Morgunblaðið - 06.12.2002, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. DESEMBER 2002 49
✝ Arnfríður Vil-hjálmsdóttir
fæddist í Miðhúsum í
Grindavík 12. ágúst
1906. Hún lést á dval-
arheimili aldraðra í
Sóltúni í Reykjavík
26. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Vil-
hjálmur Jónsson á
Strandarhöfði, Land-
eyjum, f. 1866, og
Agnes Jónsdóttir,
Hafliðasonar á Þór-
kötlustöðum í
Grindavík, f. 1876,
síðar kennd við Ísólfsskála. Arn-
fríður var fjórða í röð sex alsystk-
ina. Hún átti sex hálfsystkini sam-
mæðra og fjögur samfeðra.
Alsystkini voru Jóhanna, þá kom
drengur sem dó við fæðingu,
Magnúsína Sigurbjörg, Arnfríð-
ur, Jón Valgeir og Lilja. Sam-
mæðra voru Valgerður Guðrún,
Sólrún, Sigrún Rakel, Jón, Guð-
munda og Ísólfur. Samfeðra voru
Guðjón, Reginbaldur, Kristinn og
Jóhanna.
Fyrri eiginmaður Arnfríðar var
Guðmundur Jóhannesson, f. 20.
maí 1907, d. 20. septemer 1973, og
áttu þau saman dótturina Önnu
Guðrúnu, f. 16. júlí 1932. Hún á
sex börn, sextán barnabörn og tvö
barnabarnabörn. Eftirlifandi eig-
inmaður Arnfríðar
er Helgi Pálsson, f.
29. desember 1912,
frá Vestmannaeyj-
um. Saman eiga þau
tvo syni: 1) Björgvin
Val, f. 28. júlí 1941.
Hann á tvjö börn, tvö
fósturbörn og fimm
barnabörn. 2) Sæv-
ar, f. 14. september
1946. Hann á fimm
börn og átta barna-
börn. Fyrir átti
Helgi eina dóttur,
Sjöfn.
Arnfríður og Guð-
mundur bjuggu í Reykjavík þau
þrjú ár sem sambúð þeirra stóð,
en næstu árin á eftir sá hún um sig
og litlu dóttur sína með vinnu-
mennsku víða um land, og auk
þess fyrrverandi tengdamóður
sína fyrsta árið. (Sex ára var Önnu
komið fyrir hjá ömmu sinni á Ís-
ólfsskála og var síðan alin þar
upp.)
Um 1940 settist svo Arnfríður
að í Reykjavík ásamt Helga manni
sínum, þar sem hún stundaði ýmis
verkamannastörf auk húsmóður-
starfsins. Hún hafði fulla heilsu og
starfsþrek og annaðist heimili sitt
til ársins 1999 er hún missti sjón-
ina að hluta.
Útför Arnfríðar fór fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
Elsku amma. Við kveðjum þig nú
með söknuði og þakklæti. Þakklæti
fyrir að hafa kynnst þér og mann-
bætandi lífsskoðunum þínum.
Fyrsta minning mín er þegar þú
og Helgi komuð í heimsókn til okkar
í Hreiðurborg. Hvað við systkinin
hlökkuðum alltaf til þegar þið kom-
uð, ævinlega með eitthvað gott til að
stinga að okkur.
Og hvað mér fannst ég „forfröm-
uð“ eftir að hafa heimsótt þig í fyrsta
sinn, sem var líka mín fyrsta ferð til
Reykjavíkur.
Oft hef ég hugsað til þinna lífs-
gilda og reynt að læra af þeim. Þú
varst alltaf hlédræg og lítillát, en um
leið stórhuga og órög að takast á við
verkefnin. Hörkudugleg, ósérhlífin
og kvartaðir aldrei. Gekkst í öll verk
af miklum krafti og afkastaðir svo
miklu eins og glæsilegt heimili þitt
bar vott um og garðurinn sem alltaf
var þitt stolt. Um þetta allt hugsaðir
þú komin langt á tíræðisaldur þang-
að til fór að halla undan fæti fyrir um
þremur árum.
Svo sannarlega hefur þú fengið að
kynnast lífsbaráttunni á langri og
strangri starfsævi. Þú vildir líka að
við systkinin í Hreiðurborg lærðum
vel til verka. Fyrir þér var vand-
virkni og samviskusemi eitt það mik-
ilvægasta sem maður gat lært. Ég
man hvað þú lagðir mikla áherslu á
að skúra vel út í hornin og ganga vel
frá öllum endum við saumaskapinn,
þannig að lítill munur væri á rétt-
unni og röngunni. Þetta gat nú
stundum tekið á taugarnar, sérstak-
lega þegar þú krafðist þess að ég
rekti allt upp sem þér þótti ekki
nógu vel gert.
Amma sagði alltaf að síðar myndi
ég þakka fyrir þessa afskiptasemi og
að annaðhvort gerði maður hlutina
vel eða sleppti því að taka þá að sér.
