Lesbók Morgunblaðsins - 31.05.1953, Blaðsíða 1
EDOUARD SCHYDLOWSKY
franskur sendikennari við Háskóla íslands
FRAIMCOIS IUALRIAC
í ÞRIÐJA sinn á fimmtán árum
hefur Akademía Svíþjóðar veitt
Nobelsverðlaunin frönskum rithöf-
undi. Roger Martin du Gard hlaut
þau 1937, André Gide 1947, og nú
hefur Fran^ois Mauriac hlotnazt
þessi sæmd. Hann tekur sess meðal
heimskunnra rithöfunda, og rit
hans verða lesin um víða veröld.
Almenning fýsir að kynnast þeim
manni, sem fengið hefur slíka við-
urkenningu „fyrir skarplega athug-
un á sálarlífi manna og listfenga
túlkun mannlífsins í skáldsögum
sínum“.
//=//
Mauriac hefur lifað fábrotnu,
hversdagslegu lífi. „Francjois Maur-
iac fæddist í Bordeaux árið 1885
og ólst þar upp. Hann kom á hverju
hausti til Malagar, ættarsetursins í
nágrenni Bordeaux, sem stendur
meðal vínekra. Að mörgu leyti má
telja hann borgara frá Gironde-
fylki, og kann hann því vel“. Svo
fórust André Maurois orð, er hann
hóf kennslu sína um Mauriac í
Mills College í Bandaríkjunum, en
Francois Mauriac
þar hafði hann neyðzt til að gerast
kennari, er hann hrökklaðist frá
Frakklandi í stríðinu. Hann fræðir
okkur síðan um það, að tæplega
tvítugur missti Mauriac föður sinn.
Móðir hans var enn ung. Hún var
kaþólsk og mjög guðrækin og ól
hann upp ásamt fjórum eldri
bræðrum, en sá þriðji þeirra,
Pierre, er nú kunnur prófessor við
læknadeild háskólans í Bordeaux.
Meðal stórættanna í suðvesturhluta
Frakklands höfðu trúarbrögðin
löngum verið í nánum tengslum við
stjórnmál og leitt til misklíðar, en
ekki var því svo farið um Mauriae-
ættina, þar urðu þau sameiningar-
afl. Á hverju kvöldi fór allt heim-
ilisfólkið með bæn, sem hófst á
þessum orðum: „Ó, Drottinn minn,
ég lýt þér í auðmýkt og þakka þér,
að þú gafst mér hjarta, sem kann
að skilja þig og elska“. Bæninni
lauk þannig: „Vera má, að dauðinn
nemi mig á brott í nótt. Ó, Drottinn
minn, ég fel þér sál mína, dæm
hana ekki í reiði þinni....“. Mauri-
ac hlaut uppfræðslu af nunnum, er
hann komst á skólaskyldualdur.
Hann var óglaður og hörundsár og
fann til vanmáttar og hræðslu
meðal félaga sinna. Hann hefur síð-
ar kallað bernsku sína „guðræki-
lega, angistarfulla og innibirgða",
þar sem hann fann ekki hamingju
og frið nema hjá móður sinni. Hjá
henni, í hlýu andrúmslofti heim-
ilisins, las hann allt hvað af tók
jafnt Jules Verne sem „Imitation
de Jésus-Christ“, „eldleg orð, sem
rista hjartað rúnum, er aldrei mást