Morgunblaðið - 22.12.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sesselja Stefáns-dóttir fæddist í
Neskaupstað 22. júlí
1918. Hún andaðist
á hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 13. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Guð-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 14. nóvem-
ber 1884, d. 29.
ágúst 1960, og Stef-
án Halldórsson
verslunarmaður, f.
10. janúar 1875, d.
20. júní 1921. Þau
eignuðust fjórar dætur: Jór-
laugu, f. 1910, d. 1960, Önnu, f.
1916, d. 1986, Sesselju, sem hér
er kvödd, og Guðrúnu, f. 1920.
Eftir lát Stefáns fluttist Sigríður
til Reykjavíkur með dætur sínar
og ólst Sesselja upp þar.
Hinn 15. maí 1943 giftist Sess-
elja Guðmundi Jóhannssyni
(Grímssyni) vörubílstjóra, f. 23.
júlí 1918, d. 20. apríl 1973. For-
eldrar hans voru Pálína Vern-
harðsdóttir húsmóðir, f. 30. júlí
1891, d. 1. mars 1971, og (Jó-
hann) Grímur Guðmundsson
verkstjóri í Hafnarhúsinu í
Reykjavík, f. 14. júlí 1891, d. 24.
september 1976. Sesselja og
Guðmundur eignuðust tvær dæt-
ur, Sigríði húsmóð-
ur og bónda á Sval-
barða á
Svalbarðsströnd, f.
10. júní 1939, d. 8.
ágúst 2000, hennar
maður var Bjarni
Hólmgrímsson
bóndi, f. 19. febrúar
1933, d. 3. maí
2002, þau eignuðust
þrjár dætur og tvo
syni; Pálínu hár-
greiðslumeistara og
starfsmann á dval-
arheimilinu Drop-
laugarstöðum, f. 2.
mars 1944, hún var gift Frið-
berti Páli Njálssyni, þau skildu,
þau eignuðust eina dóttur og
þrjá syni.
Sesselja og Guðmundur
bjuggu í Reykjavík allan sinn bú-
skap. Fyrst á Bakkastíg 5 en ár-
ið 1951 fluttu þau í nýtt hús við
Faxaskjól 20 sem þau byggðu
með foreldrum Guðmundar. Þar
bjó Sesselja til ársins 1997 en þá
fluttist hún á dvalarheimilið
Skjól.
Sesselja starfaði ekki utan
heimilis en sinnti húsmóðurstörf-
um af miklum myndarskap enda
mjög gestkvæmt á heimilinu.
Útför Sesselju fór fram í kyrr-
þey 19. desember.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast ömmu minnar, Sesselju
Stefánsdóttur, eða ömmu Sellu
eins og við kölluðum hana alltaf.
Ég þekkti ömmu ekki náið þegar
ég var barn. Amma bjó í Reykjavík
en ég við Eyjafjörð þannig að við
hittumst ekki nema einu sinni til
tvisvar á ári. Ég var oft hálffeimin
við hana en samt var ég alltaf
mjög glöð þegar hún heimsótti
okkur. Ég vissi líka að hún kæmi
með nammi og jafnvel pakka
handa okkur systkinunum. Ég veit
að ég gleymi því aldrei þegar hún
kom með fallegt reiðhjól og gaf
mér. Það var fyrsta hjólið mitt,
það alflottasta sem ég hafði séð,
með þremur glanslímmiðum á. Það
var líka gaman að heimsækja
ömmu til Reykjavíkur. Mér fannst
svo flott að stólarnir í stofunni
hennar hétu nöfnum, þeir hétu
„rococco“ stólar og sófinn hét
„sesselon“. Það albesta var samt
að bak við hús hjá henni var rólu-
völlur, þar lékum við systkinin
okkur tímunum saman þegar við
vorum í heimsókn. Það var ekki
fyrr en ég flutti ásamt manninum
mínum og elsta barninu okkar til
Reykjavíkur að ég kynntist ömmu
vel. Við hjónin komum suður til að
fara í nám og leigðum á efri hæð-
inni hjá henni. Amma reyndist
okkur mjög vel. Hún bauðst til að
passa drenginn okkar, hann
Bjarna, á meðan við vorum í skól-
anum. Hann var bara þriggja mán-
aða þá og hún passaði hann í þrjú
ár. Hún hefur eflaust oft verið
þreytt þótt hún kvartaði aldrei því
drengurinn var töluvert baldinn á
þessum árum. Ég man t.d. eftir því
þegar hann uppgötvaði að í ömmu
augum var kristall dýrmætur og
þegar hann reiddist fór hann
stundum inn í stofu, tók kristals-
skál af sófaborðinu og sagði: „Á ég
að henda henni?“ Amma gekk í ró-
legheitum á eftir honum og sagði:
„Nei, ég veit að þú gerir það ekki,
Bjarni minn, þú ert svo góður.“
Aldrei var skálinni hent.
