Tíminn Sunnudagsblað - 11.11.1962, Blaðsíða 14

Sigurjón Jónsson frá Þorgei rsstöðu m:
KÓNCSCERSEMI
Snáðinn stendur á tjarnarbakka.
Þegar hann nálgaðist tjörnina,
hafði skrautlegur andarsteggur stung-
ið sér inn í tjarnarsefið. Sefið er eins
og felumynd , sem leynir fuglinum.
Snáðinn veit, að góð felumynd verður
ekki ráðin á einu brábragð'i, tekur
því lífinu rólega, tyllir sér á þúfna-
koll og rýnir íbygginn út á tjömina.
Þeir eru að sækja kýrnar, snáð-
inn og eldri bróðir hans. Bróðirxer
talsvert reyndur, hefur í þrjú sumur
smalað kúnum heim á stöðulinn.
Snáðinn hefur aldrei fyrr lagt upp í
svona langan leiðangur og hér er
annar blær á umhverfi en á bæjar-
hlaðinu.
Þeim hefur dvalizt, bræðrunum,
verið að snudda eftir mófuglahreiðr-
um. Bróðir segir, að það sé svo gam-
an að vita um hreið'ur í haganum.
Leiðir þeirra skildu í leitinni.
Nú kemur bróðir til snáðans, hlaup
andi og kallar:
,,Hvað ertu að álpast?“
„Álpast! Ég skoða heiminn “
„Á hvað ertu að góna?“
„Góna! Ég skoða felumynd “
„Hvað er í felumyndinni?“
„Fugl.“
„Og fuglinn er úti á tjörninni."
„Já, voðasætur fugl.“
„Við göngum kringum tjörnina og
finnum fuglinn."
„Já, ég hringgeng tjörnina. Þú kem
ur með mér, bróðir minn.“
„Þú ert dálítið drjúgur."
„Já, laundrjúgur."
Snáðinn er rauðhærður, hárið
hrokkið eins og lagður á kararlambi.
Á nefinu eru ferlegar freknur. Hann
er hnellinn \ vaxtarlagi, kotroskinn
í látbragði, mjög smámæltur Mál-
farið gerir kæki hans enn þá kostu-
legri.
Bræðurnir gefa tjarnarsefinu nán-
ar gætur. Þeir heyja oft keppni við
að ráða felumyndir. Snáðinn er skarp-
skyggn og skæður keppinautur,
keppnisskapið funheitt eins og í
íþróttakappa.
Þeir koma að litlum læk. sem renn
ur úr tjörninni. Bróðir tekur snáð
ann á bakið og ber hann vt'ir læk
inn. Snáðinn heldur i eyrun a burð
armanninum, dinglar fótunum.
„Sérðu það, sem ég sé?“
„Veit ekki, hvað þú sérð.“
„Jörðin er niðri í tjörninni, him-
inninn óralangt í burtu, sólin neðan
við himininn. Þarna stendur þú á
haus. Og þarna er ég — merkilega
myndarlegur."
„Þú ert nú meiri grallarinn.“
„Nei, alveg grallaralaus."
Þá hlær bróðir, beygir sig til jarð-
ar og rennir snáðanum fram af sér.
Snáðinn rymur af vellíðan og ljómar
af ánægju, spígsporar hnakkakertur
á tjarnarbakkanum.
Það bólar hvergi á fuglinum úti
í tjarnarsefinu.
— Kýrnar eru skammt frá tjörn-
inni. Kúasmalarnir víkja þeim á vega-
troðninga. Þær eru hægfara, lygna
augum og slafra í sig gras á göng-
unni. Bræðurnir halda f humátt á
eftir kúnum. Snáðinn heldur uppi
viðræðum:
„Tjörnin er spegillinn hans guðs
— sannkallaður töfraspegill. Við
hljótum að vera beztu strákar, fyrst
guð geyrnir okkur í speglinum sín-
um innan um fallegu gullin sín:
himinininn, jörðina og fuglinn í
felumyndinni. Greyið guð — hann
er svo góður.“
„Veiztu hvers vegna tjörnin er
hérna í landareigninni?“
„Nei.“
„Ég veit það.“
„Þú veizt!“
„Já.“
„Seg mér.“
„Það er leyndarmál.“
„Gaman að heyra leyndarmál.“
„Þú fleiprar öllu, sem þú heyrir."
„Gaman að heyra leyndarmál, sem
maður getur ekki annað en sagt frá.“
Trúnaðarmál á alltaf að segja í
hálfum hljóðum. Bróðir hvíslar í eyr-
að á snáðanum:
„Hérna í nágrenninu er strákur,
óttalegur ærslabelgur, málgefinn og
forvitinn. Tjörnin er þarna, svo að
strákstaulinn geti sé# hvað hann er
hlægilega montinn og tilgerðarleg-
ur. Strákurinn æt!i að læra af þessu,
því að hann er ekki nærri eins
heimskur og hann lítur út fyrir að
vera “
Snáðinn er þögull, brýtur heilann.
Brjóstvitið segir honum, að nú só
betra að vera á verði, flas sízt til
fagnaðar.
„Hefur þú þekkt þetta leyndar-
mál lengi?“ spyr hann loks ofurlítið
hikandi.
„Nei.“
„Grunaði mig,“ segir snáðinn og
er orðinn öruggur.
„Grunaði hvað?“
„Hún amma mín sagði í gær, að
ég ætti að líkjast bróður mínum.
Hún sagði það, hún amma mín.
Amma sagði, að þú hefðir verið ó-
dæll og mesti jarðvöðull, en værir
orðinn góður drengur. Ég skil núna,
hvernig þú varðst góður drengur.“
„Ég er hræddur um, að þú mis-
Sigurjón frá Þorgeirsstöðum.
skiljir,“ segir bróðir og lætur brúnir
sfga.
„Hún amma veit, hvað hún syngur
— og ég misskil aldrei ömmu mína,“
segir snáðinn sigri hrósandi.
— Á hraunkambi skammt í burtu
situr Ijósleitur fugl, háleitur og
drembilegur. Hann ber við himin
hreyfingarlaus á efstu nibbunni í
Kambinum. Kvöldhiminninn er eins
og blár feldur — fuglinn hvítur í
bláa feldinum.
Skyndilega hefur fuglinn sig til
flugs, bringubreiður og glæsilegur.
Það er súgur í flugtakinu; vængirnir
stórir og sterklegir.
„Hvað heitir þessi fugl- spyr
snáðinn.
„Valur. — Hann býr þarna í svarta
hamrinum uppi yfir enginu — það
er Valshamar.“
„Hvernig fugl er valurinn?" spyr
snáðinn.
„Þú þarft ekki að spyrja — þú veizt
allt,“ segir bróðir og er fastmæltur.
854
TÍlllNN- SUNNUDAGSBLAÐ