Morgunblaðið - 15.12.2002, Blaðsíða 39

Morgunblaðið - 15.12.2002, Blaðsíða 39
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. DESEMBER 2002 39 Okkar innilegustu þakkir fyrir vinarhug og samúð vegna fráfalls ástkærs föður okkar, tengdaföður og afa, EINARS KRISTINS EINARSSONAR frá Laugum, Hrunamannahreppi. Viljum við færa starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Kumbaravogi og öllum öðrum, sem komu að umönnun hans, hjartans þakkir. Börn, tengdabörn og barnabörn. Sú vanþekking, sem mætir geðsjúku fólki og ástvinum þess er þungbær. Við, fjölskylda STEINUNNAR NÓRU ARNÓRSDÓTTUR, viljum því í upphafi þakka þeim, sem berjast fyrir auknum skilningi á þessum málum. Þar má til dæmis nefna Geðhjálp, Kiwanis og Samtök gegn sjálfsvígum. Einnig viljum við þakka þeim, sem vottuðu okkur samúð og veittu okkur styrk á erfiðum tímamótum. Þeim, sem tóku þátt í leitinni að Steinunni, verður seint full þakkað. Þetta hefði allt getað orðið svo miklu erfiðara ef þeirra hefði ekki notið við. Frá árinu 1988 til dauðadags barðist Steinunn við erfiðan geðsjúkdóm og henni var mjög umhugað um að öllum sjúklingum væri sýnd full virðing á geðdeild Landspítalans og á Kleppi. Við viljum þakka þeim, sem sýndu Steinu fulla virðingu. Hún átti það svo sannarlega skilið í erfiðum veikindum. Tómas Ríkarðsson, Laufey Ríkarðsson, Oddur Sturluson og Ríkarður Tómas Tómasson. Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns, föður okkar, stjúp- föður, tengdaföður og afa, STEINARS FRIÐJÓNSSONAR, Funafold 71, Reykjavík. Sérstakar þakkir færum við starfsfólki deildar 11E á Landspítalanum við Hringbraut og líknardeildar Landspítalans í Kópavogi. Áslaug Aðalsteinsdóttir, Hrafnhildur Steinarsdóttir, Karl Hinrik Jósafatsson, Friðjón Gunnar Steinarsson, Jadwiga Margrét Jónsdóttir, Ólafur Steinarsson, Regína Inga Steingrímsdóttir, Aðalsteinn Emilsson og barnabörn. hún sig því fram, en þá kom babb í bátinn. Hún var föst bak við skáp – og þurfti Hannes afi að aðstoða okk- ur við að losa ömmu. Þessar ljúfu minningar ylja manni, líkt og sólargeislarnir í sól- baðinu með ömmu, bak við bílskúr við hliðina á rabbabaranum og amma að segja okkur sögur frá fyrri tíð. Hin síðari ár dvaldi hún meira í gamla tímanum og þekkti ekki alltaf sína nánustu en knúsið hjá henni var ætíð jafninnilegt. Systkinin Langagerði 13, Hannes, Þóra, Sigríður Klara og Berglind Heiða. Það er svo merkilegt með hana ömmu mína, að í hvert sinn sem ég hugsa um hana þá get ég ekki varist brosi. Enda á ég eingöngu góðar minningar sem eru tengdar henni, og varla annað hægt. Það var alltaf gaman að koma í heimsókn til afa og ömmu í Glað- heimum. Þar var algeng sjón að sjá ömmu baka pönnukökur, steikja kleinur eða galdra fram eitthvað annað ljúft á eldhúsborðið úr skápn- um góða úti á svölunum. En amma hafði miklu meira. Þessi manngæska og hlýja sem streymdi alltaf frá henni var alveg einstök og manni hlýnaði alltaf um hjartarætur þegar hún faðmaði mann og kyssti eins innilega og hún gerði alltaf. Menn höfðu skiljanlega áhyggjur af henni þegar afi dó 1986, þegar ég var 12 ára