Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Blaðsíða 3

tók við jörðinni eftir foreldra sina og
þangað til hann kvæntist.
Þá kvaddi hún æskiheimili sitt með
söknuði, sem hún aldrei gat yfirunnið.
Hún fluttist hingað til Reykjavikur og
vann á slysavarðstofunni eftir það i 13
ár. Það er þvi óhætt að tileinka henni
eftirfarandi ljóðlinur:
„Fagurt er að fórna öllu,
fórna og heimta engin gjöld.
Eiga að loknu ævistarfi,
unga sál og hreinan skjöld”.
Veiga fór a lýðskólann i Hjarðar-
holti og á kvennaskólann á Blönduósi.
Hún var prýðilega gefin og hagmælt
vel, þótt litið léti hún á þvi bera. Hygg
ég að hún hafi þar skammt staðið að
baki bræðra sinna Jóns og Hallgrims.
Mörg ljóð las hún mér, þegar fund-
um okkar bar saman. Við heimsóttum
)ft hvor aðra, gistum og höfðum nóg
samræðuefni, enda sjaldan mikið
sofið. Ævinlega fylgdum við hvor ann-
arri á hestum miðja vegu milli bæja.
Það var haust, komið fram yfir
göngur. Skammdegissmyrkrið grúfði
yfir. Veiga átti von á mér og hafði sett
ljós út i gluggann. Ég var alltaf haldin
myrkfælni, og olli það mér miklum
óþægindum. Hugur minn var kominn á
undan mér heim að Ljárskógum, og til
að dreifa áhrifum haustmyrkursins,
reyndi ég að koma saman kvæði, sem
ég tileinkaði vinkonu minni.
Þetta ljóð er eitt af mörgum minn-
ingum um samskipti okkar.
Sólin seig i æginn
senn var komin nótt.
Bjarma sló á bæinn,
báran hvildi létt og rótt.
Ótal raddir innst i hjarta
áfram knúðu ferðamann.
Leiðsögnin var ljósið bjarta,
lampans, sem að hjá þér brann.
Sæla var i sinni
svona fagra nótt.
Ylinn fann ég inni
allir þó að svæfu rótt.
Likt og engill leiðstu til min,
Ljóminn skein á þinni brá.
Ó, ég mætti einatt til þin
anda sömu gleði og þá.
Beztu kveðju beri
blærinn þér frá mér.
Sólargeislinn geri
gullinn krans að höfði þér.
Allar stundir ævi þinnar
engill drottins fylgi þér.
Veganesti vonarinnar
verður bæn til guðs frá mér.
Þannig vildi ég einnig kveðja þig nú
að leiðarlokum, með hjartans þökk
fyrir vináttu og tryggð liðinna ára.
Margt gæti ég talið upp, en það veit ég
að þú kærir þig ekki um.
Það var hljótt um starf þitt, þótt þú
fórnaðir kröftum þinum i þjónustu
annarra.
Umhyggja þin fyrir systkinum og
vinum átti sér engin takmörk. Það
voru þér þung spor að sjá ástvini þina
hverfa héðan, og nú siðast i vor Jófriði
systur þina, sem sviplega og óvænt var
burtkölluð. Til þeirra hjóna, hennar og
Þorsteins Matthiassonar, lágu leiðir
þinar oftast siðustu árin.
Heilsa þin var fyrir mörgum árum
farin að láta sig. En kærleikurinn spyr
ekki að sliku. Hann umber allt og þolir
allt. Þeir eiginleikar fylgdu þér til
hinztu stundar.
Við hjónin kveðjum þig með þökk
fyrir liðnar stundir.
Bræðrum þinum, vandafólki og vin-
um sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Það er huggun i harmi að eiga
bjartar minningar fram á leið, þvi að
orðstir deyr aldregi, hver sér góðan
getur.
Guð blessi þig, vina min. — Þótt kalt
sé um hvilurúmið þitt i dag, spretta
þar rósir að vori—.
Reykjavik 29.1. 1972
Theodóra Guðlaugsdóttir.
Sólveig frá Ljárskógum, eins og hún
var oftast kölluð, kom sem mynd inn i
lif okkar á Sundlaugavegi 24 árið 1957.
