Lesbók Morgunblaðsins - 17.01.1971, Blaðsíða 15

FACES OG HUMBLE PIE
POSTKASSINN
Reykjavik, 10.12, ,70.
Getið þið sagt mér eitttivað
um hijómsveitina the Small
Faces, og sagt mér hvernig
hiin skEptfisit í Humhle Fie, og
Faces og sagt mér hverjir eru
með þeim í þessum hljómsveit-
um og í hvaða hljómsveitum
voru þeir.
Getið þið líka sagt mér eitt-
hvað um plötur Small Faces,
Humble Pie og Faces.
Með fyrirfram þökk,
B.Þ.
Small Faces,
Humble pie,
og Faces aðdáandL
Og þremur vikum seinna
sendi hann okkur annað bréf.
1.1.1971.
Er það satit, að Steve
Marriott úr Humble Pie sé
búi'r.'n að lé'ta Mli'ppa sfig? Ef
svo er, getið þið þá birt mynd
af honum?
Með fyriríram þökk.
B.Þ.
E'inu sSnnli var . . . hljómsveiit
E'nu scmtnli var . . . Mjómsvefiit,
sem héit Sma’í! Faoes. Hljóm-
siveúfn var eatttuð firá London,
stórr'i borg, hönum meigin
við stóra hafið. Hljómsveitin
vair mjöig efrflVeg, og þess vegna
hlotnaðist henni sá heiður að
fá að leika inn á eina litla
hll/jómpHötu fyiúr stórt fyrir-
tæki, sem hét Decca. Þessi
hljómplata var svo seld í
London og viðar í Englandi og
hún seldist svo vel, að hljóm-
sveitin Smail Faces varð vin-
sæl. (Nú er nóg komið af þessu
ævirtýri, en ekki sakar að geta
þess, að platan var með laginu
„Wbnt'cha gomna do about iit“
og rétt skreið inn i topp 20
vinsældalistann).
Þetta var seinni hluta árs
1965 og hljómsveitinni var
spáð miklum frama. Næsta
plata komst þó hvergi á lista,
en þriðja platan var með lag-
inu „Sha La La La Lee“ og
með þeirri plötu festi hljóm-
svehin sig rækilega í sessi í
hugum plötukaupenda. Síðan
sendi hún frá sér hverja plöt-
una á fætur annari og allar
fóru þær í efstu sæti vin-
sældalistans. Hljómsveitin varð
fljótt uppáhald allra ungra
stúlkna í Bretilandi á aldrinum
12-16 ára og söngvarinn, Steve
Marriott, var dýrkaður svipað
og Bjöggi. Steve var annars
liðtækur gítarleikari og samdi
flest lög hljómsveitarinnar
ásamt bassaleikaranum Ronnie
„Plonk“ Lane. Aðrir liðsmenn
hljómsveitarinnar á þessum
tíma voru orgelleikarinn Ian
McLagan og trommarinn
Kenny Jones. Öffi bezitu lögtin
þeirra voru seliinina seitit á tvær
stórar plöbur saman í afibúmii,
sam Immediaite-hljómplötufyr-
irtaðkCð gaf út fyrir efimu og
háúfiu ári síðam.
Árið 1969 urðu þáttaskil i
sögu hljómsveitarinnar. Steve
Marriott, stórstjarnan sjálf og
aðaldriffjöður hljómsveitarinn-
ar, tók sig til og stofnaði nýja
Humble Pie, með annarri
stórstjörnu, Peter Frampton,
gítarleikara hljómsveitarinnar
Herd. Peter þessi þótti með af-
brigðum laglegur i æsku og
varð því strax draumaprins
ungu stúlknanna, þegar hann
kom fram á sjónarsviðið í pop-
heimfimum. Hann hbauit þamm
merka titil„Andlit ársins 1968“
í kosningum einhvers blaðsins
þar i landi, en þegar líða tók
á árið var hann búinn að fá
meira en nóg af þessum titli.