gamall. Vissulega tók það tíma að jafna sig eftir slíkt áfall en síðan komst hún yfir þetta. Það skemmdi svo ekki fyrir tilverunni þegar Valgeir Sigurjónsson, eða Valli eins og við kölluðum hann allt- af, kom inn í líf hennar. Þau fluttu svo saman í þjónustuíbúðir Hrafn- istu í Jökulgrunni. Valli var einstök týpa, alltaf jákvæður og hress og ein- staklega góður við ömmu. Það var alltaf tekið vel á móti manni í Jökul- grunninu, sérstaklega þegar maður var reglulegur matargestur þegar maður var einn heima og nennti ekki alltaf að elda sjálfur. En síðan fór heilsu ömmu smátt og smátt að hraka. Þau fluttu inn í herbergi á Hrafnistu og síðan varð amma að leggjast inn á sjúkradeild. Valli var þó alltaf nálægur og var duglegur að heimsækja hana þangað til hann svo lést í maí 1999. En þó að heilsan bilaði var hlýjan alltaf til staðar hjá henni og það gerði það að verkum að það var alltaf gaman að heimsækja hana. Ég vil þakka ömmu fyrir margar góðar samverustundir í öll þessi ár. Hún er nú örugglega í góðum fé- lagsskap þar sem hún er núna og það gerir brosið sem kemur fram í mér þegar ég hugsa um hana enn breiðara. Hallgrímur Indriðason. Það var fastur ásetn- ingur minn að setja á blað nokkur orð um fé- laga minn Hafstein Hansson, en það hefur dregist daga – vikur jafnvel meira en mán- uð. „Já, svona er nú að vera gamall.“ Við Hafsteinn kynnt- umst sem vinnufélagar og nemar á síðasta ári í málarafaginu. Hafsteinn var húmoristi og átti gott með að flétta saman húmor og söng, hafði breytt raddsvið, jafnvígur á fyrsta tenór og annan bassa, hann var málhress, hugmyndafrjór, fljótur að hugsa og óragur við að fram- kvæma. Það var alltaf eitthvað óvænt að gerast þar sem Hafsteinn var. Við Hafsteinn vorum í hópi 22 sem tóku sveinspróf í málarafaginu 1950. HAFSTEINN HANSSON ✝ Hafsteinn Hans-son fæddist í Hafnarfirði 24. marz 1925. Hann lést á Hrafnistu í Hafnar- firði 15. október síð- astliðinn og var útför hans gerð í kyrrþey. Að loknu prófi var boð- að til veislu í Breiðfirð- ingabúð og þar afhent sveinsbréf. Hafsteini fannst að þar ættum við að leggja eitthvað til skemmtunar. Í skyndi voru þrír dubbaðir upp í málaragalla og sungu nokkur lög, ekki skal lagt mat á gæði söngs- ins en uppátækið fékk góðar undirtektir. Á sólríkum sumar- degi var samstaða um að leggja frá sér pensla og sparslpaða og keyra austur yfir fjall 10 manns í tveim bíl- um og gítarinn var með í för. Á gras- bala við Kolviðarhól var „frumflutt“ revía, þar gátu allir fengið hlutverk. Hafsteinn var þar höfundur, söng- stjóri og undirleikari. Hafsteinn kvaddi málarafagið eftir nokkur ár og þau hjónin fluttu út til Lúxemborgar og vann Hafsteinn þar sem hleðslustjóri hjá Cargolux og einu tengslin milli okkar voru jóla- kortin. Það var að frumkvæði Hafsteins sem haldið var upp á 25 ára sveins- prófið og það var líka Hafsteinn sem stuðlaði að því að haldið var upp á 50 ára afmæli sömu aðilja í skíðaskál- anum í júní 2000 þar sem Hafsteinn var sjálfkjörinn veislustjóri. Þá skal nefnt það sem sýnir gleggst manngæsku Hafsteins og Lilju. Það var þegar við hjónin vorum á