Ekki hvarflaði að manni að kvarta
eða vorkenna sér í návist ömmu, yfir
einhverjum smámunum. Samt man
ég fáa sem var betra að leita til og
alltaf fannst mér gott að hlusta á
ótrúlega raunsætt viðhorf hennar til
lífsins. Undir hrjúfu yfirborðinu sló
stórt og hlýtt hjarta.
Elsku amma, þú varst alltaf svo
glæsileg kona, teinrétt og virðuleg.
Aldrei fórstu út nema með varalit og
hatt.
Mikið þótti þér gaman að ferðast
um landið og oft þegar ég kom í bæ-
inn baðstu mig að fara með þig í bíl-
túr. Skoða ný hverfi í borginni eða
bara skreppa í heimsókn eða á kaffi-
hús. Stundum fórum við til Grinda-
víkur.
En í lokin var amma orðin þreytt
og tilbúin að kveðja. Það var erfitt
fyrir þessa stoltu konu, sem alltaf
vildi bjarga sér sjálf, að vera upp á
aðra komin.
Hvíl þú í friði, elskulega amma
mín, blessuð sé minning þín.
Herdís K. Brynjólfsdóttir.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar í fáum orðum. Ég veit hún
hefði ekki viljað neitt málskrúð um
sig. En amma var svo stórbrotin
kona að það er ekki hægt annað en
minnast hennar.
Alltaf teinrétt, vel til höfð, vel
greidd og snyrtileg. Alltaf allt í röð
og reglu. Þannig var amma, hún var
fyrst og fremst húsmóðir og leit það
hlutverk alvarlegum augum. Hvort
sem var úti eða inni þá var alltaf allt
vel um gengið. Alla sína ævi vann
amma mjög mikið, hún var ein af
þessum konum sem aldrei féll verk
úr hendi. Einstæð móðir vann hún
fyrir sér og dóttur sinni, sem og fyrr-
verandi tengdamóður með verka-
mannavinnu hér og þar. Auk þess að
sjá um heimili og vinnu saumaði hún
út. Þær eru óteljandi myndirnar og
púðarnir, klukkustrengirnir og dúk-
arnir sem hún saumaði út í á sinni
löngu ævi.
Amma verður að teljast til hepp-
inna einstaklinga, því í 93 ár hafði
hún góða heilsu og fullt minni, gat
séð um sig og sína og hún þurfti ekki
að upplifa andlát nokkurs einasta af-
komanda síns, sem hlýtur að vera
sjaldgæft og mikil gæfa því hvaða
auður er meiri en að eignast afkom-
endur og njóta þeirra.
Svo var það að hún fór út að moka
snjó af stéttinni fyrir framan húsið
og við áreynsluna missti hún sjónina
að hluta og þá allt í einu varð amma
mín gömul kona, sem ekkert fannst
hún geta gert. Það var erfitt fyrir
þessa stoltu konu sem alltaf hafði
gert allt sjálf að játa sig sigraða, hún
átti erfitt með að biðja fólk um
greiða og kunni illa að tjá hvað hún
var ánægð með það sem gert var fyr-
ir hana. Það var helst að hún reyndi
að gjalda líku líkt og þá með ein-
hverjum smágjöfum. En það kom
líka bros í munnvikin og viðurkenn-
ingarglampi í augun ef eitthvað var
gert sem þurfti að gera, en hún fékk
sig ekki til að biðja um.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu, hún hafði ákveðnar skoðanir
og lét þær í ljós, hún hafði ráð undir
rifi hverju og gat alltaf sagt eitthvað
sem átti við hverju sinni. Ekkert
gladdi hana meira en að einhver
hefði áhuga á því sama og hún hafði
gert eða hafði lík áhugamál og hún
og oft komst hún á flug í endurminn-
ingunum. Hún talaði alltaf fallega
um náungann og fylgdist með öllum
sínum afkomendum, ættingjum og
vinum. Allt til dauðadags var hún
með allt á hreinu sem var að gerast
hjá þeim sem umgengust hana,
minni hennar var óskert og líkaminn
furðu sterkur. En 96 ár er hár aldur
og amma var orðin þreytt, það voru
ýmsir kvillar farnir að hrjá hana og í
raun var hún farin að óska þess að fá
að fara á vit feðra sinna, en þar var
hún sannfærð um að væri björt og
góð vist.
Þó svo dauðinn sé alltaf svolítið
sár, þá verður maður að gleðjast yfir
því að fólk sem er orðið satt ævidaga
skuli fá að yfirgefa þessa jarðvist og
losna við þjáningar sínar.
Elsku amma mín, ég þakka fyrir
að hafa fengið að njóta þín svona
lengi, ég veit að þér líður vel núna.
Guð blessi minningu þína.
Hulda.
