Vísir - 04.07.1968, Blaðsíða 9
V í SIR . Fimmtudagur 4. júlí 1968.
apii
... og hann
strenginn.
lengra út
„Hann liggur í holunum
fram eftir degi, en svo
,Blue Doktor" nr. 8 og laxveiðisögur
Við og við sjást laxar stökkva
í flúðunum.
„Nú er sko rétti tím-
inn“, sagði laxveiðimað-
ur, sem VÍSIR hitti við
Laxá í Kjós í fyrradag.
Hann hafði til síns máls
nokkuð — eða fimm
laxa, sem hann var bú-
inn að landa á tiltölulega
stuttum tíma.
TVTú er einmitt sá tími, sem
allir meö laxabakteríuna,
fara á kreik. Það verður ekki
gengið fram hjá þeim stað, þar
sem einhverrar veiði er von, án
þess að sjá þar stangarveiði-
mann í klofbússum og tilheyr-
andi með prik i hendi að renna
fyrir lax.
Rétt ofan við Vesturlandsveg,
þar sem Laxá í Kjós rennur í
Hvalfjöröinn, rákust ljósmynd-
ari og blaðamaður VlSIS á þrjá
menn í veiðihug í fyrradag.
Stangarveiðimenn kjósa nú helzt
að njóta næðis, meðan þeir eru
í þeim hapnum, en þessir þrir
tóku aðkomumönnunum vel.
„Er hann litið gráðugur?"
spurðum við einn þeirra, sem
okkur sýndist vera búinn að
standa lengi án þess að fá
nokkuð.
„Jæja! Jú, jú hann tekur á.“
Lengri urðu samræður ekki
að sinni, því að nú óð maðurinn
út í strenginn, lengra en áður,
svo það hefði þurft að hrópa til
þess að ná til hans.
Hinum megin við ána hittum
við ungan pilt, sem var rétt bú-
inn að landa einum.
„Ertu búinn að fá marga?“
„Þetta var sá fimmti.“
Hann kvaðst heita Egill Sig-
urðsson og hafa fengið þessa
fimm þarna á sama stað. Hann
notaði maðk.
Ofar við ána hittum við Gutt-
orm Einarsson (Guttormssonar.
læknis I Vestmannaeyjum), þar
sem hann var að dytta að topp-
lykkjunni á stönginni sinni, en
hún hafði brotnað hjá honum.
„Hvemig hefur gengið?"
Guttormur lét vel yfir þvi,
enda búinn að fá fimm.
„Þetta er rétti tíminn,“ út-
skýrði hann fyrir okkur. „Núna
eftir kl. 3, því þá stendur sólin
á hlið við fossinn. Það er ó-
mögulegt hérna á morgnana,
því þá hefur ,,HANN“ sólina
í augun og þá hefur liann ekki
heldur nóg súrefni. — „HANN“
fer ekkert aö hreyfa sig, fyrr en
hann finnur að „HANN“ fær
nóg súrefni. Þá byrjar hann að
stökkva, og þá koma hinir neðan
að. Þeir leggja bara í holunum
framan af deginum".
Guttormur jánkar því, að
hann hafi komið þama oft áður
og þekki staöinn vel.
„Reglulega skemmtilegur
staöur."
„Er ekki hætt við, að það
festist í botni hjá ykkur?“
„Jú, þaö er nefnilega það!!“
Okkur skildist, að Guttormi
þætti það bara skemmtilegra.
' Hann sýndi okkur, hvemig
fiskilínan var gerð. Fremst var
hann með mjög fint flugugimi
— „kastiö“. eins og hann nefndi
það, en þar við tók svo lína með
miklu flotmagni, svo fremsti
hluti línunnar hélzt alltaf frá
botninum, svo kom venjuleg
kastlína.
Guttormur sýndi okkur,
hvernig hann kastaði alveg upp
undir flúðina í straumkastiö og
lét svo strauminn bera flug-
una niður eftir, en vatt inn
slakann jafnóðum.
Það var krökkt af laxi í ánni.
Þegar staöið var á árbakkanum,
þar sem hann var hæstur, sást
laxatorfan i ánni — svo þétt,'
að blárri slikju brá á1 vatns-
borðið. Við og við sást lax
stökkva í flúðunum.
