Morgunblaðið - 15.12.2002, Blaðsíða 39
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 2002 39
Okkar innilegustu þakkir fyrir vinarhug og
samúð vegna fráfalls ástkærs föður okkar,
tengdaföður og afa,
EINARS KRISTINS EINARSSONAR
frá Laugum,
Hrunamannahreppi.
Viljum við færa starfsfólki á hjúkrunarheimilinu
Kumbaravogi og öllum öðrum, sem komu að
umönnun hans, hjartans þakkir.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Sú vanþekking, sem mætir geðsjúku fólki
og ástvinum þess er þungbær.
Við, fjölskylda
STEINUNNAR NÓRU ARNÓRSDÓTTUR,
viljum því í upphafi þakka þeim, sem berjast fyrir
auknum skilningi á þessum málum. Þar má til
dæmis nefna Geðhjálp, Kiwanis og Samtök
gegn sjálfsvígum.
Einnig viljum við þakka þeim, sem vottuðu okkur samúð og veittu okkur
styrk á erfiðum tímamótum. Þeim, sem tóku þátt í leitinni að Steinunni,
verður seint full þakkað. Þetta hefði allt getað orðið svo miklu erfiðara ef
þeirra hefði ekki notið við.
Frá árinu 1988 til dauðadags barðist Steinunn við erfiðan geðsjúkdóm
og henni var mjög umhugað um að öllum sjúklingum væri sýnd full
virðing á geðdeild Landspítalans og á Kleppi. Við viljum þakka þeim,
sem sýndu Steinu fulla virðingu. Hún átti það svo sannarlega skilið í
erfiðum veikindum.
Tómas Ríkarðsson,
Laufey Ríkarðsson,
Oddur Sturluson og
Ríkarður Tómas Tómasson.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar, stjúp-
föður, tengdaföður og afa,
STEINARS FRIÐJÓNSSONAR,
Funafold 71,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar
11E á Landspítalanum við Hringbraut og
líknardeildar Landspítalans í Kópavogi.
Áslaug Aðalsteinsdóttir,
Hrafnhildur Steinarsdóttir, Karl Hinrik Jósafatsson,
Friðjón Gunnar Steinarsson, Jadwiga Margrét Jónsdóttir,
Ólafur Steinarsson, Regína Inga Steingrímsdóttir,
Aðalsteinn Emilsson
og barnabörn.
hún sig því fram, en þá kom babb í
bátinn. Hún var föst bak við skáp –
og þurfti Hannes afi að aðstoða okk-
ur við að losa ömmu.
Þessar ljúfu minningar ylja
manni, líkt og sólargeislarnir í sól-
baðinu með ömmu, bak við bílskúr
við hliðina á rabbabaranum og amma
að segja okkur sögur frá fyrri tíð.
Hin síðari ár dvaldi hún meira í
gamla tímanum og þekkti ekki alltaf
sína nánustu en knúsið hjá henni var
ætíð jafninnilegt.
Systkinin Langagerði 13,
Hannes, Þóra, Sigríður Klara
og Berglind Heiða.
Það er svo merkilegt með hana
ömmu mína, að í hvert sinn sem ég
hugsa um hana þá get ég ekki varist
brosi. Enda á ég eingöngu góðar
minningar sem eru tengdar henni,
og varla annað hægt.
Það var alltaf gaman að koma í
heimsókn til afa og ömmu í Glað-
heimum. Þar var algeng sjón að sjá
ömmu baka pönnukökur, steikja
kleinur eða galdra fram eitthvað
annað ljúft á eldhúsborðið úr skápn-
um góða úti á svölunum. En amma
hafði miklu meira. Þessi manngæska
og hlýja sem streymdi alltaf frá
henni var alveg einstök og manni
hlýnaði alltaf um hjartarætur þegar
hún faðmaði mann og kyssti eins
innilega og hún gerði alltaf.