Arnfríður amma í Hólmgarði er
gengin á vit skaparans. Þótt amma
hafi heitið Arnfríður kallaði ég hana
aldrei annað en Fríðu ömmu frá
barnsaldri. Einhverju sinni þótti
mér nafnið hennar undarlegt en
ákvað að nafnið Fríða þýddi einfald-
lega falleg – og það var hún amma,
falleg kona að innan sem utan.
Fríða amma var amma eins og
þær eiga að vera, virðuleg eldri kona
og afbragðs húsmóðir alla tíð. Þegar
ég var barn fór faðir minn stundum
með mig í heimsókn til hennar. Þess-
ar heimsóknir standa mér enn í
fersku minni, sérlega fyrir þær sakir
að þar var alltaf til eitthvað spenn-
andi að borða. Iðulega voru þar
margar gerðir smurbrauðs og sæt-
metis til ánægju fyrir gesti. Um
páska og jól hafði hún enn meira
góðgæti á boðstólum, sérstaklega á
þeim árum sem hún vann í sælgæt-
isverksmiðjunni Amor.
Elsku amma, ég kveð þig með
trega og söknuði. Minningin um þig
mun lifa með mér alla tíð. Megi skap-
arinn veita afa mínum, börnum,
barnabörnum og barnabarnabörn-
um styrk til þess að takast á við lífið
án þín. Ég sendi ættingjum innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Lengi heilluðu hugann
heiðríkir dagar, alstirnd kvöld,
líf þeirra, ljóð og sögur,
sem lifðu á horfinni öld.
Kynslóðir koma og fara,
köllun þeirra er mikil og glæst.
bak við móðuna miklu rís andi hæst.
(Davíð Stef.)
Stefán Helgi Valsson.
Elsku langamma og langa-
langamma. Nú er svo komið að þú
hefur kvatt þennan heim og heldur
áfram í þann næsta.
Það gleður okkur mjög að þú skul-
ir hafa lifað að sjá litlu prinsessuna
okkar, hana Rakel Rós, og að okkur
skyldi takast að koma saman til að
mynda ættliðina fimm. Ég hafði af-
skaplega gaman af því að heimsækja
þig og reyndi alltaf að koma vikulega
til þín á meðan ég bjó í Reykjavík og
eins töluðum við oft lengi saman í
síma.
Þú varst ákaflega stolt kona og
dáðist ég alltaf að því hversu hrein-
skilin og minnug þú varst og alltaf
svo hraust og hress enda eru ekki
margir sem búa heima hjá sér og sjá
um sig sjálfir framyfir níræðisaldur-
inn.
Við höfðum alltaf dálæti á sögun-
um þínum og höfðum gaman af því
að heyra hvað tímarnir hafa nú
breyst mikið á þinni löngu lífsævi.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku langamma, þú munt ávallt
lifa í huga okkar og hjarta.
Alda Pétursdóttir, Hákon
Sigurðsson og Rakel Rós
Hákonardóttir.
ARNFRÍÐUR
VILHJÁLMSDÓTTIR
Útför ástkærs föður okkar, tengaföður og afa,
EINARS KRISTINS EINARSSONAR
frá Laugum,
Hrunamannahreppi,
fer fram frá Hrunakirkju laugardaginn 7. des-
ember kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en
þeir, sem vildu minnast hans, eru beðnir að
láta Krabbameinsfélagið njóta þess.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Faðir okkar,
REYNIR ÁRMANNSSON,
1922—2002,
er látinn.
Ásta Reynisdóttir,
Bergþóra Reynisdóttir,
Ármann Reynisson,
Halldór Reynisson,
Sigrún Reynisdóttir.
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
SIGURÐAR KRISTINS HALLGRÍMSSONAR
frá Háreksstöðum,
Norðurárdal.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Þuríður Sigurjónsdóttir
og fjölskylda.
Elskulegur faðir okkar,
KRISTINN MORTHENS,
Fjallakofanum í Kjós,
andaðist á Landspítalanum Fossvogi miðviku-
daginn 4. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Börn hins látna.
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
LILJA MATTHILDUR FRANSDÓTTIR
frá Króki,
verður jarðsungin frá Oddakirkju laugardaginn
7. desember kl. 11.00.
Jarðsett verður í Kálfholtskirkjugarði.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingólfur Guðmundsson frá Króki,
Hólmfríður Rannveig, Ólafur Sigfússon,
Ingólfur Magnússon, Þorbjörg Fjóla Sigurðardóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, bróðir,
tengdafaðir, afi og frændi,
BRAGI ÁSGEIRSSON AUSTFJÖRÐ
bifvélavirkjameistari,
Aðalstræti 21,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 9. desember kl. 14.00.
Ólöf Halblaub,
Ásgeir Vilhelm Bragason,
Sólveig Bragadóttir,
Kristín Ásgeirsdóttir, Kolbeinn Pétursson,
tengdabörn, barnabörn og frændsystkini.