götunni með ársgamalt barn og annað á leiðinni, þá bjóða þau okkur að flytja inn til sín í 2ja herbergja íbúð, Við fengum herbergið en þau voru í stofunni með 3 börn og svo fæddist okkur dóttir á jóladaginn. Þá voru íbúarnir í litlu íbúðinni orðnir 9 og voru þar í sátt og samlyndi fram á vor en þá voru okkar húsnæðis- vandamál leyst í bili. Það var ekki fyrr en löngu síðar að við gerðum okkur grein fyrir hversu mikils virði þetta var miðað við aðstæður, en „það er of seint að iðrast eftir dauð- ann“. En lífið er ekki bara leikur, það hafa þessir vinir okkar reynt – en þau áttu hvort annað! Og eignuðust hraust, mannvænleg börn og það er dýrmætara en allt það sem við getum keypt fyrir peninga. Í minningargrein um hana Lillu er minnst á heimasætuna sem bíður eft- ir draumaprinsinum en nú sýnist svo að sá dagur sé upprunninn. Kær kveðja til systkina og fjöl- skyldna þeirra frá okkur Stefaníu. Hjálmar Jónsson. Elsku Magga mín, þá ert þú horfin okkur og komin í annan og betri heim. Þú sem alltaf varst hraustust af okkur þremur, varðst samt fyrst til að kveðja. Sannast þá sem svo oft áður, að enginn veit sína ævina fyrr en öll er. Minningarnar er svo margar og streyma fram í huga mér. Allar góð- ar. Ég man ekki svo langt aftur að MARGRÉT RAGNARSDÓTTIR ✝ Anna MargrétRagnarsdóttir fæddist á Grund í Nesjahreppi 12. nóv- ember 1934. Hún lést á líknardeild Land- spítala – háskóla- sjúkrahúss 10. októ- ber síðastliðinn og var útför hennar gerð í kyrrþey. þú værir ekki með. Ég held að við höfum varla verið meira en tveggja eða þriggja ára þegar við fórum að skríða hvor til annarrar. Seinna bættist svo Ingibjörg við og eftir það vorum við þrjár óaðskiljanlegar öll uppvaxtarárin. Þessi ár voru yndis- leg, áhyggjulaus, frjáls og mikill leikur. Hestar voru okkar uppáhald og útreiðar- túrarnir óteljandi. Við höfðum alltaf ráð til að ná okkur í hesta, því það var fullt af hestum sem gengu á afrétt upp við fjöllin. Við bara rákum þá inn í rétt sem var þarna á staðnum og völdum þá hesta sem okkur leist best á úr stóð- inu, bundum síðan snærisspotta upp í þá og riðum berbakt á berjamó eða fengum okkur bara sprett. Oft ult- um við af baki, en aldrei til skaða. Það var mikil heppni, en líkt og börn eru; við gátum allt og fundum aldrei til hræðslu. Þegar við vorum ellefu ára höfð- um við lesið heilmikið um álfa og önnur kynjadýr. Þá þurftum við að prófa hvort eitthvað væri til í þessu og sátum á krossgötum heila Jónsmessunótt og biðum þess að álfar kæmu og byðu okkur gull og græna skóga. Það varð löng nótt hjá ellefu ára telpum. Já, það er margs að minnast og verður ekki rakið hér. Ég held að varla gerist betri félagar en krakka- hópurinn sem við umgengumst. Samheldnin var einstök. Á þessum árum leiddi ég aldrei hugann að því, en seinna skildi ég hversu gott þetta fólk var. Síðan skildi lífið okkur að. Það er nú eins og oft vill verða. Þú stofn- aðir þitt heimili, við okkar og við vorum búsettar hver í sínum lands- hluta. Þú eignaðist góðan mann og fjög- ur yndisleg börn, sem öll urðu góðar og dugandi manneskjur. Við höfðum samband af og til, en