Íslendingaþættir Tímans - 16.03.1972, Blaðsíða 4

feröafólkinu. Var hún þvl hollur
starfskraftur á Slysavaröstofu Reyk-
javíkur. En þar vann hún um margra
ára skeiö meö samvizkusemi, trú-
mennsku og hjartahlýju.
Nú er hún laus úr likamsviöjum eftir
langan og þungan þrautaferil. Bar hún
slik örlög með stillingu og rósemi. Var
henni þó ljóst, aö hvert dægur bar
hana nærhurðinni, sem aðskilur heim-
ana. Hún var trúuð kona, sem vissi að
guös hjálp er nálæg, bæði i gleði og
þjáningu. Ættingjarog vinir Sólveigar
frá Ljárskógum drúpa daprir höfði.
Við finnum öll, að við höfum I bili
mikið misst, en vitum þó að við erum
auðug, þvi við höfum kynnzt göfugu og
góðu konunni með ljósið.
29 1 ’72 Ingibjörg Jóhannsdóttir
frá Löngumýri.
Aköf, barnsleg tilhlökkun er sú
kennd, sem ég endurlifi þegar ég kalla
fram i hugann fyrstu endurminningar
minar um föðursystur mina, Sólveigu
Jónsdóttur frá Ljárskógum, sem and-
aðist hinn 20. þ.m. eftir skamma en
þunga legu, 69 ára að aldri. Þá var ég
strákpatti i foreldrahúsum i Grinda-
vik, og það varö heldur en ekki hreyf-
ing á mér og bræðrum minum, þegar
mamma eða pabbi kunngeröu okkur
mitt i ævintýrasnauðum hversdags-
leikanum, að nú væri Veiga frænka að
koma i heimsókn. Og þegar svo leið að
þvi að rútan „innanað” kæmi, var
eftirvænting okkar orðin slik, að viö
ýmist sátum uppi á eldhúsborði og ein-
blindum út um gluggann á ákveöinn
stað, þar sem viö áttum vist að sjá
bilnum bregða fyrir á leið inn i þorpið,
ef árveknin ekki sviki okkur, eða
ráfuðum spölkorn upp eftir aðalgöt-
unni, en meö þvi móti gátum við séö til
rútunnar i talsverðum fjarska. Sjálf-
sagt hefur hugurinn stolizt nokkuð oft
niður i föggur frænku meðan við biðum
þess óþreyjufullir að koma hennar
yrði að veruleika, enda brást það ekki,
aö þegar hún var búin aö dusta af sér
feröarykiö, fór hún ofan I töskuna sina
og rétti okkur einhvern glaðning. En
það var aðeins nokkurs konar hátiöar-
auki. Hátiðin sjálf var allur sá timi,
sem Veiga dvaldist heima hverju
sinni, og þá var skemmtilegra að lifa
en aðra daga.
Eftir að ég fullorðnaðist, hitti ég
Veigu frænku af og til, og þó miklu
sjaldnar en ég nú hefði kosið. Kynni
okkar urðu samt nógu mikil til þess, að
ég sannfærðist um að hún hefði
óvenjulega mannkosti til að bera.
Samvizkusemi, vingjarnleiki, hjálp-
fýsi og litillæti voru þeir eiginleikar,
sem mest bar á i fari hennar. Hún var
prýöisvel gefin og las mikiö sér til
fróöleiks og skemmtunar. Eitt sinn
sagði hún mér, aö bækur væru sinni
eini veikleiki, og átti þá við að bækur
væru hinn eini veraldlegi munaður,
sem hún af litlum efnum léti eftir sér
að eignast. Þetta held ég að hafi ekki
verið fjarri sanni. t litiu risibúðinni að
Leifsgötu 11, sem var heimili frænku
minnar siðasta æviskeiðið, var að
minnsta kosti ekki fyrirferðamikil né
áberandi sú menning, sem talin er fel-
ast i dýrindis húsbúnaði og verð-
mætum munum, án þess þó að nokkurs
væri vant. Hér skein hins vegar á móti
manni af hverjum hlut, og hvert sem
litið var, hin hreina og tildurslausa
menning, sem aðeins fólki með gott
hjartalag er auðið að vekja til lifs um-
hverfis sig, en kóróna þess og gim-
steinn fannst mér vera litli veggurinn i
stofunni, sem nærri var alþakinn
bókum.
Núna þegar Veiga frænka er horfin
af sjónarsviðinu fyrir fullt og allt, finn
ég glöggt, að fyrir mér hefur hún alltaf
verið og mun alltaf verða, sama gamla
góða frænkan og forðum daga gerði
mig næstum ruglaöan af tilhlökkun,
þegar hennar var von í ehimsókn. Og
þótt hún hafi nú kvatt okkur, sem hún
heimsótti, hinzta sinni og lagt upp i þá
för, sem enginn á afturkvæmt úr, þá
veit ég að hún mun samt verða gestur
okkar enn um sinn, þótt með öðrum
hætti sé en áður, og halda áfram að
ylja okkur um hjartarætur með ástúð
sinni og góðleik.
