Lesbók Morgunblaðsins - 21.07.1968, Blaðsíða 6

ISLENDMGUR
æfla ég mér að verða
VIDTAL VIÐ MOLLY KENNEDY
Molly Kennedy
Þegar óperan Apótekarinn var sýnd
í Tjarnarbæ siðastliðið vor, var þess
getið í fréttum, að búninga hefði teikn-
að og saumað Molly Kennedy. Það var
ekki einiungis þetta valinkunna ættar-
nafn, sem athygli mína vakti — það er
eininig forvitnilegt_ og fréttnæmt, þiigar
leikhúslífi okkar íslendinga bætist nýr
starfskraftur. Og það kemur í Ijós, að
Molly Kennedy er írsk — sem sagt ná-
skyld okkur íslendingum, en ekki vill
hún kainnast við skyldleika við Kenn-
eyd-fjölgkylduna í Bandaríkjunuim; þedr
eru ættaðir frá Suður-írlandi, seigir hún
mér, sjálf_ er hún frá héraðinu Armagh
í Norður-írlandi.
Molly Kennedy stundaði háskólanám
í Bandaríkjunum og lagði þar stund á
listasögu, hélt síðan aftur' heim til ír-
lands þar sem hún hlaut styrk til náms
í Tónlistar- og leiklistarskóla Dublin-
borgar — The School of Music and
Drama. Að námi loknu þar, stofnaði
hún eigið fyrirtæki þar sem hún fram-
leiddi táningaföt; fyrirtækið stóð
í blóma, þegar hún gerði út hingað sína
fyrstu för og sú för varð henni örlaga-
rík. Hún er nú heitbundin Kristni Jó-
hannessyni, stud.. mag. og er þegar orð-
in sannari íslendingur en margur, sem
hér hefur slitið barnsskónum.
— Nú orðið finnst mér, að ég hafi
alltaf átt hér heima, segir Molly, mér
finnst ég alls ekki vera meðal útlend-
inga hér á íslandi. Íslendingum svipar
mikiu meira til íra en annarra Norður-
landabúa, næstum hver einasti maður,
sem ég mæti á götu, gæti vierið fri, og
það er ekki einasta rauði háraliturinn,
það er andlitsfall og yfirbragð allt. Og
það er líka furðulegt, að hér á Íslandi
hef ég lært meira um forn örlög Kelta
en ég lærði heima á írlandi, ég vissi
ekki, að saga þessara tveggjia þjóða
væri svo samofin. Mér er sérlega hug-
ieikin sagan um Melkorku — vissulega
halda s-umir því fram, að hún hafi
aldrei verið til, en það finnst mér ákaf-
lega órómantísk afstaða. Og þegar ég er
orðin íslenzkur ríkiisborgari og þarf að
velja mér íslenzfct nafn, liggur þá ekki
beinast við, að ég taki mér nafnið Mel-
korka?
Táningaföt, sem Molly Kennedy teiknaði og framleiddi í fyrirtæki sínu í
Dublin.
Faðir minn heitir Howard, svo að ég
mundi þá heita Melkorka Hávarðardótt
ír. Þannig gæti ég haldið í mína írsku
arfieifð run leið og ég garist íslending-
ur.
— Finnst þér ekkert ógeðfellt að
þurfa að skipta um nafn, jafnvel þótt
þú veldir þér svo hljómfagurt nafn sem
Melkorka?
— Ég er ekkert að velta vöngum yfir
því, hvort lögin eru óviðkuinnanleg eða
óréttlát. Um liaið og ég gerist Islend-
ingur, tek ég öl-lium afleiðingum af þvi,
hverjar sem þær eru.
— Var starfið við ópeiruna fyrsta
starf þitt hér á iandi.