Menn höfðu skiljanlega áhyggjur
af henni þegar afi dó 1986, þegar ég
var 12 ára gamall. Vissulega tók það
tíma að jafna sig eftir slíkt áfall en
síðan komst hún yfir þetta. Það
skemmdi svo ekki fyrir tilverunni
þegar Valgeir Sigurjónsson, eða
Valli eins og við kölluðum hann allt-
af, kom inn í líf hennar. Þau fluttu
svo saman í þjónustuíbúðir Hrafn-
istu í Jökulgrunni. Valli var einstök
týpa, alltaf jákvæður og hress og ein-
staklega góður við ömmu. Það var
alltaf tekið vel á móti manni í Jökul-
grunninu, sérstaklega þegar maður
var reglulegur matargestur þegar
maður var einn heima og nennti ekki
alltaf að elda sjálfur.
En síðan fór heilsu ömmu smátt
og smátt að hraka. Þau fluttu inn í
herbergi á Hrafnistu og síðan varð
amma að leggjast inn á sjúkradeild.
Valli var þó alltaf nálægur og var
duglegur að heimsækja hana þangað
til hann svo lést í maí 1999. En þó að
heilsan bilaði var hlýjan alltaf til
staðar hjá henni og það gerði það að
verkum að það var alltaf gaman að
heimsækja hana.
Ég vil þakka ömmu fyrir margar
góðar samverustundir í öll þessi ár.
Hún er nú örugglega í góðum fé-
lagsskap þar sem hún er núna og það
gerir brosið sem kemur fram í mér
þegar ég hugsa um hana enn
breiðara.
Hallgrímur Indriðason.
Það var fastur ásetn-
ingur minn að setja á
blað nokkur orð um fé-
laga minn Hafstein
Hansson, en það hefur
dregist daga – vikur
jafnvel meira en mán-
uð. „Já, svona er nú að
vera gamall.“ Við Hafsteinn kynnt-
umst sem vinnufélagar og nemar á
síðasta ári í málarafaginu.
Hafsteinn var húmoristi og átti
gott með að flétta saman húmor og
söng, hafði breytt raddsvið, jafnvígur
á fyrsta tenór og annan bassa, hann
var málhress, hugmyndafrjór, fljótur
að hugsa og óragur við að fram-
kvæma. Það var alltaf eitthvað óvænt
að gerast þar sem Hafsteinn var.
Við Hafsteinn vorum í hópi 22 sem
tóku sveinspróf í málarafaginu 1950.
HAFSTEINN
HANSSON
✝ Hafsteinn Hans-son fæddist í
Hafnarfirði 24. marz
1925. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 15. október síð-
astliðinn og var útför
hans gerð í kyrrþey.
Að loknu prófi var boð-
að til veislu í Breiðfirð-
ingabúð og þar afhent
sveinsbréf. Hafsteini
fannst að þar ættum við
að leggja eitthvað til
skemmtunar. Í skyndi
voru þrír dubbaðir upp
í málaragalla og sungu
nokkur lög, ekki skal
lagt mat á gæði söngs-
ins en uppátækið fékk
góðar undirtektir.
Á sólríkum sumar-
degi var samstaða um
að leggja frá sér pensla
og sparslpaða og keyra
austur yfir fjall 10 manns í tveim bíl-
um og gítarinn var með í för. Á gras-
bala við Kolviðarhól var „frumflutt“
revía, þar gátu allir fengið hlutverk.
Hafsteinn var þar höfundur, söng-
stjóri og undirleikari.
Hafsteinn kvaddi málarafagið eftir
nokkur ár og þau hjónin fluttu út til
Lúxemborgar og vann Hafsteinn þar
sem hleðslustjóri hjá Cargolux og
einu tengslin milli okkar voru jóla-
kortin.
Það var að frumkvæði Hafsteins
sem haldið var upp á 25 ára sveins-
prófið og það var líka Hafsteinn sem
stuðlaði að því að haldið var upp á 50
ára afmæli sömu aðilja í skíðaskál-
anum í júní 2000 þar sem Hafsteinn
var sjálfkjörinn veislustjóri.
