakt orð 1 þessu máli.
Ég hikaði I svip. — John, þvi
er nú verr — það var ómögulegtl
að fá herbergi héma. Marcia hefur
fest herbergi handa þér í gisti-
húsi héma skammt frá. Við gátum
ekki ráðið betur fram úr þvi, af
því að fyrirvarinn var svo stuttur.
Það kom vonbrigðasvipur á hann.
— Æ, það verður ekki gaman.
— Það verður i rauninni það
sama og að vera héma, flýtti éi
mér að segja. — Þú getur borðað
allar máltíðir með okkur héma,
segir Marcia.
— Já, ég vona þaö, sagöi John
dálítið þyrkingslega. — Mig óraði
ekki fyrir því, að ég fengi ekki
herbergi. Þú skrifaðir, að gistihúsið
væri ekki nema hálf-fullt.
— Það var það þegar ég kom.
— Jæja, þú verður héma ekki
miklu lengur, hvað sem öðru líður.
Það var þess vegna sem ég kom.
Ég opnaði munninn og ætlaði að
fara að andmæla, en tók mig á,
og bað bílstjórann að fara með far-
angur Johns í „Coralles".
— Ég kem með þér, sagði ég og
settist inn í bílinn.
Hann settist hjá mér og tók í
höndina á mér. — Þykir þér vænt
um að sjá mig, Joyce?
— Já, vitanlega.
Ég losaði á mér höndina. —
Jæja, nú erum við komin, John.
Við vorum ekki alveg komin, en
ég kunni ekki viö að John héldi
í höndina á mér.
Það var eins og honum þætti
skítur til koma þegar við komum
inn í forsalinn í „Coralies", og
hann kvartaði undan herberginu,
sem hann hafði fengið. Honum féP
illa að geta ekki verið í „Loretfr |
— Hefurðu fengið miðdegisverð"
spurði ég þegar við komum niður
aftur.
— Nei, ég kom beina leið frá
Gibraltar.
— Þá er bezt að þú fáir eitt-
hvað að borða héma.
— Hvers vegna ekki i gistihús-
inu þínu? spurði hann Qg það var
auðséð að honum mislíkaði. — Þú
hefur liklega ekki borðað heldur.
Meira en fiórði
hyer miði
DREGIÐ 5. JUNI
Endurnýjun lýkur á hádegi dráttardags u
Umboðsmenn geyma ekki miða viðskiptavina fram
yfir dráttardag. ^
Vöruhappdrætti SIBS
YMISLEGT YMISLIi

Tökum að okkur nvers Kona, rnúrnr'..
og sprengivmnu s húsgrunnum og ræs
um Leigjum ttt ioftpressur og vfbra
sleða Véiáleiga Stemdórs Sighvats
sonat Alfabrekku við Suðurlands
braut, simi J0435
GÍSLJ
JÖNSSON
Akurgerði 31
Sfim 35199
Fjölhæf jarðvumsiuvél. annasi
ióðastandsetningar gref hús
grunna. hoiræsi o. fí.
TEKIJR' al'lS HJÍSw'aR KÍ frÐNÍ'NGÁR .■
FLJÖT og Vónduo vinna
,'L'JRVAL 'Ár ÁKLÆÐIJM
LAUGAVEG 62 - SlMI 10825 HElMASlMI 83634
SétM
fj BOLSTRUN
Ég hélt að þú létir þaö bíða þang-
aö til ég kæmi.
— Ég hafði ætlaö mér að bíða,
en þú nefndir ekki hvenær þú kæm-
ir.
— Nei. En mig langar ekki í mat.
Ég er ekkert svangur.
— Hvaða vitleysa, John, and-
mælti ég. — Þú verður að boröa
1 eitthvað eftir þessa löngu ferð.
’ Hann brosti — þessu brosi, sem
■ mér hafði fundizt svo töfrandi,
einu sinni. — Hvaða bull! sagði
; hann. — Við skulum ganga út.
1 Kannski rekumst við á einhvern
stað, þar sem við getum fengið
brauðsneiö.
— Hérna fær maöur hvergi smurt
brauð. Aðeins máltíöir.
Það var árangurslaust aö reyna
að fá hann ofan af þessu. Við löbb-
uðum niður að sjónum, og hann
tók undir handlegginn á mér og
þrýsti hann.
— Ég hef talið mínúturnar þang-
að til ég fengi að sjá þig, hvíslaöi
hann.
— Hefuröu gert það? sagði ég
hreimiaust. — Hvernig stóð á því
að þú réðst svona skyndilega í
ferðalagið?
— Það kom af bréfinu þínu, vit-
anlega. Þar sem þú skrifaðir um
allt það undarlega sem gerðist
héma.
Þá hafði ég haft rétt fyrir mér.
Ég óskaði af heilum hug aö ég
hefði aldrei sent það bréf.
— Ég geröi nú fullmikiö úr
öllu, því miður, sagði ég með var-
fæmi.
— Jæja. En þetta varð þó að
minnsta kosti til þess að ég kom.