stundum var töluvert langt á milli, sérstaklega hjá okkur tveimur, þar sem ég bjó erlendis í svo mörg ár. Þegar við hittumst, þótt sjaldan væri, var allt- af eins og við hefðum umgengist daglega. Já, römm er sú taug … Þú áttir þér draum. Á ferðalögum ykkar Edda til hinna ýmsu landa komuð þið til Spánar og funduð staðinn, þar sem ykkur langaði að eyða ævikvöldi ykkar. Þið unnuð markvisst að því að láta þennan draum rætast og það tókst. Magga mín, þú fékkst tvö ár í sól- inni á þínum draumastað. Mörgum hefði eflaust fundist það of stuttur tími, en þú litir örugglega öðrum augum á það og segðir: „Jæja, það var þó betra en ekkert.“ Enda varst þú betur gerð og jákvæðari en nokk- ur sem ég hef kynnst á lífsleiðinni. Auðsjáanlega var þinn tími kominn og því fær enginn breytt, en það er ekkert fyrir gott fólk að deyja. Það á góða heimkomu. Okkur sem eftir erum finnst heimurinn dálítið fátækari þegar góður vinur kveður, en á hinn bóg- inn fyrir okkur sem því trúum verð- ur heimurinn sem við öll förum til dálítið ríkari og fleiri góðir að taka á móti okkur þegar okkar tími kemur. Ég skrifa þessar línur einnig fyrir hönd Ingibjargar leiksystur okkar, en hún, sökum heilsubrests, gat það ekki sjálf. Hugur okkar beggja og fyrirbænir fylgja þér, elsku vinkona. Ég bið Guð að blessa þig Eddi, börn og barnabörn. Ingibjörg Eiríksdóttir. Mig langar til að minnast vinkonu og ná- grannakonu minnar Sigríðar Gyðu Sigurðardóttur með nokkrum orðum. Sigríði Gyðu kynntist ég fyrst fyr- ir um 23 árum er ég hóf störf hjá Sel- tjarnarnesbæ, en Sigurgeir maður hennar var þá bæjarstjóri. Eftir að ég fluttist á Miðbrautina við hliðina á þeim hjónum þá kynnt- ist ég Sigríði Gyðu enn betur. Sigríð- ur Gyða og Sigurgeir hafa ætíð verið góðir nágrannar og mjög samstillt hjón. Sigríður Gyða var mjög falleg kona, lífleg, skemmtileg og hafði mikla útgeislun og húmorinn í lagi. Einnig gat hún sagt mjög skemmti- lega frá. Þótti henni afar vænt um börnin sín og ekki síst um sólargeisl- ana sína, barnabörnin, hvað þau SIGRÍÐUR GYÐA SIGURÐARDÓTTIR ✝ Sigríður GyðaSigurðardóttir fæddist 13. desem- ber 1934. Hún and- aðist á gjörgæslu- deild Landspítalans – háskólasjúkrahúss við Hringbraut 29. nóvember síðastlið- inn og var útför hennar gerð frá Sel- tjarnarneskirkju 10. desember. væru yndisleg og gæfu þeim hjónum mikið. Sigríður Gyða var mjög smekkleg kona og ber heimili þeirra hjóna þess glöggt merki. Hún var mikil listakona, málaði marg- ar fallegar myndir og hélt nokkrar myndlist- arsýningar. Hlakkaði hún alltaf til sumarsins og sáði fyrir sumar- blómunum í byrjun hvers sumars, því hún hafði svo mikið yndi af blómum. Síðasta sumar sagði hún við mig að nú væru sumarblómin tilbúin, en hún hefði ekki orku til að koma þeim niður vegna lasleika og hjálpaði ég henni að setja þau niður á sinn stað. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) Kveð ég þig með söknuði og þakka þér fyrir allt, Sigga mín. Ég sendi Sigurgeiri, börnum og barnabörnum innilegar samúðar- kveðjur. Helga Vallý Björgvinsdóttir.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.