Þá skal nefnt það sem sýnir
gleggst manngæsku Hafsteins og
Lilju. Það var þegar við hjónin vorum
á götunni með ársgamalt barn og
annað á leiðinni, þá bjóða þau okkur
að flytja inn til sín í 2ja herbergja
íbúð, Við fengum herbergið en þau
voru í stofunni með 3 börn og svo
fæddist okkur dóttir á jóladaginn. Þá
voru íbúarnir í litlu íbúðinni orðnir 9
og voru þar í sátt og samlyndi fram á
vor en þá voru okkar húsnæðis-
vandamál leyst í bili. Það var ekki
fyrr en löngu síðar að við gerðum
okkur grein fyrir hversu mikils virði
þetta var miðað við aðstæður, en
„það er of seint að iðrast eftir dauð-
ann“. En lífið er ekki bara leikur, það
hafa þessir vinir okkar reynt – en þau
áttu hvort annað! Og eignuðust
hraust, mannvænleg börn og það er
dýrmætara en allt það sem við getum
keypt fyrir peninga.
Í minningargrein um hana Lillu er
minnst á heimasætuna sem bíður eft-
ir draumaprinsinum en nú sýnist svo
að sá dagur sé upprunninn.
Kær kveðja til systkina og fjöl-
skyldna þeirra frá okkur Stefaníu.
Hjálmar Jónsson.
Elsku Magga mín,
þá ert þú horfin okkur
og komin í annan og
betri heim. Þú sem
alltaf varst hraustust
af okkur þremur, varðst samt fyrst
til að kveðja.
Sannast þá sem svo oft áður, að
enginn veit sína ævina fyrr en öll er.
Minningarnar er svo margar og
streyma fram í huga mér. Allar góð-
ar. Ég man ekki svo langt aftur að
MARGRÉT
RAGNARSDÓTTIR
✝ Anna MargrétRagnarsdóttir
fæddist á Grund í
Nesjahreppi 12. nóv-
ember 1934. Hún lést
á líknardeild Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúss 10. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð í kyrrþey.
þú værir ekki með. Ég
held að við höfum varla
verið meira en tveggja
eða þriggja ára þegar
við fórum að skríða
hvor til annarrar.
Seinna bættist svo
Ingibjörg við og eftir
það vorum við þrjár
óaðskiljanlegar öll
uppvaxtarárin.
Þessi ár voru yndis-
leg, áhyggjulaus, frjáls
og mikill leikur.
Hestar voru okkar
uppáhald og útreiðar-
túrarnir óteljandi. Við
höfðum alltaf ráð til að ná okkur í
hesta, því það var fullt af hestum
sem gengu á afrétt upp við fjöllin.
Við bara rákum þá inn í rétt sem
var þarna á staðnum og völdum þá
hesta sem okkur leist best á úr stóð-
inu, bundum síðan snærisspotta upp
í þá og riðum berbakt á berjamó eða
fengum okkur bara sprett. Oft ult-
um við af baki, en aldrei til skaða.
Það var mikil heppni, en líkt og börn
eru; við gátum allt og fundum aldrei
til hræðslu.
Þegar við vorum ellefu ára höfð-
um við lesið heilmikið um álfa og
önnur kynjadýr.
Þá þurftum við að prófa hvort
eitthvað væri til í þessu og sátum á
krossgötum heila Jónsmessunótt og
biðum þess að álfar kæmu og byðu
okkur gull og græna skóga.
Það varð löng nótt hjá ellefu ára
telpum.
Já, það er margs að minnast og
verður ekki rakið hér. Ég held að
varla gerist betri félagar en krakka-
hópurinn sem við umgengumst.
Samheldnin var einstök. Á þessum
árum leiddi ég aldrei hugann að því,
en seinna skildi ég hversu gott þetta
fólk var.
Síðan skildi lífið okkur að. Það er
nú eins og oft vill verða. Þú stofn-
aðir þitt heimili, við okkar og við
vorum búsettar hver í sínum lands-
hluta.