Amma var ekki mikið fyrir að
sýna tilfinningar sínar. Hún missti
föður sinn ung að árum og móðir
hennar þurfti þá að sjá fyrir henni
og systrum hennar þremur. Hún
hefur því sjálfsagt snemma lært að
ekki þýddi að kvarta þótt á móti
blési.
Amma hrósaði mér ekki oft en
þó fann ég að hún efaðist ekki um
að ég gæti gert hlutina og það var
mér mikil hvatning. Amma missti
mikið þegar afi Guðmundur dó úr
lungnakrabbameini aðeins 55 ára
gamall. Ég var þá 12 ára gömul.
Amma talaði þá við mig um skað-
semi reykinga á alvarlegu nótun-
um og það að byrja að reykja væri
algjört glapræði. Ég hef þá trú
enn í dag að hún hafi rétt fyrir sér.
Heilsu ömmu fór að hraka fyrir
nokkrum árum, það var mjög erfitt
að horfa upp á það. Hún þurfti
orðið mikla aðstoð til að geta verið
heima. Mamma og við systkinin
bjuggum fyrir norðan og gátum
litla aðstoð veitt við umönnun
hennar. Pálína, systir mömmu, og
börnin hennar hjálpuðu ömmu
þannig að hún gat verið heima sem
lengst. Ég verð þeim ævinlega
þakklát fyrir það. Síðustu árin
dvaldi amma á hjúkrunarheimilinu
Skjóli, á fimmtu hæðinni þar. Hún
var hætt að þekkja mig þegar ég
heimsótti hana en hún var alltaf
glöð að fá heimsókn og þakkaði
mér vel fyrir komuna. Ég vil
þakka starfsfólkinu á Skjóli kær-
lega fyrir góða umönnun, ömmu
leið greinilega vel þar. Það gladdi
mig ávallt þegar ég kom hvað
amma var fín og vel til höfð.
Amma, hafðu þökk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig. Ég veit að þér
líður vel þar sem þú ert núna og að
vel hefur verið tekið á móti þér.
Þín dótturdóttir,
Sesselja Bjarnadóttir.
Það ríkti jafnan mikil eftirvænt-
ing meðal okkar Svalbarðssystk-
inanna þegar von var á ömmu
Sellu í heimsókn norður. Það hvíldi
ævintýrablær yfir þessari sérstöku
ömmu sem var einhvern veginn
allt öðruvísi en aðrar ömmur sem
ég þekkti. Ég var til dæmis vön
því og fannst viðeigandi að ömmur
væru með grátt hár, greitt í hnút í
hnakkanum en amma Sella var
með stuttklippt, litað hár. Einu
sinni þegar hún kom varð mér
starsýnt á ljósan lokk sem hún
hafði látið lita í annars dökkt hárið
og ég heyrði konurnar við eldhús-
borðið heima dást að lokknum og
tala um að þetta væri „móðins“ í
Reykjavík.
Hún amma Sella var nefnilega
Reykjavíkurdama fram í fingur-
góma, alltaf svo glæsileg og fín í
tauinu, hafði séð margar kvik-
myndir, ferðaðist jafnan með stór-
ar ferðatöskur og það oft með flug-
vél. Amma Sella hafði meira að
segja ferðast til útlanda og hafði
því frá mörgu að segja. Ég lifði
mig algjörlega inn í frásagnir
hennar sem voru einstaklega lif-
andi og skemmtilegar. Hún notaði
framandi orð eins og „elegant“ og
„lækkert“, lagði áherslu á orð sín
með höndunum og andlit hennar
ljómaði. Full af stolti átti ég það til
að draga vinkonur mínar með mér
heim til að sýna þeim að amma
Sella væri „öðruvísi“ amma. Gjaf-
irnar sem hún færði okkur systk-
inunum voru líka oft á tíðum
hreint ótrúlegar. Ég minnist til
dæmis risasleikipinnans frá Spáni
sem entist mér í margar vikur, svo
ég tali nú ekki um brúna leðurpils-
ið eða bleika loðhundinn sem náði
mér upp fyrir hné.
Þá voru heimsóknirnar til ömmu
í Reykjavík ævintýri út af fyrir sig.
Hún tók vel á móti þessari sjö
manna fjölskyldu að norðan og eitt
sinn man ég að hún dró saman tvo
hægindastóla og bjó þannig til rúm
fyrir mig að sofa í, svo það færi vel
um mig. Allt var svo fínt heima hjá
ömmu, stórar stofur, klingjandi
kristall og ég man að ég átti í
vandræðum með að ákveða hvort
mér fannst merkilegra, róluvöllur-
inn á bak við hús eða útsýnið úr
stofuglugganum hennar ömmu til
forsetabústaðarins á Bessastöðum.
Það ríkti jafnan mikil gleði í
þessum heimsóknum til ömmu í
Faxaskjólið, ekki síst þegar Pála
systir mömmu og börnin hennar
bættust í hópinn, þá var nú orðið
kátt í höllinni.