Hún varð þá að vissu leyti fjölskyldu-
meðlimur okkar um tima. Upp frá þvi
hófust náin kynni okkar hjóna af Sól-
veigu, og jafnframt þvi óx persónu-
leiki hennar i okkar augum.
Brageyra Sólveigar var næmt, svo
sem annarra skyldmenna hennar, og
tilfinningin fyrir islenzku máli við-
kvæm, enda hafði hún svo góða þekk-
ingu á þvi, að margur lærðari mætti
vera stoltur af. Svo hógvær og siðprúð
i öllu sinu framferði og svo trygg, sem
hún var vinum sinum, svo bjart skinu
gáfur hennar og tigulleiki hins innra
manns.
Þær stundir, sem við hjónin áttum i
góðu tómi með Sólveigu meðan hún
dvaldist á heimili okkar og siðar,
gleymast okkur ekki. Þær byggðu upp
hlýtt hugarfar og sýndu glöggt þroska
hennar og hæfileika til að miðla öðrum
góðu.
Væri rætt um ferðalög og nátt
úruskoðun Islands eða verið saman á
ferðalögum áttum við áhugasaman
viðmælanda og opinn hug Sólveigar,
þvi fáu unni hún meira en fögru lands-
lagi og hreinleik islenzks viðsýnis,
enda átti skap hennar og manngerð
þar skyldleika og fann með þvi sam-
leið.
Sjaldan gekk Sólveig heil til skógar.
Ekki lá hún þó á liði sinu við störf og
skyldur, þrátt fyrir miklar þjáningar,
þegar sjúkdómur sá, sem dró hana til
dauða hrjáði hana siðustu misserin.
Hetja var Sólveig i helstriði sinu eins
og endranær. Þótt skilningur okkar
mannanna á liðan hennar og heilsufari
hafi ekki ávallt verið réttur, bar hún
kærleika og þolgæði með sér til hinztu
stundar.
Það var styrkur fyrir dauðlega sál
að standa við sjúkrabeð Sólveigar og
heyra sáttfýsi hennar við ástand sitt,
þegar hún vissi að hverju stefndi með
heilsu hennar, þótt þær vonir
brygðust, sem hún bar svo hreinar i
brjósti um að mega komast, þótt ekki
væri nema nokkrar vikur eða daga,
heima af sjúkrahúsi og hafa á ný sam-
band við þau heimili, sem hún þekkti
og átti skyldleika við. Af þessum sið-
ustu kynnum okkar við Sólveigu stafar
hvað skærastur ljómi, og skulu henni
nú færðar þakkir frá okkur og börnum
okkar fyrir það allt og þá fyrirmynd,
sem hún skilur eftir vinum sinum og
samferðamönnum.
Guðrún og Friðgeir Grimsson.
Þann 29. jan. s.l. var til moldar borin
Sólveig Jónsdóttir frá Ljárskógum, ein
af ágætustu dætrum Dalabyggða. Hér
verður ekki æviminning skráð, né
eftirmæli rituð, það munu aðrir gera,
mér færari. Aðeins horft um stund á
hugljúfa geisla minninga, sem góð og
göfug mannssál gaf mér. Sólveig var
ein úr hópi hinna gáfuðu og skemmti-
legu Ljárskógasystkina, sem fetuðu I
fótspor foreldra, sem rikir voru af
gestrisni og góðvild. Ljárskógaheimil-
ið var þvi löngum gjöfult, ef til vill oft
um efni fram.
Sólveig var góðum gáfum gædd,
skemmtileg I viðræðum og prúðmenni
hið mesta. Unni hún heimabyggð heils
hugar, hvort sem klædd var vorskrúða
eða vetrarfeldi. Hafði glöggt auga
fyrir náttúrufegurö. Heyrði litil vas-
andi hagablóm, lækjarnið og ölduhjal
við strönd Hvammsfjarðar syngja
fagran óð um fegurð jarðlifs. Orðhög
var hún og vel ritfær. Orti sjálf hugljúf
og fögur ljóð, sem fáum munu kunn
vera. Virðist listhneigð og ljóðagerð
hafa verið þeim Ljárskógarsystkinum
rikulega I blóð borin.
Sólveig var trygglynd og vinföst.
Bar langvarandi vanheilsu með hetju-
lund og sýndi jafnan fullt tillit sam-
íslendingaþættir
3