Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1963, Blaðsíða 2

LANGHOLTSKIRKJA í Metial-
landi var byggg árið' 1863, og nú
fyrir nokkrum vikum var minnzt
hundrað ára afmælis hennar. —
Umtal þa£, sem orðig hefur um
kirkjuna vegna aldarafmælis henn
ar, rifjar upp lítið atvik, sem gerð
ist í henni fyrir tæplega hálfri öld.
Það verður að sönnu ekki talið til
neinna sfórviðburða, en er þó hug
pekkt.
Árið 1915 var Sigurður Sigurðs-
son frá Flatey í Hornafirði vígður
aðstoðarprestur í Þykkvabæjar-
prestakalli, og í marzmánuði næsta
ái- var homupn veitt brauðið.
Séra Sigurður átti að sönnu ekki
»anga starfsævi fyrir höndum. —
Hann andaðist ag fáum árum liðn-
um, maður á bezta aldri.
Tólfta sunnudag eftir þrenning
arhátíð sumarið 1916 messaði hinn
nýi prestur að Langholti í Meðal-
iandi. Þetta hefur sennilega verið
hlýr góðviðrisdagur, sól á lofti
tíbrá yfir söndunum og margt
manna vig messu, því að kirkju-
dyrnar stóðu opnar, svo að sem
oftbezt yrði inni.
Þetta var á þeim tíma, er það
var enn ófrávíkjanleg venja í öll-
um sveitakirkjum, að konur sætu
norðan megin og karlar að sunn-
4 LANGHOLTSKIRKJA f Meðal-
landi, ártalið 1863 yfir stafnf.
(Ljósm.: Páll Pálsson).
an. Allt í töstum, virðulegum skorð
um og ekki los á neinu.
Hátíðieg ró ríkti í kirkjunni. —
Kertaljósin loguðu stUlt og kyrr-
látlega á altarinu, og séra Sigurð-
ur var kominn í stólinn og farinn
að tala um kraftaverkin: Jesú
hafði verið færður daufur maður
og málhaltur, og hann stakk fingr-
um sínum i eyru hans, vætti tungu
hans munn^'atni sínu, leit andvarp-
andi til hirnins og mælti: Effata —
opnist þúi
í þessari andrá fór þytur um
Langholtskirkju. Kirkjugestirnir
sneru sér við í sætum sínum og
iitu forviða til dyra. Lítill spörfugl
á flótta e.rdan smyrli flaug inn í
kirkjuna á milli bekkjanna, en ó-
vinurinn, sem ofsótti hann, áræddi
ekki inn í guðshúsið og sneri frá
vig kirkjudyrnar.
Hinn ný: kirkjugestur hikaði
við, þegar hann kom inn i kórinn.
Hann flögraði þar um litla stund
og virtist í vafa, hvar hann ætti
eð fá sér sæti. Loks renndi hann
sér niður á einrt bekkinn og tyllti
sér þar við hlið hringjarans. Þegar
hann hafði setið þar nokkra stund,
flaug hann iengra inn í kórinn og
þvert yfir altari. Kertaljósin blöktu
vig súginn af vængjablakinu, þeg-
ar þessi nýstárlegi kirkjugestur
sveif yfir þau. Var nú auðséð, að
bann hafði hug á útgöngu og
ætlaði ekki að bíða hringingar,
enda fór svo, að hann íann dym-
ar, áður en messa var úti.
Þetta var ekki sérlega merki-
legt atvik. En bæði presti og söfn-
uði þótti bag skemmtileg tilviljun,
að kirkjudyrnar skyldu standa opn
ar, þegar þessum litla fugli reið
iífið á að komast í afdrep. Það fár-
aðist engi.nn yfir því, þótt hann
yili dálítilii truflun, og bæði ungl-
ingar og fullorðig fólk sneri sér
við í sætum sínum til þess að fylgj
ast með feTðum hans. Presturinn
gerði bara ofurlítið hlé á stólræðu
sinni, þar til ókyrrðina lægði og
fuglinn haiði afráðið að hlusta af
tilbærilegri stillingu á dálítinn
kafla, sér til hugfróunar eftir skelf
inguna, er hafði gripið hana á flótt
inum. Og silt fagnaði kirkjufólkið
746
T í M I N N - SUNNUDAGSBLAfl