Hún amma mín lifði sitt ævi-
kvöld á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Henni var hjúkrað af natni og alúð
og hélt þannig reisn sinni fram í
andlátið, þrátt fyrir alzheimer-
sjúkdóm. Ég sé hana þar fyrir
mér, sitjandi við borð, svo fallega
með silfurhvítt hárið en svipurinn
hins vegar fjarrænn og ég veit að
hún var tilbúin að kveðja.
Ég færi hjúkrunarfólki á Skjóli
bestu þakkir fyrir alla þeirra um-
hyggju síðastliðin ár.
Hvíldin var ömmu kærkomin,
hvíli hún í friði.
Kristín Sólveig.
Með fáeinum orðum viljum við
minnast ömmu okkar Sesselju
Stefánsdóttur.
Með hlýhug lítum við til baka til
æskuáranna við Faxaskjól, barna
og fullorðinna sem bjuggu í göt-
unni okkar og nærliggjandi götum.
Amma og afi fluttu í Faxaskjól ár-
ið 1951 en þá var hverfið að byggj-
ast upp. Á þessum árum var fjöldi
barnmargra heimila í hverfinu og
mynduðust vináttubönd milli barna
og fullorðinna sem haldist hafa allt
fram á þennan dag. Nálægðin við
fjöruna, móann og önnur opin
svæði voru börnunum endalaus
uppspretta leikja að ógleymdu
íþrótta- og skólastarfi. Til þessara
daga hverfum við nú í huga okkar
þegar sorgin knýr að dyrum og
minnumst ömmu okkar með djúpu
þakklæti fyrir allt það örlæti og
vináttu sem hún auðsýndi okkur.
Amma og systur hennar voru nán-
ar vinkonur sem var góður jarð-
vegur fyrir skemmtilegar sam-
verustundir með þeim og
fjölskyldum þeirra. Heimili afa og
ömmu var alltaf opið og þangað
voru tíðar gestakomur bæði af
hálfu fjölskyldumeðlima og ann-
arra vina þeirra en amma var fé-
lagslynd kona og þótti ekkert eins
skemmtilegt eins og að fá heim-
sóknir enda var hún ræðin og
skemmtileg . Í minningum okkar
eru engar stundir eins ljúfar og jól
og aðrir hátíðisdagar á heimili
hennar sem nú lýsa skært í huga
SESSELJA
STEFÁNSDÓTTIR
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minning-
argreina
Ástkær móðir mín, amma okkar og lang-
amma,
SESSELJA STEFÁNSDÓTTIR,
Skjóli,
áður Faxaskjóli 20,
Reykjavík.
lést föstudaginn 13. desember.
Jarðarförin hefur farið fram.
Pálína Guðmundsdóttir,
Kristín Björk Friðbertsdóttir,
Friðbert Friðbertsson,
Njáll Trausti Friðbertsson,
Jóhann Grímur Friðbertsson,
Margrét Bjarnadóttir,
Sesselja Bjarnadóttir,
Guðmundur Stefán Bjarnason,
Kristín Sólveig Bjarnadóttir,
Hólmgrímur Pétur Bjarnason,
tengdabörn og langömmubörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
GUÐFINNUR GUÐNI OTTÓSSON,
Brekkuholti,
Stokkseyri.
lést á Sjúkrahúsi Suðurlands þriðjudaginn
10. desember síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna. Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug.
Guðrún Ingibjörg Kristmannsdóttir,
Þorgerður L. Guðfinnsdóttir, Eiríkur Guðnason,
Kristmann Guðfinnsson, Katrín Guðmundsdóttir,
Oddgeir B. Guðfinnsson, Gíslína Björk Stefánsdóttir,
Guðríður Guðfinnsdóttir, Sigurður Guðjónsson,
Guðrún Guðfinnsdóttir, Þorvaldur Ágústsson,
afabörn og langafabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HEBA OTTÓSDÓTTIR HERTERVIG,
Klapparstíg 1,
Reykjavík.
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 16. desember síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Borghildur Hertervig, Ísleifur Friðriksson,
Óli Jón Hertervig, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Heba Hertervig, Sigurður Jónsson
og barnabörn.
Faðir okkar,
SÆMUNDUR BERGMANN
ELIMUNDARSON,
lést þriðjudaginn 17. desember síðastliðinn á
Dvalarheimilinu Seljahlíð.
Blessuð sé minning hans.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðmundur K. Sæmundsson,
Hreiðar Þ. Sæmundsson,
Sigurður R. Sæmundsson,
Matthías V. Sæmundsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
AÐALHEIÐUR ÞÓRODDSDÓTTIR,
lést á Hjúkrunarheimilinu Eir föstudaginn
20. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Hólmfríður Davíðsdóttir, Fritz Bjarnason,
Ófeigur Sigurðsson, Jónína Þórðardóttir,
Þórey Sigurðardóttir, Hafliði Sævaldsson,
Sigríður Sigurðardóttir, Grétar Óskarsson,
Svanhildur Sigurðardóttir, Borgþór Yngvason,
Auður M. Sigurðardóttir, Magnús Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.