Ég bað strax um leyfi. Og sem
betur fór átti ég tvær vikur inni.
Hann þagnaði og horfði á mig.
— Þú mátt ekki segja, að þér þyki
ekki vænt um aö sjá mig.
Ég fékk sting fyrir hjartað þeg-
ar ég heyrði kvíðahreiminn í rödd-
inni og las bænina úr augum hans.
— Vitanlega þykir mér vænt um
að sjá þig, John, sagöi ég og varö
hissa á hve kjarklítil ég var.
I •
— í svipinn varð ég hrædíiur
um að ... f
Hann strauk hendinni frá |<5xl-
inni á mér niður bakið um Jeið
og hann dró mig að sér. Ég maign-
aði mig gegn kossinum, sem. ég
vissi að mundi koma, og hann and-
mælti ekki þegar ég stakk uiqj' á
að við skyldum halda áfram.
— Þú verður að fara að hiákta
bráöum, John, sagði ég til að tsila
um eitthvað annað. — Ég rar
dauðuppgefin þegar ég kom Jllig-
að eftir þessa löngu flugferð.
— Hann hló góðlátlega. —
Varstu það? Það skil ég ekki. ftijér
fannst þetta allra þægilegiaisca
ferð.
Viö gengum um stund og loksa
fór ég með hann heim í „Loretta**.*
Marcia og Carlos sátu úti á svöl-'
unum með Peter. Ég kynnti Jothv
og varáðist að líta' á Peter moöan
þeir tókust í hendur. Carlos ba«ð
um vín og við sátum og töluöunu
um daginn og veginn. Ég tók urrdir
eins eftir að John var hræddujr
um mig fyrir Peter, þó að Pebar
héldi loforð sitt um að veita nmér
ekki sérstaklega eftirtekt. Hann
gat alveg eins verið kunningi
Carlos eins og minn. Þarna sem
ég sat með dásamlega leynda.v-
málið mitt. i huga, fór ég að velta
fyrir mér, hvort ég hefði nokkurn
tíma getað verið svona afbrýðisöm
gagnvart Marciu. Það var ekki hægt
aö sjá, að Carlos væri hræddur um
hana fyrir Peter lengur. Hann,
var viðfeldinn og hispurslaus, ogj
maður gat varla skiliö, að fyrir/
nokkrum dögum hafði hann ráðiztfi
á Peter meö ofbeldi.
Svipurinn á John var eins og
hann ætti mig. Hann haföi aldrei
áður notað gæluorð við mig þegar
aðrir voru nærstaddir, en í kvöld
notaði hann þau óspart. Hvað
skyldi Peter halda? hugsaði ég
með mér.
Mér þótti gott þegar klukkan
varð tólf og Marica var farin að
geispa og sagðist ætla að fara að
hátta.
Hún leit á mig. — Hvemig er
það með þig, Joyce?
— Ég er þreytt líka, svaraði ég.
John stóð upp og studdi hend-
iflni á öxlina á mér. — Ætlarðu að
fyigja mér niður að hliðmu, elskan
mín?
Ég tók eftir að Peter leit á mig,
en ég hafði ekki skap í mér til að
neita. Kossinn sem John fékk fyrir
neöan hiiðið, var stuttur og mátt-
laus.
— Sé þig á morgun, John! kallaði
ég um leið og ég hljóp upp að
gistihúsinu. Þegar ég kom nær sá
ég að Peter kom á móti mér. Hann
tók utan um mig.
— Þú ert dálagleg! sagði hann
ávítandi. — Ég man ekki betur
en þú segðir að þið John Freeman
væruð aðeins „góðir kunningjar".
— Já, við erum ekki annað.
— Maður skyldi halda að allt
væri klappaö og klárt undir brúð-
kaupið ykkar, eftir því sem hann
hagaði sér í kvöld.
Ég hallaði höfðinu upp aö öxlinni
á honum og andvarpaði.
— En það er ég, sem þú ætlar
aö giftast, hélt hann áfram þegar
ég svaraði engu.
— Já, ég veit þaö.
— Þú mátt ekki gleyma þvi.
— Nei, það geri ég ekki.
„Látið Tarzan sleppa. Við snúum til
^Par og La drottning giftist æðstaprest-
inum.“
Taktu hann þá, ljóshærða kona. Með-
an þú lifir hugsar hann ekki um La —
samt elska ég hann of mikið til að láta
nokkurn meiða hann.
La stöðvaði þá. — Hvernig og hvers
vegna? Hvers vegna gerði hún það ekki
áður en þessi hræðilegi bardagi hófst
uppi í klettunum? — Ég skil ekki...“
ERCO
BELTI og
BE LTAH LUTIR
á BELTAVÉLAR
í
BERCO
Keðjur Spyrnur Framhjól
Botnrúllur Topprúllur
t Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
I5IRCO
'eir úrvals gæðavara
ó hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
t-LMENNA
VEíRZLUNARFÍLAGIÐf
íSKIl?HOLT 15 —SÍMI 10199
1