— Hið fyrsta og eina enn sem komið
er. Það er erfitt fyrir útlendinga að fá
atvinnu hér á landi um þessar mundir
og það er auðvitað skiljanlegt, að í þess-
um lefnum verður fyrst og fremst að
gæta hagsmuna Íslendinga, ein helzt lang
-ar mig til að fá að istarfa að sérgrein
minni. Eiginlegt leikhússtarf hef ég ekki
unnið áð-ur, þó að ég hafi lært til þess;
í l'eiklistarskólanum í Dublin vorum við
látin teikn-a búninga fyrir ýmis leikrit.
Þar teiknaði ég m.a. búninga fyrir Tú-
skildingsóperuna eftir Brecht. Þetta
starf í Tjarnarbæ fékk ég fyrir
einskæra tilviljun. Ég hljóp í skarðið
fyrir annan með tveggja vikna fyrir-
vara og bæði teikn-aði og sau-maði bún-
ingan-a sjálf. Það voru 14 búningar í
allt auk ýmissa smáatriða, svo að þetta
var kapphl-aup við tíma-nn, en ég var
svo ánægð yfir að fá að vinna að þessu,
að ég taldi það ekki eftir mér. Og það
var líka sérl-ega gaman að vinna að
óperu — þær krefjast yfirleitt íburð-
armiki-lla og litskrúðugra búninga. í
Apótekaranuim lagði ég áherzlu á
bleik-a, fjólubláa og ljósbláa liti og í
samræmi við það ákvað leikstjórinn að
baksvið skyldi vera ljósíjólublátt - leik-
stjórinn, Eyvindur Erlendsson, teiknaði
sjálfur leikmyndim-ar og þetta er enm
eitt skemimtil-egt sérk-enni á íslenzku
þjóðlífi — hé-r verður hver einstakl-
ingur að ve-ra sérfræðin-gur í mörgu,
— fámennið Skapar fjölhæfini í hverj-
um manni.
Svo var ég a-uðvitað viðstödd hverja
æfingu á óperunni, því að maður verð-
ur að fylgja búningunum eftir, ef svo
má segja, fullviss-a sig um, að þeir falli
inn í heildarmyndina og mörg smáatriði
þarf að athuga — þ-að getur til dæmis
v-erið aflei-tt fyrir 1-eikar-ann, ef hann á
að stingia heindinin-i í v-asann, að upp-
götva svo, að vasann vantar á flikina.
Búningateiknari verður að skýrgr-eina
markmið höfu-nidairins. Absúrd- leikihús
krefst súrrealistískrar umgerðar —
dæmi: Sköllótta söngkonan eftir Ionesco
og í Naighyrn.ing.unum myn-di ég klæða
leikara-na líkt og strengbrúður.
í Túskildingsóperun-ni -hæð-ist Brechit
að þjóðfél'ag-sformi m-eð því að nota
velþekktar týpur sem ytra form persón-
anna — þar s-em svo innri maður þeirra
er í algjörri andstöðu við ytra borðið.
Breoht gef-ur ei-nnig fyrirm-æli um að
sýn-a heiti texta og atriða á upplýstri
töfl-u og fær þan-nig f-ram eins-konar
gervil-ífsmynd — vitun.d um ýfctan raun-
veruleik. Ég reyndi að aufca þessi á-
hrif með því að nota skæra gru-nnliti
— likt' og litskærir trédátar — og auka
hæðnina með því að leggja áherzlu á
sénken-ni hinnar ytri persón-ugerðar.
En maður verð-ur alla tíð að hafa
augun opin, ég fer á söfn og 1-eiksýn-
in-gar tiil að læra; al-lt sem orkar á sjón-
ina getur fyrr eða síðar komið manni
að gagni, ef maður gerir sér far um að
gkilgrei-na áhrif, sem mað-u-r verðu-r
fyrir. Það er ekki nægilegt að vera ve-1
að sér í listaisögunni og ýmsum tíma-
skeiðum h-en-nar, ef maður 1-eggur ekkert
til sjálfur.
— Og fyrirtækið í Dublin?
— Meðan ég stund-aði nám í The
Söhool of M-usic and Draima í Duiblin,
ætlaði ég mé-r eimnig að lær-a meira í
6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
21. júlí 1968