Vertu sæl, Veiga min, og innilegustu
þakkir.
Nonni.
Sólveig Jónsdóttir, frá Ljárskógum i
Dölum vestra, lézt á Heilsuverndar-
stöð Reykjavikur þann 20. jan. sl.
Sjúkleika þess, er dró hana til dauða,
haföi hún kennt siöastliðið ár. Hún lá
þó ekki á sjúkrahúsi nema i kringum
tvo mánuði.
Sólveig fæddist i Ljárskógum 5. okt.
1902, dóttir hjónanna Jóns Guðmunds-
sonar óðalsbónda þar og konu hans
Onnu Hallgrimsdóttur. Hún ólst
upp á heimili sinu til fullorðinsára, i
fjölmennum systkinahópi — fimm
bræður og þrjár systur. Er foreldrar
systkinanna dóu, tóku börn þeirra viö
búinu og ráku það um skeið sameigin-
lega, unz flest þeirra stofnuðu eigin
heimili, og fóru að heiman.
Nokkru siðar keypti Guðmundur,
elzti sonur hjónanna, Ljárskóga af
systkinum sinum og hefur hann búið
þar siðan. — Þá fluttist Sólveig alfarin
að heiman til Reykjavikur, og gerðist
starfsstúlka hjá Slysavaröstofu Reyk-
javikurborgar, hvar hún vann siðan til
hinztu stundar.
Ég, sem þessar linur rita, er ná-
kunnugur þeim Ljárskógasystkinum
— enda kona min Sólveig Jóhanns-
dóttir þeim náskyld, eða systkinabarn
þeirra i báðar ættir.
011 kynni min af Ljárskóga systkin-
unum, eru með þeim ágætum, að á
betra verður ekki kosið, enda náin
samganga og samfundir milli heimilis
mins að Leifsgötu 32 og þeirra, um
fjörutiu og tveggja ára skeiö.
Af Ljárskógasystkinum eru nú
fjögur horfin af okkar lifssviði, þau:
Jón, söngvari og skáld, Ragnheiður,
Jófriður og nú Sólveig. Við hjónin
minnumst þeirra allra fyrir elskulega
vináttu og hugljúfar samverustundir.
Þá vilja börn okkar hjóna, átta talsins,
þakka af hjarta og hlýhug, þeim systr-
um öllum fyrir sumarbjarta gleöi-
daga, er þau hafa öll notið á æskuárum
sinum á heimili þeirra i Ljárskógum.
Þau voru þar i „sveitinni” sumar eftir
sumar, oftast tvö i senn. Fyrst hjá
gömlu foreldrunum og siðar hjá börn-
um þeirra. Þau minnast systranna
þriggja með órofa þakklæti, þvi fyrst
og fremst kom það auðvitaö i þeirra
hlut, að sjá þessu smáfólki farboröa.
Eftir að Sólveig fluttist til Reykja-
vikur, mátti segja að hún yrði sem
næst ein af fjölskyldunni hér á Leifs-
götu 32, að minnsta kosti hvað sam-
heldni og vinskap snerti. Þeim frænk-
um og nöfnum féll svo vel, aö fátitt
mun, að systrum semji betur. Þær
löðuðust mjög hvor að annarri. Sólveig
var hér nær daglegur gestur, enda bjó
hún lengst af hér við götuna (Leifsg.
11). Einnig var hún oft meö okkur
hjónum og börnum i sumarhúsinu, og
ýmsum smáum og stórum feröalögum
um landið.
Sólveig Jónsdóttir var mjög vel af
guöi gerö. Ekki einasta hve hún var
brosmild og aölaðandi persóna, vel
klædd og hrein hiö ytra, heldur og lika
hve gáfuð hún var og vel gerö I sinu
andlega lifi. Eins og þau fleiri Ljár-
skógasystkini, var hún vel hagmælt —
orti ljóö, þótt þeim hafi ekki verið
flikaö. Hún var söngvin og skemmtileg
i samræðum, vel lesin og fjölfróð, enda
átti hún góðan bókakost, ef miðað er
við aðstæður.
Sólveig var geðprúð og viömótsþýð
við alla, og er þaö dæmigert, aö þær
tvær fjölskyldur, er hún hefur leigt hjá
hér i borg (á Sundlaugaveg 24 og
Leifsg. 11.), hafa sýnt henni slika
tryggö og vináttu til hinztu stundar, að
meö eindæmum er. Ég hygg lika, aö
samstarfsfólkiö á slysavarðstofunni
minnist hennar einnig meö hlýjum
4
íslendingaþættir