En þegar þeir S*eve og Peter
smelltu sér í hljómsveit, voru
menn fljótir að álykta, að nýja
hljómsveitin yrði sannköll-
uð stórsilj örr u hii j óinsváit. Með
þeim köppum völdust bassa-
lefiikairliinm Grsg R’dtiiey úr hljóm-
sveiltfinmi Spooky Tooth og
trommuleiikarlrm Jerry Shirley.
Hljómsvefiitím lisfigði sér eyðfibýl
úti í sveit og æíð’i þar i nokikra
mánuði, en þegar hún svo ætl-
aði að fara að slá í gegn, elti
ólánið hana og allt gekk á
afturfótunum. Hefur hljóm-
sveitin því orðið að byggja
vínsæ’dlr sinar upp frá gmummi
eins og næstum allar aðrar
hljómsvelitlir, en nú v'irðist sem
hún sé toks að ná sér aCmenmi-
lega á strik.
Hljómsveitin Small Faces
virtist dauðadæmd án Steve
Marriott. En þeir félagar, sem
eftir voru, sátu ekki lengi við
■ að nudda sára ennið, heldur
leituðu þeir sér að nýjum fé-
lögum i hljómsveitina. Og þeim
tókst að fá tvo góða, sem áður
höfðu ieikið í hljómsveit gítar-
leikarans Jeff Beck: gítarleik-
arann Ronnie Wood og söngv-
ainanm Rod Stewart. Hfijóm-
sveitin var nú orðin stærri en
áður og þess vegna var orðinu
Small sleppt úr nafninu og nú
heitir hún aðeins Faces. Róður-
inn hefur einnig verið erfiður
hjá Faces, en þó hjálpaði það
ekki svo lítið, að söngvarinn,
Rod Stewart öólaðtet m'ilklar
vfinisæi'dir fyrír snmar eigin
hljómplötur, sem hann gaf út
jöfnum höndum og hann söng
inn á plötur með Faces. Faces
fóru í sex vikna langt hljóm-
leikaferðalag um Bandarikin I
ototóber og nóvember sŒ. og
hlutu mjög góðar undirtektir.
Virðíisif heir á góðrfi lefið með að
komast í hóp stórhljómsveita
þar um slóðir. Humble Pie hef-
ur einnig átt vinsældum að
fagna þarna fyrir vestan, en
þó eklkfi í efimis rfiikum mælli og
Faces.
Nú V'i-íýst framittíðim brosa
við hljómsveitunum Faces og
Ilinnh’ ' Pie og Sleve Marriott
hefur haldið upp á það með
þvfi að láta klippa sig.
Mynd'n af honum verður þó
að bíða birtlingar í eima vilkiu.
Humble Pie
Sólness
Framhald aif bfils. 7.
og mara; hann sleppir hend-
inni af Ragnari Brovík, hann
lætur Kaju sigla sinn sjó, hann
losnar við samvizkubitið, sem
þessi lasburða samvizka þjakar
hann með gagnvart hinni sífr-
andi Alinu, Hilda rekur úr
honum hræðsluna við vitfirr-
inguna, örvæntinguna gagn-
vart siógnandi eeskunni, — já
hún ætlar meira að segja að
lækna hann af lofthræðslunni.
Það er i siðasta þætti sem hún
ætlar að leiða hann upp í háa
turninn, þaðan sem hann geti
séð út yfir bæði kirkjur og
heimili manna. Aðeins með því
að -lætta á hið ómögulega geti
hann höndlað æskuna og haim-
ingjuna — ltöndlað liana, sem
er honum hvoru tveggja i
senn.
En áður en þetta gerist heimt
ar hún enn einu sinni kóngs-
ríkið af meistara sínum — fyrst
og fremst höllina. Og oú koma
þessi undurfögru orðaskipti
sem enda á því að Sólness
spyr, hvað það sé þetta dásarn-
lega sem þau tvö eigi að byggja
saman, þar sem Hilda með
óræðum svip í augum segir
þetta eina orð: „Skýjahallir".
