Lesbók Morgunblaðsins - 16.07.1988, Blaðsíða 6

Lesbók Morgunblaðsins - 16.07.1988, Blaðsíða 6
Urðarmáni á ferðinni. Sjá einnig grein í ramma. Honum hefði verið nær að drekka minna Bæði líkin voru lögð hlið við hlið í fárra feta fjarlægð frá útgöngudyrunum. Því næst var bensíni úr brúsunum helt yfir þau. — Sprengju- regn rússneskra flugvéla gerði athöfnina enn átakanlegri og jafnframt áhættusama, og Um eitt hið ótrúlegasta af öllum furðulegum fyrirbærum: Sjálfvakinn bruna, þegar allt í einu kviknar í fólki og það brennur upp við svo mikinn hita, að jafnvel beinin brenna og þurfa þó 1650 stiga hita til þess. Jafnframt er furðulegt að þessi gífurlegi bruni hefur ekki kveikt í húsum og aðeins valdið smávægilegum skemmdum á húsgögnum. EftirÓLAF H ALLDÓRS SON syrgjendumir hröðuðu sér inn undir boga- göngin til að leita sér skjóls. Er þaðan kom, tók Gunsche klút, vætti hann í bensíni, kveikti í honum og kastaði síðan logandi að líkunum. Á augabragði voru þau hulin samfelldu báli. Syrgjendur stóðu heiðurs- vörð og kvöddu foringjann með Hitlers- kveðju. Því næst snéru þeir aftur inn í byrg- ið, þar sem hver fór til sín. Á eftir sagði Gúnsche þeim fröken Krúgwer og frú Jungé frá þessum atburðum, en þær höfðu ekki verið viðstaddar. Gat hann þess þá, að brennslan á líki Hitlers hefði verið hryllileg- asta reynsla ævi sinnar... Mansfeld, sem stóð á verði í tuminum, horfði einnig á líkin brenna. Eftir Gúnsche hafði skipað honum að fara, og hann var aftur kominn upp í tuminn, hafði séð gegn- um skotaugað svarta reyksúlu stíga upp frá garðinum. Þegar reykinn lægði nokkuð, sá hann aftur sömu líkin tvö, er hann hafði séð borin upp stigann. Þau voru að brenna. Og hann hélt áfram að horfa á þau, eftir að syrgjendumir höfðu dregið sig í hlé. Öðru hveiju sá hann SS-menn koma út úr byrginu og hella meira bensíni yfir líkin til þess að halda bálinu við. Nokkru seinna kom Kamau til að leysa hann af. Þegar Kamau hafði hjálpað honum að klifra niður úr tum- inum, fóm þeir báðir saman niður til að athuga líkin. Neðri hlutar líkanna voru þá mjög brunnir og skein í sköflungana á fót- leggjum Hitlers. Einni stund síðar kom Mansfeld aftur að líkunum. Voru þau þá enn að brenna, en mjög dregið úr bálinu. Er lengra leið á daginn, freistaði einn úr lögregluvarðsveitinni til að athuga þessa líkbrennsluathöfn. Hann hét Hans Hofbeck. fór hann upp stigann frá byrginu og stanz- að í dyrunum. En hann hélst þar ekki lengi við. Sterkjan af brennandi lq'öti reyndist honum um megn, svo hann hörfaði fljótt burtu." Það eru engin tengsl á milli ofangreindr- ar lýsingar á bálför Hitlers og heiti þessar- ar greinar. Hitler var alveg stakur reglu- maður. Raunar kemur hann frásögn þessari ekki við að öðru leyti en því, að líkbrennsla hans og Evu Braun sýnir, hversu óhemju erfltt það er að eyða mannslíki í opnum eldi. SS-mennirnir sem sáu um líkbrennsl- una höfðu tæpa 200 lítra af bensíni til umráða — og dijúgan part úr degi (kveikt mun hafa verið í líkunum um klukkan fjög- ur síðdegis, og þau jörðuð um klukkan ell- efu). Hvemig litist þér nú á þá sögu, að 92 ára gamall maður, lasburða af elli, hefði skotið Hitler ref fyrir rass og brunnið til ösku á klósettinu heima hjá sér — algjör- lega hjálparlaust! Meira um þann heiðurs- mann síðar. Hið dularfulla fyrirbæri, sjálfvakinn bruni, sem felst í því að lifandi mannslíkami verður skyndilega sem bálköstur og brennur til ösku, hefur á öllum öldum skotið mönnum skelk í bringu. Til foma töldu men þetta eldlega refsingu guðs fyrir illar syndir og miklar: „Fyrir andblæstri guðs fórust þeir, fyrir reiðiblæstri hans urðu þeir að engu. “ Job., 4,9. Þegar menn fóm að skilja hlutina jarð- legri skilningi á nýöld, tóku þeir eðlilega að leita nýrra skýringa á hinum ýmsu fyrir- bærum. Á 18. og 19. öld var talið líklegast að sjálfvakinn bmni stafaði af drykkjuskap. Haft var fyrir satt, að drykkjusvolar gætu orðið svo gegnsósa af eldflmu alkóhólinu að þeir ættu það á hættu að fuðra hreinlega upp — fyrirvaralaust. Eftirmálin að dauða frú Nicole Millet árið 1725 lýsa þessu við- horfí. Herra og frú Millet vom kráareigendur í Rúðuborg í Frakklandi, og gerðust at- burðir þeir sem nú skal lýst í krá þeirra, le Lion d’Or. Nótt nokkra, um klukkan 2:30, vaknaði herra Millet við bmnalykt. Hans fyrsta verk var að vekja gestina og segja þeim að flýta sér niður á jarðhæðina. Það var þar sem frú Millet fannst — eða það sem eftir var af henni. Reykur sté upp af jarðneskum leifum frúarinnar, þar sem þær lágu í lítið sködduðum hægindastól. Þegar lögreglustjórinn kom á staðinn, var hann ekki lengi að komast að niðurstöðu. Taldi hann að herra Millet hefði myrt konu sína. Svo vildi til, að meðal gestanna i kránni var ungur aðstoðarskurðlæknir, Claude-Nicolas Le Cát að nafni, og reyndi hann að vekja athygli lögreglustjórans á því að öll um- merki væm með undarlegasta móti. Benti hann á, hversu óhemjumikinn eld þyrfti til að brenna mannslíkama til ösku, þannig að ekki væri annað eftir en hluti útlimanna og hauskúpan. Þá fannst Le Cát það í meira lagi uijdarlegt, hversu lítið tjón hafði orðið að öðm leyti af völdum bmnans. Raunar ekkert, ef undan vom skildar nokkrar skemmdir á stólnum. Sneri hann sér að herra Millet og spurði hann, hvort kona hans hefði verið drykk- felld. Hvað Millet svo vera. Taldi hann sig ekki reka minni til þess, að kona sín hefði gengið ódrakkin til rekkju eitt einasta kvöld síðastliðin tuttugu ár. Le Cát taldi að ekki þyrfti lengur vitnanna við. Var hann sann- færður um að frú Millet hefði látist af völd- um sjálfvakins bmna. Lögreglustjórinn taldi reyndar lítið mark takandi á ómm læknisins og sat við sinn keip. Þegar réttað var í máli Millet, munaði minnstu að hann yrði dæmdur til dauða fyrir morð á konu sinni. Eins og vænta má í frönsku morðmáli var talið að um ástríðu- morð hefði verið að ræða, þ.e. að herra Millet hefði viljað losna við konu sína vegna ástarsambands við unga og myndarlega þjónustustúlku. Le Cát tókst þó með einarð- legum málflutningi og með því að benda á 6

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.