„Það þýðir ekkert að kasta
þarna I torfuna, sem er undir
fossinum," sagöi Guttormur.
„Þeir vilja ekki taka. Það er
ekki nema svona fimmtugasti
hver fiskur, sem vill taka, og
þeir eru aðeins neöan við.“
Guttormur kastaði tvisvar,
þrisvar, en án árangurs.
„Maður má ekki nema rétt
hala inn slakann. Þaö þýðir
ekki aö draga línuna, því þá
krækist í fisk. Það verður að
leyfa henni að fljóta yfir þá og
láta þá svo um afganginn“.
I þessu kemur að sá, sem við
höfðum hitt hinum megin ár-
innar.
„Hvað notar þú?“ spyr hann
Guttorm.
„Doktórinrí, maður! Það er
það eina!!“
Við urðum eins og spurning-
armerki í framan og þeir gáfu
okkur þá skýringu, aö það væri
ein tegund flugu, sem nefnd
væri „Blue Doktor“.
„Númer hvað?“
„Númer 8. Hún er ágæt á þess
um tíma, en svo prófa ég núm-
er tíu, þegar þaö fer að líða
aöeins á.“
• •
Þetta er rétt eins og vís-
indagrein. Þessi fluga á þessum
tíma árs og viss stærð eftir
því, hvaða tími dags það er.
Sólarljósið verður aö falla rétt
á vatnið og súrefnismagn nægi-
legt fyrir fiskinn.
„Jahá, maður! Þetta verður
allt að hafa í huga og meira
til.“
Guttormur víkur sér að þeim,
sem að hafði komið og spurt um
fluguna og upplýst er, að heitir
Hinrik Sigurðsson (bróðir
Egils).
„Sástu þennan, sem ég átti
við áðan? Þaö var meiri hama-
gangurinn."
Hálf ánægjan af laxveiðinni
er fólgin í þvi að segja sögu af
baráttunni við aö koma veiðinni
á land.
Við fengum að heyra, hvemig
Guttormur hafði fundið einn
japla á flugunni og haföi fest í
honum, en þó illa.
„Þegar ég var kominn með
hann langleiðina að, tók hann
sporöaköst, losaöi úr, en þá
kræktist í sporðinn á honum.
Þá upphófst sko hamagangur."
„Náðirðu honum?“
„Já og hann var greinilega
særður í kjaftvikinu. Þar var
rifið út úr.“
Guttormur skýrði fyrir okk-
ur, hvernig hann hefði orðið að
sleppa laxinum, ef hann heföi
ekífi veriö merktur í kjaftvik-,
inu. Það er venja allra laxveiði-
manna — minnsta kosti þeirra,
sem gæddir eru sómatilfinningu
— að sleppa þeim fiskum, sem
koma öfugir á land, eða eru
bara kræktir einhvern veginn
á öngulinn, nema fiskurinn sé
mikið særöur. „Tökum bara þá,
sem hafa auösjáanlega gleypt
öngulinn, eða tekiö upp í
sig.“
Hver veiðimaður með snefil
af sjálfsvirðingu hefur með
sér kassa fullan af hinum mis
munandi laxaflugum. Hinrik
leitar að „Blue Doktor“.
Guttormur með þann sautjánda, sem veiddist þann dag í
Laxá. - Ljósm. Vísis, B.G.
Egill sparaði ekkert maðkinn
i laxinn.
Hann hafði misst tvo, sem
höfðu tekið fluguna upp í sig,
en síðan látið sig berast undan
straumnum, svo hratt, að Kann
náði aldrei að draga nógu hratt
inn slakann til þess að festa
fluguna i þeim.
„Þeir japla bara á flugunni
smá stund og skyrpa henni
síðan úr sér, ef maður er ekki
nógu fljótur að festa hana í
þeim.“
Hinrik vár nú farinn að huga
í flugukassann sinn að „Doktor"
nr. 8 og Guttormur byrjaður
að kasta aftur. Eftir tvær til-
raunir festi hann i einum, sem
hann dró á land eftir stutta
viðureign. Sá var kræktur i
munnvikinu og hafið failið, ems
og svo margir, á græðginni.
Það var sá sautjándi, sem
veiddist í ánni þann dag.
G. P.