Þú eignaðist góðan mann og fjög-
ur yndisleg börn, sem öll urðu góðar
og dugandi manneskjur. Við höfðum
samband af og til, en stundum var
töluvert langt á milli, sérstaklega
hjá okkur tveimur, þar sem ég bjó
erlendis í svo mörg ár. Þegar við
hittumst, þótt sjaldan væri, var allt-
af eins og við hefðum umgengist
daglega.
Já, römm er sú taug …
Þú áttir þér draum. Á ferðalögum
ykkar Edda til hinna ýmsu landa
komuð þið til Spánar og funduð
staðinn, þar sem ykkur langaði að
eyða ævikvöldi ykkar.
Þið unnuð markvisst að því að láta
þennan draum rætast og það tókst.
Magga mín, þú fékkst tvö ár í sól-
inni á þínum draumastað. Mörgum
hefði eflaust fundist það of stuttur
tími, en þú litir örugglega öðrum
augum á það og segðir: „Jæja, það
var þó betra en ekkert.“ Enda varst
þú betur gerð og jákvæðari en nokk-
ur sem ég hef kynnst á lífsleiðinni.
Auðsjáanlega var þinn tími kominn
og því fær enginn breytt, en það er
ekkert fyrir gott fólk að deyja. Það á
góða heimkomu.
Okkur sem eftir erum finnst
heimurinn dálítið fátækari þegar
góður vinur kveður, en á hinn bóg-
inn fyrir okkur sem því trúum verð-
ur heimurinn sem við öll förum til
dálítið ríkari og fleiri góðir að taka á
móti okkur þegar okkar tími kemur.
Ég skrifa þessar línur einnig fyrir
hönd Ingibjargar leiksystur okkar,
en hún, sökum heilsubrests, gat það
ekki sjálf. Hugur okkar beggja og
fyrirbænir fylgja þér, elsku vinkona.
Ég bið Guð að blessa þig Eddi, börn
og barnabörn.
Ingibjörg Eiríksdóttir.
Mig langar til að
minnast vinkonu og ná-
grannakonu minnar
Sigríðar Gyðu Sigurðardóttur með
nokkrum orðum.
Sigríði Gyðu kynntist ég fyrst fyr-
ir um 23 árum er ég hóf störf hjá Sel-
tjarnarnesbæ, en Sigurgeir maður
hennar var þá bæjarstjóri.
Eftir að ég fluttist á Miðbrautina
við hliðina á þeim hjónum þá kynnt-
ist ég Sigríði Gyðu enn betur. Sigríð-
ur Gyða og Sigurgeir hafa ætíð verið
góðir nágrannar og mjög samstillt
hjón.
Sigríður Gyða var mjög falleg
kona, lífleg, skemmtileg og hafði
mikla útgeislun og húmorinn í lagi.
Einnig gat hún sagt mjög skemmti-
lega frá. Þótti henni afar vænt um
börnin sín og ekki síst um sólargeisl-
ana sína, barnabörnin, hvað þau
SIGRÍÐUR GYÐA
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Sigríður GyðaSigurðardóttir
fæddist 13. desem-
ber 1934. Hún and-
aðist á gjörgæslu-
deild Landspítalans
– háskólasjúkrahúss
við Hringbraut 29.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá Sel-
tjarnarneskirkju 10.
desember.
væru yndisleg og gæfu
þeim hjónum mikið.
Sigríður Gyða var
mjög smekkleg kona og
ber heimili þeirra
hjóna þess glöggt
merki. Hún var mikil
listakona, málaði marg-
ar fallegar myndir og
hélt nokkrar myndlist-
arsýningar. Hlakkaði
hún alltaf til sumarsins
og sáði fyrir sumar-
blómunum í byrjun
hvers sumars, því hún
hafði svo mikið yndi af
blómum.
Síðasta sumar sagði hún við mig
að nú væru sumarblómin tilbúin, en
hún hefði ekki orku til að koma þeim
niður vegna lasleika og hjálpaði ég
henni að setja þau niður á sinn stað.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kveð ég þig með söknuði og þakka
þér fyrir allt, Sigga mín.
Ég sendi Sigurgeiri, börnum og
barnabörnum innilegar samúðar-
kveðjur.
Helga Vallý Björgvinsdóttir.