Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 04.06.1939, Blaðsíða 8
8
SUNNUDAGUR
Skratiínn og sköpunarsagan
I»að var harla gott.
Þegar guð drottinn hafði skap-
að himinn og jörð virti hann það
fyrir sér og sá, að það var harla
gott. En kölski var ekki á þvi;
honum sveið það hversu fagur
heimurinn væri. Hann tók það ráð
í reiði sinni, að hann meig á móti
sólinni og ætlaði að myrkva með
því þennan dýrðar depil sköpun-
arverksins. En ekki varð nú a|' þvi
samt, því úr migu kölska mynd-
aðist Mývatn á Norðurlandi; enda
þykir það jafnan Ijótt stöðuvatn,
og þó mývargurinn, er vatnið
dregur án efa nafn af, enn verri,
og er hann sannkallað kvalræði
fyrir menn og málleysingja um-
hverfis vatnið.
Snemma beygist krókurinn,
sem verða vill.
Ekki var guð fyrr búinn að
skapa manninn, en djöfullinn fékk
öfund á honum og vildi reyna að
gera honum mein. Kölski leggur
þá krók á hala sinn, hittir guð al-
máttugan og biður hann að gefa
sér misjöfnurnar framan af öllum
fingrum mannsins, svo að allir
fingurnir verði jafn langir. GUð
hét honum því, að hann mætti
eignast misjöfnur þessar, ef fing-
urnir yrðu ekki allir jafnlangir,
þegar höndin er kreppt. En vara
má sá sig að missa ekki fram-
kögglana, ef ekki verða allir jafn-
ir þegar í lófann koma.
Þegar kölski sá, að hann mundi
lítið græða á þessu loforði drott-
ins, bað hann drottinn aftur um
saurindi þau, sem maðurinn legði
frá sér, þegar hann gengi á jörð.
Drottinn leyfði honum það með
því móti að maðurinn liti ekki aft-
ur fyrir sig, þegar hann er búinn
að ganga erinda sinna. En svo er
sagt, að það verði flestum, að
líta aftur.
Þegar kölski sá, að hann mundi
hvorugt fá af þessu bað hann guð
um neglur þær, sem menn skera
af sér, eða klippa. Guð hét hon-
um þeim, ef öll nöglin væri skorin
af í einu og ekki hlutuð í sundur
á eftir, en væri hún skorin af í
þrem hlutum, skyldi kölski ekkert
af þeim hafa. Þessvegna sker hver
maður af sér neglur í þrem eða
fleiri hlutum; því annars hirðir
kölski neglurnar, ef þær eru skorn
ar af í einu lagi og ekki skipt
sundur, og eykur sér saman úr
þeim skæði, þangað til hann fær
sér í skó, sem nokkrum sinnum
hefur borið við.
„Skrattinn fór að slcapa niann”.
Djöfullinn vildi ekki verða
minni en guð, fór til og ætlaði að
skapa mann, en sú tilraun fórst
honum ekki hönduglega; því í
staðinn fyrir að skapa mann, varð
kötturinn úr því, og þó vantaði á
hann skinnið. Sánkti Pétur
aumkvaðist þá yfir þessa sköpun
og skapaði skinnið á köttinn, sem
hér segir:
„Skrattinn fór að skapa mann,
skinnlaus köttur varð úr því;
helgi Pétur hjálpa vann,
húðina færði dýrið í”.
Enda er skinnið hið eina, sem
þykir nýtandi af kettinum.
fsan.
Einu sinni ætlaði djöfullinn að
veiða fisk úr sjó. Þreifaði hann
þá fyrir sér, og varð fyrir honum
ísa. Hann tók undir eyruggana,
og sér þar síðan svarta bletti á ís-
unni; það eru fingraför djöfsa.
Isan tók þá viðbragð mikið og
rann úr klóm kölska og er þar
svört rákin eftir á ísunni, sem
klær hans strukust um báðu meg-
in á hliðunum.
(Jón Árnason: Isl. þjóðsögur)
Brunaliðsforinginn: Verið þið
ekki að glápa, strákar!
Hvernig lízt þér á að við tækj-
um saman ? Pollurinn er nógu
stór fyrir okkur bæði.
Nei, því miður, frú mín góð.
Þessi herklæði eru ekki til sölu.
Við höfum ekki náð úr þeim
manninum, sem síðast mátaði þau.
flotaforingi, en konan mín tók
Ihattinn minn í misgripum og ég
varð að taka þennan hatt í staðinn