Og þá er Sólness strax til; þvi
þetta er hin neyðarlega kaid-
glettni lifs hans, að hann sem
aldurinn hefur iamað bæði að
vilja og framtaki, skuli enn
vera með heilabrot um ham-
ingju og afrek. Og nú tekur
hann svo rösklega til við skýja
höllina að hann ruglar henni
saman við jarðfastan veruleik-
ann: þegar hann fer upp á þak
hússins, steypist hann niður,
grininn sinni óviðráðanlegu
loftihræðslu, og dauðrotast við
fallið.
Þannig er í fáum dráttum
þetta snilldarlega leikrit. Til-
svör þess og leikatriði vekja til
umhugsunar, til djúprar íhug-
unar. Það er öðruvísi gert en
flest önnur leikrit Ibsens, þvi
það er i rauninni eitt einasta
langt samtal milli Sólness og
Hildu, þar sem hinar persón-
urnar koma fram og rjúfa það
einungis til þess að knýja það
áfram allt til enda. Þessum per
sónum eru gerð mun minni skil
en Ibsen hefur nokkru sinni
áður leyft sér; það er eins og
þær lifi engu sjálfstæðu lífi og
hljóta þvi óhjákvæmilega að
lenda í skugga, þar sem full
birtan fellur á Sólness og
Hildu. Hér og hvar í leikrit-
inu kann að bregða fyrir atrið-
um sem manni geðjast miður að;
auðu barnaherbei'gin þrjú,
sem meira að segja eiga að
fylgja með inn í nýja húsið,
þessi langstæði misskilningur
milli hjónanna, allt i’aus
Sólness um skuldina við konu
sina — þetta lætur ekki eins
ti'úlega í eyrum og hin seið-
fagra kveðandi Hildu. Þar á
móti vega önnur atriði, svo sem
áherzla sú er Alína leggur á
skyldu sína og lýsing Hildu á
því orði — að það eins og
stingi mann — sem er frábær.
Og hversu fagur er sá dráttur
í skapgerð Hildu, að hún fer
að efast um hvaða erindi hún
hafi átt, þegar henni fer að
þykja vænt um Alínu. Hún get-
ur ekki gert illt neinni maan-
eskju sem hún þekkir — þaö
fer ekki mikið fyrir ránfugls-
eðlinu — sem aðeins endrum
og eins blossar upp í henni —
þegar hún harmar það, að hún
þori ekki að gxipa sina eigin
gæfu, bara af þvi að einhver er
fyrir sem hún þekkir. Þessi
Hilda er jafn sönm og sú Hilda
sem ógnar með þessum ógleym-
anlegu orðum: „Kóngsríkið
mitt á borðið, byggingameist-
ari.“
Það er sagt að leikrit Ibsens
séu tákm-æn, það er Sólness
byggingameistari ekki í venju
legum skilningi. Orðin mei’kja
einmitt það sem þau segja. En
Ibsen sýnir mennina, þegar
átökin eru sem voldugust, og
hann þjappar saman í eitt leik-
sviSsatriði því sem gerist á
mánuðum og árum. 1 þvi er
fólgin hans mikla og fagra list;
í leikritum hans geta menn lif-
að upp aftur örlagaþrungna
þætti úr siínu eigin lifi.
Meistaraverk er Sólness
byggingameistari — lærdóms-
rfikt að efni, ljóst og skýrt að
formi. Og leikritun okkar virð
ist i samanburði góðlátlega
flatneskjuleg og rislág.
Árni Guðnason íslenzkaði.
Útgefandi: Htf. Árvakur, Reykjavik.
Framkv.stj.: Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar: Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsíon.
Ritstj.fltr.: Gisli SigurCsson.
Auglýsingar: Árni Garðar Krijtinison.
Ritstjórn: Aðalstræti 6. Sími 10100.
17. jamúair 1971
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15